Arkadaşlar aslında hiç yazmayacaktım.Ama bir kişinin şu isyanı benim yüreğimi sızlattı. "ben acı çekmekten korkuyorum, aşk acısı çok kötü,Allah kimseye vermesin,bir daha o acıyı yaşamak istemiyorum" demesi beni dumur etti. Üzüldüm,keşke elimden bi şey gelse dedim.Birçoğunuz da böyledir biliyorum. Benim haddim fal atmayın demek.Ama bari beklentinizi asgariye çekin.O size pespembeden bahseden, sonra bir de olumsuzu hadsizce (bi de kendini kahin görmesi) etik değil.Zaten siz aslında engeli,sorunu biliyorsunuzdur. Falı; içini dökmek gibi terapi gibi görüyorsanız amenna.Ama hadsizce birinin sizi olumsuza boğup geçmenizi zehir etmesi insancıl değil.Yön versin,tavsiye versin zor mu? kader diye bir durum var ama bu kader nasıl benim iradem dışında vukuat bulur? Ya da kendi söküğünü dikemeyen insanın benim geleceğimde ki hükmü ne? Takdir sizin. Size bir yazı bırakmak istedim.Belki yazacak çok şey var ama şimdi değil.Umarım okur kendinizde bir parça bulursunuz. Gönlünüzden geçen her şeyin sahibi olursunuz.
" Birr aşk için yapabileceğin her şeyi yaptığına inanıyorsan ve buna rağmen hala yalnızsan, için rahat olsun. giden zaten gitmeyi kafasına koymuştur ve yaptıkların onun dudağında hafif bir gülümseme yaratmaktan başka hiçbir işe yaramayacaktır. sen kendini paralarken o her zaman bahaneler bulmaya hazırdır. hani ağzınla kuş tutsan "bu kuşun kanadı neden beyaz değil?" diye bir soruyla bile karsılaşabilirsin.. iki ucu keskin bıçaktır bu işin. yaptıklarınla değil yapmadıklarınla yargılanırsın her zaman. bu mahkemede hafifletici sebepler yoktur. iyi halin cezanda indirim sağlamaz. sen, "ama senin için şunu yaptım" derken o, "şunu yapmadın" diye cevap verecektir. ve ne söylesen karşılığında mutlaka başka bir iddiayla karşılaşacaksındır. üzülme, sen aşkı yaşanması gerektiği gibi yaşadın.özledin, içtin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, düşündün, şiirler yazdın. "peki o ne yaptı" deme. herkes kendinden sorumludur aşkta. sen aşkını doya doya yaşarken o kendine engeller koyuyorsa bu onun sorunu. bir insan eksik yaşıyorsa, ve bu eksikliği bildiği halde tamamlamak için uğraşmıyorsa sen ne yapabilirsin ki onun için? hayatı ıskalama lüksün yok senin. onun varsa, bırak o lüksü sonuna kadar yaşasın. her zamanki gibi yaşayacaksın sen. "acılara tutunarak" yaşamayı öğreneli çok oldu. hem ne olmuş yani, yalnızlık o kadar da kötü bir şey değil. sen mutluluğu hiçbir zaman bir tek kişiye bağlamadın ki.... epeydir eline almadığın kitaplar seni bekliyor.kitap okurken de mutlu oluyorsun unuttun mu? kentin hiç görmediğin sokaklarında gezip yeni yaşamlara tanık olmak da keyif verecek sana.yine içeceksin rakını balığın yanında. üstelik dilediğin kadar sarhoş olma özgürlüğü de cabası.... sen yüreğinin sesini dinleyenlerdensin ve biliyorsun asolan yürektir.yürek sesi ne bilmeyenler, ya da bilip de duymayanlar acıtsa da içini unutma; yasadığın sürece o yürek var olacak seninle birlikte. sen yeter ki koru yüreğini ve yüreğinde taşıdığın sevda duygusunu. elbet bitecek güneşe hasret günler. ve o zaman kutuplarda yetişen cılız ve minik bitkiler değil, güneşin çiçekleri dolduracak yüreğini..."