Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş


Aramıza hoş geldiniz. Çok normal şeyler hissediyorsunuz aslında. Yalnız değilsiniz bunu bilin. KK anne grubuna üye misiniz bilmiyorum ama üye değilseniz o başlık altındaki arkadaşlarla dertleşin çok iyi geliyor. Şu an bir yerlerde sizinle aynı şeyleri yaşayan anneler var. Ve insan bütün anneler bunu mu yaşadı diye içinden geçirip şoka giriyor ama öyle. Evlat büyütmek dünyanın en zor işi. Allah sağlık versin bütün evlatlarımıza inşallah.
 
bebeğini tabiki seviyor.yazmış zaten nasıl sevdiğini.konu tam olarak alışma süreci orda sıkıntı var.onun dışında sevgi ve annelikle ilgili sıkıntı yok.
 
bebeğini seviyordur da bağ kurmamıştır henüz belki bilmiyorum. İletişim kuramadığı için bebek kapalı kutu gibi yeni doğduğunda. Bir de aslında lohusa sendromu uykusuzluktan dolayı gelişen bir şey bence 2 gün uyusuz kalsak insanlıktan çıkmıyor muyuz? Çocuktan önce sabah 7 de kalktım diye nemrut ve mutsuz gezdiğimi hatırlıyorum . 3. 4. günden sonra en kötü 1 haftadan sonra psikoloji kalmıyor normal olarak :).
 
Ah hocam canım hocam ilk bebekler hep öyledir. Dünya başına yıkıldı sanırsın. Ne desek boş şimdi. Bir dezavantajınız bebeğin kışın doğması. İlk kızımı aralık ayında doğurmuştum. Üç ay dışarı çıkamamak çok zor gelmişti. Uykusuzluğu falan anlatmıyorum bile. İnstagramda bazı anneleri falan takip etmenizi öneririm. Konuya esprilerle yaklaşan, yalnız değilsin mesajını verenler var . İşe yarıyor bende :) sağlıkla büyütün bebeğinizi
 
ben ilk çocuğumda yaşamadım lohusa sendromu çok şükür ki
ama şimdiki hamileliğim ilkine göre daha zor geçtiği için sonrasından korkuyorum açıkcası, çok planlı bir hamilelik de değildi alışmam zaman aldı hamileliğime inşallah sonrası kolay olur
 
Size helal olsun diyorum..ne kadar güçlü bir kadınmışsınız.. maşallah mutluluğunuz daim olsun inşallah..
 
bebeğini tabiki seviyor.yazmış zaten nasıl sevdiğini.konu tam olarak alışma süreci orda sıkıntı var.onun dışında sevgi ve annelikle ilgili sıkıntı yok.
Öncelikle belirteyim arkadaşı yargılamak amaçlı yazmadım. Henüz annelik duygusunu bilmiyorum ve haliyle merak ediyorum. Şuan karnımda 3,5 aylık bebeğim ve şuan annemin benden daha çok sevdiğini hissediyorum. Eşim de isteyerek baba oldu ama o da tam olayın farkında değil. Yani öyle göbüşüyle aşk yaşayan bir anne değilim haliyle doğunca ne hissedicem merak ediyorum.
Konuya gelirsek, "Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor." bana çok sevgi sözcüğü gibi gelmedi. Biraz daha "ya ben hayvanları seviyorum aslında ama uzaktan seviyorum, evimde kalan yemeklerle de besliyorum yani cani değilim ben" diyen arkadaşlarıma benzettim. Hayvan benzetmesinden yanlış anlaşılmaz umarım, hayvansever olduğum için insanlar bana karşı genelde böyle savunur.
 
sende bir anne adayı olduğu için yazdım.tırstım demişsin ya o açıdan yazdım.ama olumsuz anlamışsın sanırım yorumumu.
 
sonrası kolay oluyor.benim öyle olmuştu ikincide
 
Benim bi arkadaşım da anlatmıştı bebeği kolik bebekmiş. Bakmışlar bu kafayı tırlatacak, annesi gelmiş, bakıcı tutmuşlar geçmiş 1 haftaysa bişi değilmiş yaa
 
yaşamayanların da olduğuna sevindim en azından
 
Lohusa sendromu bebeğini sevmemek değil ki yetememek korkusu.herkes lohusa sendromu olmuyor elbette.buraya olanlar yazmış.genelde ilk bebekde olur ikincide bilirsin geçeceğini
 
üşenmedim bütün yorumları okudum.

ben yardım için bile olsa birilerinin gelmesine gerek olmadığını düşünüyorum.
lohusa hüznünü pekiştiriyor bence evde başkalarının olması.
"Hiçbir şey eskisi gibi değil ve ben bu hayatı tek başına yönetemiyorum" fikrini aşılıyor..
babanın yeni hayata dahil olmasını engelliyor.
anne çocuk ve anneanne/babaanne bir takım oluyor sanki..
baba yalnız kalıyor. uzak kalıyor.

evet hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
ama her şeye farklı bir gözle bakmaya da alışıyor insan.
iki hafta o kadar kısa bir zaman ki durup düşünmek için..
hele bir 40 çıksın.. Tıbben de önemli bir süre zaten..
Üçüncü ayın sonunda evde yavaştan düzen oturuyor.
O düzenler sürekli değişiyor ama, olsun :)

ilk doğumumda hastaneye, eve çok gelen giden oldu.
normal doğum yaptım, sütüm de yavaş geldi ama gayet yeterliydi
hepsinin ilk sorusu "emiyor mu? idi.
bebeğim ben bırakır bırakmaz ağlıyordu.
normal ama zor bir doğumdu, çok yorulmuş bitkin düşmüştüm. belki yavrum da bendeki kaygıyı hissediyordu.
bilmiyorum..
annemin ve eşimin gözlerine yalvarır gibi bakıyordum her yorumdan sonra, "bak süt yetmiyormuş mama alalım" diye.
hastaneden eve gelip de annemin "hadi sen git biraz dolaş bunaldın hastanede, 5-10 dakika açık hava iyi gelir" demesi üzerine dışarı çıktığımda, yürümeyi bile yeni öğreniyor gibiydim.
"nasıl konuşuluyordu? merhaba diye selamlaşıyorduk.. markette aldıklarımı kasaya götüreceğim, hah kredi kardıyla ödeme yapıyorum"
abartmıyorum, zihnimde her şey sıfırlanmış gibiydi.
öyle savunmasız, öyle telaşlıydım..
bir de emzirmenin bu kadar zor olduğunu kimse söylememişti..
biraz acır kızarır filan demişlerdi, ama. ben doğumda bile öyle acı çekmedim.
iki ay boyunca her emzirmem adeta seremoniydi..

geçti..
geçiyor..
geçecek..
 
Rabbim inşallah tekrar sağlıkla hayırlısıyla bi evladınız olmasını nasip eder..
 

Tabi anneligin kitabini siz yazdiniz zaten...
 


Merak etmeyin hepsi geçiyor. 8 aylık oğlum var , ilk doğum yaptığım da bildiğiniz pişman oldum bebek için erkenmiş daha diye düşündüm. Normal doğum yaptım iki hafta oturamadım nasıl canım yanıyor anlatamam. bebek ağlıyor bir yandan hep meme de, dışarı çıkamıyorum evde daralıyorum her gün ağlıyordum. Şimdi o günler geri de kaldı büyüdükçe nasıl şükrediyorum, kendi kendine oyun oynuyor, her gün yeni bir şey keşfediyor, etrafa gülücükler saçıyor, gelip sarılıyor şirinlik yapıyor, hatta anne diyo bazen için yağları eriyor. Emzirmek bile artık keyifli.. Tek sıkıntımız uykusuzluk hala deliksiz uykuya hasretim
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…