Etraftan duyduğum sözler hep birbirine benziyor. "Sen mi körsün, etrafındaki erkekler mi? Niye hala sevgilin yok? Niye hala evlenmedin? Böyle nereye kadar gidecek?"...
Bilmiyorum. Bildiğim tek şey şu, ben sevmeden bir adamın elini bile tutamam!...
İyi bir işim, güzel bir hayatım var. Mutluyum. Sevdiğim ve sevildiğimi hissettiğim bir ilişkimin olmasını elbette istiyorum ama tabir yerindeyse yok diye de "Aranmıyorum". Herkesin sevgilisi mi olmak zorunda? Sevgilisi veya kocası olmayan kadın "Eksik" kadın mı? Şu hayatta nasip, kısmet ve hayırlısı diye bir şey yok mu? Tanıştığım her erkeğe "Müstakbel" gözüyle mi bakmalıyım? Varsayalım ki aradığım gibi birini bulamayıp hiç evlenmezsem, yarın öbür gün illa mutsuz ve yalnız mı öleceğim? Bilmem kaç tane çocuğu olup da, yapayalnız kalan, yaşayan insanlar yok mu? Evlenip de mutsuz olan bu kadar kadın başka bir galaksiden mi? 'Sevebileceğim gibi biri çıkarsa ancak' demek bu kadar mı yanlış? Hayat illa belli formüllerle mi yaşanmalı ve mutluluk illa o formüllere mi bağlı?
Offf diyorum artık sadece. Offf...