Ne icin yapilir peki?Tüm torunlar dedelerinin ninelerinin yanında mı? Babaannemin 2 torunu var biri yurtdışında senede 1 zor görebiliyor, ben de uzağım anca telefondan...Anneannemin 12 torunu var, kendi çocukları dışında hepsinin hayat gailesi var öyle mıç mıç değiliz, küçükken zaman boldu bir araya gelirdik şimdi nerde...
Bayram seyran oluyor, ziyaretler bitse de dinlensem diyorum, boş muhabbetler, yorgun bir zihin ve beden...Maalesef durum böyle.
Sırf yaşlanınca tek olmayayım diye çocuk yapılmaz.
Ya aramazsa çocuklarınız? Bu ihtimal de var. Çocukları belli misyonlar yükleyerek dünyaya getirirseniz büyük ihtimalle hayal kırıklığı yaşarsınız.Ne icin yapilir peki?
illa dedenin altini temizlemek gerekmiyor,surekli dipdibe olmaktanda bahsetmiyorum. Ben aile kavraminin kutsalligina inaniyorum.bayramda seni unutmayan birilerinin oldugunu, halini hatirini soran birinin oldugunu bilmek bile yeter. Cunku aile disinda kimse kalmiyor bir zaman sonra, siz yalnizligi tercih ediyorsaniz ne mutlu, tercih meselesi
Ne güzel hepsini gözlemleyip yazmışsınız.Herkes mükemmel anne,fedakarlıkta zirve.
Herkesin kafasında bir anne modeli var ve o ideal,diğer tüm anneler de ona uymalı.
Anne olmak istememek de neymiş?
Dünyadaki en kutsal duygu.
Yaşın 35 çocuk düşünmüyorsun, cık cık cık,
5-6 yıl sonra istersin ama Allah vermez,
bu dediğimi unutma.
Bebeğini küçükken bakıcıya bırakıp işe gitmekte neymiş?
Olmaz,yasak,yurt dışında öyle yapmıyor kimse,hem ben pedagogum, izin vermiyorum bırakamazsın, canavar mısın sen?
Bebeğime bakmak,uykusuz kalmak beni zorluyor,kendime zaman ayıramıyorum.
Aaa olur mu hiç öyle şey?
Ne şükürsüzsün,kıymetini bil evladının.
Yıllarca çocuk sahibi olmaya uğraşanlara ayıp oluyor hem.
Lohusa sendromunda olabilir miyim?
Öyle bir şey yok ya, uyduruyorlar,
şımarıklığın adı depresyon olmuş.
Güzel ülkemin, güzel kadınları...
sizi anladım lohusalık ta,esiniz nasıl bisey hissetmiyor?Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
Manevi olarak kendimi eksik hissediyorum bi suçlu gibi.. kısmet artık.. sende hayırlısıyla sağlıkla büyüt bebeğini canım rabbim birlikte uzun ömürler nasip etsinuzme canini bende tup bebekle anne oldum oyle seyler yasadimki maddi manevi Rabbim kucagini doldursun insallah.evet nekadar sanslilar farkinda bile degiller.
Ne icin yapilir peki?
illa dedenin altini temizlemek gerekmiyor,surekli dipdibe olmaktanda bahsetmiyorum. Ben aile kavraminin kutsalligina inaniyorum.bayramda seni unutmayan birilerinin oldugunu, halini hatirini soran birinin oldugunu bilmek bile yeter. Cunku aile disinda kimse kalmiyor bir zaman sonra, siz yalnizligi tercih ediyorsaniz ne mutlu, tercih meselesi
ben size katiliyorum.Sizinki silkelemek değil.
Her konuda 'ben bunları yaşadım sen ne yaşadın ki' alt metniyle iticilik sınırlarında geziyorsunuz.
Bir şeyleri anlatmanın yolu bu olmamalı.
Ya aramazsa çocuklarınız? Bu ihtimal de var. Çocukları belli misyonlar yükleyerek dünyaya getirirseniz büyük ihtimalle hayal kırıklığı yaşarsınız.
Öncelikle Rabbım bebeğinize saglıklı uzun bır omur versinBazılarınız neye göre yorum yapıyorsunuz ben anlamıyorum.
Bakın şu konuda kimseyi konuşturmam, bebeğime gayet iyi bakıyorum ve bir çok anneden de iyi baktığım eminim. Bakma konusunda endeşem yok çünkü fazlasıyla yapıyorum.
Evet hiç bir zaman çocuk istemedim çünkü bir çocuğu hakkıyla büyütmenin ciddi zor olduğunu biliyorum ve görüyorum. Allah rızkını verir diye bir durum da yok. Bakın bebek doğmdan 15 gün önce eşimin işten çıkış haberini aldık. Maddiyatı düşünmeyiz derken şimdi en büyük problem oldu.
İçim merhamet dolu ona karşı. Annem geldi 10 günlüğüne, 5. Günü bugün daha ğladığını duymamıştı bugün kendsi ağlatana kadar çünkü mızırdnmaya başlayınca uykuda dahi olsam ışık hızıyla ihtiyacını karşılıyorum. Süt olsun diye her kalkmamda bir şeyler içiyorum, uykulu uykulu oturup sıcak çaylar demliyorum gecenin bir saati. Yani gayet fedakar bir insanım. Haliyle bu kadar düşünmek, bu kdar çocukla meşgul olmak beni yoruyor. Eski bomboş sadece kendimi düşündüğüm hayatımı arıyorum. Bu hissin ve mutsuzluğun da geçmesini istiyorum. Madem bakabiliyorum neden mutsuzum diye de mutsuz oluyorum.
Başkalarının müthiş annelik duygusu beni ilglendirmez, sizlere doğunca ulvi bir duygu bahşedilmiştir bana bahşedilmedi. Dünyam pembe olmadı. Ona rağmen iyi idare ettiğimi düşünüyorum tek eksiğim bu hayata alışabilmek...
kız koalina hayırlı olsun tatlım merak etme şimdi ben oğlumdan önce yatıyorum yine uyuyakalabiliyorum yaş 3Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
inanın geçiyor hepsi bir gülümsemesini dünyaya değişmiyorsunuz.Beklemediğim bir hamilelikti. Bazen keşke aldırsaydım diye düşünüyorum sonra bebeğime bakıp inanılmaz üzülüyorum dünyaya gelmesini engelleyecektim diye. O kadar mutsuzum ki anlatamam...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?