- 30 Kasım 2016
- 7.942
- 17.818
- 178
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
-
- #241
Idrak, oğlun bir şekilde bu dönemi atlatacak ,yanında annesi babası var ,sen nasıl atlatacaksın, senin kimin var ? Bunun için,işe donemiyorsan, okumak çok güzel bir fikir ..otuz bir yaşta ne varmış ?bizim sınıfta 60 yaşında bir amca vardı .kimse de senin burda ne işin var ,git torun torba sev demedi :) okumanın yaşı yok ve kendini geliştirmek ,bunun için cabalamk çok güzel..hem kayinvalideni daha az duyar ve görürsün:))O kadar çok istiyorum ki ile dönmeyi bir bilsen. Ah oğlum uygun olsaydı da hemen dönebilseydim keşke. Onun için çekiyorum bu sıkıntıyı. Çalışsam ne yüzlerini göreceğim ne muhatap olacağım da işte. Oğlumun daha zamanı var. Ben delirmeden inşallah başlarım işe. Tekrar üniversite sınavına girmeyi bile düşünüyorum. Oğlum beni çok yorduğu için mesleğimi yapamayacağım gibi geliyor. Ofis işi lazım bana :) yetişkinlerle uğraşacağım bir iş mesela. Yaş 31 tekrar Lisans programına dahil olsam, şöyle uzaktan uzaktan okusam. Kaşınıyor muyum yoksa bilemedim ki.
Düşün ki bu kadar koşturma için de delirmemek için boş durmuyorum. Örgüye sardım sürekli atkı boyunluk örüyorum :) bir arkadaşımın makale işine yardım ediyorum. Kaligrafi ile uğraşıyorum. Boş kalınca yanıyor benim devreler çünkü.
Kayınvalidem ev bağımlısı. Hayatı boyunca tatile gitmemiş bir insan. Evden çıkınca kötü hissediyor kendini. Deli, valla bak.
estağfurullah ben zevkle okuyorum senin yazdiklarini.
senin ailede sıkıntılı oldugu icin savunma mekanizması haline gelmis demekki minnetsizlik, yardim etmesinler ruhumu beynimi de kemirmesinler diye
benim babaannem bana minnetsiz kopek diye kizardi
ama benim annem seninki kadar uc degil ya, sen hem fazla iyi kalpli hem de fazla guclusun. eltin hakli bi kadinin en buyuk silahi goz yaslaridirben de aglamam kimsenin yaninda. gururuma dokunur birine yardima ihtiyacim var demek. hatta diyemem sesim titremeye baslar hemen, aglamamak icin yardim istemiyorum
ama senin durumunda olsam simdiye kafa ruh vücut sağlığı kalmazdi sanirim
belki de uzun uzun aglamalisin
esini de belki anne ve gorumce doldurmaya başlamıştır, onlarla ilgili hic iyi dusunemicem simdi
yarin öbür gün depresyona girsen esine donup biz sana idrak deli dedik inanmadin da derlerannen de ayni muameleyi yapar, ben haksızlıklara karsi geliyorum diye annem bana tum ergenligim boyunca bunalimli dedi. simdi bişey anlatirken sen ta o zaman şöyle demistin dogru soylemissin diye anlatip kendiyle de gurur duyuyo o yetistirmis!!! ya beni
en guzelini yapiyosun mucadele ediyosun tek basina. ama insansin, yorulursun, patlarsin, destek ararsin, kendini bunlar icin yargilayip da sanki kendine ihanet etmissin gibi kizma
tikandigin yerde durmasini da bil
son gunlerde dusundugum cok sacma ama gercek (bence) bisey var. ben bu kadar herseyi ustlenip dertlenip giderken emri hak vaki olsa, belki de esim bi kac sene sonra evlencek... oglum ya orda burda git gel ortada buyicek ya yeni gelen kadinla buyicek. ben yitip gittigimde kim arkamdan samdan da hep kendi kendine yetti idare etti cok gucluydu vs dicek ki, benim eziyetini cektigim kocanin sefasıni baskasi surecek, emek verdiğim disimle tirnagimla aldigim evimin esyamin uzerine baskasi kurulacak, benim oturup rahatca bi bardak kahve icmedigim koltukta kahve keyfi yapilcak, kim dicek ki samdan da su koltukta oturup bi rahat kahve icemedi diye
kimse bilmez ki ben en cok ne yemegini severim... kahvemi nasil severim... cayimin demi ne kadar olur... ben herkese herseyi altin tepside sundum ama kimse bana nasilsin bile demedi ki
buyuk ihtimalle sen de oylesin idrak
sömestr tatilinde bi yerlere gitme imkaniniz varsa gidip dinlenin kari koca. kaplica bile guzel olur, bunlari da bi düşün. canina yazik bi nefes al
Sosyalleşme, birlikte zaman geçirme konusunda ben artık saldım kocayı. Asosyal ruh hastası olduğuna kanaat getirip tüm planlarımı omdna bağımsız yapıyorum. Oğlumla gidiyorum her yere. Yok saydım onu çünkü savaşmaktan yoruldum. Sen de öyle yap kuzu. En azından gerilmezsin seni böyle araya sıkıştırmaya çalışınca.
Eskiden bu dediklerini yapıyordum da artık yapamıyorum. Ne güzel tertemiz deliriyordum önceden:) şimdi o kadar yoruluyorum o kadar yıpranıyorum ki gülmek içimden gelmiyor bile. En basiti şu forumda aktif olma biçimim bile değişti. Konuları okurken ne eğlenirdim eskiden. Şimdi konulardan kaçıyorum kasvet bulaşır diye. Sağlam depresyondayım sanırım bilemedim. Hoş, ona da vakit yok. Depresyon benim neyime.
Benim kalas kocam da sırf oğlanın huysuzluğundan bunaldığı için on kere dışarı çıkar eve gelince. Yok şu işim var, yok traş olayım, yok markete gideyim, vay efendim içecek almayı unuttum. Hep bir bahanesi var. Bir şey desem çok üstüne gidip bunaltıyormuşum. Sabah yedide oğlumun tekme darbeleri ile uyandım. Ağzı acıdı belli ki yine, nasıl vuruyor bana gözü de kapalı. Şiddetle uyandım anlayacağın. O anda eşim geldi yanımıza. Emir erine buyurur gibi çocuğu düzeltsene, krem getir hadi gibi bir şeyler söyledi. Elimdeki su dolu bardağı duvara fırlattım. Çık git buradan diye bağırdım. Bugün diyor ki bu çocuk hasta sen niye psikopat gibi davranıyorsun. Bak bak şekillere bak. Aklınca oradan vuracak beni. Sanki ben çocuğa sinirlendim de o tepkiyi verdim. Açtım ağzımı ben de. Ben peygamber değilim, ben tükenebilirim, çok ilginç ama sinirlenme hakkım da var benim. Bir daha bana sakın gece boyu çocukla tükenmişken emir verme, direktif yağdırma dedim.
Kocamla aram berbat, oğlum ele avuca sığmıyor, kocamın ailesi delirmiş. Ben ne yapacağım gangsta ya. Her şeyi bırakıp kaçmak istiyorum artık.
:)He,bir tek onlarınki yazıyo mezar taşında,bizimki marsın kayalıklarında yazacak sanki
Boşver ya canını sıkmana değmez. Zaten kimse yardım etmez ama laf soylemeye gelince en önde bayrak tutarlar bu gibi durumlarda.Düşün ki benim oğlanın sarılığı bir günde neredeyse kan değişimi olacak seviyeye geldi. Hani günler sonra olmadı. Ben doğumdan çıktım bir kez bile yatağa girip dinlenmeden hastanede iki gün oğlumun başında bekledim. Normal doğumdu ama çok fazla ödem vardı ve dikişler vardı. Yemek yemeyi bile unutmuştum o koşturmayla. Ve bu insanlar sen biraz dinlen biz destek olalım demek yerine sen nasıl annesin dediler o zaman da.
Merhaba hatunlar
Bugüne kadar forumdaki tüm kaynana, elti, görümce konularına aynı yorumu yaptım. "konu açacak kadar önemsemeyin şu tipleri" dedim. Dört yıllık gelinlik maceramda hep bu düşünce ile hareket ettim. Hayatıma etki edecekleri kadar önemsemedim hiçbirini. Ancak bugün 31 yıllık ömrümde hiç kimse ile etmediğim şekilde bir kavga ettim kaynana insanı ile. Ben kavga etmeyi, bağırmayı sevmem. Eşim sesini yükseltince bile ses tonunu düzelt öyle konuşalım derim. Ancak bugün kendime bile şaşırdım çıkardığım ses yüzünden.
Bazılarınız bilir benim sıpa kreşe başladı. Başladığından beri de mütemadiyen hasta oluyor. Bir şekilde geçecek diye bekliyorum. Oğlum her hasta olduğunda kayınvalidem ve görümcem "ince giydiriyorsun, üşüyor bu çocuk. Doğru düzgün bak" ve benzeri yorumlar yapıp sürekli iyi bir anne olmadığım konusunda imada bulunuyorlar. Ben bugüne dek aman ağzımızın tadı bozulmasın ali rıza bey modunda geçiştirdim bu yorumları. En fazla "ben onun annesiyim onunla ilgili en çok ben endişe ederim zaten siz dert etmeyin" dedim.
Geçen ay görümcem oğlum için yaptığım bir şeye bakarken "bu boş işlerle uğraşacağına hamur işi yap çocuğa. Senin annelik vicdanını sorguluyorum bazen" dedi. Kan beynime sıçradı. Senin haddin değil benim anneliğimi sorgulamak dedim konu bir şekilde büyümeden kapandı.
Gelelim bugüne. Kayınvalidem oğluma bakarak "ben bu çocuğa çok acıyorum" dedi. Neden anne? Diye defalarca sakince sordum ve her seferinde "bilmiyorum çok acıyor ve üzülüyorum haline" dedi. Ben de "benim oğlumun acınacak bir hali yok. İlla birine acımak istiyorsan kızının oğluna acı. Zira iki aylıkken bakıcı bakmaya başladı. Üstelik maddi olarak ihtiyacı olmadığı halde işine döndü kızın."dedim. Burada alınganlık yapacak kişiler için parantez açayım. Annelerin çalışmasına karşı değilim oğlum bu kadar zor bir çocuk olmasa ben de çalışacaktım. Bakıcı ile büyümek kötü bir şey de değil. Burada kayınvalideme anlatmak istediğim, oğlumun annesi ile büyüdüğü. Acınacak bir durumu olmadığı. Her neyse ben öyle deyince "yooo ona hayatta acımam. Gayet güzel bakılıyor ona. Ben oğluna acıyorum" dedi. Benim bu noktada kan beynime sıçradı.
Neler söyledim net hatırlamıyorum bile. Sen ve kızın benim oğlumun ebeveynleri değilsiniz, haddinizi çok aştınız sustum bugüne dek ama yeter. Duracağınız yeri bilin bundan sonra vs saydırdım. "çocuğa iyi bak o zaman hasta olmasın biz de susalım" dedi. "bakmıyorum. Özellikle grip edeceğim çocuğu var mı itirazın? Kime şikayet edeceksin? Ne yapacaksın söyle bakalım" dedim. Daha bir sürü bağrış çağrış şu an hala sinirliyim yazamıyorum da ayrıntılarıyla.
Biz bu insanlarla aile apartmanında yaşıyoruz. Bugüne dek benim alttan almalarım ve sakinliğimle hiç kavga etmedik. Ancak mevzu oğlum olunca artık delirdim. Allah aşkına oturmuş vicdan yapıyorum şimdi yaşlı, cahil kadın keşke sakin kalsaydım. Böyle olmasaydı diye. Siz yorum yapın ben nasıl davranayım. Eşimin annesi boşver uzatma deyip orta yolu mu bulayım, yoksa bütün muhabbetimi keseyim mi.
Bir ekleme daha. Görüp görebileceğiniz en cahil, en sığ insanlar bunlar. Bugüne dek sorun yaşamadık çünkü ben hep bunu düşünerek tuttum dilimi. Asla laf anlatılmaz böyle insanlara diye.
Eşim, hiç muhatap olma konuşma boşver sen haklısın bu konuda diyor. Şimdiden yorumlar için teşekkürler.
Eşiniz size hak veriyorsa hiç üzülmeyin derim belki de çok iyi baktığınız için kıskançlıklarından böyle söylüyorlardır evet dediğiniz gibi cahil kimselerse sessiz kalmanız seviyelerine inmemeniz daha iyi olurdu gorumcenize gelince herkesin kendi evladını kendi yetiştirmesi daha güzel burada birçok insan hak verecektir maddi imkansızlıklardan dolayi çalışmak zorunda kalan ve aklı her daim bakıcıya emanet edile çocuğunda olan anneler hepsi kendi yetiştirmeyi arzular görümceniz de sanırım sizi kıskanmakta kurduğu cümlelerden bunu anlıyorum çocuğunuzun hasta olmasi sizin iyi bakmadiginiz anlamına gelmez her çocuğun bağışıklık sistemi bir.olmaz hastalıklara karşı direnç seviyesi aynı olmaz takmayın kafanızaMerhaba hatunlar
Bugüne kadar forumdaki tüm kaynana, elti, görümce konularına aynı yorumu yaptım. "konu açacak kadar önemsemeyin şu tipleri" dedim. Dört yıllık gelinlik maceramda hep bu düşünce ile hareket ettim. Hayatıma etki edecekleri kadar önemsemedim hiçbirini. Ancak bugün 31 yıllık ömrümde hiç kimse ile etmediğim şekilde bir kavga ettim kaynana insanı ile. Ben kavga etmeyi, bağırmayı sevmem. Eşim sesini yükseltince bile ses tonunu düzelt öyle konuşalım derim. Ancak bugün kendime bile şaşırdım çıkardığım ses yüzünden.
Bazılarınız bilir benim sıpa kreşe başladı. Başladığından beri de mütemadiyen hasta oluyor. Bir şekilde geçecek diye bekliyorum. Oğlum her hasta olduğunda kayınvalidem ve görümcem "ince giydiriyorsun, üşüyor bu çocuk. Doğru düzgün bak" ve benzeri yorumlar yapıp sürekli iyi bir anne olmadığım konusunda imada bulunuyorlar. Ben bugüne dek aman ağzımızın tadı bozulmasın ali rıza bey modunda geçiştirdim bu yorumları. En fazla "ben onun annesiyim onunla ilgili en çok ben endişe ederim zaten siz dert etmeyin" dedim.
Geçen ay görümcem oğlum için yaptığım bir şeye bakarken "bu boş işlerle uğraşacağına hamur işi yap çocuğa. Senin annelik vicdanını sorguluyorum bazen" dedi. Kan beynime sıçradı. Senin haddin değil benim anneliğimi sorgulamak dedim konu bir şekilde büyümeden kapandı.
Gelelim bugüne. Kayınvalidem oğluma bakarak "ben bu çocuğa çok acıyorum" dedi. Neden anne? Diye defalarca sakince sordum ve her seferinde "bilmiyorum çok acıyor ve üzülüyorum haline" dedi. Ben de "benim oğlumun acınacak bir hali yok. İlla birine acımak istiyorsan kızının oğluna acı. Zira iki aylıkken bakıcı bakmaya başladı. Üstelik maddi olarak ihtiyacı olmadığı halde işine döndü kızın."dedim. Burada alınganlık yapacak kişiler için parantez açayım. Annelerin çalışmasına karşı değilim oğlum bu kadar zor bir çocuk olmasa ben de çalışacaktım. Bakıcı ile büyümek kötü bir şey de değil. Burada kayınvalideme anlatmak istediğim, oğlumun annesi ile büyüdüğü. Acınacak bir durumu olmadığı. Her neyse ben öyle deyince "yooo ona hayatta acımam. Gayet güzel bakılıyor ona. Ben oğluna acıyorum" dedi. Benim bu noktada kan beynime sıçradı.
Neler söyledim net hatırlamıyorum bile. Sen ve kızın benim oğlumun ebeveynleri değilsiniz, haddinizi çok aştınız sustum bugüne dek ama yeter. Duracağınız yeri bilin bundan sonra vs saydırdım. "çocuğa iyi bak o zaman hasta olmasın biz de susalım" dedi. "bakmıyorum. Özellikle grip edeceğim çocuğu var mı itirazın? Kime şikayet edeceksin? Ne yapacaksın söyle bakalım" dedim. Daha bir sürü bağrış çağrış şu an hala sinirliyim yazamıyorum da ayrıntılarıyla.
Biz bu insanlarla aile apartmanında yaşıyoruz. Bugüne dek benim alttan almalarım ve sakinliğimle hiç kavga etmedik. Ancak mevzu oğlum olunca artık delirdim. Allah aşkına oturmuş vicdan yapıyorum şimdi yaşlı, cahil kadın keşke sakin kalsaydım. Böyle olmasaydı diye. Siz yorum yapın ben nasıl davranayım. Eşimin annesi boşver uzatma deyip orta yolu mu bulayım, yoksa bütün muhabbetimi keseyim mi.
Bir ekleme daha. Görüp görebileceğiniz en cahil, en sığ insanlar bunlar. Bugüne dek sorun yaşamadık çünkü ben hep bunu düşünerek tuttum dilimi. Asla laf anlatılmaz böyle insanlara diye.
Eşim, hiç muhatap olma konuşma boşver sen haklısın bu konuda diyor. Şimdiden yorumlar için teşekkürler.
Konularımın değişmez ismi nasılsın :) ben kızıyorum kendime böyle şeylerle öfkelendiğim için. Slain kalmayı ve hayatımda çok yer etmesini engellemeliyim aslında. Ama sabrım tükeniyor işte zaman geçtikçe.
Ben de mıncırdım efem :)
sen yapsan da yapmasan da yinede laf sokar agzi olan konuşur...Onlara göre ben berbat bir anneyim. Çünkü onlar için mükemmel annelik, çocuğu obez yapana kadar karbonhidrata boğmak. Kat kat giydirmek, üşümesini engellemek.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?