Babamı 19 yıldan sonra ilk kez bu kadar yakından gördüm .

Arkadaşlar bayağı yorum yazanlar olmuş herkese tek tek cevap vermek isterdim ama zamanım kısıtlı olduğu için geenel cevap veriyorum . Öncelikle güzel dilekleri için herkese teşekkürler :) Bugün daha iyiyim düne göre . Kendimi üzmekten yıpratmaktan başka bi işe yaramıyor üzülmek . Ben onu liseye giderken aramıştım o zaman beni hiç aramadı ve aramalarıma cevap vermedi . Demek ki onda evlat sevgisi , merhamet , vicdan yok .
Aranızda nedenini bana niye böyle davrandığını mutlaka öğrenirdim diyenler olmuş . Bence ortada mantıklı bir sebep yok . Olsa çünkü o zaman aradığımda adam gibi karşıma çıkar nedenlerini söylerdi . Ki ben ona o zaman hesap sormayacağım asla diye belirtmiştim . Benim vicdanım rahat çünkü ona her türlü imkanı sundum maddi beklentilerim asla yok dedim sadece tanımak istemiştim , ona bile fırsat vermedi .
Benim çocuğum babasını asla aramaz eksiklik çekmez diyen arkadaşımızda olmuş . Lütfen çocuğunuzun psikolojisini çok yakından izleyin . Benim anneme şuan sorsanız 'shanna babasını asla aramıyor yokluğu umrunda değil' der. Ama insanın içini kimse bilemez .
Dün çok dolmuştum ama biraz rahatladım . Genç yaşımda beni merak etmeyen , umursamayan bi insanı benim umursamam çok gereksiz oluyor .
Hayat bu tabi yıllar sonra karşıma çıkarsa olurda bunca zaman sormadığım hesabı o zaman soracağım .
Ona kızgın değilim asla içimde nefret yok sadece onun adına üzülüyorum . Çünkü yıllar geçtikçe yalnız kalacak . Yanında bi evladı olmayacak sanırım yaptıklarını o zaman farkına varacak .
Bugün çok yoğunum o yüzden yazdıklarınıza bu akşama kadar cevap veremeyeceğim herkese mutlu günler dilerim :KK200:
 
Biliyor musun sana dönecek hatta sana bel bağlayacak
Zaman geçecek sen güçleneceksin o zayıflayacak sen onsuz yaşamaya alışacaksın o sana düşecek öyle ki görenler senin için canını verir diyecek ama ne çare bu artık seni mutlu etmeyecek...
Bizzat yaşadım telafisi yok ...
 
canım benim ya :KK51: ben bu durumlara cok sinirleniyorum anne baba olmak o cocugu yapmakla dunyaya getirmekle olmuyor iste sonrası cok onemli..yakınlarımda da var boyle seyler yasayan inan ben onlardan daha cok nefret ediyorum:) cunku biliyorum ki isleri dustugunde birseye ihtiyacı oldugunda zamanında yanında olmayan anne veya baba figuru birden ortaya cıkıyor ve karsıdakinin duygularını somurmeye baslıyor..bazı insanlar bu yapıda duygu muydu yok iclerinde oyle kisiler icinde uzulmeye arkasından aglamaya degmiyor..
 
Biraz uzun olabilir şimdiden okuyan herkese teşekkür ederim .
Annemle babam ben 1 bucuk yaşındayken kaynana problemlerinden dolayı ayrılmışlar . 6 yaşına kadar belirli aralıklarla babamın dükkanına giderdim .Aynı ilçede yaşıyoruz. Az çok hatırlıyorum her gittiğimde dizlerine kapanır ağlardım . Enişteme yalvarıyor muşum ne olur babama götür beni diye . En son gittiğimde enişteme 'bunu bi daha getirme işim gücüm var benim' demiş . Ve o günden sonra eniştem 'shanna bana yalvarmasın üzülüyorum götüremem artık' demiş .
Sonra okula başladım , liseye gittim babamla hiç görüşmedim . Liseye giderken bi dönem psikolojim bozuldu ciddi anlamda okulda sürekli ağladığım için okuldaki psikoloji hocası benimle konuştu sonra annemi çağırdı .
Benim hayatımda baba rolü eksikmiş ve görüşmesi onu tanıması lazım yoksa ciddi anlamda psikolojik sorunlar artış gösterir demiş .
Sonra o dönem karar aldım ve babamı aradım . Bana 'kızım nasılsın' falan dedi .' Ben görüşmek istiyorum seni tanımak istiyorum senden maddi anlamda hiç bir beklentim yok ' dedim . 'tamam kızım ben seni arayacağım bekle bu hafta içinde ' dedi ve sonra ne aradı ne de benim telefonlarıma cevap verdi . Hatta yolda bile karşılaştık ve yabancı gibi geçti .
Yıllar geçti ve ben şuan 25 yaşındayım . 6 yaşından beri babamı sadece uzaktan gördüm .
Bugün annemle işimiz vardı çarşıda . Tam işimizin olduğu yerde babam oturuyordu . Aramızda 1 -2 metre ya var ya yok . İlk defa onu bu kadar yakından izledim . O bana bi kez baktı bi daha bakmadı . Ama ben yüzünü , ellerini inceledim . Orada beklediğim süre boyunca gözlerimi ayırmadan baktım . Hiç şefkatini hatırlamadığım ellerine baktım .Gözleri yemyeşilmiş meğer . Yılların verdiği yüzündeki kırışıklara baktım . Gözlerim doldu dudaklarımı ısırdım ağlamamak için çünkü annem yanımdaydı .
Bugüne kadar 'o benim için öldü artık yokluğunu hissetmiyorum' derdim ama hepsi kendimi kandırmak içinmiş meğerse ...
Bunları anlatacağım kimsem yok . Daha doğrusu bu kadar içimi dökmek istemiyorum çünkü ağlarım biliyorum .
Dilerim hiç bir çocuk bu durumu yaşamaz . Tekrar sabırla okuyan herkese sonsuz teşekkürler..
belkide senin için hayırlısı böyledir cnm hayatında olsaydı belki daha çok üzülücek daha çok yıpranacaktın bu açıdan bakmaya çalış.babana gelince bu dünyanın birde öbür tarafı var o zaman hesabını sorarsın.
 
Biraz uzun olabilir şimdiden okuyan herkese teşekkür ederim .
Annemle babam ben 1 bucuk yaşındayken kaynana problemlerinden dolayı ayrılmışlar . 6 yaşına kadar belirli aralıklarla babamın dükkanına giderdim .Aynı ilçede yaşıyoruz. Az çok hatırlıyorum her gittiğimde dizlerine kapanır ağlardım . Enişteme yalvarıyor muşum ne olur babama götür beni diye . En son gittiğimde enişteme 'bunu bi daha getirme işim gücüm var benim' demiş . Ve o günden sonra eniştem 'shanna bana yalvarmasın üzülüyorum götüremem artık' demiş .
Sonra okula başladım , liseye gittim babamla hiç görüşmedim . Liseye giderken bi dönem psikolojim bozuldu ciddi anlamda okulda sürekli ağladığım için okuldaki psikoloji hocası benimle konuştu sonra annemi çağırdı .
Benim hayatımda baba rolü eksikmiş ve görüşmesi onu tanıması lazım yoksa ciddi anlamda psikolojik sorunlar artış gösterir demiş .
Sonra o dönem karar aldım ve babamı aradım . Bana 'kızım nasılsın' falan dedi .' Ben görüşmek istiyorum seni tanımak istiyorum senden maddi anlamda hiç bir beklentim yok ' dedim . 'tamam kızım ben seni arayacağım bekle bu hafta içinde ' dedi ve sonra ne aradı ne de benim telefonlarıma cevap verdi . Hatta yolda bile karşılaştık ve yabancı gibi geçti .
Yıllar geçti ve ben şuan 25 yaşındayım . 6 yaşından beri babamı sadece uzaktan gördüm .
Bugün annemle işimiz vardı çarşıda . Tam işimizin olduğu yerde babam oturuyordu . Aramızda 1 -2 metre ya var ya yok . İlk defa onu bu kadar yakından izledim . O bana bi kez baktı bi daha bakmadı . Ama ben yüzünü , ellerini inceledim . Orada beklediğim süre boyunca gözlerimi ayırmadan baktım . Hiç şefkatini hatırlamadığım ellerine baktım .Gözleri yemyeşilmiş meğer . Yılların verdiği yüzündeki kırışıklara baktım . Gözlerim doldu dudaklarımı ısırdım ağlamamak için çünkü annem yanımdaydı .
Bugüne kadar 'o benim için öldü artık yokluğunu hissetmiyorum' derdim ama hepsi kendimi kandırmak içinmiş meğerse ...
Bunları anlatacağım kimsem yok . Daha doğrusu bu kadar içimi dökmek istemiyorum çünkü ağlarım biliyorum .
Dilerim hiç bir çocuk bu durumu yaşamaz . Tekrar sabırla okuyan herkese sonsuz teşekkürler..
Annelik babalık gibi büyük lütuf u hakkıyla yerine getirmeyenler e yazıklar olsun:(
 
gerçekten çok duygulandım okuduğumda. Ama senin yerinde olsam hazır karşımdayken gider sorardım ne yaptım ben sana niye istemiyorsun beni derdim . Hesap sorardım.Sanırım şu an ikinci evliliği var acaba o kadın engelliyor olabir mi diyecem ama ne olurs olsun bir baba bu şekilde davranmamalı ya olmamalı aklım almıyor.
 
:cry:Beni ağlattı yazın Bende çok uzun yıllarımı babasız geçirdim hemde aynı evin içinde yaşayarak bir gün olsun sevmedi sahiplenmedi içten kızım demedi sarılmadı hiç sevmedi hiç:cry: emin ol sen benden daha iyi durumdasın keşke uzak dursaydı da bari Özlemi sevgisi olsaydı o hayatta ve yanımızdayken öksüz gibi yaşadım çocukluğum gençliğim evliliğim herşeyim bir tarafı eksik geçti...
 
Babanın yerını kımse dolduramıyor . O yuzden bu içinzin acısı daima sizinle olacak. Acık bı yara kalacak. Umarım çocuklarınız babası çok kalıteli bi baba olur. Amin.
 
Seni o kadar çok iyi anlıyorum ki.. Senin en azından hayatının hiçbir dönemin de baban olmamış..
Benim vardı, bedenimiz çok yakındı. Ama ruhlarımız birbirimize çok çok uzaktı. Çocukken babamın beni sevmediğini dahi düşünürdüm. Beni okula gönderirdi, ihtiyaçlarımı karşılardı. Ama bana bir kez bile nasılsın diye sormazdı. Bir derdimi dinlemezdi. Sıkıntılarımı sormazdı. Babama sarılmak istesem, izin vermezdi. Şirinlik yapsam görmezden gelirdi. Dışarıya karşı hep çok iyiydi. Ama bana karşı çok soğuk.. Aramızda buz kütleleri var gibi.. Var ama yok gibi..
Şimdi evliyim, farklı bir şehir de yaşıyorum. Aramızda kilometreler var. Evlendim beni bir kere aramadı. Nasılsın demedi.
Yılda bir kaç sefer gideriz. Bana sadece hoşgeldin der, ama devamını getirmez. Bir yabancı gibi davranır bana..
İnan bu durum çok daha kötü. ben babamı olduğu gibi kabul ettim.. Ondan hiçbir beklentim olmadı.. Sadece biraz ilgi.. Ama olmadı. Ne yapacaksın. Herkes farklı. Kendi kaybeder..
 
Back
X