Sinirlenmekte haklısınız birde ben bunu yillardir yasıyorum. Bi yerden sonra durmalı ama yok. Eşime çevreme karşı utanç duymak istemiyorum kendine çeki düzen vermeli.
Sinirlenmekte haklısınız birde ben bunu yillardir yasıyorum. Bi yerden sonra durmalı ama yok. Eşime çevreme karşı utanç duymak istemiyorum kendine çeki düzen vermeli.Çok zor bı durum Allah yardım etsin büyük konuşmiyim ama, bende öyle anneyle konuşmaz görüşmezdim parada vermezdim insan yaşından başından utanmasi lazım evlenmek istiyosanki babanız yeni vefat etmiş evlenir.
Böylle milletin yuvasına yılan gibi süzülmeye ne gerek var ya kaç yaşında kadınsın Allah ıslah etsin sizide eşinize ailesine karşı mahcup eder bu durum üstelik erkek evladın var senin evlenme çağında sen fingirdeme peşindesin bı ayağı çukurda ya çok sinirlendim kusura bakmayin
Bu yaştan sonra degisir mi bilmiyorum ama yıllardir degismedigi icin bazen gormemezlikten de geldim. bazen küstüm bazen yuzlestim. Artik bana da bulasacaklar karısı karşıma çıkacak olursa ne yaparimSiz çok haklısınız tamamen haklısınız fikrinizde ama yalnız bırakmak yerine doğruya yöneltilebilir mi diye düşündüm ama zaten anladığım kadarıyla da herşeyi yapmışsınız
Ölünce vicdan azabi cekermiyim diye bende bunlari düşündüm ama telefon konusmalarini düşününce bi yanimda görüşme diyor.Anneni bırakma derim. Evet hatalı. Ama insan nasıl ki hatalı evlatları kaldırıp atamıyor. Anneyi de atmamalı. Kotu bi evlilik yapmak zorunda kalmis. Yasayamadıklari kalmis içinde. Annenize üzüldüm. Evet Haklı değil . Ama hayatının bir yerinde çok magdur olmuş. Anneni terk etme diyorum. Allah gecinden versin. Terk edersin. Beklenmeyen bir ölümle kendine hayat boyu sürecek bir vicdan azabı yaşatırsin. Annene sahip çık. Bundan yalnızca Hayır görürsün
Annemle yuzlestikten sonra görüşüp görüşmeme konusunda veya görüşme sıklığı konusunda fikrinizi alabilir miyim?Annenizin zor bir hayatı olmuş, doğal olarak sizlerin de zor bir hayatı olmuş. İnanın burda ne anneniz suçlu ne siz suçlusunuz. İkinizin de kendine göre çok haklı sebepleri var. Bu tip durumlarda doğruları ve yanlışları tartışmak, sürekli zihinde muhasebe yapmak insanı hiçbir noktaya ulaştırmaz. Bu bi kısır döngü yaratır sadece. Soğukkanlı ve mantıklı bi şekilde annenizle gerekli konuşmayı yapın ve yüzleşin. Maddi olarak desteğinizi çekmeyin ve manevi olarak ona sunabileceğiniz tek seçenek bir psikiyatristten yardım alması olur.
Bu süreçte yapabileceğiniz başka bir şey yok. İçiniz rahat olsun, kendinizi hırpalamayın. Ne siz ne de anneniz hayatlarınız böyle gelişsin istemezdiniz. Fakat hayat işte olaylar böyle gelişti ve tüm bunları iyisiyle kötüsüyle kabul etmek gerek. Sakın kabul etmeyi pasif olmakla ilişkilendirmeyin. Kabul etmek demek, artık olmuş hiçbir şeyden kaçmamak demektir. Bazen bu çok acı verici olabilir ama iyileşmek ve hayata devam edebilmek için her şeyi olduğu haliyle kabul etmek gerekir.
Ayrıca tüm mesajlarınızı okudum. Bunca zorluk yaşamanıza rağmen sizin oldukça güçlü ve mantıklı bir kadın olduğunuzu görebiliyorum. Siz de psikolojik destek almaktan çekinmeyin lütfen, anneniz bu desteği alsa da almasa da siz gidin. Çünkü tüm bunlarla başa çıkmak kolay değil. Bir psikologtan destek almanız en azından bu duygusal yükünüzü bir nebze azaltır. Böylece bu süreci daha kolay atlatacağınıza inanıyorum. Sevgiler..
Annemle yuzlestikten sonra görüşüp görüşmeme konusunda veya görüşme sıklığı konusunda fikrinizi alabilir miyim?
Aslinda ben cocuklugumdan beri bunu kabul etmek zorunda kaldım çünkü değişmeyeceğini anladim. Cok uzuldum unv okurken psikolojim bozuldu gizlice psikiyatristen destek aldim. Tekrardan karşıma çıkacak olmasi yani annemin yaptıklarının beni bulması eşimin ve cevremin haberdar olmasi (saygin bi meslegim var) korkutuyor beni. Bize zarar vermesinde ne yaparsa yapsa modundayim artik.
Dun erkek kardesimle paylaştım bir cok seyi anlattim o da annemizi degistiremeyecegimizi gerekirse yuzlesmemiz gerektigini ve gorusmeme konusunda doktora gitmezse gorusmeyecegimizi(korkutma amacli) söyledi ama tam bir karar veremedik. Biraz zamana birakip bi kac gün düşünüp mantikli karar verelim dedik.
Benim için dusunceleriniz mutlu etti. Cocukken guzel arkadaslarim oldu annemden uzak bi cocuklugum gecti. Hayatim odamda ders calismakla gecti annemle paylasimlarimiz olmadi. Hayatima hep yön vermek istedi cogu zaman başardı ama artik izin vermiyorum.
Dediginiz gibi bu sureci kabullenmek zor olacak. Dediginiz gibi bi psikolog ya da psikiyatristen ( sizce psikolog mu?) Destek almam gerekecek yoksa çok yipranacam bu dert benim içimden çıkmaz. Destekle daha kolay atlatabilirim gibi geliyor. Yükümü hafifletmem için ihtiyacim var.
Söyledikleriniz bana o kadar iyi geldi ki terapi gibi. Beni cok iyi anladiniz ve düşünceleriniz cok hoşuma gitti. En kısa zamanda bir psikologdan randevu alacam kaygilarimi azaltmak ve icsel dayanikliligimi artirmak için.Erkek kardeşinizle paylaşmanız çok iyi olmuş, ortak bi şekilde hareket etmek size çok iyi gelecek. Doğrusu bundan sonra görüşüp görüşmeme konusunu şimdilik kafanıza takmayın derim ben. Gerekli yüzleşmeyi yaptıktan sonra, hem annenizin hem de sizlerin olanları biraz sindirmeye ve düşünmeye ihtiyacı olacak. Bu zamanı kendinize tanıyın lütfen. Annenizin aslında gerçekten tedavi edilmesi gereken bir şeyi var mı bundan da emin değilim. Çünkü herhangi bir tedaviden ziyade bir zihin değişikliğine ve hayatta başka uğraşlar edinmesine ihtiyacı olduğunu düşünüyorum daha çok. Ciddi bir duygusal boşluğu var ve bunu erkekler aracılığıyla doldurmaya çalışıyor. Hayatta onu besleyebilecek başka kaynaklar arayışına girse keşke o zaman işler bu kadar sarpa sarmazdı. Ama bir psikiyatristle görüşmek belki onun zihninde yeni ufuklar açacak. Değişmek kolay değildir ama en azından kendisine ve size sorun yaratmayacak bir düzeye gelebilir.
Bazen sorun yaratan kişi en yakınımız bile olsa, elimizden geleni yaptıktan sonra, ‘bu onun yolu artık’ diyebilmeliyiz. Siz elinizden geleni zaten yapmış olacaksınız, gerisi artık annenizin bileceği bir şeydir. Kaygılarınızı hafifletin ve biraz akışına bırakın. Çünkü hayatta bazı durumlar vardır ki biz sebep olmayız ve gücümüz de çözmeye yetmez. Yapabileceğimiz tek şey dayanıklılığımızı arttırmak ve içsel gücümüzü korumaktır. Ben sizin de ilk etapta bir psikologla görüşmenizi öneririm.
Bi yanim sizin gibi düşünüyor diger yanim kırgın ve öfkeli.Ne olursa olsun o senin annen. Biliyorum kaldıramıyorsun ama onun yaşadıklarını da kimse bilemez. Ne bunalımlar geçirdi belki de delirme noktasına geldi. Bilemeyiz ki..Maddi manevi evlatlığını yap derim. Yani ben olsam öyle yaparım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?