Sizi anliyorum. Tabi ki çocuğu baskasi baksin diye doğurmuyoruz ama insan biraz nefes biraz uyku biraz mola istiyor. Agladigim günleri unutmam. Annem vefat etti. Kv 20 dklik mesafedeyiz ben götürür sem bakar.ilk zamanlar çocukla beni birakip gitti ne yapacagimi bilemedim o agladi ben agladim. Derken simdi 9 aylik rabbim yardim ediyor. Tek basima herşeyin üstesinden gelebiliyorum. Sana en guzel tavsiyem bu gunlerde gececek sen mukemmel bir annesin:)
Benimde annem yok, 6 yıl oldu kaybedeli. Kayın validemi de doğumdan 3 ay öncesi kaybetmiştik.
Çocuğum ağladı ben ağladım o kadar tanıdık ki, bazen görüyorum süslü püslü giyimli fotolar, moraller yüksek.
Bir de kendime bakıyordum adapte olamama, yorgun hissetme, üstelik oğlumda zor bir bebekti zaten azıcık uyumlu olsaydı belki de bu kadar zorlanmazdım.
Emziremedim 1 hafta, bir türlü memeyi tutturamıyordum onun stresi bir yandan, gaz probleminden gece 1' de başlayıp sabah 10' a kadar 5-10 dk aralıklarla süren ağlamalar bir yandan, ben her şeyin üstesinden gelemedim tam düzeldi artık gazı dedik bu sefer de huysuzluk yapmaya başladı, günün çoğunu ağlayarak bitirirdik. Çocuklar uyuyunca iş güç yapılır ya ben bir tabak koyamıyordum makineye, ondan çıkan sesten bile uyanıyordu. Gece öksürmek için salona gidiyorduk eşimle ne yazık ki zil sesi, çevreden gelen seslere müdahale etme şansımız yok tabii.
Şimdi 20 aylık, inadı huysuzluğu tam gaz devam :)
Dışarı çıkıyoruz bize vallahi maşallah ben çıkamazdım diyorlar. Sürekli başına buyruk, inat yere inmek istiyor, bırakıyoruz hemen caddeye arabalar vızır vızır, tutuyoruz diye kendini yerlere atıyor babasını dövüyor.
Bu günler de geçecek