ALLAH acil şifalar versin öncelikle..
Kocanız tavırlarında kesinlikle haklı değil ama sanırım ikinizde bu hastalık sebebiyle çok yıpranmışsınız ve ikinizin de tahammül sınırları zedelenmiş.
Benim kardeşim de kanserdi, bu durumun aile fertleri için ne kadar yıpratıcı ve zor bir süreç olduğunu biliyorum.
Sanırım eşinizin sinirleri daha zayıfmış ki bu süreç onu şuan azıcık bir sorunda bile sağlıklı düşünemeyecek kadar etkilemiş.
Eminim ki sorun eşinizin sizi sevmemesi vs. değil, sadece çocuğunun durumunu kendine bir türlü açıklayamıyor ve kabullenemiyor oluşu.
Bazı insanlar ne yazık ki farkında olmasalar bile karşısında ki kişiyi hiç düşünmeden kırabiliyor.
Lütfen eşinizle sakin ve sevecen bir tavırla konuşup, birlikte psikolojik tedaviye ikna edin.
Kesinlikle bu zor zamanlarda yuvanızı dağıtmayın, öldürmeyen acı güç katar.
Ama emin olun iyi bir danışman sorunlarınızı ciddi oranda çözecektir.
Ve gün gelip ikinci çocuğunuzu kucağınıza aldığınızda ve oğlunuz iyileştiğinde iyi ki sabretmişim diyeceksiniz.
ALLAH yardımcınız ve şifacınız olsun.