Teşekkür ederim iyi dilekleriniz bana çok iyi geldi. Umarım en doğru zamanda bu kararı veririm benim için zor çünkü sevdiğim adamı bırakacağım ama bu olmak zorunda bu zehirli kan akmak zorunda ve ben vazgeçmek zorundayım yeni bi sayfa açmak zorundayım hayatımın başka türlü huzurla ilerlemesi artık mümkün görünmüyor çok sağolunSiz akilli kadinsiniz.gozlem yeteneginiz kuvvetli.ben cocugunuzu ezdireceginizi dusunmuyorum.evlenirken hizli karar vermis, duygusal yaklasmis ama zamanla gozlemleyerek cogu seyin farkina varmissiniz.hatalar hepimiz icin.onemli olan bile bile devam etmemekdogru zamanda kendiniz ve cocugunuz icin en dogru karari vereceksiniz.kendinize yuklenmeyin.dilerim en az hasarla atlatirsiniz allah size gereken gucu bir an once versin.
Kızı bebekken ayrılmış. Kızı aldığında güzel sözler laflar ediyor seviyor bağrına basıyor ama oyun oynamak istese oynamaz mesela kızla. Ha bire oyalama derdinde oyun alanlarına götüreyim tablet izlesin işte oyalayacak birilerini bulayım kafasında. Öyle uzun uzun oyunlar oynayayım vs öyle bi adam değil yani. Eşim çocuklarla bağ kurmayı bilmiyor çocuk ona adım atsın o karşılık versin istiyor sanki ebeveyn olan oğlummuş gibi. Açıkçası oğlum da bazen adım atıyor atmıyor diyemem ama eşim de garip bi enerji var oğluma karşı çözemediğim. Sessiz düz davranıyor. Oğlum nasılsın abi dediğinde iyi oğlum sen diyor oğlum okuduğu kitabı sorunca kitap işte ya falan diyor böyle hani düz yani anlatabildim mi? Bi an önce o konuşma bitsin der gibi konuşuyor
Haklısınız. Konuyu başından okudunuz daha önce boşanma kararı aldığımız oldu ikimizin de ama yüz yüze bi şekilde konu ayrılmamaya geliyor. Sizce ne yapmalıyım? Yani nası konuşmam gerek? Konuşulacak bi şey kalmamış gibi geliyor bana bazen. Çok tükendik ikimiz de. Seviyoruz ve sevgimiz yüzünden de o noktaya birimiz gelse diğeri çekiyor toksikleşti ilişki. Bir mektup yazıp gitmek çok mu bencilce olur sizcetamam işte babalık duygusu yok kendi kızına karşı bile çünkü hiç emek sarfetmemiş büyümesine tanıklık etmemiş komşu kızı gibi almış sevmiş geri vermiş. sizin oğlunuzla bir ilişki kurmasıda bu sebeple zor. kendi çocuğu gibi uzaktan seyredecek.
birde saçma şekilde 10 sene sonra gidecekler diyor kurtulacağım diye bakıyor yani. bu 10 senede oğlunuz ergenliğe girecek o dönemi nasıl geçireceğini hesaplamıyor çünkü çocuk bir şekilde büyür gözüyle bakıyor. adam baba olmayı bırakın abi olmayı bile bilmiyor. bilmediği gibi bulduğu çözüm öğrenmek değil 10 sene sabretmek. hayır oğlunuz üni yi olduğunuz şehirde kazanırsa ne yapacak? o 10 sene 15 seneye çıkarsa falan. çatışma dolu seneler yaşamaya hazırmısınız diye kendinize sormanız lazım. çocuğunuz liseye başladığında daha farkında olacak istenmediğinin susmayacak cevap verecek eşiniz artık iyice tahammül edemeyecek.
Bence sen de yardım al, çünkü senin zorlanmalarini ucunuz Bir arada iken farklı oluşunu oğlum hisseder,en azından nasıl davranacağını çözersin, eşinle de konuş oğlun için adım atsın sen de onun kızı için adım at tekrar tabi eşin yaparsa, sanki en baştan başlıyor gibi tekrar deneyin ama oğlunu ezdirme daha kararlı, daha dik dur, bu konuyu cozersek ben evliliğe içim rahat devam ederim de eşine....ya evet bir araya gelince çocuklar kavga eder normaldir bunu eşinin de anlaması lazım,öz kardeşler bir arada kedi köpek gibi oluyorEvet müthiş zorlanıyorum ve kimse bunu anlayamıyor. Eşimle tekken ya da oğlumla tekken başka bi insanım onlarla bi araya geldiğimde başka bi insanım sanki. Oğlum götüreceğim bu hafta başlayacağız uzmanla görüşmeye. Ama benim derdim geçmişi unutamamak üstüne bir de şuanda da eşimin hiçbi şekilde çaba göstermemesi bu konuda kendisinin destek almasını söylediğimde bunu reddetmesi konuyu olduğu gibi bırakmak istemesi. Bu şekilde de ben huzurlu olamıyorum işte. Ne yapacağımı bilmez bi hale geliyorum
Siz bile bile lades demişsiniz gibi geldi. Çocuğunuz önceliğiniz ise baştan çocukla bağ kuramayan/ kurmayan birinin evlenince bağ kuracgni mi sandiniZ?Selamlar kızlar sevgili hanımlar, sizlere çok çetrefilli bir konu ile geldim. Başka bir ana hesabım var ama konumu buradan açmak istedim.
Ben 2. Evliliğimi yaptım ilk evliliğimden bir oğlum var benimle yaşıyor, eşimin de ilk evliliğinden kızı var haftada bir alıyor kızını. Çocuklar arası 1 yaş fark var oğlum büyük. Şu an oğlum 9 kız 8 yaşında. Her şey çok güzel masal gibi başladı tanıştıktan 7-8 ay sonra evlenmiştik. Birbirimize çok aşıktık ve eşim için hala şunu söyleyebilirim, hayatımda aşık olduğum tek adam.Fakat evlendikten sonra işler çok değişti çok fazla şey yaşandı. Sanki film ya da bir kitap gibi fakat mutsuz sonlu…
Evlendikten sonra çocuklar haftada bir görüşüyorlardı arada etkinlik vs yaptığımızda görüşüyorlardı ama hiç anlaşamıyorlar kız sürekli oğlumla oynamak istiyor oğlum da erkek olduğu için onunla kız oyunu oynamak istemiyor kız üstüne gidiyor tartışıyorlar birbirlerine vuruyorlar vs vs ve onlar tartışınca biz de tartışıyoruz sonradan bi araya getirmeme kararı aldık getirmiyorum ben artık bi araya, kız gelince oğlumu alıp gezdiriyorum vakit geçiriyoruz eğleniyoruz oğlumla tek. Bu olay burada dursun…( ama oğlum 1-2 kez kızı ittiği için ve kız da sürekli küsüp en ufak şeyi bile çok büyük bir mevzu gibi babasına şikayet ettiği için eşim çok büyüttü bu olayları onu belirteyim) (ayrıca kız tüm bunlara rağmen hala daha oğlumla bi araya gelmek için babasına yalvarıyor çok seviyorum o benim abim beni zorbalamıyor bizi görüştürün diye ısrar ediyor ama ben net kararlıyım asla bi araya getirmiyorum)
Biz evliliğimize başladığımızda ben onun kızını da kızım gibi gördüm oyunlar oynattım filmler izlerdik beraber odasını süslerdik dizimde uyurdu falan tabii oğlum bu durumdan çok memnun değildi hem eşime alışmaya çalışıyor hem de bi yandan kızdan beni kıskanıyor zor zamanlar geçiriyordu çocuk agresifleşti ayrılık kaygıları başladı hırçınlaştı. Ama eşim oğlumun bu durumunu hiçbi zaman anlamadı ve bağ kurmak için hiç oğluma adım atmadı. Hareketli çocuk hırçın çocuk benle bağ kurmak istemiyor deyip kestirip attı, hiç çaba göstermedi. Göstermemesinin yanında bir de saçma sapan her şeyde çocuğu uyarmaya bağırmaya vs başladı ve böylece bizim de büyük kavgalarımız başladı. Çünkü ben bi süre gözlemledim sonra sessiz kalamadım. Oğlumla evde yalnız kaldığı da oldu işim gereği evde olamadığım zamanlarda ve oğluma sorduğumda onu terslediğini vs öğrendim ufak şeyler de olsa bunları kaldıramadım. Sesimi çıkardım ve ben de onun kızına mesafe koydum eskisi gibi ilgilenmeyi bağ kurmayı bıraktım onun yaptığı gibi uyarmalar bağırmalar yine yapmadım ama kıza karşı tamamen mesafe koydum. O bunu kaldıramadı çirkefleşti. çok çok büyük kavgalar ettik. Bazılarında çocuklar da vardı ve oğlumun tek şahit olduğu tartışmalarımız da oldu.
Tüm bunların dışında o dönem eşim çok negatif mutsuz falan takılıyordu, maddi olarak gelişmek istiyordu nası gelişeceğinin yollarını düşünüyordu (ikimiz de çalışıyoruz maaşlarımız var ama daha zengin olma hayalleri olan bi adam) bunun yanında bana ev işlerinde destek falan da olmuyordu oğlumla tek ilgileniyordum tüm ev yemek temizlik bendeydi hatta ona işinde destek de oluyordum ama çok çok bunalmıştım.
Bu süreçte eşimin tartışmalar esnasında sağa sola vurduğu bana vurmak üzere olduğu bana bir şeyler fırlattığı zarar verdiği zamanlar da oldu maalesef bunları oğlum bilmiyor ama yaşandı. Bunların ardından eşim tedavi oldu terapi aldı düzeldi. Yine de belirtmek istedim. Uzun süredir ilaç kullanıyor ve tedavisi devam ediyor ama bu yaşananlar da benim aklımdan çıkmıyor işte…
Velhasıl dostlarım… En son temmuz ayında çocuklar yüzünden çıkan bi tartışmada ayrılık kararı aldı eşim ve o zaman bana bu evlilik koca bir pişmanlık dedi sonradan bu kararından vazgeçti geldi etti. Ama ben o sözü unutmadım. Aklımdan hiç çıkmadı. Ve gözlemledim. Oğlum varken gergin sessiz (ben oğlumu uyardığında kavga çıkarıyorum diye böyle davrandığını ve uyarma hakkı yoksa tamamen susmayı tercih ettiğini söylemişti, oğlum zor bi çocuk ve erkek nihayetinde bilen bilir 9-10 yaş erkek çocuklarını).. bakıyorum sanki oğlum da o varken rahat değil eşim de öyle gibi geldi e zaten adam pişman diye düşündüm ve ağustos ortası gittim kendi kendime ev tuttum ailemle görüştüm her şeyi ayarladım eşimin karşısına geçtim ve bitsin dedim. Bunu dediğimde eşim çoğu durumda kendini düzeltmiş evlilik için çabalayan bi adamdı. Şok oldu önce tamam dedi 2 gün ses çıkmadı 3. Gün geldi ailemden özür diledi benle konuştu ben sensiz yapamam senle anlamım var her şeyi düzelttik bak sorunlarımız bitmek üzere ben pişman değilim sinirle söyledim sen benim hayatımın süsüsün artık her şey süt liman olacakken seni neden kaybedeyim vs vs konuştu ben de eve döndüm.
Döndükten sonra eşim biçok konuda çok düzeldi. Ev işleri yemek düzen hal hareketler çok değişti çaba gösteriyor. Çünkü benim aklımın hala orada olduğunu anlıyor. Bazen onu ağlarken görüyorum… sorduğumda bi şey yok eski seni özlüyorum dedi bi keresinde, alkollüydü. Bi yandan çok üzülüyorum bi yandan eskisi gibi olmasa da evet hala seviyorum bu adamı… ama oğlum o varken rahat değil gibi hissediyorum halen o konuda kafam karışık. Ve sevgim azaldı. Şu an kafam karman çorman. Kendimi hiçbi şeye veremiyorum boşanma fikri aklımdan çıkmıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum
Tüm bunların yanında prestijli işlerde çalışan geçmişinin üstüne basıp okuyarak yükselmesini bilen hayatla mücadele edebilen iki insanız eşimle, ortak noktamız çok, eğitim olarak kültürel olarak eşitiz aileler bizden memnun, arkadaş olabiliyoruz beraber gülebiliyoruz… ama ben son zamanlarda ona çok soğuk davranıyorum. Bi ara aklımda başka biri olduğunu bile düşündü. Kafam dalgın. Oğlum benim zayıf karnım. Acaba bu evlilik bitmeli ve yaşanan her şey unutulmalı ve tarihe mi gömülmeli… yoksa eşimin dediği gibi hatalar bizi büyüttü ve biz artık çok daha sağlam ve güzel şekilde devam edeblilir miyiz… hiçbi karar veremiyorum. Eşim hayatımdan çıksa oğlum rahat edecek gibi, daha kendisi olacak gibi hissediyorum. Ve yaşananlar oğlumu kötü etkiledi doğal olarak, tüm o geçmişi oğlum da ben de arkamızda mı bırakmalıyız diye düşünüyorum. Düşünüyorum da düşünüyorum…
Bu karakter meselesi günümüzde 50 yaşına gelip hala ölmüş ana babasını suçlayan insanlarda var .Haklı olabilirler olmayabilirler yani anne babadan iyisini yapmak hayatın bir döneminde bu travmaları geride bırakmak lazım.Sonucta şu dersi sevmedim öğretmen yüzünden ilişkiden soğudum sevgili yüzünden işten bıktım patron yüzünden oturup günah keçisi aramak işin kolayı .Buna inanmaz hiç kimse bahane bulmak ayrı başarısızlığa herşeye rağmen yol almak başkaO anlamda evet eşim evlilikte iyi bana karşı, hiçbi şeyi eksik etmemeye çalışıyor her anlamda. Oğlumla başbaşa olsam zaten eminim sorunlar yaşayacağıma benim korkum şu an oğlum ileride ilk sorun yaşadığında kaynağını bu evliliğe bağlarsa diye korkuyorum beni suçlarsa diye, benle alakası olmasa bile senin yüzünden derse ne derim diyorum. Eşim bunu konuştuğumuzda öyle derse tavrını koyarsın net olursun vs diyor da öyle kolay değil ki evlat bu.
Haklısınız. Konuyu başından okudunuz daha önce boşanma kararı aldığımız oldu ikimizin de ama yüz yüze bi şekilde konu ayrılmamaya geliyor. Sizce ne yapmalıyım? Yani nası konuşmam gerek? Konuşulacak bi şey kalmamış gibi geliyor bana bazen. Çok tükendik ikimiz de. Seviyoruz ve sevgimiz yüzünden de o noktaya birimiz gelse diğeri çekiyor toksikleşti ilişki. Bir mektup yazıp gitmek çok mu bencilce olur sizce
Umarım şu an hayatınız çok güzeldir ve bundan sonra hep öyle olurÇocuklarımın babasından, oğluma takıntılı hareketlerini, huzursuz ettiğini sezdiğim için 12 yıl önce boşanmış bir anneyim. Havadan yazmıyorum. Ben öz babasının bile oğlumu huzursuz etmesine katlanamadım. Ki Tam oks senesiydi.
Ayrıca da kendi çocukluğunu ve gençliğimi oğlunuzun konumunda geçirmiş bir kadınım. Annem için sorun yoktu o mutluydu. Oğlunuzun kalbi çıtır çıtır kırılıyor. Bilirim ben o adamın yüzünü görmemek için uyuyor numarası yapmayı, wc den çıkamamayı vs vs. Annem evliliğini sürdürmeyi tercih etti. O adam öldü bir kaç yıl önce ama annem bana yabancı biri. Affedemiyorum sanırım içimde. Sarılamıyorum öpemiyorum. Buz gibi bir duvar örmüşüm annemle o küçücük yaşlarda yaşadıklarımdan.
Anne olunca anlarsın Diyor ya büyükler. Ben anne olduğumda annemin benim için hiçbir şey yapmadığını anladım maalesef. Asla evlilik düşünmedim. Öz babaları iyi davranmazsa başka biri merhameti göstermez ki çocuklarıma.
Karar sizin tabi ki; ama oğlunuz istenmediğini biliyor benim gibi. Size yansıtmasa da, siz de o na yansıtmasanızda herşeyin farkında.
Umarım şu an hayatınız çok güzeldir ve bundan sonra hep öyle olur
Ben bir anne değilim haddim mi ya da doğru yorumlayabiliyor muyum bilmiyorum. Ama oğlunuzun psikolojik destek alması gerektiğini düşünüyorum. Eşiniz ve siz durumları bir yere kadar idare etmeye calışmıssınız ama aile olmayı başaramamışsınız.Selamlar kızlar sevgili hanımlar, sizlere çok çetrefilli bir konu ile geldim. Başka bir ana hesabım var ama konumu buradan açmak istedim.
Ben 2. Evliliğimi yaptım ilk evliliğimden bir oğlum var benimle yaşıyor, eşimin de ilk evliliğinden kızı var haftada bir alıyor kızını. Çocuklar arası 1 yaş fark var oğlum büyük. Şu an oğlum 9 kız 8 yaşında. Her şey çok güzel masal gibi başladı tanıştıktan 7-8 ay sonra evlenmiştik. Birbirimize çok aşıktık ve eşim için hala şunu söyleyebilirim, hayatımda aşık olduğum tek adam.Fakat evlendikten sonra işler çok değişti çok fazla şey yaşandı. Sanki film ya da bir kitap gibi fakat mutsuz sonlu…
Evlendikten sonra çocuklar haftada bir görüşüyorlardı arada etkinlik vs yaptığımızda görüşüyorlardı ama hiç anlaşamıyorlar kız sürekli oğlumla oynamak istiyor oğlum da erkek olduğu için onunla kız oyunu oynamak istemiyor kız üstüne gidiyor tartışıyorlar birbirlerine vuruyorlar vs vs ve onlar tartışınca biz de tartışıyoruz sonradan bi araya getirmeme kararı aldık getirmiyorum ben artık bi araya, kız gelince oğlumu alıp gezdiriyorum vakit geçiriyoruz eğleniyoruz oğlumla tek. Bu olay burada dursun…( ama oğlum 1-2 kez kızı ittiği için ve kız da sürekli küsüp en ufak şeyi bile çok büyük bir mevzu gibi babasına şikayet ettiği için eşim çok büyüttü bu olayları onu belirteyim) (ayrıca kız tüm bunlara rağmen hala daha oğlumla bi araya gelmek için babasına yalvarıyor çok seviyorum o benim abim beni zorbalamıyor bizi görüştürün diye ısrar ediyor ama ben net kararlıyım asla bi araya getirmiyorum)
Biz evliliğimize başladığımızda ben onun kızını da kızım gibi gördüm oyunlar oynattım filmler izlerdik beraber odasını süslerdik dizimde uyurdu falan tabii oğlum bu durumdan çok memnun değildi hem eşime alışmaya çalışıyor hem de bi yandan kızdan beni kıskanıyor zor zamanlar geçiriyordu çocuk agresifleşti ayrılık kaygıları başladı hırçınlaştı. Ama eşim oğlumun bu durumunu hiçbi zaman anlamadı ve bağ kurmak için hiç oğluma adım atmadı. Hareketli çocuk hırçın çocuk benle bağ kurmak istemiyor deyip kestirip attı, hiç çaba göstermedi. Göstermemesinin yanında bir de saçma sapan her şeyde çocuğu uyarmaya bağırmaya vs başladı ve böylece bizim de büyük kavgalarımız başladı. Çünkü ben bi süre gözlemledim sonra sessiz kalamadım. Oğlumla evde yalnız kaldığı da oldu işim gereği evde olamadığım zamanlarda ve oğluma sorduğumda onu terslediğini vs öğrendim ufak şeyler de olsa bunları kaldıramadım. Sesimi çıkardım ve ben de onun kızına mesafe koydum eskisi gibi ilgilenmeyi bağ kurmayı bıraktım onun yaptığı gibi uyarmalar bağırmalar yine yapmadım ama kıza karşı tamamen mesafe koydum. O bunu kaldıramadı çirkefleşti. çok çok büyük kavgalar ettik. Bazılarında çocuklar da vardı ve oğlumun tek şahit olduğu tartışmalarımız da oldu.
Tüm bunların dışında o dönem eşim çok negatif mutsuz falan takılıyordu, maddi olarak gelişmek istiyordu nası gelişeceğinin yollarını düşünüyordu (ikimiz de çalışıyoruz maaşlarımız var ama daha zengin olma hayalleri olan bi adam) bunun yanında bana ev işlerinde destek falan da olmuyordu oğlumla tek ilgileniyordum tüm ev yemek temizlik bendeydi hatta ona işinde destek de oluyordum ama çok çok bunalmıştım.
Bu süreçte eşimin tartışmalar esnasında sağa sola vurduğu bana vurmak üzere olduğu bana bir şeyler fırlattığı zarar verdiği zamanlar da oldu maalesef bunları oğlum bilmiyor ama yaşandı. Bunların ardından eşim tedavi oldu terapi aldı düzeldi. Yine de belirtmek istedim. Uzun süredir ilaç kullanıyor ve tedavisi devam ediyor ama bu yaşananlar da benim aklımdan çıkmıyor işte…
Velhasıl dostlarım… En son temmuz ayında çocuklar yüzünden çıkan bi tartışmada ayrılık kararı aldı eşim ve o zaman bana bu evlilik koca bir pişmanlık dedi sonradan bu kararından vazgeçti geldi etti. Ama ben o sözü unutmadım. Aklımdan hiç çıkmadı. Ve gözlemledim. Oğlum varken gergin sessiz (ben oğlumu uyardığında kavga çıkarıyorum diye böyle davrandığını ve uyarma hakkı yoksa tamamen susmayı tercih ettiğini söylemişti, oğlum zor bi çocuk ve erkek nihayetinde bilen bilir 9-10 yaş erkek çocuklarını).. bakıyorum sanki oğlum da o varken rahat değil eşim de öyle gibi geldi e zaten adam pişman diye düşündüm ve ağustos ortası gittim kendi kendime ev tuttum ailemle görüştüm her şeyi ayarladım eşimin karşısına geçtim ve bitsin dedim. Bunu dediğimde eşim çoğu durumda kendini düzeltmiş evlilik için çabalayan bi adamdı. Şok oldu önce tamam dedi 2 gün ses çıkmadı 3. Gün geldi ailemden özür diledi benle konuştu ben sensiz yapamam senle anlamım var her şeyi düzelttik bak sorunlarımız bitmek üzere ben pişman değilim sinirle söyledim sen benim hayatımın süsüsün artık her şey süt liman olacakken seni neden kaybedeyim vs vs konuştu ben de eve döndüm.
Döndükten sonra eşim biçok konuda çok düzeldi. Ev işleri yemek düzen hal hareketler çok değişti çaba gösteriyor. Çünkü benim aklımın hala orada olduğunu anlıyor. Bazen onu ağlarken görüyorum… sorduğumda bi şey yok eski seni özlüyorum dedi bi keresinde, alkollüydü. Bi yandan çok üzülüyorum bi yandan eskisi gibi olmasa da evet hala seviyorum bu adamı… ama oğlum o varken rahat değil gibi hissediyorum halen o konuda kafam karışık. Ve sevgim azaldı. Şu an kafam karman çorman. Kendimi hiçbi şeye veremiyorum boşanma fikri aklımdan çıkmıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum
Tüm bunların yanında prestijli işlerde çalışan geçmişinin üstüne basıp okuyarak yükselmesini bilen hayatla mücadele edebilen iki insanız eşimle, ortak noktamız çok, eğitim olarak kültürel olarak eşitiz aileler bizden memnun, arkadaş olabiliyoruz beraber gülebiliyoruz… ama ben son zamanlarda ona çok soğuk davranıyorum. Bi ara aklımda başka biri olduğunu bile düşündü. Kafam dalgın. Oğlum benim zayıf karnım. Acaba bu evlilik bitmeli ve yaşanan her şey unutulmalı ve tarihe mi gömülmeli… yoksa eşimin dediği gibi hatalar bizi büyüttü ve biz artık çok daha sağlam ve güzel şekilde devam edeblilir miyiz… hiçbi karar veremiyorum. Eşim hayatımdan çıksa oğlum rahat edecek gibi, daha kendisi olacak gibi hissediyorum. Ve yaşananlar oğlumu kötü etkiledi doğal olarak, tüm o geçmişi oğlum da ben de arkamızda mı bırakmalıyız diye düşünüyorum. Düşünüyorum da düşünüyorum…
o çocuklar öz kardeş olsaydı aynı sorunlar yaşanacaktıÇocukları niye yarış meselesi yaptınız. O kız zaten babasını haftada 1 görüyor. Sen kıza iyi davransaydın da utandırsaydın adamı ondan farkın ne? Oğlunda belki bu soğukluğunu sezip istemedi kızı. Adam çabalıyorsa denemek istiyorsanız tekrar deneyin ama yaptığınız(o veya siz) hataları telafi edin iki çocuk içinde.
Bunlar olur da ilk aylardan olmaz kızilir ama gönül de alınır ama bu adam sürekli soğuk yapıyorKız çocuğu sürekli o evde yasasa sizde zaman zaman kizardiniz ,soğuk davranirdiniz ,burda bir adaletsizlik yok mu , kardeşler itisir kavga eder ,gürültü eder normal değilmi ,sonra anne baba gerilir evde sesler yükselir .. bunların hepsi normal iken siz sadece kendi oğlunuza odaklanmış durumdasınız..
Eşiniz bariz bir kötülük yapmamış oğlunuza ,bazen kizmasi ,bazen ilgisiz kalması normal değil mi ,bilmiyorum bana mı öyle geldi aman oğlum negatif rüzgara maruz kalmasin derken eşinizi ve onun kızını harcıyorsunuz gibi geldi bana .. adalet . Sakinlik . Sabır . Biraz fedakarlik . Biraz görmezden gelme ,biraz idare etme böyle böyle ömür geçmeli değil mi ..
Baba yerine koysun demiyorum ama en azından bi sohbet edebilir ilgilendiği alanları sorabilir öğrenebilir oğlumdan rahatsız olduğunu hissediyorum söylediğimde hayır diyor ama oğlum varken sessiz kendini böyle tutuyor gibi bi tavrı oluyor garip tam anlatamıyorum bunu. Abi olmayı beceremedi ki.. ayrıca 5 gün görüyor oğlumu günde 1-2 saat o da ben haftaiçi çalışıyorum haftasonum boş ve full kızı oluyor bence zamansal olarak fark falan da yok. Başka bi üyenin dediği gibi benim eşim oğlumdan hazzetmiyor ve zaman kolluyor büyüsün de evden gitsin diye. Olay aslında bu maalesefSiz onun çocuğunun haftada bir geleceğini biliyorsunuz. Kısas diyorsunuz ya yedi gün benimkiyle ilgilensin. Ben bir gün. Bu kısas değil. Her gün ilgilenmek öz Baba için bile zorken bir gün ilgilenmekte ne var? Öz babasından ayrılın. Bundan da ayrılın. Hep oğlum un iyiliğini istiyorum. Çok fazla sahipleniyoruz. İnsanları bile. Hem bağ kursunlar ama hiç otorite kurmasına izin vermem. Ayrıca neden başkasını, babasının yerine koymaya çalışıyorsunuz?
Evet bunu ben de demiştim ama eşim üstünlük taslanan zorbalanan benim çocuğum sana hava hoş gibi bi şey demişti kızına soruyorum oğlum sana nasıl davranıyor diye biz kardeşiz tartışıyoruz ama onu seviyorum bana kötü davranmıyor diyor ama eşim bu konuları çok abarttı ve ben de evet artık asla asla diyorum ki oğlum da kızı görmek istemiyor artık onun yüzünden sorunlar yaşadığı için biaraya gelmek istemiyor.o çocuklar öz kardeş olsaydı aynı sorunlar yaşanacaktı
birbirlerinin tepesine çıkacaklardı
ama işte üvey olunca olmuyor
hala kız oynamak istiyormuş asla diyor
çocukları rahat bıraksalar onlar yolu bulurdu ,bunlar da bu kadar gerilmezdi
Ben şimdi eşime bu sevgi dolu aile ortamını kurmaya ben varım sen de varsan devam edelim ama yok 10 sene diş sıkıyorum 10 sene sonra çocuklar kendi yoluna gider biz başbaşa kalırız bu 10 sene sabredeceğim vs diyorsan ben yokum diyeceğim… ama daha eve geleli 3 hafta oldu. 3 hafta önce zaten bi boşanma kararı almıştım ve geri döndüm, o zaman oğlum evde yoktu o yokken konuşmak istemiştim konu ayrılığa geldi ve tamam ayrılalım madem bu kararı ben alıyorum deyip gitmiştim oğlumun haberi yok. Yeni döndüm sayılır şu an tekrar gitmek doğru karar mı yoksa bi tık daha gözlem yapıp ben seni gözlemledim bak halen olmuyor demek mi mantıklı bilemiyorum… aslında gözlemlenecek hiçbir şey yok biliyorum ama eşime öyle demiştim eve döndüğümdeBen bir anne değilim haddim mi ya da doğru yorumlayabiliyor muyum bilmiyorum. Ama oğlunuzun psikolojik destek alması gerektiğini düşünüyorum. Eşiniz ve siz durumları bir yere kadar idare etmeye calışmıssınız ama aile olmayı başaramamışsınız.
Oğlunuzun bir babası var mı görüştüğü bilmiyorum ama sizin evin baba figürü olmasına izin vermemişsiniz eşinizin. Bence aile olabilmek cocukları doğrusunda yanlısında uyarıp onlara kızabilmek veya şefkatle kucaklamaktır. Siz biraz eşinize de 'hayır sen bu cocuğun babası değilsin ona kızamazsın terbiye veremezsin' moduna girdiğiniz için ne eşiniz oğlunuzu sahiplenebilmiş ne oğlunuz eşinizi bir otorite görmüş. Cocuğun bu durumda eşinize karşı cephe alıp saygı duymaması normal geldi bana. Eşiniz de dış kapının mandalı gibi hissetmiş olabilir aynı evde.
Şimdi boşansanız dahi siz nasılsınız iyi misiniz kötü müsünğz onu düşünün bence. Oğlunuz boşandığınızda da mutlu olmayabilir. Tek başınıza erkek çocuk büyütmek de zor bir durum. Evet herkes çocuğunun huzurunu iyiliğini ister ama önce kendi huzurunuzu göz önünde bulundurmanız gerektiğini düşünüyorum. Kocanızı seviyorsanız ve aile olabileceğinize inanıyorsanız ayrılmayın ve sevgi dolu bir aile ortamında büyüsün cocuğunuz da. Ama yok ben sevmiyorum bu adamla hiç mutlu değilim diyorsanız zaten cocuğunuz için yapacağınız en büyük iyilik bosanmak olur. Kısacası bence mutlu anne mutlu çocuk...
Teşekkür ederim yorumunuz için. Maalesef o ilk baştaki tek başıma çırpındığım zamanlar hiç aklımdan çıkmıyor çok yoruluyordum haftaiçi oğlum eşim arasındaki gerginlik haftasonu kızı geliyor zaten benim de tek haftasonum vardı onda da kızı oynat ilgilen her işini gör çok yorulurdum ne günlerdi… yine de sabretmiştim zamanla her şey düzelir diye ama aksine iyice sarpa sardıBazı şeylerin özrü yoktur.Baştan yapmayacaktı.Şimdi isteseniz de eskisi gibi olamazsınız ki bu konuda sizi çok iyi anlıyorum.Her şeyi geçtim küçücük bir çocuk onu benimsemeyen,ilişki kurmayan,tersleyen biriyle yaşamamalı.Hadi öz babalarımızı bir yere kadar idare ediyoruz ,ki onlar da yapmamalı ama neyse, abisi bile olamayan bir adamla niye sürekli dip dibe yaşasın oğlunuz?Bence ayrılmalısınız.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?