- 14 Ağustos 2015
- 1.319
- 1.020
- 333
Selam kızlar,
Bu başlığı çok uzun zamandır okuyorum ancak üye olmak bugüne kısmetmiş. Son zamanlarda benim durumuma çok benzer konular açılınca ben de üye olup size derdimi anlatmak, fikir almak istedim. Kısaca kendimi tanıtmak gerekirse: 21 yaşında üniversite son sınıf öğrencisiyim aynı zamanda 1.5 yıldır uluslararası bir firmada çalışıyorum.
Lisede ergenliğin de vermiş olduğu sebeplerle çok sorunlu bir ilişki yaşadım ve çok yıpratıcı bir dönemdi. Değer verilmeye çok ihtiyacm vardı anlayacağınız. O ilişki bittikten sonra ilkokuldan beri her türlü koşulda yanmda olup mutululuğumu düşünen arkadaşımın bana özel davranmaya başlaması, jestleri, romantizmi normalde hiç o gözle bakmayacakken beni ona doğru çekti. Aslında yıllardan beri beni seviyormuş çevremdeki herkes söylerdi de inanmazdım. Hiç sevgilisi olmamıştı bu arada. Biz de bu şekilde ilişkiye başlamış olduk.
İlişki boyunca hayatımın en mutlu dönemlerini yaşadım. Kimsenin gösteremeyeceği kadar değer gördüm, bana hep şevkatle yaklaştı. Ben de onu mutlu etmek için elimden geleni yaptm, ben de onu çok sevdim ve seviyorum. Üzülmesine dayanamam. Ama 1 yıl sonra ilişkide bir şeylerin eksikliğini hissetmeye başladım. Erkek arkadaşım sürekli ezikleri oynuyordu. 1 kere bile tartışmadık kavga etmedik çünkü kendine bir şey ters gelse bile bana söylemedi tatsızlık olmasın diye. Hep benim istediğim şeyler oldu inanın onun nasıl bir karakteri var deseniz uyumlu sakin diyebilirim sadece. Mesela erkek arkadaşlarımda kalsam bu fikirden nefret etse de bana bir şey diyemez tamam öyle istiyorsan öyle olsun der. Zamanla kendi kendime ilişki yaşıyormuşum gibi hissettim ve karşımdaki kişiyi sevgili kefesine koyamamaya başladım. B beni çok boğduğunda biraz ara verelim ben yapamıyorum dedim ne dese beğenirsiniz "tamam sen üzülme istediğin gibi yapalım." hiç niye neden düzeltelim konuşalım yok. Bir kaç ay geçti biz ayrılsak da görüşmeyi sürdürdük çünkü yıllardır en yakınımızdaydık başka türlüsünü bilemiyorduk, tekrar başladık ama o da benim istememle oldu yoksa o "beni üzmemek için" bu konuyu açamıyordu bile.
Hala beraberiz arkadaşlar ama ben onu artık sevgili olarak göremiyorum. Cinsel açıdan düşünemiyorum bile. Ama dediğim gibi çok seviyorum hala benim için çok değerli. Yine beraber geçirdiğimiz zamanlarda çok mutluyuz bu yüzden kopamıyorum da. Ama onun hakkına girdiğimi düşünüyorum artık. Sizce bunu çözebilir miyim? Ben isterim ki güçlü karakterli olsun karşımda, ben de onu kaybetmekten korkabileyim... Dağ gibi dursun benim eşim olacak insan yanımda. Bu bir karakter meselesi mi?
Teşekkürler iyi kötü yorumlarınız için...
Ekleme: ve artık son zamanlarda çevremde başka kişilerden etkilenebilecekmiş gibi hissediyorum
Bu başlığı çok uzun zamandır okuyorum ancak üye olmak bugüne kısmetmiş. Son zamanlarda benim durumuma çok benzer konular açılınca ben de üye olup size derdimi anlatmak, fikir almak istedim. Kısaca kendimi tanıtmak gerekirse: 21 yaşında üniversite son sınıf öğrencisiyim aynı zamanda 1.5 yıldır uluslararası bir firmada çalışıyorum.
Lisede ergenliğin de vermiş olduğu sebeplerle çok sorunlu bir ilişki yaşadım ve çok yıpratıcı bir dönemdi. Değer verilmeye çok ihtiyacm vardı anlayacağınız. O ilişki bittikten sonra ilkokuldan beri her türlü koşulda yanmda olup mutululuğumu düşünen arkadaşımın bana özel davranmaya başlaması, jestleri, romantizmi normalde hiç o gözle bakmayacakken beni ona doğru çekti. Aslında yıllardan beri beni seviyormuş çevremdeki herkes söylerdi de inanmazdım. Hiç sevgilisi olmamıştı bu arada. Biz de bu şekilde ilişkiye başlamış olduk.
İlişki boyunca hayatımın en mutlu dönemlerini yaşadım. Kimsenin gösteremeyeceği kadar değer gördüm, bana hep şevkatle yaklaştı. Ben de onu mutlu etmek için elimden geleni yaptm, ben de onu çok sevdim ve seviyorum. Üzülmesine dayanamam. Ama 1 yıl sonra ilişkide bir şeylerin eksikliğini hissetmeye başladım. Erkek arkadaşım sürekli ezikleri oynuyordu. 1 kere bile tartışmadık kavga etmedik çünkü kendine bir şey ters gelse bile bana söylemedi tatsızlık olmasın diye. Hep benim istediğim şeyler oldu inanın onun nasıl bir karakteri var deseniz uyumlu sakin diyebilirim sadece. Mesela erkek arkadaşlarımda kalsam bu fikirden nefret etse de bana bir şey diyemez tamam öyle istiyorsan öyle olsun der. Zamanla kendi kendime ilişki yaşıyormuşum gibi hissettim ve karşımdaki kişiyi sevgili kefesine koyamamaya başladım. B beni çok boğduğunda biraz ara verelim ben yapamıyorum dedim ne dese beğenirsiniz "tamam sen üzülme istediğin gibi yapalım." hiç niye neden düzeltelim konuşalım yok. Bir kaç ay geçti biz ayrılsak da görüşmeyi sürdürdük çünkü yıllardır en yakınımızdaydık başka türlüsünü bilemiyorduk, tekrar başladık ama o da benim istememle oldu yoksa o "beni üzmemek için" bu konuyu açamıyordu bile.
Hala beraberiz arkadaşlar ama ben onu artık sevgili olarak göremiyorum. Cinsel açıdan düşünemiyorum bile. Ama dediğim gibi çok seviyorum hala benim için çok değerli. Yine beraber geçirdiğimiz zamanlarda çok mutluyuz bu yüzden kopamıyorum da. Ama onun hakkına girdiğimi düşünüyorum artık. Sizce bunu çözebilir miyim? Ben isterim ki güçlü karakterli olsun karşımda, ben de onu kaybetmekten korkabileyim... Dağ gibi dursun benim eşim olacak insan yanımda. Bu bir karakter meselesi mi?
Teşekkürler iyi kötü yorumlarınız için...
Ekleme: ve artık son zamanlarda çevremde başka kişilerden etkilenebilecekmiş gibi hissediyorum