- 7 Kasım 2013
- 13.434
- 31.575
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
-
- #1
Merhaba herkese. Aslında bir çözüm bulacağımdan değil ama içimi dökmek için yazıyorum. Bir önceki konumda eşimin ailenin her işine koşturduğunu ve büyük adaletsizlik olduğunu yazmıştım.
Konuya gelirsem konu tatil. Daha doğrusu tatile gidememek. Eşim şu an KÇÖ alıyor, benim maaşım fena değil idare ediyoruz ama açıkçası sezonda gidip otelde kalabilecek bütçemiz yok. Ayrıca covid nedeniyle de endişe duyuyorum otellerden. Kayınvalidemin Datça’da evi var büyükçene. Oraya gidebiliriz bir hafta ama kedilerimiz var yalnız bırakamayız. Temizlikçimizle yollarımızı ayırmasaydık onda anahtar vardı ama artık o yok. Beş dakika ötemizde eşimin yeğeni var 21 yaşında üniversite öğrencisi. Kedileri çok sever, benimkileri de çok seviyor geldiğinde oynar sürekli ama biz ona anahtar veremiyoruz. Neden veremiyoruz bilmiyorum. Yapamaz diyorlar, beceremezmiş. Engelli değil bu çocuk gayet sağlıklı diyorum eşim olmaz unut onu diyor.
Sen misin ailenin enayisi o zaman dedim herşeye koşuyorsun? Üç kere gelecek toplamda beş dakika evler yakın zaten. Ölür mü iyilik yapsa? Ölür demek ki...
Şimdi mecbur mu diyeceksiniz haklısınız ama aile bu demek değil mi? Biz neden her işe koşuyoruz o zaman? Eşim bu konuda çok sakin ve kabullenmiş zaten herşey de bu sükunetten çıkıyor.
Gerçekten çok bunaldım, covid korkusu bi yandan, iş stresi bir yandan, ülke gündemi zaten berbat. Nefes alamadığımı hissediyorum artık. Kayınvalidemlerle sıkıntım yok ama onlara da kuruluyorum böyle olunca. Çok mutsuzum gerçekten, öfkeliyim herşeye. Yetmez gibi grip oldum yatıyorum üç gündür iyice tadım kaçtı. Dediğim gibi sadece iç dökmek istedim, yeğen mecbur değil diyeceksiniz belki ama eşim mecbur mu?
Her ailede bir enayi oluyor!
Bizde de eşim oluyor bu enayi. Eşime hakaret amaçlı yazmıyorum sadece sinirliyim. Kısaca anlatmaya çalışayım çünkü biz yine hastaneden geliyoruz ve benim artık sinirlerim bozulmaya başladı. Eşimin 80’lerinde bir teyzesi var, eşi vefat etti. Teyzenin de kronik hastalıkları var, zor yürüyor, kalp...
Konuya gelirsem konu tatil. Daha doğrusu tatile gidememek. Eşim şu an KÇÖ alıyor, benim maaşım fena değil idare ediyoruz ama açıkçası sezonda gidip otelde kalabilecek bütçemiz yok. Ayrıca covid nedeniyle de endişe duyuyorum otellerden. Kayınvalidemin Datça’da evi var büyükçene. Oraya gidebiliriz bir hafta ama kedilerimiz var yalnız bırakamayız. Temizlikçimizle yollarımızı ayırmasaydık onda anahtar vardı ama artık o yok. Beş dakika ötemizde eşimin yeğeni var 21 yaşında üniversite öğrencisi. Kedileri çok sever, benimkileri de çok seviyor geldiğinde oynar sürekli ama biz ona anahtar veremiyoruz. Neden veremiyoruz bilmiyorum. Yapamaz diyorlar, beceremezmiş. Engelli değil bu çocuk gayet sağlıklı diyorum eşim olmaz unut onu diyor.
Sen misin ailenin enayisi o zaman dedim herşeye koşuyorsun? Üç kere gelecek toplamda beş dakika evler yakın zaten. Ölür mü iyilik yapsa? Ölür demek ki...
Şimdi mecbur mu diyeceksiniz haklısınız ama aile bu demek değil mi? Biz neden her işe koşuyoruz o zaman? Eşim bu konuda çok sakin ve kabullenmiş zaten herşey de bu sükunetten çıkıyor.
Gerçekten çok bunaldım, covid korkusu bi yandan, iş stresi bir yandan, ülke gündemi zaten berbat. Nefes alamadığımı hissediyorum artık. Kayınvalidemlerle sıkıntım yok ama onlara da kuruluyorum böyle olunca. Çok mutsuzum gerçekten, öfkeliyim herşeye. Yetmez gibi grip oldum yatıyorum üç gündür iyice tadım kaçtı. Dediğim gibi sadece iç dökmek istedim, yeğen mecbur değil diyeceksiniz belki ama eşim mecbur mu?