bende unutamıyorum hala uykularım düzensiz. gece uykusuna hasret kaldım diyebilirim. geceler kabusum oldu. bebeğimi gece 5 te kaybettim diye sanırım. o saatten önce uykuya dalış yapamıyorum. yatak odama gitmek ilk günkü kadar zor olmasada bana orda kasvet çöküyor. piskolojik olarak karnım ağrımaya başlıyor nefes alamıyor gibi oluyorum. dr. bana ilaç vermişti antidepresan ben o gün ona çok kızmıştım ben delimiyim ben bebeğimi kaybettim tabiki ruh halim bozulacak ağlayacağım niye verdiki diyordum ama sanırım haklıymış. travma oluşabiliyormuş kötü şekilde düşük ve kürtaj olanlarda. sanırım bende öle oldum .. bi an ağlıyorum sonra susuyorum ama ne yapsam ne etsem aklım hep bebeğimde. bugün şu kadarlık olacaktı şimdi bunları yaşayacaktık yok ikili test zamanı geliyordu demekten kendimi alamıyorum. hala eski topiğe girip hamile arkadaşlar ne yapıyor diye bakıyorum. yazdıklarını okuyunca hem onlar için dua ediyorum böle acılar yaşamasınlar diye ama içten içede kıskanıyorum. kıskanıncada üzülüyorum. allahın gücüne gidecek diye korkuyorum. yanlış şeyler yapmak istemiyorum. ama elimde değil kıskanıyorum. sokağa çıkmıyorum hamile görmemek için. ailemin yanına gitmiyorum beni görenlerin geçmiş olsun tekrar olur laflarını duymamak için. kendimi iyice eve kapattım inanın kapı çalsa açmıyorum. nasıl olsa ailem yok burda eşimde gelse arar. kimse kim diyip kapı sesini duyup cvp vermiyorum.bebeğim için ona iyi gelecek her yiyecek içecek içime oturuyor. yemek istemiyorum ama yemeden de yaşanmıyor. bide benim rahim anormalliğim var onu düşünüyorum ne olacak operasyon olmalımıyım olursam ne kadar süre korunmam gerek ben hemen istiyorum bebeğim gelsin ne yapacağımı bilemiyorum. tek bildiğim sağlıklı düşünemediğim..