Valla ben ask acisi cekiyorum, hatta kopekler gibi surunuyorum diyebilirim.
Canim o kadar yaniyor ki, kudurmus kopekler gibiyim, evlere, duvarlara, kendi kabima, kendi kafama sigamiyorum; kendimi yiyorum, nerdeyse her gece agliyorum. Sabah kalkiyorum, en guzel ipek elbisemi sirtima geciriyorum, insanlar gulumsuyorum, ogle yemeginde guzel guzel sohbet ediyorum, yemekhanede O'nu diger masada gorsem bile gormemis gibi yapiyorum. Yuzume bile bakmadan neseli neseli sohbet ediyor, is arkdaslarina bir seyler anlatiyor, ben de yemekten sonra ofisime gelip agliyorum. her gun yok sayiliyorum, O'nun tarafindan gorulmedikce yavas yavas yeryuzunden silindigimi hissediyorum. Benim siradan bir gunum boyle geciyor.
Ozellikle geceleri boguluyorum artik, nefes alamiyorum. Ruhum o kadar sanciyor ki, dayanamiyorum, nereye kadar boyle giderim bilmiyorum. Derdimi kimselere anlatamiyorum, en iyi arkadasima ayrinti vermeden, basima gelenleri tam soylemeden anlattim, uzulme adam kitligi mi var dedi. Dogru diyor ama ben kalbime soz geciremiyorum.
Ben herhangi bir secim yapmadim, gercekten kaderin elindeyim. Kader onume bunu koydu.
Kendi seciminse daha iyi sekerim, pisman olup donmussun iste seciminden. Ilerde daha iyi secimler yaparsin. ya benim gibi secme sansin olmasaydi?