Aşk evliliğimiz ve sonucu. Bizde sona geldik..

nephilim .!.:

Bişeyi merrak ediyorum.Bu adam herşeye mi tepki gösteriyo yerli yersiz mi şiddet uyguluyo? hiç sakinleştiği senin ilk tanıdığın adam olduğu zamanlar yok mu ? yine acele verilmiş bir karar ve sonuçlar ortada.Bİlemiyorum boşanman en mantıklısı olacak ama belki de onunla iletişime de geçebilirsin.Hiç bi insan bu kadar cani olamaz sanırım...​

Genişletmek için tıkla...

cicikiz12 .!.:

Nerden anlatmaya başlayayım bilmiyorum.. 6 aylık evliyim, bu ayın sonunda ilişkimizin 1. yılı olucak ve kaçarak evlendik..
Aramızda çok büyük bir aşk vardı.. Çok ama çok sevdik.. Onun aşkına güvendim herşeyimi verdim ona. Kaçarken bile içim rahattı onun yanında olduğum için..

Ayrı şehirlerde yaşıyorduk. Ayda bir görüşüyorduk. İkimiz içinde çok zordu.. Aileme anlatmıştım onu. Önce karşı çıktılar sonra kabullendiler ama okulunu bitir dediler(üni. birinci sınıftaydım) tamam dedik, bekleriz. Bu arada onunla az görüşmemi istediler bende zaten ayrı şehirlerdeyiz ne kadar azaltabiliriz dedim böyle böyle sorunlar çıktı. Dayanamadım artık ve kaçmaya karar verdik. Ailem bana hiç kıyamaz onun için kabullendiler bu durumuda evime geldiler bazı eşyalarımı aldılar destek oldular..

Asıl problemi şimdi söylüyorum. Uzak olduğumuz için, sürekli görüşemediğimiz için göremediğim bişey vardı. Eşim çok sinirli bir insan. Küçücük bi konuda olsa asla tahammül edemezdi bana ya küfürlerle bağırırdı yada döverdi.
6 aylık evliliğimizde ondan yemediğim hakaret kalmadı, dayaktan morarmayan yerlerim kalmadı. Şuan bile sağ kolumda, bacaklarımda ve çenemde morluklar var. Nasıl dayandım böyle bir şeye dimi? Neden susup oturdum?
Önceleri çok sevdiğim için geçer dedim. Ama ne yazıkki öyle olmadı. Günler geçtikçe ben sustukça dayakların sayısı arttı.
Sonraki susmalarım korktuğum içindi cesaret edemedim.. Ne polise gitmeye ne de birilerinden yardım istemeye..
İş yerinde nasıl dikkat çektiğimi tahmin edebiliyorsunuzdur.. Müdürlerim, arkadaşlarım bana yardım etmek isteyen, beni benden çok düşünen o insanları dinlemedim hiç. Susmaya devam ettim. Düzelir belki dedim (içimden de çok seviyorum onsuz nasıl yaparım dedim).

Ama son bir haftadır yediğim dayakların ve hakaretlerin haddi hesabı yok. Çok yıprandım artık.. Dayanamıyorum bu duruma nasıl sustum bu kadar öyle çok kızıyorumki şimdi kendime.. Kendi kendimi hasta ettim ben, sürekli ağlıyorum gözümden yaşlar hiç eksik olmuyo artık.

Ailemin durumdan haberi yok. Şu halimi görseler zaten kahrolurlar.

Cesaretimi topladım ve kararımı verdim. Doktordan rapor alıp ve polise gidicem. Gerekirse sığınma evine başvurucam. Çünkü eşim beni defalarca ölümle tehdit etti eğer ondan ayrılmaya kalkarsam diye.. Ya adam olucaksın yada ölüceksin dedi bana geçen gün. Hala daha korkuyorum çünkü psikolojim o kadar bozuldu ki sağlıklı düşünemiyorum. Eğer burda kalırsam dayağa devam edicek düzelmicek biliyorum. Nolur bana bi akıl verin, bişeyler söyleyin. Yalnızlıktan kafayı yemek üzereyim...

Genişletmek için tıkla...