- 20 Haziran 2021
- 15
- 5
- 36
- 36
- Konu Sahibi duygusalana
-
- #1
Çok şükür herşey düzeldi
Son düzenleme:
Ailem bana manevi olarak destek olur bundan hiç şüphem yok. Maddi olarak ufak tefek yardımları olur ama ciddi anlamda destek olabilecek kapasiteye sahip değiller. Ben ki sessiz sakin, gayet saygili bı insandım ama dönüştüğüm halimden ben bile nefret ediyorum artık. Sürekli agresif,sürekli ağlayan,psikolojisi bozuk bı insan haline geldim. O yüzden artık katlanmak istemiyorum.Sevgi yoksa zaten bitmiştir ki bitti diyorsunuz sadece gelecek endişeniz var
Aileniz size destek olucak mi yanınızda olucaklar mi ???
Asgari ücretle geçinen çok kişi var bir yerden başlamak gerek yada ben yapamam diyorsanız bu adamla geçinip gidicek ömrümüzu zindan edeceksiniz
Bu kadar yogun calışıyorsa kazanıyor olmalı.Merhaba arkadaşlar. Yaklaşık 5 yıllık evliyim. Bir oğlum var iki gün sonra 1 yaşını dolduracak. Evliliğimin en başından beri problemlerim vardı aslında ama her evlilikte olacak cinstendi ve bu yüzden gözümde çok büyütmemiştim ama çocukla birlikte artan sorumluluklar,stres vs. sorunlarımız daha da arttı,içinden cikamadigim bir hale geldi. Öncelikle şunu söyleyeyim buraya eşimi kötüleyip,kendimi haklı çıkarmak için yazıp cizmiyorum. Gerçekten artık içinden çıkamıyorum ve kimseye anlatamıyorum. Objektif düşüncelerinize ihtiyacım var. Şöyle söylim eşim İşkolik bı adam. Bı fabrikada çalışıyor artı ben hamileyken bı dükkan açtı boş zamanlarinda da orda çalışıyor. Dükkanı açmasını önceden istiyordum ama hamileyken istemedim çünkü zaten yoğun çalışıyor bebek geliyor ve geri kalan vaktini bizle geçirsin bana destek olsun istiyordum ama o dinlemedi iyi bı yerden iş garantisi aldığını bunu kaybetmek istemediğini söyledi ve açtı. Hamileligim hep sağlık sorunlarıyla geçti. Bu süreçte de eşimin işinden dolayı gece yarılarına kadar evde yanlız kaldigimdan 1.5 saatlik mesafede olan baba evinde kaldım çoğunlukla. Dogumum da zor geçti ve kolik (gaz sancıları olan,sürekli ağlayan ve asla uyumayan) bir bebek dünyaya getirdim. Bu süreçte bile eşim hala çok yoğun çalışıyor ve hep ann teyzelerim yanıma gelip kaliyor bana yardımcı oluyordu. Lohusa depresyonuna da girdim. Çok zor bir hayatım vardı. Ve tartismalarimiz bu noktada başladı. Dinimizde oturan ailesinin bekar kız kardeşlerinin ne yazık ki bu zor zamanlarimda bana hiçbir destekleri olmadı. Günlerce uyumadigim zamanlarım oldu,çok çaresizim ne olur yardım edin dediğim zamanlarım oldu ve biz çalışıyoruz izin alamayiz zamanımız yok dendi hep. Eşim yine yoğun çalışıyor,israrlarim sonucu bı iki saatliğine geliyor çocuğu her gece acile götürüyoruz. Baktık böyle olmayacak pılımı pırtımı topladm çocuk 4 aylık olana kadar annemde kaldım. Eşim sadece haftasonu geliyor çocuğu görüp gidiyordu. Bizde annem babam ben sabahlara kadar beşik sallıyor,çocuğu sık sık acile goturuyordk.Oglumun inanılmaz derecede uyku problemleri var.Uyku eğitimi ilaçlar hiçbir işe yaramadi ve gittiğimiz her doktor bu durumun 2 yaşına kadar süreceğini belirtti. Eşimin sorumsuzluğu yüzünden ettiğim kavgalardan ötürü evi anneme yakın yere taşımayı haftada üç gün is yerinde sabahlamayi bu süreçte annen yanında kalsın dedi diğer günler eve erkenden gelmeyi teklif etti kabul ettim.Tasindik annem rahatsızlandı gündüz bı isim olduğunda destek oluyor ama geceleri eşim olmadığında yanımda kalamiyor artık. Özet olarak şöyle söylim tasinma kararını kendi aldığı halde sırf eve biraz erken gel bizimle vakit geçir diye kızdığım ve baskı yaptığım için,senin yüzünden geldik,birakmiyosun çalışayım,ananın yanına getirdim yinede hergun eve gel diyosun,bıktım senden bilmem ne. Kavga sonucunda ağza aliayacak hakaretler,tehditler,bağırıp cagirmalar... İster istemez ben de karşılık veriyorum. Benim ailem bu kadar fedakarlık yaptığı halde hala nankörlük yapıp onlara laf söylüyor ve bu çok zoruma gidiyor. Karşılıklı olarak birbirimize hakaret ediyoruz,ailelerimize laf söylüyoruz. Bir de eşimin en sevmediğim huyu çok yalan konuşur ve verdiği sözü tutmaz. Bu konuda onu binlerce kere uyardım böyle yapma sana olan güven bitiyor senden soğuyorum yapma şunu dedim ama bir gram değiştiremedim. Ona karşı sevgim de saygım da kalmadı artık ama sorun şu ki bosaninca nasıl ayakta kalacağım bilmiyorum. Annem rahatsız ogluma bakamaz. Yabancı birine güvenip de ise giremem şuan girsem de alacağım asgari ücret bakıcıya mi vereyim kiraya mi diğer ihtiyaçlara mi ? Ekonomik özgürlüğüm yok. Ama böyle de dayanamiyorum. Hiç huzurumuz yok. Ne yapmalıyım ?
Şimdiden bir işe girin.Nasıl olsa kira falan ödemiyorsunuz.Çocuğa anneniz hiç bakamayacaksa bile bir yardımcı tutun.Yaşadığınız il neresi bilmiyorum ama her yerde asgari ücret kadar para vermezsiniz.Sonuçta anneniz de olacak başında.Bu şekilde yardımcıyı da daha iyi tanımış olursunuz.Bir sene falan birikim yapmaya çalışın.İşinizi de garantileyince boşanın.O adamdan da nafaka gelecek sonuçta.Kimler neler başarıyor.
Bu hayata gelmişsiniz,bir hakkınız var.Onu da size hakaret eden,çocuğuyla bile ilgilenmeyen,değer kıymet bilmeyen bir adamla heba etmeyin.
O kadar haklısınız ki... En çok da bu yüzden kabullenemiyorum artık. Bir yıl birikim yapmayı ben de düşündüm. En azından oglum da biraz daha büyümüş olur ve belki uyku problemleri falan da azalır en azından benden başkası da bakabilir ... Bilmiyorum,herşey gözümde o kadar büyüyor ki... Nasıl yapicam,nasıl altından kalkicam bilmiyorum. İnsanların bakış açıları,konusacaklari herşeyi düşünüyorum. Ama kendime güvenemiyorum altından kalkabilir miyim bilmiyorum. Çocuk olunca insan herşeyi çok daha fazla düşünmek zorunda kalıyor.Bu hayata gelmişsiniz,bir hakkınız var.Onu da size hakaret eden,çocuğuyla bile ilgilenmeyen,değer kıymet bilmeyen bir adamla heba etmeyin.
Evet sorun da burda işte. Yuvamız yıkılacak hala iş diyor bı de utanmadan o benden şikayet ediyor. Sanırım biraz daha beklemek zorundayımBebekle ilk sene zor ve yorucudur. Bence isyanlarinizda haklisiniz. Esinizde kendince ekonomik özgür lük pesinde. Sorsaniz "ailem icin" der, ama bu sirada yuvasinin yikildiginin farkinda degil. Bence profesyonel destek almadan hemen bosanmayi akliniza getirmeyin. Yok sevgim tamamen bitti istemiyorum derseniz o zaman kendi ekonomik özgürlügünüzü kurmaniz lazim
Yaa olarak sizden büyük olmalıyım. Ayrıca üç çocuk annesiyim sizin o yoldan 3 kez gectim. Bebegin ilk hali zor yıpratıcı hele de hiç uymuyorsa kabus.Ailem bana manevi olarak destek olur bundan hiç şüphem yok. Maddi olarak ufak tefek yardımları olur ama ciddi anlamda destek olabilecek kapasiteye sahip değiller. Ben ki sessiz sakin, gayet saygili bı insandım ama dönüştüğüm halimden ben bile nefret ediyorum artık. Sürekli agresif,sürekli ağlayan,psikolojisi bozuk bı insan haline geldim. O yüzden artık katlanmak istemiyorum.
Dükkanı yeni açtığı için gideri çok kazandığını da o giderlere harciyor. Ancak bir sene sonra kar etmeye başlarım diyor. O yüzden şuan bakıcı tutabilecek durumda degilim. Ki tutsam da o kadar agresif,zor ve uyumayan bı bebeğim var ki ben bile bazen zor dayaniyorum bir başkasına güvenip de birakamam şuan. İki yaşında olsaydı en azından bir nebze daha kendini ifade edebilirdi ve bende guvenebilirdim bı başkasına. Ama daha çok küçük kimseye güvenemem bırakamam onu bı başkasına.Bu kadar yogun calışıyorsa kazanıyor olmalı.
Bir yardımcı tutun evi ve bebegi idare etsin yükünğzü alsın. Eşiniz iş kolikse bırakın calısın.
Evi emanet edecek biri olursa gündüz de Eşinizle buluşabilirsiniz.
Yardımı anneden kardes ten beklemeyin çekirdek aile içinde o işi halledin. Bebek hep böyle kalnayacak elbette rahatlayacaksınız.
Bu kadar değildi dükkanı açtığından beri böyle . Ani bir karar almak istemiyorum. Ne yapacağımı veya ne yapmam gerektiğini bilemiyorum artık içinden çıkamıyorum. Hiç huzurumuz yokÇocuktan sonra bütün dengeni şaşmış anladığım kadarıyla. Evet sorunlar var fakat adamın işine bağlı sorunlar yaşıyorsunuz sürekli. Evlenmeden öncede iş konusunda böylemiydi? Belki şu an bir geçiş süreci olabilir hemen ani bir kararla ve bu bunalmışlıkla sağlıklı bir karar olacağını sanmıyorum boşanmanın.
BırakmayınDükkanı yeni açtığı için gideri çok kazandığını da o giderlere harciyor. Ancak bir sene sonra kar etmeye başlarım diyor. O yüzden şuan bakıcı tutabilecek durumda degilim. Ki tutsam da o kadar agresif,zor ve uyumayan bı bebeğim var ki ben bile bazen zor dayaniyorum bir başkasına güvenip de birakamam şuan. İki yaşında olsaydı en azından bir nebze daha kendini ifade edebilirdi ve bende guvenebilirdim bı başkasına. Ama daha çok küçük kimseye güvenemem bırakamam onu bı başkasına.
Evet sorun da burda işte. Yuvamız yıkılacak hala iş diyor bı de utanmadan o benden şikayet ediyor. Sanırım biraz daha beklemek zorundayım
Benim boşanmayı dusunmemin sebebi eşimin bana olan tavrı. Daha doğrusu birbirimize olan davranışlarımız. Bu çocuk birgün düzelecek elbette. Ama o düzelince de başka sorunlarımız olacak ve bana karşı hep böyle olacak. Değişmeyecek. Evet çözüm bulmaya çalışıyor ama bulduğu çözümler hep kendi başından savma yöntemleri. Bakın bugün pazar. Ben isterdim ki evde olsun birlikte oglumuzu gezdirelim. Birlikte alışveriş yapalım. Ama bugün bile çalışıyor. Sözde yıllık izine ayrıldı bir de,bana destek olmak için. Bu nasıl izin diye soylendim sabah ve yine birbirimize girdik. O kadar çok bağırıp çağırıp beni bastırıyor ki hakli da olsam haksız duruma düşürüyor beni. Konusarak halletmeye çalışıyorum ama kendini hep haklı gördüğü için hiçbir sonuç alamıyorum. Kolik bitti çok şükür ama o kadar çok uyku sorunlarımız var ki ben hem yorgunluktan,hem stresten sürekli kilo veriyorum ve aşırı öfkeli biri haline geldim. Evet o da uykusuz,o da yorgun ama çocuktan değil çalışmaktan. Diyorum ya içinden çıkılmaz bi hale geldik artık.Yaa olarak sizden büyük olmalıyım. Ayrıca üç çocuk annesiyim sizin o yoldan 3 kez gectim. Bebegin ilk hali zor yıpratıcı hele de hiç uymuyorsa kabus.
Boşanırsanız hepten tek kalacaksınız su esnada bu sebepten boşanmanın Sşze bir katkısı olacak mı hayır.
Sşze katkısı olacak yolları arastırıp.
Bebegin yükünü üzerinizden alacak birini bulun.
Eşiniz yardıma acık. Adam ev tasımıs annenizin yanına az bişey değil ki. Sizi de görüyor ama o da onun iş hayatı. Ne yapsın dükkanı kapatıp Size mi baksın.
Ben anne olunca istifa ettim evde oturuyorum cünkü önceliğim ev ve bebek. Erkeklerin önceliği de iştir. Evi gecindirmek onların birincil vazifesi ve de hazır cabalıyormuşcabalarının meyvesini yiyecek olan yine sizsiniz.
Onu güzelce ikna edin yıkıcı değil yapıcı olun çok değil 3 4 yılbir yardımcınız olsa (oyun ablası bile olsa inanın çare olur size) çok rahatlarsın uz. Gece mesele oluyorsa yatılı kadın alın bir yıl.aslında bir yasında cocuk kolik bitmiş olmalı acaba alerjisi falan mı var? Baska bir pediatriste daha gösterin bence.
Evet çok haklısınız.Evliliklerde iletisim kopukluklari o kadar cabuk olusuyor ki. Bir arkadasimda sahit oldum benzer. Kadin cok zor bir dogum gecirdi. O sirada evleri yapiliyordu.esi hep yapilan evle ugrasiyordu, isi yaninda. Kadinin evde cektigi zorluklarindan haberi yok. Ona göre kadin evde "sadece bebek" bakiyordu, kendisi (ona göre) bir sürü is ile ugrasirken. Ikisi ayni evde, ama farkli dünyada yasiyordu resmen, cünkü ortak paylasilan zaman ve alan yoktu. Onlar da cok kavga ediyordu bu yüzden. Beraber zaman gecirilmezse ve digerinin cektigi de görülmezse empati yolda kaliyor öyle. Baslangic nokta da orasi olmasi lazim.
Sizinki askeri eleman ve zorunlu görev. Benimkisi ise tamamen kendi isteği. Aradaki en büyük fark bu. Ve bizim ekonomik sıkıntımız yoktu gül gubi geçinip gidiyorduk.Baya bi öfkeli bir yorum yapmışsınızHemen boşanmayı düşünmeyin. Kocanız da işinde gücünde.... Ben senin yaşadıklarının daha fazlası yaşadım.
Hamilelikte çok sıkıntılar çektim. Ağrılarım vardı. Yetmedi hamileyken hipotroidi oldum. Tabi doktorlar test yapmadığı için doğumdan sonra anladık. Tabi ben o zamana kadar 30 kilo almıştım.
Neyse oğlum doğdu ve gaz kaka olayı yaşadık. Kendi kendine kaka ve gaz yapamıyordu. 6 ay bunu yaşadım. Tabi öncesinde lohusa depresyonu yaşadım. sonra kolik bir bebekti de.
Neyse bu da yetmedi oğlum da bir sıkıntı oluştu. Tam 6 yıl hastaneler de gezdim. Allah'ın her günü. Ateşli bir rahatsizlikti. Gecelerce uykusuz kaldım.
Herşeyiyle tek başına uğraştım. Neden? Eşin yok muydu diyeceksin.
Vardı elbet ama askeri elemandi. Nöbetleri olurdu, görevlere giderdi. Bazen birkaç gün, bazen birkaç hafta, bazen birkaç ay...
Yorulmadım mi! Yipranmadim mi! Hem de çok. Uykusuzluktan halisünasyon bile görür oldum.
Şimdi diyorsun ki bosanayim. İyi güzel de daha çok sorumluluk alacaksın. Çalışacaksın, çocuğu annene baktiracaksin ki "anneler de yorulur" bunu unutma.
Şimdi kocan da suç bulalım. Eee sadece fazla çalışmak! E bu zaman da bu suç sayılmaz.
Hayat çok pahalı. İki kuruş için insanlar sabahtan akşama kadar kürek sallıyor.
Babam 7 çocuğuna bakmak için günde iki işte calisirmis. Eve sadece yatmaya gelirmiş. Yani bosansa annem bisanirdi.
Ama ben kocamı sevmiyorum, yüzüne bile bakasim yok diyorsan, çalışmasını bahane etme.
Biz de aynıyız gercekten benim de eşim işkolik. Perti çıkana kadar eve gelmez gelirse de zaten ya uyur ya hastadırBenim boşanmayı dusunmemin sebebi eşimin bana olan tavrı. Daha doğrusu birbirimize olan davranışlarımız. Bu çocuk birgün düzelecek elbette. Ama o düzelince de başka sorunlarımız olacak ve bana karşı hep böyle olacak. Değişmeyecek. Evet çözüm bulmaya çalışıyor ama bulduğu çözümler hep kendi başından savma yöntemleri. Bakın bugün pazar. Ben isterdim ki evde olsun birlikte oglumuzu gezdirelim. Birlikte alışveriş yapalım. Ama bugün bile çalışıyor. Sözde yıllık izine ayrıldı bir de,bana destek olmak için. Bu nasıl izin diye soylendim sabah ve yine birbirimize girdik. O kadar çok bağırıp çağırıp beni bastırıyor ki hakli da olsam haksız duruma düşürüyor beni. Konusarak halletmeye çalışıyorum ama kendini hep haklı gördüğü için hiçbir sonuç alamıyorum. Kolik bitti çok şükür ama o kadar çok uyku sorunlarımız var ki ben hem yorgunluktan,hem stresten sürekli kilo veriyorum ve aşırı öfkeli biri haline geldim. Evet o da uykusuz,o da yorgun ama çocuktan değil çalışmaktan. Diyorum ya içinden çıkılmaz bi hale geldik artık.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?