Bugüne kadar sadece izlediğim, çok şey öğrendiğim, sevinenleri görüp mutlu olduğum üzülenlerle birlikte üzüldüğüm foruma içimi dökme zamanı geldi artık.. zaman geçtikçe hikayem de uzayıp gitmiş şimdi başladığım yerden uzaklardayım ama isteğim hep aynı buradaki herkes gibi bir bebeğe, bir cana kavuşabilmek… eskiden ne gereksiz dediğim böyle bir dünyaya bir çocuk getirmek yanlış olur dediğim korunmak için çaba sarfettiğim minicik bir cana kavuşma isteği bir anda geliverdi 3 seneyi aşkın bir zaman önce, hormonlar mıydı genler miydi nedir bilmiyorum dayanılmaz bir istekti, ümitti, mutluluktu ama durdurulamayacak bir şeydi, her zaman en büyük destekçim eşime bahsedince nasıl da heyecanlanmıştık bir kişilik duygu iki kişilik olup çoğalıvermişti, tabi bu haberi bekleyen ailelerle de paylaşınca daha büyük bir umut oluverdi, sandık ki isteyince hemen olur. Çünkü etrafımızda hep böyleydi, kardeşler, ablalar, yeğenler, arkadaşlar hep istediler planladılar oldu, çocukluktan beri bildiğim evlenilir hamile kalınır 9 ay sonra minicik canlar kucakta, sonra da büyüyüverirler ikinciler gelir aileler çoğalıverir.. hatta hangi burçtan olması gerektiğine bile karar vermiştim tüm saflığımla, hangi ayda hamile kalırsam ne zaman doğar hesaplarına girip burcunu bile! Belirlemiştim.. kontrol amaçlı gittiğim ilk doktor bunları duyunca gülmüştü, bir yıl zamanınız var göründüğü kadar kolay değil deyip göndermişti, sonra her ay aynı heves, adet günleri yaklaştıkça acaba var mı acaba ne değişti bedenimde düşünceleri… eczanelerin yolu düz olmuştu testleri alıp alıp boşa harcamaktan, ama her defasında bir sonraki ay vardı, ümit hep vardı, hala var.. yola çıktıktan tam bir yol sonra sessiz sedasız belirtisiz, adet bile gördükten hemen sonra düşükle anlaşılan ilk gebelik geldi ve tabi ilk kürtaj, kürtaj sonrası verilen ara, eşimin varikosel probleminin ortaya çıkması, ardından varikosel ameliyatı aradaki tüm denemeler, adetle sonuçlanan ümitle geçen aylar, göreve dönüşmüş ilişkiler ve derken ikinci gebelik geldi ilkinden bir sene sonra, şaşkınlık, mutluluk bambaşka bir şeydi, sonra yine kanamalar, buna rağmen duyulan kalp atışı ama sonra kalbinin durması ve ikinci kürtaj geldi, ardından testler, incelenen genler, hormonlar, rahim filmi, tetkikler.. kan pıhtılaşması sorunu belirlendi ki bunda bile ortak bir görüş yok, genetik uzmanlarına göre sorun oluşturmaz, doktoruma göre gebelik oluşursa sonuna kadar kan sulandırıcı iğne gerekliliği.. ikinciden sonra bir daha olmadı, geçen ay ilk aşılama denemesi başarısızlıkla sonuçlandı, her şey yolundaydı, yumurtalar, spermler, moraller.. ama olmayınca olmuyormuş işte.. bunun üzerine rahimde yapışıklık sorunu belirdi, geçirilen kürtajların etkisi doktorumun açıklaması, bu dinlenme ayı geçtikten sonra bir operasyon daha bekliyor beni, en zoru da o hafif bile olsa zamanı durduran anesteziden uyanması, gerçeği hatırlama çöküş ve yeniden toparlanmaya çalışmak.. her ne kadar bütün sevdiklerin anlamak istese de yanında olmak istese de bizim memleketimizin teselli tarzında bir yanlış var bence. İlk düşük gerçekleşiyor herkes diyor ikincisi hemen gelir üzülme! Üzülmeye hak yok kabulleniyorsun, sonra ikinci düşük, yine üzülme diyor en sevdiklerin bile moral önemli üzülmeye ne gerek var daha yaşın genç tesellileri geliyor, sonra herkes seneler sonra ümitler tükenince çocuk sahibi olmuş akrabalarını komşularını anlatmaya başlıyor teselli niyetine, bir anda sıradan oluveriyor senin biricik üzüntülerin.. sonra ilk aşılama olumsuz geliyor, hem de yoğun çalışma ortamında stres altında, toplantı sırasında gizlice bilgisayardan titreyerek öğrendiğin olumsuz sonuca daha bu ilk ikincisi var üçüncüsü var sakın üzülme aman ha diyorlar.. çünkü yaşamayanlar anlamıyor, en yakının bile olsa bu olanlar çok uzaktan çalan davulun sesleri gibi geliyor bilmiyorlar çünkü.. ancak burada derdini paylaşanlar anlayabiliyor birbirini.. herkesin yaşadığı ortak, biri daha az biri daha çok farklı farklı ama hep aynı amaç için üzülüyor buraya içini dökenler.. yine de çok şükürler diyorum, bütün dertler böyle olsun, ne farklı dertler acılar var bu dünyada, eksik kalmış ne hisler var, bu nedir ki diyorum, isyanımı bastırmaya çalışıyorum ve Allah’tan af diliyorum şikayet ettiğim için… ümit hep var hep olacak, tüm arkadaşlar hepimizin canları ümitleri dünyaya gelir inşallah, bu hayatta izimizi sürdürürler bir dalımız yetişir.. çok uzun oldu üzgünüm ama paylaşmak istiyor insan ancak böyle azalıyor yükü.. çok sevgiler!
Öyle etkiledi ki yazdıkların...Zor şeyler yaşamışsın ama geçmiş gitmiş.İyi bir uzman yardımı ile umarım isteyen herkez gibi ,bizler gibi en kısa zamanda alırsın bebeğini kucağına.Okudum ağladım,ağladım,ağladım.Etrafında seni sıkıntıya sokan insanlardan uzak dur bence bu aralar.Kalbini acıtanlardan ,sana destek veremeyen ve konu ile ilgili boş boş konuşan insanları çıkar hayatından.Ben geçen hafta eltimi çıkardım hayatımdan üzülerek de olsa.Bir hafta önce sabahın 7 sinde eşimden AMCA OLUYORMUŞUM diye bir telefon ile uyandim.Ve onu takib eden 3 gün boyunca aralıksız ağladım,helak oldum.Ben böyle bir durumda iken ve ailem dediğim.eltim annesi kayınvalidem yaşadığım zorlukları bilirken,bunlar bana yakın beni anlayan insanlar derken, ben böyle güzel bir haberi telefondan aldım düşünebiliyor musun...Hem de eşimden.Onun amca olacak olma heyecanını bile paylaşamadım ve hala paylaşamıyorum.
Ailece toplanılıp bebek haberi verilen partide yoktum ben.Ama sorarsan ailedenim.Daha özenli bir şekilde paylaşılması gereken güzel bir haberi ben böyle aldim işte.Ben o minik bebeğe yenge değil teyze olabilmeyi isterdim ama şimdi yenge bile olabilir miyim bilmiyorum.İçim bu konda o kadar ezik ki.İŞTE YAŞAMAYAN ANLAMIYOR dediğin gibi.
Kocam destek Allah ım yanımda e sizler de varsınız.Bu aralar bunlar yeterli geliyor bana.
Allah hepimizin yardımcısı olsun.
Uzmek ya da aglatmak istemezdim canim ama duygusalligin agir bastirdigi bir geceydi...yalniz olmadigimi hissettirdiniz bana cok tesekkurler!yasadigin son olay icin gercekten cok uzuldum karsi tarafi anlamaya calisiyorum ama anlayamiyorum kalbin nasil kirilmistir kimbilir, ama hic kimse bizden daha onemli degil bir kenara atip yola devam etmek gerek, gunun guzel gecsin,sevgiler!
Herkese günaydın,tatile son gün :))) yarın geniş geniş uyuycam inşallah :))
Masal ve bugün sonuç alacak tüm arkadaşlar bizi çok bekletmeyin :)) sabırsızlıkla bekliyoruz.
Masal seni bekliyorum büyük bir heyecanla....
günaydın arkaşlar... hayırlı cumalar hepinize... tüm sonuç bekleyen arkadaşlarım inşallah bu sefer özlemle beklediğiniz meleğinize kavuştuğunuza dair haberler alırız.. hadi Masal önce kendine sonrada bize yap bi güzel süpriz canım benim.. haberini dört gözle bekliyorum canım.. Allah kalbine göre versin... hepimizin tabii..
masall35
güzel haberlerinle gelirsin umarım..
günaydın kızlarrrrrr
masalcım sabah yapacakmıydın tetst cnm :26:
bugün başka arkadaşlarda vardı sanırımmm hadi herkes pozitif sonuç getirsinnnn
kızlar öyle güzel duygular içindeyimkitest günüm yarın biliyordum yazmıştımda merkezden aradılar kan tahliline niye gelmediniz diye şok oldum apar topar gittim uzun lafın kısası
HAMİLEYİİİİİİİİİİİİİİM rabbim sizede yaşatsın bu duyguyu inş sonu gelir ve kucağıma bu kez alabiliyim.
Bugüne kadar sadece izlediğim, çok şey öğrendiğim, sevinenleri görüp mutlu olduğum üzülenlerle birlikte üzüldüğüm foruma içimi dökme zamanı geldi artık.. zaman geçtikçe hikayem de uzayıp gitmiş şimdi başladığım yerden uzaklardayım ama isteğim hep aynı buradaki herkes gibi bir bebeğe, bir cana kavuşabilmek eskiden ne gereksiz dediğim böyle bir dünyaya bir çocuk getirmek yanlış olur dediğim korunmak için çaba sarfettiğim minicik bir cana kavuşma isteği bir anda geliverdi 3 seneyi aşkın bir zaman önce, hormonlar mıydı genler miydi nedir bilmiyorum dayanılmaz bir istekti, ümitti, mutluluktu ama durdurulamayacak bir şeydi, her zaman en büyük destekçim eşime bahsedince nasıl da heyecanlanmıştık bir kişilik duygu iki kişilik olup çoğalıvermişti, tabi bu haberi bekleyen ailelerle de paylaşınca daha büyük bir umut oluverdi, sandık ki isteyince hemen olur. Çünkü etrafımızda hep böyleydi, kardeşler, ablalar, yeğenler, arkadaşlar hep istediler planladılar oldu, çocukluktan beri bildiğim evlenilir hamile kalınır 9 ay sonra minicik canlar kucakta, sonra da büyüyüverirler ikinciler gelir aileler çoğalıverir.. hatta hangi burçtan olması gerektiğine bile karar vermiştim tüm saflığımla, hangi ayda hamile kalırsam ne zaman doğar hesaplarına girip burcunu bile! Belirlemiştim.. kontrol amaçlı gittiğim ilk doktor bunları duyunca gülmüştü, bir yıl zamanınız var göründüğü kadar kolay değil deyip göndermişti, sonra her ay aynı heves, adet günleri yaklaştıkça acaba var mı acaba ne değişti bedenimde düşünceleri eczanelerin yolu düz olmuştu testleri alıp alıp boşa harcamaktan, ama her defasında bir sonraki ay vardı, ümit hep vardı, hala var.. yola çıktıktan tam bir yol sonra sessiz sedasız belirtisiz, adet bile gördükten hemen sonra düşükle anlaşılan ilk gebelik geldi ve tabi ilk kürtaj, kürtaj sonrası verilen ara, eşimin varikosel probleminin ortaya çıkması, ardından varikosel ameliyatı aradaki tüm denemeler, adetle sonuçlanan ümitle geçen aylar, göreve dönüşmüş ilişkiler ve derken ikinci gebelik geldi ilkinden bir sene sonra, şaşkınlık, mutluluk bambaşka bir şeydi, sonra yine kanamalar, buna rağmen duyulan kalp atışı ama sonra kalbinin durması ve ikinci kürtaj geldi, ardından testler, incelenen genler, hormonlar, rahim filmi, tetkikler.. kan pıhtılaşması sorunu belirlendi ki bunda bile ortak bir görüş yok, genetik uzmanlarına göre sorun oluşturmaz, doktoruma göre gebelik oluşursa sonuna kadar kan sulandırıcı iğne gerekliliği.. ikinciden sonra bir daha olmadı, geçen ay ilk aşılama denemesi başarısızlıkla sonuçlandı, her şey yolundaydı, yumurtalar, spermler, moraller.. ama olmayınca olmuyormuş işte.. bunun üzerine rahimde yapışıklık sorunu belirdi, geçirilen kürtajların etkisi doktorumun açıklaması, bu dinlenme ayı geçtikten sonra bir operasyon daha bekliyor beni, en zoru da o hafif bile olsa zamanı durduran anesteziden uyanması, gerçeği hatırlama çöküş ve yeniden toparlanmaya çalışmak.. her ne kadar bütün sevdiklerin anlamak istese de yanında olmak istese de bizim memleketimizin teselli tarzında bir yanlış var bence. İlk düşük gerçekleşiyor herkes diyor ikincisi hemen gelir üzülme! Üzülmeye hak yok kabulleniyorsun, sonra ikinci düşük, yine üzülme diyor en sevdiklerin bile moral önemli üzülmeye ne gerek var daha yaşın genç tesellileri geliyor, sonra herkes seneler sonra ümitler tükenince çocuk sahibi olmuş akrabalarını komşularını anlatmaya başlıyor teselli niyetine, bir anda sıradan oluveriyor senin biricik üzüntülerin.. sonra ilk aşılama olumsuz geliyor, hem de yoğun çalışma ortamında stres altında, toplantı sırasında gizlice bilgisayardan titreyerek öğrendiğin olumsuz sonuca daha bu ilk ikincisi var üçüncüsü var sakın üzülme aman ha diyorlar.. çünkü yaşamayanlar anlamıyor, en yakının bile olsa bu olanlar çok uzaktan çalan davulun sesleri gibi geliyor bilmiyorlar çünkü.. ancak burada derdini paylaşanlar anlayabiliyor birbirini.. herkesin yaşadığı ortak, biri daha az biri daha çok farklı farklı ama hep aynı amaç için üzülüyor buraya içini dökenler.. yine de çok şükürler diyorum, bütün dertler böyle olsun, ne farklı dertler acılar var bu dünyada, eksik kalmış ne hisler var, bu nedir ki diyorum, isyanımı bastırmaya çalışıyorum ve Allahtan af diliyorum şikayet ettiğim için ümit hep var hep olacak, tüm arkadaşlar hepimizin canları ümitleri dünyaya gelir inşallah, bu hayatta izimizi sürdürürler bir dalımız yetişir.. çok uzun oldu üzgünüm ama paylaşmak istiyor insan ancak böyle azalıyor yükü.. çok sevgiler!
Bugüne kadar sadece izlediğim, çok şey öğrendiğim, sevinenleri görüp mutlu olduğum üzülenlerle birlikte üzüldüğüm foruma içimi dökme zamanı geldi artık.. zaman geçtikçe hikayem de uzayıp gitmiş şimdi başladığım yerden uzaklardayım ama isteğim hep aynı buradaki herkes gibi
canım aynı benim hissettiklerim.ne güzel yazmışsın.evlenince hemen olur diye düşünüyor insan değil mi?.şimdi diyorum ki senelerce boşu boşuna korunmuşum.keşke ilk evlendiğimden itibaren deneseydik.en zoru da eski arkadaşlarınla toplu görüşmelerde birbirlerine gösterilen çocuk resimleri ve bebeklik hikayeleri.sende suspus yüzünde bir gülücükle sohbete katılmaya çalışıyorsun.halbuki için kan ağlıyor.tabi allah daha büyük acılar göstermesin hepimize.inşallah bizimde bebişlerimizi konuşacağımız günler gelecek.umut olmazsa nasıl yaşanır ki?allah herşeyin hayırlısını versin.
1.600 sadece asılamamı yoksa ılaclar dahılmı canım???
memoriale neredekı canım ve fıyat nekadar ılaclar dahıl bılgılendırırsen sevınırımm
Bugüne kadar sadece izlediğim, çok şey öğrendiğim, sevinenleri görüp mutlu olduğum üzülenlerle birlikte üzüldüğüm foruma içimi dökme zamanı geldi artık.. zaman geçtikçe hikayem de uzayıp gitmiş şimdi başladığım yerden uzaklardayım ama isteğim hep aynı buradaki herkes gibi
canım aynı benim hissettiklerim.ne güzel yazmışsın.evlenince hemen olur diye düşünüyor insan değil mi?.şimdi diyorum ki senelerce boşu boşuna korunmuşum.keşke ilk evlendiğimden itibaren deneseydik.en zoru da eski arkadaşlarınla toplu görüşmelerde birbirlerine gösterilen çocuk resimleri ve bebeklik hikayeleri.sende suspus yüzünde bir gülücükle sohbete katılmaya çalışıyorsun.halbuki için kan ağlıyor.tabi allah daha büyük acılar göstermesin hepimize.inşallah bizimde bebişlerimizi konuşacağımız günler gelecek.umut olmazsa nasıl yaşanır ki?allah herşeyin hayırlısını versin.
iki annenin çocuklarıyal ilgili anları paylaşımlarında yaşadığım sessizlik.. geçen gün denizde yüzerken 2 arkadaşımla bir anda konu çocuklara geldi. bi anlatıyor bi diğeri... yaklaşık 5 dakika dayanabildim yanlarına durmayı. sonra deli gibi yüzmeye başladım durmadan ağlayarak ta ki şamandıraları aştığımı nice sonra farkında oldum..yanlarına döndüğümde gözlerimin kızardığını söylediklerinden tuzun dokunduğu bahanelerine sığındım.. burası bana terapi gibi geliyor .. rahatlıkla içimi dökebiliyorum sizi.. ve birbirimizi çok iyi anlıyoruz. aramızda gönül bağı oluştuğuna inanıyorum ... şimdiden bebişimin pek çok teyzesi var :))Allah hepimize hayırlısıyla sabrımızın sonucu meleklerimize kavuştursun arkadaşım.
Bugüne kadar sadece izlediğim, çok şey öğrendiğim, sevinenleri görüp mutlu olduğum üzülenlerle birlikte üzüldüğüm foruma içimi dökme zamanı geldi artık.. zaman geçtikçe hikayem de uzayıp gitmiş şimdi başladığım yerden uzaklardayım ama isteğim hep aynı buradaki herkes gibi
canım aynı benim hissettiklerim.ne güzel yazmışsın.evlenince hemen olur diye düşünüyor insan değil mi?.şimdi diyorum ki senelerce boşu boşuna korunmuşum.keşke ilk evlendiğimden itibaren deneseydik.en zoru da eski arkadaşlarınla toplu görüşmelerde birbirlerine gösterilen çocuk resimleri ve bebeklik hikayeleri.sende suspus yüzünde bir gülücükle sohbete katılmaya çalışıyorsun.halbuki için kan ağlıyor.tabi allah daha büyük acılar göstermesin hepimize.inşallah bizimde bebişlerimizi konuşacağımız günler gelecek.umut olmazsa nasıl yaşanır ki?allah herşeyin hayırlısını versin.
daha dün başıma geldi benimdeface sayesinde bütün eski arkadaşlarımla tekrar görüşmeye başladım, tabii hepsinde bir tane çocuk var ikinciyi düşünmeye başladılar...
biri korunmayı bıraktığı ay hamile kaldı ve şubatta doğurdu ,biri ilkini düşürdü iki ay içinde ikinciye hamile kaldı ocakta doğurdu,biri iki ay önce ikinciye hamile kaldığı müjdeledi,dünde başka bir arkadaşım aradı teyze oluyosun dedi ikinciye hamile kalmış... onlar adına sevindim tabii ama ben bu süreler boyunca hep tedavi gördüm hep olacak mı diye bekledim ama olmadı....
Bu aralar daha bir bunalımdayım...doktorları falan suçluyorum...kimseyle görüşmek konuşmak istemiyorum...çok fazla kişi bilmiyor bu durumu herkes artık sizde bebek yapın diyip duruyor inşallah bakalım diyip geçiştirmek bile çok ağır artık benim için...bilenler de darcell'in dediği gibi şunun 6 yıl sonra olmuş şunun 10 yıl sonra olmuş gibi güya avutucu bişeyler söylüyor ki avutmaktan çok yıpranmama neden oluyorlar...
öyle işte baya bir içimi döktüm bende ...
daha dün başıma geldi benimdeface sayesinde bütün eski arkadaşlarımla tekrar görüşmeye başladım, tabii hepsinde bir tane çocuk var ikinciyi düşünmeye başladılar...
biri korunmayı bıraktığı ay hamile kaldı ve şubatta doğurdu ,biri ilkini düşürdü iki ay içinde ikinciye hamile kaldı ocakta doğurdu,biri iki ay önce ikinciye hamile kaldığı müjdeledi,dünde başka bir arkadaşım aradı teyze oluyosun dedi ikinciye hamile kalmış... onlar adına sevindim tabii ama ben bu süreler boyunca hep tedavi gördüm hep olacak mı diye bekledim ama olmadı....
Bu aralar daha bir bunalımdayım...doktorları falan suçluyorum...kimseyle görüşmek konuşmak istemiyorum...çok fazla kişi bilmiyor bu durumu herkes artık sizde bebek yapın diyip duruyor inşallah bakalım diyip geçiştirmek bile çok ağır artık benim için...bilenler de darcell'in dediği gibi şunun 6 yıl sonra olmuş şunun 10 yıl sonra olmuş gibi güya avutucu bişeyler söylüyor ki avutmaktan çok yıpranmama neden oluyorlar...
öyle işte baya bir içimi döktüm bende ...
hepimiz aynı , benzer duyguları olayları yaşıyoruz.. bu tavırlarımız onları kıskandığımızdan kaynaklanmıyor .. sadece bizlerde bu kadar çok anne olmayı isterken tedavilerimizden istediğimiz sonucu alamamızdan... çok yakın arkadaşım var .. kızkardeşim olsa bu kadar sevmem o boyutta aramızdaki bağ.. kendisi de evliğiliğinin üzerinden 4 yıl geçtikten sonra bebişine kavuşmuş.yaşadıklarımı çok iyi anlıyor kendisi de çektiği için biliyor. o bile geçenlerde öyle bir pot kırdı ki yanımdayken.. 3 ay önce hamile kaldığını öğrendi ama kesesi göründüğüne rağmen bebeğin kalp atışı olmadığından kürtajla hamileliğine son vermek zorunda kaldılar.. zaten ilk çocuğunda duyu kaybı olduğundan 2. çocuğu istemiyordu.. geçenlerde arkadaşlarla toplandığımızda durduk yere bana ''ben kürtaj olduğumu onlara söyleyeceğim; sonra benim kısır olduğumu düşünmesinler '' dedi. benim o anda tepemden kaynar sular aktı.. ne olduğumu anlamadım .. elim kolum tutmaz oldu.. o cümle hala kulağımda ne zaman aklıma gelse boğazımda bir şeyler düğümleniyor.. şu an olduğu gibi.. bi de böyle patavatsızlığı çok yakınımdan gelmesi inanın canımı daha fazla yaktı.. ben şuna ant içtim kendime.. bir gün hayırlısıyla anne olursam yaşadıklarımı, çektiklerimi unutmayacağım.. zaten unutamam.. ve kimsenin bu hassas konuda yarası olduğunu bile bile yarassına tuz basmayacağım..
kusura bakmayın başınızı ağrıttım..
hepimiz aynı , benzer duyguları olayları yaşıyoruz.. bu tavırlarımız onları kıskandığımızdan kaynaklanmıyor .. sadece bizlerde bu kadar çok anne olmayı isterken tedavilerimizden istediğimiz sonucu alamamızdan... çok yakın arkadaşım var .. kızkardeşim olsa bu kadar sevmem o boyutta aramızdaki bağ.. kendisi de evliğiliğinin üzerinden 4 yıl geçtikten sonra bebişine kavuşmuş.yaşadıklarımı çok iyi anlıyor kendisi de çektiği için biliyor. o bile geçenlerde öyle bir pot kırdı ki yanımdayken.. 3 ay önce hamile kaldığını öğrendi ama kesesi göründüğüne rağmen bebeğin kalp atışı olmadığından kürtajla hamileliğine son vermek zorunda kaldılar.. zaten ilk çocuğunda duyu kaybı olduğundan 2. çocuğu istemiyordu.. geçenlerde arkadaşlarla toplandığımızda durduk yere bana ''ben kürtaj olduğumu onlara söyleyeceğim; sonra benim kısır olduğumu düşünmesinler '' dedi. benim o anda tepemden kaynar sular aktı.. ne olduğumu anlamadım .. elim kolum tutmaz oldu.. o cümle hala kulağımda ne zaman aklıma gelse boğazımda bir şeyler düğümleniyor.. şu an olduğu gibi.. bi de böyle patavatsızlığı çok yakınımdan gelmesi inanın canımı daha fazla yaktı.. ben şuna ant içtim kendime.. bir gün hayırlısıyla anne olursam yaşadıklarımı, çektiklerimi unutmayacağım.. zaten unutamam.. ve kimsenin bu hassas konuda yarası olduğunu bile bile yarassına tuz basmayacağım..
kusura bakmayın başınızı ağrıttım..
canım ne demek başınızı ağrıttım tabiki anlatacaksın dertleşeceksin..içine atsan daha kötü en azından seni anlayan insanlara anlatman senin için daha iyi..bizler anlıyoruz canım seni biliyosun allah en kısa zamanda gönlüne gönlümüze göre verir inşallahh
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?