Kızlar merhaba
3 yıllık evliyim, evliliğimin ilk 2 yılını eşimin ve benim ailemden uzakta huzur ve mutluluk içinde geçirdik.Son sene eşim ailelerimizin olduğu muhitte bi butik dükkan satın aldı.Aynı zamanda ek bi iş daha yapiyor bu yüzden bi elemanı vardı ama eleman çalıp çirptığı için işten çıkarmak zorunda kaldı ve evimizi ailelerimize ve dükkanina 1 vesaitle gidilebilecek uzaklıkta bi muhitte tuttuk.tüm bunlar gectigimiz sene eylül ayında oldu.üstüne bide dogum yaptim 7 aylik bi oğlum var.Durum şu; dogum yaptigimda kayinvalidemin baskısıyla eşimin annesinde kaldık 2 ay.Bu süre içerisinde ona yardım etmek için dükkanina baktım hergün bi kaç saat.Eşim şimdi rahata alıstı ve beni hergün dükkana cağiriyor.her sabah binbir stresle uyanip cocugu hazirlayip apar topar yollara düsüyorum (yaptigi ikinci ise saat tam 10da baslamak zorunda) ola ki geç kaldım çocuk uyanmadı falan kıyametler kopuyor. Hergünü işi yüzünden tartışarak geçiriyoruz.çocugu kayınvalideme bırakıyorum doktorun yedirmeyin dediği herşeyi yediriyor kafam bütün gün oğlumda.bu da bende stres yapıyor tabii.eşimin ikinci işi bitip dükkana geldiginde (aksam 6yi buluyor) ben kayinvalideme geçiyorum.zaten dükkanda canım çıkıyor bide orda koşturup duruyorum.oğlumu her kucağıma aldıgımda kayınvalidem kalkıp bi işe basliyor ve yardım etmek zorunda kalıyorum.sonra işi başıma bırakıp oğlumu alıyor işler yine bana kalıyor.eşim dükkanı 9da kapatıp geldiginde hadi gidelim diyorum bir sürü surat asıyor.ne kadar zor geliyor sana şu evde durmak dıyor.saat 11den önce evimize gidemiyoruz.zaten donra çocuğu yatir hazırlan uyuyoruz.Ne evimizde yemek yiyoruz, ne muhabbet edebiliyoruz.otel gibi.temizlik dahi yapamiyorum.bi evim bi ailem yok gibi cok huzursuzum.göcebe gibi yaşıyorum bıktım artık bu hayattan.maddi açıdanda pek parlak değiliz, hala eşimin bekarlığında yaptıgı ve benden sakladıgı borçları ödüyoruz.bu kadar özveriyle çalışiyorum bırakın beni ( evlendigimden beri 3 parca kiyafet aldim) ogluma bi zıbın alırken bile 3 kere düşünüyorum.her günüm böyle.. kayınvalidem düzgün gıyinmedigimi üstümdekileri dilencinin bile giymeyeceğini yüzüme söyleyebiliyor.anne yapma böyle ben bilmiyomuyum giyinmeyi hala bekarlıgımda aldigım kiyafetleri giyiyorum eşimin durumu yok napim diyorum ama ćok zoruma gidiyor.bu hallere geldigim icin kendimden utaniyorum.evlenmeden önceki o öz guvenli halim gitti kim ne dese he diyen ezik bi tip geldi yerine
Bosanmak için illa aldatilmak şiddet görmekmi lazim hanimlar.esimi çok seviyorum ama bi ailem varmis gibi hissedemiyorum.huzurum, paylaşımım, gezmem hicbiseyim yok.vaktim ve dermanımda yok zaten.
kayinvalidem memleketine gitti tam gelecegi sırada rahatsızlanmis duan memleketinde hastanede yatıyor. kaynim evde yalniz kaliyor.esim tutturdu bizde burda kalalim çocuk oruç tutuyor diye.toplandık geldik.ne yapsam beğenmiyor öyle çorbami olur bu nasıl tavuk? Patates kızartmasına bile kulp takar mı insan? Yeter dedim ben gidiyorum b.k yesin, eşim müsaade etmiyor.ben nerdeysem sende ordasın burda kalicaz diyor
eşim normalde çok anlayısli süper biridir ama son 1 yılda beni hic dinlemeyen, konusmayan, sinirli, annesinin gazına gelen bi tip oldu çok değişti taniyamiyorum.
ben mi çok abartıyorum diyorum millet neler yaşayıp amin diyor.. ama dayanamıyorum artık lütfen söyleyin bunca maddi sıkıntınin yanında bu yaşadıgım baskılar normal mi yoksa ben mi çok nazlıyım anormalim?
