Doğurmayı düşünüyorum. Ne bileyim dokuz haftalık olmuş kalbi çarpıyor. Kim bilir yaşanacak neleri var. Yaşama hakkını elinden almak istemiyorum. İnsanların hayatını kurtarmak için uğraşırken kendi bebeğini öldüren anne olmak istemiyorum. Gerçekten korkuyorum da nasıl anne olunur hiçbir fikrim yok. Öğrenirim herhalde neler öğrendim sonuçta diye düşünüyorum. Sık sık da acıyorum ona keşke iyi bir annesi olsaydı diye.
Çok iyi bir anne olacağınızı düşünüyorumDoğurmayı düşünüyorum. Ne bileyim dokuz haftalık olmuş kalbi çarpıyor. Kim bilir yaşanacak neleri var. Yaşama hakkını elinden almak istemiyorum. İnsanların hayatını kurtarmak için uğraşırken kendi bebeğini öldüren anne olmak istemiyorum. Gerçekten korkuyorum da nasıl anne olunur hiçbir fikrim yok. Öğrenirim herhalde neler öğrendim sonuçta diye düşünüyorum. Sık sık da acıyorum ona keşke iyi bir annesi olsaydı diye.
Merhabalar, ilk kez buraya yazıyorum. Sanırım daha önce hiç kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim. 29 yaşındayım ve doktorum. Uzmanlığımı daha dört ay önce bitirdim. En büyük hayalimdi cerrah olmak ve çok severek yapıyorum. Bir yıldır evliyim. Eşim 40 yaşında o da doktor. Gerçekten uyumlu bir çiftiz, birbirimizi seviyoruz ve iyi bir ilişkimiz var. Anlaşamadığımız, zaman zaman aramızda tartışmalar yaratan tek şey bebek. Eşim baba olmayı çok istiyor. Sık sık bu isteğini tatlı tatlı belirtirdi ve ben gerçekten hiç istemiyorum. Bu yüzden artık bunu yinelemeyi bırakmıştı. Şu sıralar aşırı stresli bir dönemden geçiyorum işimden dolayı. İki haftadır sık sık baş ağrısı ve mide bulantısı yaşadım, bir defa baygınlık geçirdim ama hep yoğun ve stresli olmama verdim. Sonunda iki gün önce dank etti reglimin baya geciktiği. Test yaptım sonuç pozitif çıktı. Hemen kan verdim, doktorla görüştüm, dokuz haftalık hamileymişim. İnanamıyorum ya fark etmedim hamile olduğumu. Kondomla korunuyorduk. Ve gerçekten hiç istemiyorum annelik düşüncesi benim için çok korkutucu. Biliyorum anne olmayı çok isteyenler bunun için çok çabalayanlar var ama anne olmayı istemek kadar anne olmayı istememek de normal. Kötü bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdim, kötü bir aile profiline sahipti ailem. Şimdi ben o bebeği de mutsuz etmek istemiyorum. Korkuyorum, beceremezmişim gibi. Yapmak istediğim bir çok şeyi yapamayacağım. Ve son birkaç yıldır hayatım gerçekten istediğim gibi ve mutluluk verici. Şimdi bunu yitirmek istemiyorum. Bebek sahibi olmak iletişimimizi ve ilişkimizin kalitesini düşürecek diye korkuyorum. Kariyerim için endişe ediyorum. Ama en çok da benim gibi mutsuz bir çocuk olarak büyümesini hiç istemiyorum. Bu beni çok korkutuyor. Eşimin haberi yok henüz. Çok canım yanıyor. Durup durup ağlıyorum. Keşke olmasaydı diye düşünüp ağlıyorum, keşke olmasa diyorum. Canım acıyor. Napacağımı bilmiyorum.
Açıkçası kelek karpuz gibi bir yakıştırmayı gerçekten çok küçük düşürücü buldum bir kadın için. Bir kadının hayattaki tüm olgunluğu, verimi, hayata katacağı şeyler döllenme ve doğurma yeteneğiyle ilgili mi? Kadını değerli kılan ana unsur doğurmak mı? Kadın çocuk doğurmuyorsa ne yapsa nafile mi?Anne olmak istemiyorum diyen bi kadın..Ne bilim şey gibi..immm..şey..karpuzun kelek çıkması gibi birşey..
Kötü bir çocukluk ve ergenlik gecirdim bende ama bu evlat yetiştirmeme engel değil..bilakis nasıl çocuk yetiştirmeyi ne yapmalı ne yapmamalıyali yaşayarak biliyorum..demek varken..
Kariyer de yaparım çocuk da ...şarkısını da mı duymadınız :))
Becerebilir miyim ne demek ya..ilgincsiniz vesselam. .
Allah size bi can emanet etmiş Allahin can verdiği şeyi istememe lüksü ne haddimize
Belki gerçekten uğur getiriyordur. Bugün girmem gereken bir karaciğer rezeksiyonu vardı ve ameliyat beklediğimizden bile iyi geçti. Mesleki doyum anlamında vb beni inanılmaz besleyen bir operasyondu. Belki mantıksız, şu an bunu onun var oluşunun getirdiği şansa bağlamak istiyorum.Sizinle aynı meslekte olmakla birlikte nöbetsiz bir branşta 1 yıllık uzmanım. Ben de çocuk istemiyordum hiç. İstememe nedenim ne çocuğa yetememe ne de iyi bir anne olur muyum endişesi bu arada. Rahatım bozulacak, istediğimi yapamayacağım, eşimle eskisi gibi olamam, işime konsantre olamam korkusu taşıyordum hep. İstemiyordum diyorum çünkü şimdi arkadaşlarımın bebekleri oluyor etrafım çocuklu ailelerden oluşuyor bu fikre alıştığımı hissediyorum artık. Hazır mıyım hayır anneliğe nasıl hazır olunur onu bile bilmiyorum ama bazen bebeğim olsa nasıl olur diye düşünürken buluyorum kendimi. Bu annelik bir anda sabah kalkınca anne olmalıyım diye gelen bi duygu değil demek ki yavaş yavaş oluşuyor. Korkma sen de bebeğin karnındayken oluşacak belki de doğduktan sonra büyüdüğüne şahit olduğunda. Ultrasonda yüzünü kollarını bacaklarını gördüğünde, hareketlerini hissettiğinde, ona güzel kıyafetler bakmaya başladığında farkedeceksin ki aslında bakmışsın heyecanla beklemeye bile başlamışsın. İnşallah çok mutlu olursunuz ailene ve sana uğur getirsin minik
psikolojiniz iyi gelmedi bana, gebeliğin ilk ayları zaten hormonlar duygu dünyamınızı alt üst eder ama sizin zaten çok fazla takıntınız varmış başarılı olmaya karşı, her şeyi çabalayıp oldurdum diyorsunuz ya, bazen hayatın planları bizim planlarımızın önüne geçebiliyor. ben de gebeyim bende de herhangi bi heyecan, sevgi yok, içimde olduğunu bile hissetmiyorum ama sevmediğim ya da istemediğim için değil, hormonlar duygular gerçekten farklılaştırıyor insanı, onu kucağıma verdiklerinde hayran olacağıma hiç şüphem yok.Hiçbir zaman bir gün hamile olabileceğimi düşünmemiştim, bir kere bile. Çünkü istemiyordum ve olmazdı. İstediğim her şeyi çalışıp çabalayıp oldurmuştum, başarısız olmayı kaldıramazdım, hayatımdan başarısızlığı uzak tutmak için hep çok çalıştım. Şimdi anne olmama hakkımı kullanmakta başarısız oldum. Yere çakılmış gibi hissediyorum. Ve ona karşı sevgi, heyecan vs. hiçbir şey hissetmiyorum. Orada olduğunu düşünmek yalnızca beni tekrar tekrar şoklara uğratıyor, korkutuyor ve üzüyor. Keşke onu heyecanla bekleyen, çok seven iyi bir annesi olsaydı.
Zaman zaman böyle çığlık çığlığa ağlayan bir çocuk görünce tüylerim diken diken oluyor yani donup kalıyorum. Küçücük, çığlık çığlığa bağırıyor yani naparsın ki o an büyük çaresizlik.Annelik zordur, yorucudur bazen sinir bozucu bile olabiliyor evet kabul
ama iyidir ya
Canından canın hergün biraz daha büyümesini izlemek, bazen bu ne ara büyüdüde böyle laflar edebiliyor diye düşünmek bile güzel
Umarım kendiniz ve bebeğiniz için en güzel kararı verirsiniz.
Sevdiğinin farkında olmamak gibi bir şey mi demeye çalıştığınız?psikolojiniz iyi gelmedi bana, gebeliğin ilk ayları zaten hormonlar duygu dünyamınızı alt üst eder ama sizin zaten çok fazla takıntınız varmış başarılı olmaya karşı, her şeyi çabalayıp oldurdum diyorsunuz ya, bazen hayatın planları bizim planlarımızın önüne geçebiliyor. ben de gebeyim bende de herhangi bi heyecan, sevgi yok, içimde olduğunu bile hissetmiyorum ama sevmediğim ya da istemediğim için değil, hormonlar duygular gerçekten farklılaştırıyor insanı, onu kucağıma verdiklerinde hayran olacağıma hiç şüphem yok.
Zaman zaman böyle çığlık çığlığa ağlayan bir çocuk görünce tüylerim diken diken oluyor yani donup kalıyorum. Küçücük, çığlık çığlığa bağırıyor yani naparsın ki o an büyük çaresizlik.
Keşke hamile olmasaymışsınız zor durum sizinki. Ama çocuk bu dünyadaki en en en mükemmel varlık.Ya cidden ruhen hazır olmamanın yanında yaşam tarzı buna uygun mu onu da bilmiyorum. Çok spontane yaşayan insanlarız. Nöbet vs. yoksa mesela cuma günü birden aklımıza gelir haftasonu şehir dışına çıkar bir konsere gider biraz o şehri gezer geliriz. Pazartesi tekrar iş başındayızdır. Nöbetim olur iki gün eve gelmem. Eşimin nöbetleri olur. Üç dört gün birbirimizi göremediğimiz olur.
bu kadar korku ve endişeniz varken tabi ki farkında olamazsınız, benim korku ve endişem yok ama öyle pıtırcık anneler gibi hevesli heyecanlı bir halim de yok, üstelik 19. haftama girdim ama içimde olduğunu bile hissetmiyorum. hele bi gelsin dünyaya inşallah o zaman pamuklara saracağım o ayrı. hep negatife şartlamışsın kendini. şimdi değilse ne zaman düşünüyorsun bu beş sene sonra da farklı olmayacak bence korkuların çok derinSevdiğinin farkında olmamak gibi bir şey mi demeye çalıştığınız?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?