Destekte aldım beni en çok eykileyen annem. Onun tavırları beni kötü etkiliyor ikimiz aşırı zıtız. Onun da beni sevip sevmediğini anlamıyorum. Benim büyüdüğüm ortam bu. Eskiden başımı okşardı ufak bir şeyde kırıp dökerdi. Yani yaşadığım ortam bu. Sürekli nefret dolu ortamda büyüdüm. Kavga, yüksek ses, kaos anlaşmazlık. Birilerine kızar beni döverdi. 5 dk önce kavga varsa 5 dk sonra hiçbir şey olmamış gibi devam edilirdi. Şimdilerde aynı şeyi anneme karşı yapıyorum onun bana yaptığını. Alabildiğine söylüyoruz sonra da barışıyoruz. Ben bunu istemiyorum ama. Aslında çok neşeli sevgi dolu biriyim ama kendi ruhuma adaletsizlik yapıldığını düşünüyorum. Bu hastalığı da evet ceza olarak görüyorum çünkü çok çaresiz kaldım. Düşünüyorum etrafımda bana destek olan insanlar olsa daha iyi atlatırdım bu süreci. Okul hayatımdan oldum, çok kötü psikolojik ölüm korkusu yaşadım, ölürse ne olur diye düşündüm ve artık sıkıntı istemiyorum. Bakıyorum ki bu sıkıntıyı annem yaratıyor. Ayağını yorganına göre uzatmıyor sonra da sitem ediyor bana ve bu bana adaletsizlik gibi geliyor. Artık yetişkin olmaktan yoruldum.
Kendisi kanserim diye hiç ağzını tutmayı, insanlara iyi davranmayı, davranışlarına dikkat etmeyi düşünmüyor ama? Bir insanın canını yak sonra da iyilik bekle neden? Ciddi soruyorum size neden?
Allah sana merhamet versin yazık!
Keza ona yanliş gördüğünüz bir şeyi söylediğinizde ona göre doğruysa asla susmaz asla dinlemez. Direkt tepki verir ses yükseltir ortalığı birbirinr katan insanlar vardır ya benim annem tamamen o. Anne olarak ona saygum sonsuz ölsün istemem yaşasın isterim ama insan olarak çok yanlışları var. Ara sıra yüzüne vuruyorum bak yapma yanlış diye hatalı olduğunu anladığı an azarır bozarır söylediğine pişman eder. Ya diyorum bir ayağın çukurda boş işlerle uğraşma tamam şu an tahlilleri temiz ama şubat ayında ne olacak belli değil. O zannediypr ki kanseri yendim aslında yeniden olabiliyor ciddiye almıyor. Ben kanser olsam böyle yapar mıydım bilmiyorum ya
İstediğini yiyor zaten onda sorun yok ama şimdi futursuzca harcayıo sonradan borçları nasıl ödeyeceğim diye onun stresini yaşayip hasta olacak. Bende diyorum azar azar al ihtiyaç dışında alma. Sadece yemek olayına göre de öyle değil her şeye göre öyle. Örnek x liraya bir şey alayım mı dedi bana alma anne ihtiyacım yok dedim yine de almiş asla kullanmadım köşede duruyor. Hoş mu? Dinde bile israf etmeyin demiş. Ben israf etme denmiş bile desem 10 saat konuşur işine yarar diye. O onu aslında iyi niyetle yapıyor ama gerek yok. Geleceği düşünmüyor şimdiye göre değil eskiden beri. Çok kötü ekonomide yaşıyoruz para bitince babamdan dilencem resmen babamda çok iyi değil ya. 10 kere istemeye gönderir. Benim gayem min derecede birilerine muhtaç olup yaşamak. Tek başıma 80 bin tl borç ödedim ben konum bu değil
Haklı olabilirsiniz ama yine de üzmeyin yükünüz ağırdır eminim ama sonra üzülürsünüz
Yazdıklarınızı çok iyi anlıyorum ama benim annem cidden değişik birisi ya. Babamda kalsam sitem eder benden kaçıyorsun babana mı gidiyorsun diye. Üniye gitsem zaten orada babam çalışsam da çalışmasam da gönderir. Orada sorun yok. Şu an maâlesef işe giremiyorum kpss çalışmam lazım. Kendi içimde bir şeyler yapmaya denediğimde de diyor ki geziyorsun keyfine bakıyorsun bunun tribini yiyorum. Çarşıya onun ihtiyaç larını almaya insem benden iyisi yok git git der arkadaşlarımla buluşmaya gitsem surat asar evden çıkmadan sitem eder kavga çıkarır. Kusura bakmayın ama bizim evde stres yok aslında stresin kendisi tamamen annem. Ben kavga meraklısı birisi değilim hatta kavga olsun ben kaçarım o ortamdan ama aynı evde kalmak zorundayız. Ben konuyu kapatsam da o konuşur durur. Hep bu hareketleri ve keskin davranışları yüzünden böyle oldu ya şimdi iş işten geçti. Merhametli birisi annem kötü değil ama o kadar hayatı zorlaştırıyor ki. 22 yaşındayım doğum günüme hastanede girdim mesela. Başka insan olsa der ya çocuk benim için çabalıyor vs. Ama annem dışarı çıksm bile bu hastalıktan sonra kıskanıyor mu anlamıyorum. Ben çıkamıyorum sende çıkma der gibi. Neden benim hakkım yok mu? Ay uzun ve hiç çözülmicek şeyler. Tek çocuk olduğum için hayatıma bakayım işime gücüme bakayım da diyemiyorum. Tek sorumluluk bende işim yazdıklarımı okuyunca daha iyi anladım çok zor. Psikolojik savaşın içinde günlerimi geçiriyorım.
Şimdi burda vicdandan bahsetme açığın konularda annene Allah belani versin bıktım artık hayatımı yaşayamıyorum diye konular açan sensin... Birk kadin son zamanlarını istediği gibi yaşasın
