Beklenmeyen bir hamilelik, şimdi ne yapacağım?

Tugsem · 3 Kasım 2019

minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

Lutfen bole konus mayın ınan aglıuarak okudum ben bır evladımı spına bıfıda lı olarak bıle bıle dogurdum evlat hasretınde ve kaybettım suan evladım olsun sarılayım opeyım gelzelım mutlu bır aıle olalım dıye hayal kuruyorum emınımkı sen vok ıyı bır anne olursun sakın mutsuz bır cocukluk gecırecek dıye dusunme sen onun annesısın ve herseyın ustesınfen gelırsın annesın sen suan ınanmasanda aneesın neolur bebegını dogur babasına sole emınol dah mutlu olacaksın dunyan degısecek karıyerınede devam edıceksın boyle karamsar olma benımde bır tanıdıgım var doktor ve senın gıbı evlendı hamıle kaldı suan cok mutlu bır kızı var sende tasıdıgın yavrunun kıymetını bıl onun sana getırecegı guzellıklerı dusun ve babasına sole dahada mutlu olacaksınız ınsallah Rabbim yuregıne ferahlık versın aklını degıl kalbını vıcdanını dınle haddıme degıl belkı ama senın yerınde olmak cok ısterdım

demetc · 3 Kasım 2019

Ya sonra olmazsa çocuğun bunu düşündün mu Allah vermiş kıymetini bil iyi bir anne olmaya çalış eşinde istiyor daha ne yok kariyer yok ben boyle mutluuum gecin bence

bademmelek · 3 Kasım 2019

Bebegine kıyma lutfen kariyerin icinde yarim kalmislik yok hamilelik doneminde zaten çalışabilirsin dogumdan sonra destek alarak işe donebilirsin en fazla 5 6 ay isinden ayri kalırsın icinde yasayan bi mucize ona kiyma nasibi var ki rabbim sana emanet etmis olumsuzluk yonlerini hep dusunme olumlu taraflarını da düşün

Kediseverbirhatun · 3 Kasım 2019

minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

Bahsettiğiniz gibi mutlu bir evliliğiniz ve baba olmaya gerçekten hazır bir eşiniz varsa size hediye edilen bu bebeğe kıymayın derim. Bebek kariyere engel değil. Çalıştığım hastanede birçok bebeği olan hastane kreşine veya yakındaki kreşe bebeğini bırakıp aralarda emzirmeye giden insanlar vardı. Yeter ki sevgi olsun olmayacak şey değil.

Evrence · 3 Kasım 2019

Koalina .!.:
Her şey mümkünse negatif olup bakamayacaksan aldır demek ne kadar normal? Ya bakabilecek ve çok sevecekse? Bu durumda masum bir canın bir takım gaz vermeler ile kendine sorulmadan yaşam hakkının elden alınmasını doğru bulamıyorum. Çocuk sahibi olmadan önce farklı düşünüyordum, bana da kolaydı ahkam kesmek ama artık değil.

Ahkam kesen yok.Bu benim fikrim size doğru gelmeyebilir elbette.Gaz vermek ne demek ayrıca. Karşımızda belli bir yaşa gelmiş,meslek sahibi olmuş ,olgun bir kadın var .Gaz diye tabir ettiğiniz yorumlarla karar vermeyecektir zannımca. Daha önceki yorumlarda bambaşka birşey söylüyorum farkindaysaniz.Benim ısrarla demeye çalıştığım şey şu. Biz hepimiz kendi annelik duygularımizdan yola çıkarak yorum yapıyoruz.Ben şu an 42 yaşındayım neredeyse ,geçen ay kurtaj oldum ağlaya ağlaya.Cok istedik ama kalbi atmadı. Kolay değil aldır demek.Ancak konu sahibi ölsem daha iyi diyor, devamında nasıl bir anne olacağını ölçüp tartip karar verecek.Kendi kendine bakicilarla ,sevgisiz büyüyen bir çocuk ihtimali daha mi doğru peki. Böyle büyüyen tonlarca çocuk var bu gerçek yadsınamaz .Ancak bir anne olarak"keşke ölseydim"diyen bir anne adayı ağır geldi devamı insanı ürkütebilir.Korkmak,endişe etmek farklı şeyler.Ama keşke ölseydim diyecek kadar travma yaşıyor hanımefendi.Buna da gözümüzü kapatıp doğur sen doğur mu diyeyim. Gaz vermek ,ahkam kesmek vb.ucuz ve suçlayıcı üslupla konusacaksaniz devam etmeyelim karşılıklı. Yoksa buyrun konuşalım.Sizde haksız değilsiniz bir can var ortada .Konu sahibinin cümlelerinden yola çıkarak yaptım yorumlarımi.Gene üstüne basarak söylüyorum doğurabilecek ve cok mutlu olacak belki de.Ya da diğer türlüsü..Bu kararı, kendi icinde, aklı ve kalbiyle verecektir.Diger türlü belkide iyi anne olamayacak bir kadına " doğur doğur asla pişman olmazsin" demekte gaz olur diğer türlü.Konu sahibinin her türlü farklı yorumu görmeye de hakkı var diye düşünüyorum. Sonrası kendi kalbi, kendi aklı...

yesilkalp · 3 Kasım 2019

azra_54 · 3 Kasım 2019

Mutlu bir evliliğiniz ve baba olmayı çok isteyen bir eşiniz var okuduğum kadarıyla. Duygusal gelgitlerinizin bu mutluluğunuzu etkilemesine izin vermeyin. Bebeğinize sahip çıkın bence

Koalina · 3 Kasım 2019

1041png .!.:
Ahkam kesen yok.Bu benim fikrim size doğru gelmeyebilir elbette.Gaz vermek ne demek ayrıca. Karşımızda belli bir yaşa gelmiş,meslek sahibi olmuş ,olgun bir kadın var .Gaz diye tabir ettiğiniz yorumlarla karar vermeyecektir zannımca. Daha önceki yorumlarda bambaşka birşey söylüyorum farkindaysaniz.Benim ısrarla demeye çalıştığım şey şu. Biz hepimiz kendi annelik duygularımizdan yola çıkarak yorum yapıyoruz.Ben şu an 42 yaşındayım neredeyse ,geçen ay kurtaj oldum ağlaya ağlaya.Cok istedik ama kalbi atmadı. Kolay değil aldır demek.Ancak konu sahibi ölsem daha iyi diyor, devamında nasıl bir anne olacağını ölçüp tartip karar verecek.Kendi kendine bakicilarla ,sevgisiz büyüyen bir çocuk ihtimali daha mi doğru peki. Böyle büyüyen tonlarca çocuk var bu gerçek yadsınamaz .Ancak bir anne olarak"keşke ölseydim"diyen bir anne adayı ağır geldi devamı insanı ürkütebilir.Korkmak,endişe etmek farklı şeyler.Ama keşke ölseydim diyecek kadar travma yaşıyor hanımefendi.Buna da gözümüzü kapatıp doğur sen doğur mu diyeyim. Gaz vermek ,ahkam kesmek vb.ucuz ve suçlayıcı üslupla konusacaksaniz devam etmeyelim karşılıklı. Yoksa buyrun konuşalım.Sizde haksız değilsiniz bir can var ortada .Konu sahibinin cümlelerinden yola çıkarak yaptım yorumlarımi.Gene üstüne basarak söylüyorum doğurabilecek ve cok mutlu olacak belki de.Ya da diğer türlüsü..Bu kararı, kendi icinde, aklı ve kalbiyle verecektir.Diger türlü belkide iyi anne olamayacak bir kadına " doğur doğur asla pişman olmazsin" demekte gaz olur diğer türlü.Konu sahibinin her türlü farklı yorumu görmeye de hakkı var diye düşünüyorum. Sonrası kendi kalbi, kendi aklı...

Buna kendisi de karar veremez, bilecek olsa zaten konu açmaz ikilemde kalmaz. Ben de bilemezdim. Çok bebek isteyen biri dahi kötü bir anne olabilir, annelik ağır gelebilir.

Evet suçluyorum çünkü ben bana yapılan bu tarz senden anne olmaz, aldır, ölecek kadar istemiyorsan doğurma, allah böylelerine veriyor da bana vermiyor ve daha ağır yorumları hep ağlayarak okudum hala da aklımda ve unutmadım.

Aynı yorumlar bana da yapıldı o sebeple alıntı yaptım siz veya diğerleri çok farketmiyor. Benzer süreçlerden geçtim, muhtemelen çok ağırını yaşadım ve geçti. Ben o dönem hep iyi örnekler aradım, konu sahibinin de bunu aradığına eminim. Aksi halde bebek aldırmak buraya konu açarak karar verecepi bir şey değil, eşiyle konuşup direk aldırmaya giderdi aklında hiç şüphe olmasaydı.

Lilyum1634 · 3 Kasım 2019

7yıllık evliyim.ilk 2 yıl hiç düşünmedim çocuk.ne evlilik,ne çocuk gibi bir hayalim olmadı.tuhaf biriyimdir.sonra nasıl olduysa çocuk mevzusuna sıcak baktım.sorunum yoktu,eşim de biraz problem vardı ve çocuğumuz olmadı.çocuk istemiyorum diyen ben yaklaşık 5 yıl uğraştım ve 2kez tüp bebek yaptım.sonuç,şuan bebeğim 45 günlük.demem o ki ben de,hamileyken dahi hep düşünüyordum.nasıl olcak,eski hayatımı özliycem,birşey hissedemiyorum doğunca hisseder miyim gibi şeyler beynimi kemirdi hep.doğurdum,yanımda annem vardı.hep onla baktık 1 hafta kadar.sonra ne mi oldu.annem gitti ve ben bebeğimle baş başa kaldığım an anne olduğumu anladım.içime tarifsiz bir duygu girdi.kızım gözlerimin içine bakıp bana gülümsedikçe,her geçen gün daha büuük bir aşk duyuyorum ona.Evlat meğer neymiş.Allah dileyen herkese nasip etsin.

minelgaraib · 3 Kasım 2019

Koalina .!.:
Ben de keşke ölseydim dedim vakti zamanında. Şu an da çalışmak zorundayım ve bu süreçte bakıcı bakıyor. Ancak bu ne aramızdaki bağı zedeledi ne de mutsuz bir çocuk oldu.

Doğurmayı düşünüyorum. Ne bileyim dokuz haftalık olmuş kalbi çarpıyor. Kim bilir yaşanacak neleri var. Yaşama hakkını elinden almak istemiyorum. İnsanların hayatını kurtarmak için uğraşırken kendi bebeğini öldüren anne olmak istemiyorum. Gerçekten korkuyorum da nasıl anne olunur hiçbir fikrim yok. Öğrenirim herhalde neler öğrendim sonuçta diye düşünüyorum. Sık sık da acıyorum ona keşke iyi bir annesi olsaydı diye.

Koalina · 3 Kasım 2019

minelgaraib .!.:
Doğurmayı düşünüyorum. Ne bileyim dokuz haftalık olmuş kalbi çarpıyor. Kim bilir yaşanacak neleri var. Yaşama hakkını elinden almak istemiyorum. İnsanların hayatını kurtarmak için uğraşırken kendi bebeğini öldüren anne olmak istemiyorum. Gerçekten korkuyorum da nasıl anne olunur hiçbir fikrim yok. Öğrenirim herhalde neler öğrendim sonuçta diye düşünüyorum. Sık sık da acıyorum ona keşke iyi bir annesi olsaydı diye.

Ben de aynı süreçlerden geçtim merak etme her şey iyi olacak. Öyle güzel öğretiyor ki sana nasıl anne olunacağını sen kendi bebeğin için en mükemmel anne oluveriyorsun. İlk aylar biraz zorlu sadece, adapte olması zor ama sonrası çok tatlı.

Evrence · 3 Kasım 2019

minelgaraib .!.:
Doğurmayı düşünüyorum. Ne bileyim dokuz haftalık olmuş kalbi çarpıyor. Kim bilir yaşanacak neleri var. Yaşama hakkını elinden almak istemiyorum. İnsanların hayatını kurtarmak için uğraşırken kendi bebeğini öldüren anne olmak istemiyorum. Gerçekten korkuyorum da nasıl anne olunur hiçbir fikrim yok. Öğrenirim herhalde neler öğrendim sonuçta diye düşünüyorum. Sık sık da acıyorum ona keşke iyi bir annesi olsaydı diye.

Böyle düşünüyorsanız iyi anne olacaksınızdir merak etmeyin. Ilk yorumlarimda "kalbiniz sevgi doluysa "diye ifade ettiğim şey tam olarak buydu. Annelik önceden öğrenilecek birsey değil zaten.Bebeginiz doğunca anne olmaya başlayacaksınız, ona baktıkça anneligi öğreneceksiniz. Hayırlı olsun..Saglikla kucaginiza almanizi dilerim.

destina_88 · 3 Kasım 2019

minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

Anne olunca kariyerinizde kopmazsiniz ki, 4 buçuk aylık bir bebeğim var, 2 aydır görevdeyim, geçen ay da 4.üniversiteme başladım okumak için. İsterseniz hepsini birden yapabilirsiniz. Annelik, benim buna gücüm yetmez, dediginizden kat ne kat güç veriyor. Enerjiyi anneliginizden alirsiniz. Yaşınız çok küçük değil, ilerleyen yıllarda böyle bir fırsat elinize gecmeyebilir. Eğer 5-6 yaş daha küçük olsanız, aklinizdakileri tamamlamadan (kariyer, gezme tozma vs.)çocuk konusunu ertelemenizi önerirdim. Ama uzmanlık sınavını da atlatmissiniz. Madem çok da parlak bir aile hayatınız olmadı , şimdi bu bebek size engel değil, yol arkadaşı, yolunuzu aydinlatan ışık olacaktir,emin olun. Dusunsenize önümüzdeki sene kanguruya koyup haftasonu gezmesi yapacaksınız bebeğinizle, o sizin işyerindeki bütün yorgunluğunuzu alacak tek bir gülüşüyle. Eşinizin de yaşı var, aynı şans her zaman gelmeyebilir, siz bu konuyu bizden daha iyi bilirsiniz. Bence iyi düşünün, umarım size yoldaşlık etmesine izin verirsiniz.

sekersizfistikezmesi · 3 Kasım 2019

Ben çocuk istiyordum ama öyle çok severim, çocuğum olsun ona öleyimm gibi değil de, evlendim ve artık aile olmamızın zamanı geldi diye düşünüyordum. Hamileliğimde de hiç öyle “ay miniğim, ay annem, bebeğime günlük tutayım, sürekli bebe mağazaları gezeyim” şeklinde bir anne adayı değildim. Uff hayatım değişecek, çok kısıtlanacağım, eşimle birbirimize doymadık bile diye hep bi tedirginlik içindeydim. Şimdi doğum yapalı iyi ay oldu ve onu bu kadar seveceğimi asla düşünmezdim. Mırıl mırıl uyanmış huysuz sesler çıkarırken beşiğinin başına gittiğimde beni görür görmez attığı bir gülücük, o doğmadan önce gittiğim tüm sinemalara, tiyatrolara, yurt dışı seyahatlerine bedel Siz de bence onu tanıdıkça, bağ kurdukça sevecek, planlarınızı ona göre yapacak ve yeni bi düzen oturtacaksınız. Umarım çok mutlu olursunuz.

minelgaraib · 3 Kasım 2019

destina_88 .!.:
Anne olunca kariyerinizde kopmazsiniz ki, 4 buçuk aylık bir bebeğim var, 2 aydır görevdeyim, geçen ay da 4.üniversiteme başladım okumak için. İsterseniz hepsini birden yapabilirsiniz. Annelik, benim buna gücüm yetmez, dediginizden kat ne kat güç veriyor. Enerjiyi anneliginizden alirsiniz. Yaşınız çok küçük değil, ilerleyen yıllarda böyle bir fırsat elinize gecmeyebilir. Eğer 5-6 yaş daha küçük olsanız, aklinizdakileri tamamlamadan (kariyer, gezme tozma vs.)çocuk konusunu ertelemenizi önerirdim. Ama uzmanlık sınavını da atlatmissiniz. Madem çok da parlak bir aile hayatınız olmadı , şimdi bu bebek size engel değil, yol arkadaşı, yolunuzu aydinlatan ışık olacaktir,emin olun. Dusunsenize önümüzdeki sene kanguruya koyup haftasonu gezmesi yapacaksınız bebeğinizle, o sizin işyerindeki bütün yorgunluğunuzu alacak tek bir gülüşüyle. Eşinizin de yaşı var, aynı şans her zaman gelmeyebilir, siz bu konuyu bizden daha iyi bilirsiniz. Bence iyi düşünün, umarım size yoldaşlık etmesine izin verirsiniz.

Kanguru fikri sevimli geldi :)

destina_88 · 3 Kasım 2019

minelgaraib .!.:
Kanguru fikri sevimli geldi :)

Geçen yıl bu zaman tam 9 haftalık hamileydim, dün kanguruda gezintiye çıkardım fıstığı. Uzak değil çok yakın o zamanlar.Darısı size

victoryvivi · 3 Kasım 2019

minelgaraib .!.:
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.

39 yasında anne oldum
Çocukları sevmezdim
Annelik de bana hep uzaktı
37 de karar verdim
Anca yapacaklarım bitmişti :)
Aslnda bahane olarak bitmemişti de
Suanda kucağımda 5 aylık bebeğimi emziriyorum
Annelik çok başka birdeymiş
Bilseydim İnan 25 yasında isterdim
Suanda hayatta en büyük pişmanlığım geç kalmış olmak
Ben de çalışıyorum 15 yıldır ve inanılmaz rahatına düşkün bir insandım

white moon · 3 Kasım 2019

Çocuk olduktan sonra 2 yaşına kadar nöbet yazmıyorlar. Daha rahat bir birime geçersiniz. Eşiniz de doktor. Yatılı bakıcı bile tutarsınız. İnanın olduktan sonra iyi ki doğmuş dersiniz. Onların sevgisi hiç bir şeye benzemez. Keşke daha önce doğsaymış dersiniz. Eşiniz de istiyormuş. Tam sırası bence

Lilyum1634 · 3 Kasım 2019

sekersizfistikezmesi .!.:
Ben çocuk istiyordum ama öyle çok severim, çocuğum olsun ona öleyimm gibi değil de, evlendim ve artık aile olmamızın zamanı geldi diye düşünüyordum. Hamileliğimde de hiç öyle “ay miniğim, ay annem, bebeğime günlük tutayım, sürekli bebe mağazaları gezeyim” şeklinde bir anne adayı değildim. Uff hayatım değişecek, çok kısıtlanacağım, eşimle birbirimize doymadık bile diye hep bi tedirginlik içindeydim. Şimdi doğum yapalı iyi ay oldu ve onu bu kadar seveceğimi asla düşünmezdim. Mırıl mırıl uyanmış huysuz sesler çıkarırken beşiğinin başına gittiğimde beni görür görmez attığı bir gülücük, o doğmadan önce gittiğim tüm sinemalara, tiyatrolara, yurt dışı seyahatlerine bedel Siz de bence onu tanıdıkça, bağ kurdukça sevecek, planlarınızı ona göre yapacak ve yeni bi düzen oturtacaksınız. Umarım çok mutlu olursunuz.

Ben yazdım sandım :)) inanın içimde bir his yoktu.hatta nasıl olacak doğunca ya sevemezsem diyordum çok kötü bir düşünce ama.şimdi gözüm ondan başkasını görmüyor,uyansa da sarsam diye bekliyorum.çok çok garip bir duygu.Şükürler olsun Allaha.Diliyorum ki her isteyene nasip olsun.

sumak85 · 3 Kasım 2019

Merhaba bende geçen yıl bu vakitlerde korunurken anı bir şekilde hamile olduğumu öğrendim inanamadım doktora yapıyordum tez asamasindaydim ayrıca ozel sektörde çalışıyordum ve iki çocuğum vardı 3. Hic aklımın ucundan geçmiyordu. Suan kızım 2.5 aylık doğurdum. Onu dunyalara degismem biraz fazla yorulacaksiniz elbet ama kariyeriniz etkilenmez Allahin izniyle ben bu hafta tez savunmama gireceğim 3 çocuklu bir anne olarak inşallah başarılı olurum. Yaşınız ve sartlariniz da müsait eşinizde istiyormuş ne güzel şuan gecmisteki kötü anılarınızı silip bilinçli bir anne olma zamani sıra size gelmiş haberiniz olmadan:)Bebeginizede kendinizede iyi bakın şimdiden hayırlı doğumlar.

Beklenmeyen bir hamilelik, şimdi ne yapacağım?

Yeni Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Hayatın başında...

Popüler Üye

Nirvana

Güzel günler göreceğiz,güneşli günler...

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Nirvana

Aktif Üye

Guru

Popüler Üye

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Guru

Popüler Üye

Popüler Üye

Güzel günler göreceğiz,güneşli günler...

Nirvana

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency