Dün annemle beraber bi akrabamızın düğününe katıldık kendimi o kadar kötü hissettiim ki anlatamam.uzun zamandır gorusmedigimiz akrabalar v.s vardı benimle yaşıt hatta benden küçük olanlar hayatlarını yoluna koymuş yanlarında çocukları altlarında arabaları hepsi kendince ilerleme kaydetmiş bir ben kalmışım olduğu yerde sayan hepsinin evliliği yolunda çocukları kucağında bense evliligimi bile yürütemedim olduğum yerde saymayı bırak sağlık yönünden geriye gittim çocuk sahibi olamadım insanlar doğru dürüst ne yapıyorsun diye bile soramıyorlar çünkü anlatacağım hiç bişeyim yok 34 yaşındayım çalışıyorum bunun dışında birşey yok hayatımda çok kötü ezik hissettim kendimi .dönüşte çocukken arkadaşlık ettiğim arkadaşım bizi eve bıraktı kıskanmak değil ama imrendim ben neden bir arpa boyu yol alamadım diye üzüldüm ayrıldığım eşim bu aralar arıyor geri deneyelim v.s diye geri dönsem ne olacakki çocuksuz sap gibi yaşamaya devam edeceğim çok üzgünüm şans mi kader mi diyorum dünden beri .herkesi aklımdan geçirdim bir ben kalmışım böyle ezik bir işe yaramayan ablam da hayatını yoluna koydu herseye sahip Allah zarar ziyan vermesin ama ben neden böyleyim. Evlendim sorunlar başladı doğru dürüst cinsellik yaşamadım çikolata kisti yüzünden anne olamadım ne kadinlığımdan bisey anladım ne insanligimdan tek şansım ailem Allah basimdan eksik etmesin geri kalan herşey kırık dökük ailemde sağlık sorunları ve maddi problemlerle boğuşuyor isyan etmiyorum ama artık rahat nefes almak ilerlemek istiyorum .cok Üzüldüm ve dertlesmek istedim sizlerle biliyorum bu dünyada herkesin sıkıntısı var ama ben hangi dalı tuttuysam elimde kaldı beddua mi aldım ne yaptim bilmiyorum kendimi uğursuz hissediyorum.herkesin acıyarak baktığı ezik olmak çok kötüymüş