Merhaba arkadaşlar,
Her şeyi kısaca özetleyeceğim.
Ben üstün zekalı bir çocuk olarak doğmuşum. İşte klasik 1.5 yaşında akıcı konuşma 3 yaşında resim yapmaya başlamak vs vs gibi şeyler. Bunu keşfeden ailem bana hep aşırı büyük ümitlerle baktı. Mesela babamın en büyük hayali hep doktor olmamdı, olmadı. Çünkü her sınava aşırı heyecan, baskı ve stresle giriyordum, yapamadım kısacası.
Aşırı bir ergenlik geçirdim.Bu dönemde neler oldu: Ailem benimle başedemediğine inanıp bana fiziksel şiddet uyguladı.Çünkü okul 2.siydim birincisi olabilecekken sağda solda geziyordum, halbuki oturup ders çalışmalıydım. Kendi ders çalışmama eylemimi yaptım yıllarca... Sürekli bir çatışma oldu ailemle bu ders çalışma konusunda sürekli.. Ne ödevlerimi yapardım ne de bir saatten fazla oturup test çözerdim.
Kız kardeşime gelecek olursak o uslu bir ergenlik geçirdi.Akıllı düzgün bir kızdı, oturdu, çalıştı adam gibi doktor oldu.O hiç dayak yemedi benim gibi hiç hem de.. Fiziksel şiddeti sadece ben gördüm ailede tek ben.
Şu an akademisyenim hem de epey iyi bir üniversitede. Ancak bu ders çalışamama hali hala bende devam ediyor. Hala ders çalışmak benim için çok stresli, işkenceli... Ve sürekli bir erteleme hali var yapamıyorum işte. Hala aşamadım o gördüğüm fiziksel şiddetin travmasını. Ve çok çalışmam lazım çünkü doktora ders dönemindeyim.
Son yıllarda psikolog ve psikiyatr gittim epeyce ama konu dönüp dolaşıp aynı, yok işte aşamıyorum. Başka çaresi yok mu? Ne yapmak lazım? Bana fikriniz olur mu?