Boşanan arkadaşlar ümidiniz var mi hayattan?

sonanda .!.:

Munevver, 40 li yaslardayim. Bu yasta yepyeni bir hayata hic bilmedigim bir sehirde ustelik de bir cocukla basladim. Sifirdan. Benim de cok uzun surdu atlatman. Hala da zaman zaman kaniyor yaralarim. Ama soyle diyorum ben: "oluye bile insanlar bir sene agliyor. Ben degmeyecek bir adama kac yil agladim."
Mutlu olsan zaten bosanmazdin oyle degil mi. O zaman bundan sonra mutlu olmanin yollarini ara. Ben kendi kendime: "surda baston kullanmama bir 10 yilim var. O saatten sonra ilac torbamla gidecegim heryere. Surda kaliteli yasasam yasasam 10 yil daha yasarim. O zamani da artik aglayarak gecirmek istemiyorum diyorum. Sen de oyle yap. Spor yap. Ben kosuyorum. Spor insanin ruh sagligina da cok iyi geliyor. Artik kendi sevdigim seyleri yapiyorum egleniyorum da. Mesela yuzumde hergun artmaya baslayan cizgiler icin kendi kendine meyve maskeleri yapip egkenebiliyorum. Ben bile bu yasta neden olmasin yeniden sevebilirim diyebiliyorsam sen de sevebilirsin. Cok gencsin. Kendine zulmetme. Inan gececek. Bir tek bosanan biz degiliz. Bosanmak hayatin da sonu degil. Aksine yeni bir hayatin baslangici. Bir de bu acidan dusun.

Genişletmek için tıkla...