Durumumu şöyle anlatayım. Eşimle üniversite yıllarında tanıştık 6yılın sonunda evlendik on yıllık da evliyiz üç çocuğum var. Yaşım 34 hayatımın yarısı eşimle geçti. Çok sevdim ve çok da sevildim. Her çocuğu isteyerek yaptık. Ben onun ailesini severim o benimkini çok sever. Yani örnek çiftler olur ya gıbta ile bakılan işte o bizdik.
Evliliğimizin ilk yılında eşim aile şirketi vardı işler çok kötü ha battı ha batacak. Borçlar eve gelir hacizler daha maddi olarak ne sıkıntı varsa yaşadık ben çalıştığım için çok şükür muhtaç olmadık ama rahat da edemedik. O zamanlar bile inanılmaz sıkı bir aileydik.
Bundan üç yıl önce eşim bir gayret ayrıldı şirketten annesinin adına bi şirket açtı ilk yıl fena değildi ama inanılmaz kendine güveni geldi aman sonrası Allah yürü ya kulum desin. Olayımız burda başladı önce evden uzaklaştı sonra benden. Kendine Yen'i bi hayat kurdu Benin'de o hayatın dışına bir güzel itti. Başta mantıklı hareket edemedim birden bıçak gibi değişen bir kocayı hazmedemedi saçmaladıkça saçmalıdım. Şimdi de boşanmak isteyip istemediğine karar verecekmiş.
Benim çekincem beni boşandı falan değil çocuklar. ailem burda değil boşansak ben burda kalamam çocukları da bırakamam.
Çocukları alsam babaya inanılmaz düşkünler yıkılırlar çünkü onlarda bu babayı tanıyanıydılar akıl almak değil niyetim. Biri desin ki geçecek be güzelim oOkadar bunaldım ki ailem de durumu bilmiyor beni bi teselli etseniz. Bi dua etseniz yavrularıma