- Konu Sahibi beyazkelebek82
-
- #101
arkadaşlar hepinize destekleriniz için teşekkür ederim...sayenizde kendimi suçlamaktan vazgeçip,daha net düşünmeye başladım...
evet....boşanıyorum......bu kadar sakin hallolacağını düşünmemiştim,dedim ya sayenizde....
akşamüzeri çıkıp geldi....kapıyı açtığımda karşımdaki adam bana o gece zaten yürümezdi diyen adam değil bi başkasıydı sanki...kıpkırmızı,dolu dolu gözlerle baktı bi süre,kızımızı sordu (annemle yakın oturuyoruz ve bebeğim genelde orda oluyor)
içeriye aldım birşey demeden..bebeğim uyuyordu o sırada ,uyandırabilirsin dedim...içim elvermedi herşeye rağmen onları uzak tutmaya....
ne kafasını kaldırabildi,ne yüzüme bakabildi ne de tek bir söz çıktı ağzından....ben geçip karşılarına oturdum,uzunca bi süre izledim ikisini...
eşyalarını alacaksın değil mi dedim,başını salladı sadece..gittim çantasını getirdim koydum önüne....
duvarın bi köşesinde bisürü resimlerimizin olduğu bi bölüm vardı,boşaltmıştım orayı..oraya dikti gözünü uzun uzun...sigara içeceğini söyleyip mutfağa geçti,arkasından gittim bende...
sırtı bana dönük camdan dışarı bakarken o,hiçbir şey demeden kahve yaptım koydum masaya...
gözgöze geldik,yaşlydı gözleri...banyoya gitti....
sanırım o beni böyle görüceğini ummuyordu...karşısında ezik,mutsuz birini bekliyordu sanırım...
aslında bende onu böyle göreceğimi ummuyordum hiç...her zamanki gibi neşeli,bişi olmamış gibi davranan,rahat...evet öyle bekliyordum onu...şaşırttı beni...ilginç o gece yürümezdi zaten diyen adamdan eser yoktu
annemlerin haberi yok hafta sonu gidip anlatacağım dedi,ben söylemiştir diyordum oysa...boşanmaya bu kadar hevesliyken....
eşyalarının bi kısmını aldı,ben bebeğin mamasını elini verip onu sen besle dedim..biraz daha zaman geçirsin istedim yavrum babasıyla...
baktım konuyu açmıyor dava nasıl olacak dedim,sen nasıl istersen dedi...öyleyse sen açarsın ayrıntıları daha sonra konuşuruz dedim..
giderken kapıyı kapatmak için elimi uzattığımda kolumdan çekip sarıldı uzunca...hiç tepki veremedim,beklemediğim bişiydi sonuçta..
arkasına bakmadan indi sonra da merdivenlerden...
kavga,gürültü olmamıştı zaten daha önce de hayatımızda,böyle bitirebilmiş olmama inanamıyorum yine de.....
arkadaşlar hepinize destekleriniz için teşekkür ederim...sayenizde kendimi suçlamaktan vazgeçip,daha net düşünmeye başladım...
evet....boşanıyorum......bu kadar sakin hallolacağını düşünmemiştim,dedim ya sayenizde....
akşamüzeri çıkıp geldi....kapıyı açtığımda karşımdaki adam bana o gece zaten yürümezdi diyen adam değil bi başkasıydı sanki...kıpkırmızı,dolu dolu gözlerle baktı bi süre,kızımızı sordu (annemle yakın oturuyoruz ve bebeğim genelde orda oluyor)
içeriye aldım birşey demeden..bebeğim uyuyordu o sırada ,uyandırabilirsin dedim...içim elvermedi herşeye rağmen onları uzak tutmaya....
ne kafasını kaldırabildi,ne yüzüme bakabildi ne de tek bir söz çıktı ağzından....ben geçip karşılarına oturdum,uzunca bi süre izledim ikisini...
eşyalarını alacaksın değil mi dedim,başını salladı sadece..gittim çantasını getirdim koydum önüne....
duvarın bi köşesinde bisürü resimlerimizin olduğu bi bölüm vardı,boşaltmıştım orayı..oraya dikti gözünü uzun uzun...sigara içeceğini söyleyip mutfağa geçti,arkasından gittim bende...
sırtı bana dönük camdan dışarı bakarken o,hiçbir şey demeden kahve yaptım koydum masaya...
gözgöze geldik,yaşlydı gözleri...banyoya gitti....
sanırım o beni böyle görüceğini ummuyordu...karşısında ezik,mutsuz birini bekliyordu sanırım...
aslında bende onu böyle göreceğimi ummuyordum hiç...her zamanki gibi neşeli,bişi olmamış gibi davranan,rahat...evet öyle bekliyordum onu...şaşırttı beni...ilginç o gece yürümezdi zaten diyen adamdan eser yoktu
annemlerin haberi yok hafta sonu gidip anlatacağım dedi,ben söylemiştir diyordum oysa...boşanmaya bu kadar hevesliyken....
eşyalarının bi kısmını aldı,ben bebeğin mamasını elini verip onu sen besle dedim..biraz daha zaman geçirsin istedim yavrum babasıyla...
baktım konuyu açmıyor dava nasıl olacak dedim,sen nasıl istersen dedi...öyleyse sen açarsın ayrıntıları daha sonra konuşuruz dedim..
giderken kapıyı kapatmak için elimi uzattığımda kolumdan çekip sarıldı uzunca...hiç tepki veremedim,beklemediğim bişiydi sonuçta..
arkasına bakmadan indi sonra da merdivenlerden...
kavga,gürültü olmamıştı zaten daha önce de hayatımızda,böyle bitirebilmiş olmama inanamıyorum yine de.....
arkadaşlar hepinize destekleriniz için teşekkür ederim...sayenizde kendimi suçlamaktan vazgeçip,daha net düşünmeye başladım...
evet....boşanıyorum......bu kadar sakin hallolacağını düşünmemiştim,dedim ya sayenizde....
akşamüzeri çıkıp geldi....kapıyı açtığımda karşımdaki adam bana o gece zaten yürümezdi diyen adam değil bi başkasıydı sanki...kıpkırmızı,dolu dolu gözlerle baktı bi süre,kızımızı sordu (annemle yakın oturuyoruz ve bebeğim genelde orda oluyor)
içeriye aldım birşey demeden..bebeğim uyuyordu o sırada ,uyandırabilirsin dedim...içim elvermedi herşeye rağmen onları uzak tutmaya....
ne kafasını kaldırabildi,ne yüzüme bakabildi ne de tek bir söz çıktı ağzından....ben geçip karşılarına oturdum,uzunca bi süre izledim ikisini...
eşyalarını alacaksın değil mi dedim,başını salladı sadece..gittim çantasını getirdim koydum önüne....
duvarın bi köşesinde bisürü resimlerimizin olduğu bi bölüm vardı,boşaltmıştım orayı..oraya dikti gözünü uzun uzun...sigara içeceğini söyleyip mutfağa geçti,arkasından gittim bende...
sırtı bana dönük camdan dışarı bakarken o,hiçbir şey demeden kahve yaptım koydum masaya...
gözgöze geldik,yaşlydı gözleri...banyoya gitti....
sanırım o beni böyle görüceğini ummuyordu...karşısında ezik,mutsuz birini bekliyordu sanırım...
aslında bende onu böyle göreceğimi ummuyordum hiç...her zamanki gibi neşeli,bişi olmamış gibi davranan,rahat...evet öyle bekliyordum onu...şaşırttı beni...ilginç o gece yürümezdi zaten diyen adamdan eser yoktu
annemlerin haberi yok hafta sonu gidip anlatacağım dedi,ben söylemiştir diyordum oysa...boşanmaya bu kadar hevesliyken....
eşyalarının bi kısmını aldı,ben bebeğin mamasını elini verip onu sen besle dedim..biraz daha zaman geçirsin istedim yavrum babasıyla...
baktım konuyu açmıyor dava nasıl olacak dedim,sen nasıl istersen dedi...öyleyse sen açarsın ayrıntıları daha sonra konuşuruz dedim..
giderken kapıyı kapatmak için elimi uzattığımda kolumdan çekip sarıldı uzunca...hiç tepki veremedim,beklemediğim bişiydi sonuçta..
arkasına bakmadan indi sonra da merdivenlerden...
kavga,gürültü olmamıştı zaten daha önce de hayatımızda,böyle bitirebilmiş olmama inanamıyorum yine de.....
zor bır veda gozlerım doldu okurken :Sarkadaşlar hepinize destekleriniz için teşekkür ederim...sayenizde kendimi suçlamaktan vazgeçip,daha net düşünmeye başladım...
evet....boşanıyorum......bu kadar sakin hallolacağını düşünmemiştim,dedim ya sayenizde....
akşamüzeri çıkıp geldi....kapıyı açtığımda karşımdaki adam bana o gece zaten yürümezdi diyen adam değil bi başkasıydı sanki...kıpkırmızı,dolu dolu gözlerle baktı bi süre,kızımızı sordu (annemle yakın oturuyoruz ve bebeğim genelde orda oluyor)
içeriye aldım birşey demeden..bebeğim uyuyordu o sırada ,uyandırabilirsin dedim...içim elvermedi herşeye rağmen onları uzak tutmaya....
ne kafasını kaldırabildi,ne yüzüme bakabildi ne de tek bir söz çıktı ağzından....ben geçip karşılarına oturdum,uzunca bi süre izledim ikisini...
eşyalarını alacaksın değil mi dedim,başını salladı sadece..gittim çantasını getirdim koydum önüne....
duvarın bi köşesinde bisürü resimlerimizin olduğu bi bölüm vardı,boşaltmıştım orayı..oraya dikti gözünü uzun uzun...sigara içeceğini söyleyip mutfağa geçti,arkasından gittim bende...
sırtı bana dönük camdan dışarı bakarken o,hiçbir şey demeden kahve yaptım koydum masaya...
gözgöze geldik,yaşlydı gözleri...banyoya gitti....
sanırım o beni böyle görüceğini ummuyordu...karşısında ezik,mutsuz birini bekliyordu sanırım...
aslında bende onu böyle göreceğimi ummuyordum hiç...her zamanki gibi neşeli,bişi olmamış gibi davranan,rahat...evet öyle bekliyordum onu...şaşırttı beni...ilginç o gece yürümezdi zaten diyen adamdan eser yoktu
annemlerin haberi yok hafta sonu gidip anlatacağım dedi,ben söylemiştir diyordum oysa...boşanmaya bu kadar hevesliyken....
eşyalarının bi kısmını aldı,ben bebeğin mamasını elini verip onu sen besle dedim..biraz daha zaman geçirsin istedim yavrum babasıyla...
baktım konuyu açmıyor dava nasıl olacak dedim,sen nasıl istersen dedi...öyleyse sen açarsın ayrıntıları daha sonra konuşuruz dedim..
giderken kapıyı kapatmak için elimi uzattığımda kolumdan çekip sarıldı uzunca...hiç tepki veremedim,beklemediğim bişiydi sonuçta..
arkasına bakmadan indi sonra da merdivenlerden...
kavga,gürültü olmamıştı zaten daha önce de hayatımızda,böyle bitirebilmiş olmama inanamıyorum yine de.....
Tebrik ederim Arkadaşım seni . . . Bu duruma maruz kalan bir kadının böyle anlayışlı ve dimdik durması çok ama çok güzel . . Okurken gururlandım.Allah Bundan yolunu açık etsin .bundan sonra hep iyilerle karşılaşır ve hayatın ummadığın kadar güzel olur inşallah
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?