Ben de damdan düşen birisi olarak size anlatayım...
Ben boşandığımda 22 yaşındaydım.. 2 yıllık evliydim ve aldatılmadım, şiddette görmedim ama annesi yüzünden ayrıldık ve üstelik severek.. Ki çok severek evlenmiştim aşık olmuştum ailemi bile gözüm görmemişti... O otur dese oturur kalk dese kalkardım.. ama olmadı annesi üstün geldi, boşanmak istedi aylarca elinden gelen herşeyi yaptı... tüm psikolojik şiddetleri... Annesi yokken 1 haftada ancak toparladığım evlilik annesinin gelmesi ile tepetaklak oluyor, çat diye boşanmanın eşiğine geliyorduk.. Sabahlara kadar ağlayıp, evliliğimin kurtulması için dualar üzerine dualar okuyordum ama yok... 1 adım dahi ileri gitmiyordu..
Sonra bir gün aniden tabiri caizse "eehh yetti be" dedim.. Annesi yine bizdeydi ve artık canıma tak demişti... O gün annesi gitti, o akşam karşıma aldım konuştum ve istemiyorum ben de yarın gidiyorum dedim.. Ağladık sızladık, ilanı aşk ettik, sarıldık.. Böyle bir ayrılık oldu.. Sabah oldu ben ona istersen deneyebilirim senin için dediğimde bana "bi sarıldım die barıştık mı sandın dedi" o an kararımın ne kadar doğru olduğunu anladım.. Vurdum kapıyı çıktım. Ne ailemin haberi vardı ne bişey, hiç düşünmedim hiçbirşey hesaplamadım... Aradım bu iş bitti ben geliyorum dedim, tamam dediler..
Cumartesi sabahıydı evden gidişim, tam bir hafta sonra eşyalarımı almaya gittim.. Anlaşmalı boşanmayı istedim, ondan bir iğne dahi almadım, resmen ceketimi aldım ve çıktım.. eşyalarımı aldıktan bir hafta sonra da mahkememiz oldu boşandık.. İşimi evimi eşimi bıraktım ailemin yanına döndüm..
Konuşmadım, ağladım, küstüm hayata.. Sabahlara kadar ciğerlerim parçalanırcasına sigara içtim, yazılar yazdım... Ağladım ağladım ağladım... Beni uyutmalarını istedim, zaman geçtikten sonra uyandırın diye ağladım dayanamıyorum dedim.. Geçer dediler inanmadım, asla geçmez biz severek ayrıldık dedim..
Sonra kişisel gelişim kitapları okumaya, yazdığım yazıları paylaşmaya başladım.. İş buldum işe girdim.. Kurslara yazıldım oralara gittim.. İçimdeki duygusal boşluk uzun bir süre kapanmadı ama geçti.. Ben yüzümü kendime döndükçe geçti.. Aynada kendimi gördükçe geçti..
Onun için bıraktığım okuluma devam ettim.. Mesleğimi elime aldım, bu arada yine aşık oldum yine kötü bitti ve dedim ki "ulan ben yuvamı bırakmışım dağıtmışım bu ne ki !" Sonra hayatımın anlamı ile karşılaştım.. Yeniden aşık oldum, gezdim eğlendim... Ailemi ikna ettim ve evlendim.. Şimdi bebek bekliyoruz.. ve çok mutluyum.. (MaşAllah)
Ama kızlar ne var biliyor musunuz ? Onca yaşanmışlıktan sonra öyle güçlüyüm ki, Rabbim korusun eğer bu evliliğimde kötü bişey olsa, ne çocuğum ne eşim beni yıkamaz aslanlar gibi ayakta dururum.. Çünkü papaz her zaman pilav yemez arkadaş :)
Sen de yüreğini ferah tut, derhal hayatından silkele ve at onu...