Evet esmerim tam da benim merak ettiğim şeylerden anlattıkların...
Bu süreç atlatılacak zor bir süreç ama herkeste travma halinde olmak zorunda değil.
Zorluğu da çocukların alışkanlıklarından olmasından kaynaklanıyor, çünkü onlar bu konuda çok hassas
Ama yumuşatılabilir bu zorluklar, düşündüğüm tüm çözümler de maddiyata dayanıyor malesef.
Öğrenmek istediğim bu çözümler olmazsa olmaz mıdır ?
Yani şöyle diyeyim.
Mesela çocuğun alıştığı gibi bir düzeni olsun diye ev tutmak ve kendi evindeki odasının çok benzerini sunmak,
Kendi evindeki odasını ellettirmemek, haftasonları o eve gittiğinde yine kendi odasında uyumasını sağlamak,
Bunlar şart mı ?
Yoksa her türlü kötü koşulda bile ailedeki herkes çocuğa destek oluyorsa, onla ilgileniyor sevgi içinde gelişimine yardımda bulunuyorsa diğerleri önemsiz ayrıntılar mıdır ?
Kaçmak zorunda kaldım, burada telafi edeyim dedim :kedi:
Çenebazım sen istresen o evin birebirini sun o gene bir kusur bulacaktır. Çünkü şimdiye kadar yaşadığı yer değil o, sadece aynısı.
Ben eski evine her haftasonu gitmesinin taraftarı dadeğilim açıkçası. Artık evde kalınmayacağını, annesiyle onun başka bir evinin olacağına inanmaz bu şekilde.
Alışacak, o zamana kadar belki üzüleceksiniz ama alışacak.
Sonuçta onun hayatındaki tek değişiklik yattığı yer olacak. Hayat tarzı ve yanındaki isanlar değişmeyecek.
Dediğin çok doğru;
siz ona destek oluyorsunuz ve çok seviyorsunuz. Onunla çok ilgileniyorsunuz. "Sizin durumunuzda" gerisi önemsiz ayrıntı.
Çünkü dediğim gibi hayatı ve yanındaki insanlar değişmiyor.
Önemli not: Hayatı nasıl değişmeyeck, ya baba diyecekler için şimdiden not; yorumum genel değil, Çenebaz'a özel. Detayları bildiğim için bu şekilde yazdım.
Dejavu_one'cım annenin ellerinden öperim, her türlü zorluğa yenilmeden pırlanta gibi evlatlar yetiştiren yüreğine sağlık a.s.
Söylediklerinde çok haklısın.
çok teşekkürler.. Ben görüyorum bazen televizyonlarda anne çocuğunu bırakıyor, bakamam diyor ya çocuk esirgemeye veriyor yada babasında bırakıyor. Ya dileniyor kimse bana iş vermez diyerek. Ben çocuğunu bırakan annaleri kınıyorum. Her ne olursa olsun bir insan çocuğuna bakmak istedikten sonra taşı sıkar suyunu çıkarır kendisi yemez çocuğunu yedirir, giydirir ama yetiştirir. Ben bunu kendi annemden gördüğüm için söyleyebiliyorum. Tabii ki kolay bir süreç değil... Annem birçok iş değiştirdi, çok bunalımlar yaşadı ama elele atlattık. Ev bile vermezlerdi dul diye.. Maalesef üşkemizde boşanmış bayanlara farklı gözlerle bakıyorlar. Görevi toplumu, insanları korumak olan, güvenliği sağlaması gereken bir polis hemde evli bir polis gecenin bir yarısı kapımıza dayandı mesela.. Gecelerce uyku uyuyamadık korkudan... Çok şeyler yaşadık ama direndik.. Şimdi çok şükür dimdik ayaktayız, kimseye halimiz şudur demeden, el açmadan bugünlere geldik ne aileden ne akrabadan kimseden fayda yok.. İnsan kendine güvenecek başka yolu yok. Ya da eşinin zulmünei, aladatmasına göz yumacak ve tüm hayatı zehir olacak.. Çocuklarınında hayatından çalacak... İnaın boşanmış ailelerin çocukları, sağlıksız bir ailede büyüyenlere oranla daha mutlular...
Ben de bu süreçteyim
Boşanmak istiyorum ama şu an değil
Beklediğim bazı şeyler var onlar gerçekleştiği zaman bitireceğim bu evliliği, en azından öyle umuyorum
Bizim en büyük sorunumuz böyle bir durumda eşim asla çocuğu bana vermiyor bende kızımsız yaşayamacağım için bu eziyete katlanıyorum.
Çocuğuma belli etmemeye çalışıyorum ama ister istemez ben huzursuz, mutsuz olduğumda ona da yansıyor.
Daha kızım çok küçük bi de büyüyünce eğer boşanırsam, kızımın bana karşı tepki almasından çok korkuyorum.
Kafam allak bullak her gün eve giderken binbir dua ile gidiyorum, huzursuzluk çıkmasın diye e tabi bu korkuyla ne evime, ne de kızıma verimli olamaıyorum.
Herkes hafta sonu gelsinde tatil yapayım diye bakar ben eve gitmek istemem.
Bu psikolojiyle ne kadar bu evlilik sürecek, bu kız ne kadar iyi bir vatandaş olacak hiç bilmiyorum.
Ama kızımı canımdan çok sevdiğim ondan asla kopamayacağım için burada kalıyorum.
Bu topic benim takiplerimden en azından boşanmış aile çocuklarının psikolojileri ne durumda az çok bilgi edinirim
Canım çok haklısın, aynı fikirdeyim.
Ben yapamam diye bir şey yok, bu konuda büyük konuşurum, gerekirse tuvalet temizlerim çocuklarıma ben bakarım.
Bizim de öyle bir tanıdığımız vardı, çok genç yaşta evlendi, yapamadılar ayrıldı, 3 tane çocuğu vardı.
Bakamayacağı için çocuklar babasında kaldı, yıllarca onla birlikte ağladık,
Ama sonra çalışmaya başladı, durumu düzeldi, yine de hiçbir şey yapmadı çocuklarını geri almak için.
Sonra evlendi, kocası istemez diye de bir daha esamesi okunmadı bu konunun.
Böyle insanlar da var... Malesef... :1no2:
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?