Ne olacağını kimse bilemez, çocuk da bir kumar değil. Duygusal bir insan değilim ama gözlerimden yaş geldi. Sizi bu kadar anne olmaktan korkutan annenize öfkelendim, ona acıdım. Çok iyi bir anne olacaksın tamam mı? Kork ama o korkuların hepsini çocuğunla aşacaksın. Madem aldırmayacaksın, o halde kendine bir şans ver.Kürtaj istemiyorum çünkü yani yaşama hakkı var ve bunu elinden almaya hakkım yok gibi geliyor. Evet iyi anne olamamaktan korkuyorum, ruhunu doyuramamaktan korkuyorum. Ve şu an bana yabancı gibi. Sevgi vb. şeyler hissedemeyince korkum ve kaygım pekişiyor.
UmarımEn iyi anneler, çocukluğunda ve ya büyürken en çok yara almış kadınlardan çıkıyor
Bence şimdiden böyle on yargılı olmayın. Siz onun kokusunu içinize çektiğinizde o minnacık gözlerine baktığınızda içiniz gidecek. Onun kokusu olmadan yapamayacak işten eve koşa koşa geleceksiniz. Şimdi böyle korkuyor olabilirsiniz endişeleriniz olabilir ama çocuk onu oyle güzel programlatiyorki size aklınız dururMerhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Çok seveceksin emin ol en çok onu seveceksin:)Kürtaj istemiyorum çünkü yani yaşama hakkı var ve bunu elinden almaya hakkım yok gibi geliyor. Evet iyi anne olamamaktan korkuyorum, ruhunu doyuramamaktan korkuyorum. Ve şu an bana yabancı gibi. Sevgi vb. şeyler hissedemeyince korkum ve kaygım pekişiyor.
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Birden pat diye telefonu bıraktım gittim eşime söyledim. Tamam ideal bir bebek haberi verme şekli değildi öyle dikilip burnunu çekerek hamileyim demek, sonra ağlamak... Çok çok sevindi ki bu hiç şaşırtıcı değildi. Ama bana sarılması bile o kadar iyi geldi ki. Hiç yargılamaması, ben duygularımı bir bir sayıp dökerken sadece sımsıkı sarılıp saçımı okşaması. Onun söyledikleri biraz daha rahatlamamı sağladı açıkçası. Yalnız olmadığımı hatırladım. Evet hâlâ korkutucu ama en azından yalnız değilimNe olacağını kimse bilemez, çocuk da bir kumar değil. Duygusal bir insan değilim ama gözlerimden yaş geldi. Sizi bu kadar anne olmaktan korkutan annenize öfkelendim, ona acıdım. Çok iyi bir anne olacaksın tamam mı? Kork ama o korkuların hepsini çocuğunla aşacaksın. Madem aldırmayacaksın, o halde kendine bir şans ver.
Eşin baba olmak isteyebilir ancak burda ana etken sensin... Eğer bunu kaldıracak psikolojiye sahip değilsen doğurmamalısın.... Herkes anne olacak diye bir düstur yok keza bende anne olmak istemiyorum ve eski evliliğimde kürtaj geçmişim ve travmam da mevcut... Doğurmuş olsaydım o yükü kaldıramazdım kendimi biliyorum.... Toplum ne der, eşim ne isterden çok ben ne istiyorum tarzı ile yaşıyorum... Yaşın henüz çok genç.... İyi düşün taşın dostum... Alacağın karardan mutsuz olmazsın umarım... Hayırlısı olsun....Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Bir psikologla görüşmeniz sizin icin en sağlıklısı olacak . Üç kişinin hayatı çok yönlü olarak söz konusu iyi bir değerlendirme lazım durumunuz ciddi kararınız çok önemli. Rabbim en doğru kararı almayı sağlasın .Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Siz en iyisi aldırın bu çocuğu. Biz size içimizden diş bilemeyelim.İyi hiçbir şey düşünemiyorum. İçimde ciddi ciddi bir embriyo olduğunu düşünmek sadece canımı yakıyor. Keşke ölseydim diye düşünmeye başladım. Yani bunu yazarken cidden çocuk sahibi olmak için uğraşan arkadaşlardan çok özür diliyorum ama...
RABBİM en yakın zamanda size bir Melek nasip ettsin inşallahKeşke benim bir çocuğum olsa Allah'ım sen duy sesimi
Amin amin çok amin..Milyonlarca kez amin. Allah razı olsunRABBİM en yakın zamanda size bir Melek nasip ettsin inşallah
Bak iste bu kadini dinle konu sahibi. Neler yasadigini bir de ondan dinle.Çok seveceksin emin ol en çok onu seveceksin:)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?