ben seni anlayabiliyorum, ben de annemin hastalanmasından ne bileyim üzülmesinden çok korkardım . Annem beni erkek kardeşim kadar sevmedi ama ben onu herşeyden çok severdim . Yıllarca tek amacım onu mutlu görmekti ama o hiç mutlu olmadı. Evlenmek istiyorum dedim , biz seni okuttuk , yedirdik içirdik sen de paranı el oğluna mı yedireceksin deyip beni okuturken yaptıkları tüm masrafları kalem kalem hesaplayıp kredi çektirttiler bana . İki yıl o krediyi ödedim . Evlenirken bir bardak bile alamadım , hepsini eşim yaptı .
Sonra oğlum dünyaya geldi, amannnn şimdi çocuk büyütmeye ne kalmış , her işi makineler yapıyor , bez hazır mama hazır dedi doğumdan 8 gün sonra gitti . İlk oğlum çok sorunlu büyüdü . Öyle herşeyi yeyip içmezdi . Bir kere babamdan oğlanın yediği şeyi istedim, annem aaaaaa koca bir tavuk parası verilir mi hiç dedi . Babam da heeee çok pahalıydı dedi bir daha ne ben söyledim ne de onlar benim çocuklara bir şey aldılar .
Anneme her anneler gününde hediye aldım , annem benim doğum günümü bile bilmez ve kutlamaz .
İkinci oğlum oldu artık iyice gözüm açılmaya başladı, çünkü sanırdım ki bir çocuk çok sevilir çünkü bir kalp var insanda . Ama öyle değilmiş , ikinci çocuklar da seviliyormuş . Yavaş yavaş kendimi çektim . Bakıcım bir anda bırakıp gitti , annemi çağırdım annem gelemem dedi . Bende koptum o anda , yıllarca içimde kalan şeyleri hem ağladım hem söyledim . Annem ne yaptı !? Hiç üzülmedi . Hatta nankör dedi . Babamı da tüm mal varlığını kardeşimin üstüne yaptırması için manipüle etti ve sonuç ; bir yıldır öldüm mü kaldım mı bilmezler . Bayramda , kandilde vs aradım ben sırf Allah rızası için ama geri dönüş olmadı .
Halalarıma demiş ki her ay çuval çuval para veriyor kocasına , biz olmasaydık çok verirdi , nankörlük etmesin .