Aslında istediğiniz gibi iletişim istiyorsunuz. O da emrivaki oluyor. Doğal olmasına izin vermemişsiniz. Kaldı ki bu tavrı samimi bulamıyorsunuz ama adamın sizle tekrar barışmak isterken oğlunuza rağmen rol yaptigini düşünmüyorum. Ayrıca oğlunuzu başından savmak için 10 yıl beklemek biraz fazla ütopik değil mi ? ( Bu sizin fikriniz)Baba yerine koysun demiyorum ama en azından bi sohbet edebilir ilgilendiği alanları sorabilir öğrenebilir oğlumdan rahatsız olduğunu hissediyorum söylediğimde hayır diyor ama oğlum varken sessiz kendini böyle tutuyor gibi bi tavrı oluyor garip tam anlatamıyorum bunu. Abi olmayı beceremedi ki.. ayrıca 5 gün görüyor oğlumu günde 1-2 saat o da ben haftaiçi çalışıyorum haftasonum boş ve full kızı oluyor bence zamansal olarak fark falan da yok. Başka bi üyenin dediği gibi benim eşim oğlumdan hazzetmiyor ve zaman kolluyor büyüsün de evden gitsin diye. Olay aslında bu maalesef
Teşekkürler yorumunuz için. Canımı veririm yine de evladımı yakmam aşkımdan sevgimden vazgeçmeyi ve geride bırakmayı tercih edeceğim oğlum için buna değer diye düşünüyorum özellikle bu yorumlardan sonra…Yanlış bir erkek seçimi olmuş, ben bir annenin ikinci evliliğini yaparken, biraz daha önceliği çocuğa vererek yapılması gerektiğini düşünüyorum. Siz belki de önceki evliliğinizde aldığınız yara nedeni ile çocuğunuzu ikinci plana atarak evlenmissiniz. Eş seçiminde kendinize denklik ve aşk aramissiniz. Çocuğa iyiydi diyorsunuz ama çocuğa iyi olmak onu şımartmak , hata da yapsa susmak alttan almak değil ki? Bir anne de emin olur bilir çocuğuna yaklaşan birinin davranışından gerçek sevgi mi yoksa gösteriş mi olduğunu. Sizin eşiniz oğlunuza babalık yapması gerekmiyor ama sizin oğlunuzu gercekten sevmesi lazım o bağın kurulması için kocanız dümdüz oğlunuzu sevmiyor.
Sizin gibi ikinci evliliğini yapan bir arkadaşım var. Eşi ile oğlunun arası mükemmeldir. Beraber olduğumuz bir ortamda başka bir arkadaş bu ilişkiyi öven birşey söyledi. Eşinin cevabı, ben onun babası değilim olmaya da çalışmıyorum ancak ben onu eşimin bir parçası gibi görüyorum, o üzülünce eşim de üzülüyor. İnsan hiç sevdiğini bile.bile.uzer mi demişti ve bunu söyleyen adamin hiç çocuğu yok ancak çocuklara çok güzel bir merhameti vardı
Esiniz de merhamet ve empati gibi duygular yok bu nedenle sizin kocadan olmaz. Anladığım kadarı ile eşiniz cocugunuza sizin bir kamburunuz ve katlanilmasi gereken bir sorununuz gibi bakıyor ve onu kendine rakip görüyor. Şimdi sadece sizi kaybetme ihtimali olduğu için pusuya yatmış ama elinizi kapıdan çektiğiniz ilk an oglunuza gene saldıracak( fiziksel olarak kastetmiyorum ). Çünkü oglunuz ona göre bir sorun ve onun rakibi ve onu sevmiyor. Allah korusun bugün size birşey olsa yarın oğlunuzu kapının önüne atar gibi bir tavrı var.
Eskilerin bir lafı var güzel sevmek derler. Çok inanırım. Böyle çocuklu evliliklerde hele hele sizin çocuğunuz gibi çocukların anne baba bakımına muhtaç olduğu yaşlarda ise, evlenmek için eşlerin birbirini sevmesi aşık olması yetmez. Çocuğu da gerçekten sevip bağ kurması ve merhamet göstermesi ve çocuğa kiyamamasi gerekir. Kocanız da bunların hiç biri yok. Olması için bir çaba da yok. Sizi sevse gayret gösterirdi bence.Allah korusun ilerde bu adamdan çocuk falan yapsanız yani adamın elini guclendirseniz öyle bir adam çocuğunuza hayatı zindan eder. Kaldi ki aynı hareketi yapan iki farklı çocuğa biri sırf öz kızı diye farklı tavır yakınan bir adamın çocuk sevgisi de yoktur kusura bakamayin o adamdan bir cacık olmaz.
Psikolog değilim ancak kendi tecrübelerimden bildiğim birşey var ki bir çocuğa yapılacak en büyük kötülük kendisinin varlığından rahatsız olan biri ile aynı evde yaşamaya zorlamak tır. Siz isterseniz en lüks imkanları ona sunun ama kocanız oğlunuza o tavrını değiştirmediği sürece o çocuk ilerde ergenliğin de verdiği ruh hali ile o eve girmemek, o adamla zaman geçirmek istemediği için çok büyük hatalar yapabilir.
Yıllardır adliyeler deyim bir çok suç öyküsüne şahit oldum. Çocuk ve Ergen suçluların en büyük ortak noktalarından biri yuva olamayan evler ve huzursuz aile ortamı.
Boşanin boşanmayın o sizin karariniz, ancak kocanız böyle devam etmeye devam etmek de sizde bu evliliği devam ettirmek de kararlı iseniz bu hikayede yanan evladınız olacak gibi.
Dediğim gibi eşinizin çaba göstermesinin yanında yaptığının yanlış olduğunu görmesi şart. Boşanma olmasa da bu konuda profesyonel destek alıp terapi görmesi lazimTeşekkürler yorumunuz için. Canımı veririm yine de evladımı yakmam aşkımdan sevgimden vazgeçmeyi ve geride bırakmayı tercih edeceğim oğlum için buna değer diye düşünüyorum özellikle bu yorumlardan sonra…
10 yıl dişimi sıkarım dedi kaç kez keşke benim fikrim olsaydı. Belki de bu 10 yıl içinde bi şekilde oğlumu iyice evden soğutup babasına ya da benim aileme gitmesine sebep olacsk bilemem tabii belki de o dur düşündüğü o kadar kötü biri olacağına inanmak istemiyorum ama… bu 10 yıl dişimi sıkarım lafını eşim kendisi kullandıAslında istediğiniz gibi iletişim istiyorsunuz. O da emrivaki oluyor. Doğal olmasına izin vermemişsiniz. Kaldı ki bu tavrı samimi bulamıyorsunuz ama adamın sizle tekrar barışmak isterken oğlunuza rağmen rol yaptigini düşünmüyorum. Ayrıca oğlunuzu başından savmak için 10 yıl beklemek biraz fazla ütopik değil mi ? ( Bu sizin fikriniz)
Şahsi sorunlarından öfke probleminden dolayı destek aldı ama bu konuda almayı reddediyor gerek olmadığı konusunda net ve inatçı.Dediğim gibi eşinizin çaba göstermesinin yanında yaptığının yanlış olduğunu görmesi şart. Boşanma olmasa da bu konuda profesyonel destek alıp terapi görmesi lazim
Oğlumun öyle bi durumu şu an yok ama oğlum özgüveni yüksek ve net bi çocuk gayet eşime laf da atar konuşur o cevap versin vermesin öyle kendini bi yere kapatmaz etmez ama benle tekken mesela hoplar zıplar daha bi kendi olabilir hani eskiden babalarımızdan korkardık ya o zamanlar gözümün önüne geliyor öyle bi çekingenliği var. Ama o adamlar bizim öz babamızdı korkar ve severdik de oğlum sadece çekiniyor çekinme yanında olumlu bir his yok. Eşimi çok zeki akıllı başarılı buluyor ki öyle bi adam, eşim gibi olmak istediğini de söylüyor ileride oğlum. Böyle şeylerin de farkında olan bi çocukÇocuklarımın babasından, oğluma takıntılı hareketlerini, huzursuz ettiğini sezdiğim için 12 yıl önce boşanmış bir anneyim. Havadan yazmıyorum. Ben öz babasının bile oğlumu huzursuz etmesine katlanamadım. Ki Tam oks senesiydi.
Ayrıca da kendi çocukluğunu ve gençliğimi oğlunuzun konumunda geçirmiş bir kadınım. Annem için sorun yoktu o mutluydu. Oğlunuzun kalbi çıtır çıtır kırılıyor. Bilirim ben o adamın yüzünü görmemek için uyuyor numarası yapmayı, wc den çıkamamayı vs vs. Annem evliliğini sürdürmeyi tercih etti. O adam öldü bir kaç yıl önce ama annem bana yabancı biri. Affedemiyorum sanırım içimde. Sarılamıyorum öpemiyorum. Buz gibi bir duvar örmüşüm annemle o küçücük yaşlarda yaşadıklarımdan.
Anne olunca anlarsın Diyor ya büyükler. Ben anne olduğumda annemin benim için hiçbir şey yapmadığını anladım maalesef. Asla evlilik düşünmedim. Öz babaları iyi davranmazsa başka biri merhameti göstermez ki çocuklarıma.
Karar sizin tabi ki; ama oğlunuz istenmediğini biliyor benim gibi. Size yansıtmasa da, siz de o na yansıtmasanızda herşeyin farkında.
Teşekkürler yorumunuz için. Boşanma kararı aldığımda zaten kendimden vazgeçmiş olacağım oğluma adamış olacağım kendimi dediğiniz gibi ona göre yaşarım kalan hayatım oğluma ait olur bunu da göze alabiliyorum her ne kadar korksam da batsam da tek başıma batacağım oğlumun zor zamanlarına tek başıma şahit olacağım bi de yanımda bununla ilgili konuşan eden bana göre saçma sapan yorumlar yapan sevgi göstermeyip olay uyarmaya gelince atlayan biri olmayacak en azından diye düşündüm tüm yorumları da okuyuncaKadın sadece anne değildir sadece bu role soyunursaniz normal evlilik bile bozulur .Bundan ayrı çalışan emekçi dir dişi dir .Herşeyden önce çocuk ayrı hayat arkadaşı ayrı kavramdır .Bunları karıştırmak doğru değil toplum baskısı yada dayatması ne yönde olursa olsun her insanın bir hayat döngüsü var bağımlı değil bağlı çocuk derler .Hayatı geniş açılardan ele alın bitirin bitirmeyin o sizin kararınız sadece oglunuza yıllar sonra senin yüzünden demeyin onun sizin kararinizla evleneceği kişiyi seçeceğini yad tüm hayatını size adamayacaginida sakın unutmayın ilerde çok duyduğum çocuk büyüyüp gidince keşke diyen kadınlardan olmayın .Yorumumu tamamen yazdıklarınıza dayalı yaptım.Her insan kendi durumundan yorum yapar annelik farklı böyle düşünen insanlar bence bekar kalmalı hayatını çocuğuna adamali işte yetmez belli zamandan sonra çünkü çocuk çocuk kalmaz .Ayrıca kardeşler öz kardeşler şahane geciniyor anne babalı evlerde çocuk için hiç kavga edilmiyor yada babalar öz çocuklarına pek şahane babalık yapıyor diye bir dünyada yok zaten ben sadece fikrimi söyledim katılan katılır katılmayan katılmaz dinde bile zorlama yok sizide kutsal annelik diye zorlayacak değilim iledr pişman olursanız o pişmanlıkta payım olsun istemem .İyi kararlar dilerim
Ben de ikinci evliliğimi yaptım. Benim kızım var 10 yaşındaydı evlendiğimizde, eşimin çocuğu yok. Biz de çok zor zamanlar yaşadık. Kızım eşime çok ters tepkiler verdi. İlk, bir iki sene alışana kadar çok zor geçti. Hala da kıskanıyor ve evlenmeseydin daha iyi olurdu diyor. Ancak beni kıskandığı ve beni onunla paylaşmak zorunda hissettiği için bunu söylediğini biliyorum. Ancak şimdi daha iyiyiz. Daha iyi anlaşıyorlar ya da çok iletişim kurmuyorlar. Bu sırada bir çocuğumuz daha olsu ve bu durum eve baya neşe kattı. Bence evliliğin bitmesi kararı çocuğunuzun eşinizle olan ilişkisine bağlı olmamalı. Sizin ne istediğinize bağlı olmalı. Çünkü çocuğunuz illa ki büyüyecek. Kıskanması ve böyle tepkiler vermesi normal. Eşiniz de çocukla tam iletişim kurmayı ya da onun tersliklerine sabretmeyi pek becerememiş. Ama bu çok zor bir şey ve eğer sizi seviyorsa öğrenebileceği bir şey de aynı zamanda. Şu anda düzeldiğini söylüyorsunuz. Bence denemeye değer. Oğlunuz da büyüdükçe biraz daha anlayacaktır. İkisi arasında bir mesele olunca insan hep arada kalıyor, ama ben taraf tutmamaya çalışıyorum ve kızıma da o senin büyüğün ona saygı göster diyorum. Eşim de çok uzatmıyor Allahtan. Eşiniz de karşındakinin çocuk olduğunu kabullenmeli. İnşallah hakkınızda hayırlısı olsun. Çok yol almışsınız, inşallah her şey düzelir.Selamlar kızlar sevgili hanımlar, sizlere çok çetrefilli bir konu ile geldim. Başka bir ana hesabım var ama konumu buradan açmak istedim.
Ben 2. Evliliğimi yaptım ilk evliliğimden bir oğlum var benimle yaşıyor, eşimin de ilk evliliğinden kızı var haftada bir alıyor kızını. Çocuklar arası 1 yaş fark var oğlum büyük. Şu an oğlum 9 kız 8 yaşında. Her şey çok güzel masal gibi başladı tanıştıktan 7-8 ay sonra evlenmiştik. Birbirimize çok aşıktık ve eşim için hala şunu söyleyebilirim, hayatımda aşık olduğum tek adam.Fakat evlendikten sonra işler çok değişti çok fazla şey yaşandı. Sanki film ya da bir kitap gibi fakat mutsuz sonlu…
Evlendikten sonra çocuklar haftada bir görüşüyorlardı arada etkinlik vs yaptığımızda görüşüyorlardı ama hiç anlaşamıyorlar kız sürekli oğlumla oynamak istiyor oğlum da erkek olduğu için onunla kız oyunu oynamak istemiyor kız üstüne gidiyor tartışıyorlar birbirlerine vuruyorlar vs vs ve onlar tartışınca biz de tartışıyoruz sonradan bi araya getirmeme kararı aldık getirmiyorum ben artık bi araya, kız gelince oğlumu alıp gezdiriyorum vakit geçiriyoruz eğleniyoruz oğlumla tek. Bu olay burada dursun…( ama oğlum 1-2 kez kızı ittiği için ve kız da sürekli küsüp en ufak şeyi bile çok büyük bir mevzu gibi babasına şikayet ettiği için eşim çok büyüttü bu olayları onu belirteyim) (ayrıca kız tüm bunlara rağmen hala daha oğlumla bi araya gelmek için babasına yalvarıyor çok seviyorum o benim abim beni zorbalamıyor bizi görüştürün diye ısrar ediyor ama ben net kararlıyım asla bi araya getirmiyorum)
Biz evliliğimize başladığımızda ben onun kızını da kızım gibi gördüm oyunlar oynattım filmler izlerdik beraber odasını süslerdik dizimde uyurdu falan tabii oğlum bu durumdan çok memnun değildi hem eşime alışmaya çalışıyor hem de bi yandan kızdan beni kıskanıyor zor zamanlar geçiriyordu çocuk agresifleşti ayrılık kaygıları başladı hırçınlaştı. Ama eşim oğlumun bu durumunu hiçbi zaman anlamadı ve bağ kurmak için hiç oğluma adım atmadı. Hareketli çocuk hırçın çocuk benle bağ kurmak istemiyor deyip kestirip attı, hiç çaba göstermedi. Göstermemesinin yanında bir de saçma sapan her şeyde çocuğu uyarmaya bağırmaya vs başladı ve böylece bizim de büyük kavgalarımız başladı. Çünkü ben bi süre gözlemledim sonra sessiz kalamadım. Oğlumla evde yalnız kaldığı da oldu işim gereği evde olamadığım zamanlarda ve oğluma sorduğumda onu terslediğini vs öğrendim ufak şeyler de olsa bunları kaldıramadım. Sesimi çıkardım ve ben de onun kızına mesafe koydum eskisi gibi ilgilenmeyi bağ kurmayı bıraktım onun yaptığı gibi uyarmalar bağırmalar yine yapmadım ama kıza karşı tamamen mesafe koydum. O bunu kaldıramadı çirkefleşti. çok çok büyük kavgalar ettik. Bazılarında çocuklar da vardı ve oğlumun tek şahit olduğu tartışmalarımız da oldu.
Tüm bunların dışında o dönem eşim çok negatif mutsuz falan takılıyordu, maddi olarak gelişmek istiyordu nası gelişeceğinin yollarını düşünüyordu (ikimiz de çalışıyoruz maaşlarımız var ama daha zengin olma hayalleri olan bi adam) bunun yanında bana ev işlerinde destek falan da olmuyordu oğlumla tek ilgileniyordum tüm ev yemek temizlik bendeydi hatta ona işinde destek de oluyordum ama çok çok bunalmıştım.
Bu süreçte eşimin tartışmalar esnasında sağa sola vurduğu bana vurmak üzere olduğu bana bir şeyler fırlattığı zarar verdiği zamanlar da oldu maalesef bunları oğlum bilmiyor ama yaşandı. Bunların ardından eşim tedavi oldu terapi aldı düzeldi. Yine de belirtmek istedim. Uzun süredir ilaç kullanıyor ve tedavisi devam ediyor ama bu yaşananlar da benim aklımdan çıkmıyor işte…
Velhasıl dostlarım… En son temmuz ayında çocuklar yüzünden çıkan bi tartışmada ayrılık kararı aldı eşim ve o zaman bana bu evlilik koca bir pişmanlık dedi sonradan bu kararından vazgeçti geldi etti. Ama ben o sözü unutmadım. Aklımdan hiç çıkmadı. Ve gözlemledim. Oğlum varken gergin sessiz (ben oğlumu uyardığında kavga çıkarıyorum diye böyle davrandığını ve uyarma hakkı yoksa tamamen susmayı tercih ettiğini söylemişti, oğlum zor bi çocuk ve erkek nihayetinde bilen bilir 9-10 yaş erkek çocuklarını).. bakıyorum sanki oğlum da o varken rahat değil eşim de öyle gibi geldi e zaten adam pişman diye düşündüm ve ağustos ortası gittim kendi kendime ev tuttum ailemle görüştüm her şeyi ayarladım eşimin karşısına geçtim ve bitsin dedim. Bunu dediğimde eşim çoğu durumda kendini düzeltmiş evlilik için çabalayan bi adamdı. Şok oldu önce tamam dedi 2 gün ses çıkmadı 3. Gün geldi ailemden özür diledi benle konuştu ben sensiz yapamam senle anlamım var her şeyi düzelttik bak sorunlarımız bitmek üzere ben pişman değilim sinirle söyledim sen benim hayatımın süsüsün artık her şey süt liman olacakken seni neden kaybedeyim vs vs konuştu ben de eve döndüm.
Döndükten sonra eşim biçok konuda çok düzeldi. Ev işleri yemek düzen hal hareketler çok değişti çaba gösteriyor. Çünkü benim aklımın hala orada olduğunu anlıyor. Bazen onu ağlarken görüyorum… sorduğumda bi şey yok eski seni özlüyorum dedi bi keresinde, alkollüydü. Bi yandan çok üzülüyorum bi yandan eskisi gibi olmasa da evet hala seviyorum bu adamı… ama oğlum o varken rahat değil gibi hissediyorum halen o konuda kafam karışık. Ve sevgim azaldı. Şu an kafam karman çorman. Kendimi hiçbi şeye veremiyorum boşanma fikri aklımdan çıkmıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum
Tüm bunların yanında prestijli işlerde çalışan geçmişinin üstüne basıp okuyarak yükselmesini bilen hayatla mücadele edebilen iki insanız eşimle, ortak noktamız çok, eğitim olarak kültürel olarak eşitiz aileler bizden memnun, arkadaş olabiliyoruz beraber gülebiliyoruz… ama ben son zamanlarda ona çok soğuk davranıyorum. Bi ara aklımda başka biri olduğunu bile düşündü. Kafam dalgın. Oğlum benim zayıf karnım. Acaba bu evlilik bitmeli ve yaşanan her şey unutulmalı ve tarihe mi gömülmeli… yoksa eşimin dediği gibi hatalar bizi büyüttü ve biz artık çok daha sağlam ve güzel şekilde devam edeblilir miyiz… hiçbi karar veremiyorum. Eşim hayatımdan çıksa oğlum rahat edecek gibi, daha kendisi olacak gibi hissediyorum. Ve yaşananlar oğlumu kötü etkiledi doğal olarak, tüm o geçmişi oğlum da ben de arkamızda mı bırakmalıyız diye düşünüyorum. Düşünüyorum da düşünüyorum…
Maaşımdan istediğim kadarını ayırıp gerisini ona gönderdim hep maalesef.. başta da böyle değildi başta çok pembe bi tablo çizmişti bana eşim ki aylarca öyle oldu aylarca gözlemledim 8 ay gözlem yaptım ve inandım o zamanki tavırlarına oğluma karşı yaklaşımına vs. Ben akıl sağlığı tam bir evlat istiyorum artık derdim koca falan değil sevgi aşk geride kalsın ama oğlum mutlu olsun istiyorum. Canım çok yanıyor sevgimden vazgeçeceğim için ama bu gerçekleşmeli sanırım başka yol yok. Eşimin kendini düzelteceğine oğluma eğileceğine dair umudum yok aslaSiz bile bile lades demişsiniz gibi geldi. Çocuğunuz önceliğiniz ise baştan çocukla bağ kuramayan/ kurmayan birinin evlenince bağ kuracgni mi sandiniZ?
Başta her şey güllük gülistanlk olup sonra değişenler de varken bu hataya nasil düştünüz şaşırdım.
Siz önce akıl sagligi tam bir evlat mı istiyorsunuz koca mi? Buna karar verin.
Eşiniz ev işi yapmakla degistgni düşünmeyin eşinizin. çocugnzla bağ kurmak için belirli bir süre verin ve bu süreçte ( psikolojik destek olur kendine kalmış) olmazsa bırakın gitsin evladnzi düşünmeden de bundan sonra evlilik yapmayın.
Ayrıca eşiniz gözü yüksekte biri ise maasiniz da umarım onun eline saymiyorsunzdur
Tam olarak aslında sizle benzer şeyler yaşamışım yorum yapmanıza sevindim teşekkür ederim. Bi ara eşim çocuk istemişti ama ben istemedim sonra da beraber düşündük bu yaştan sonra bi çocuk büyütmek ikimize de zor geldi çalışıyoruz yoğunuz yoruluyoruz vs diye tamamen kapattık o defteri bu adam özelinde değil ben genel olarak zaten tekrar çocuk düşünen biri ol adım hiç. Aslında belki olsa ortam değişirdi ama bilemiyorum afaki laflar bunlar. Emeğim çok çok yol aldım dediğiniz gibi. Çok yoruldum yorgunum. Beni en iyi siz anlarsınızBen de ikinci evliliğimi yaptım. Benim kızım var 10 yaşındaydı evlendiğimizde, eşimin çocuğu yok. Biz de çok zor zamanlar yaşadık. Kızım eşime çok ters tepkiler verdi. İlk, bir iki sene alışana kadar çok zor geçti. Hala da kıskanıyor ve evlenmeseydin daha iyi olurdu diyor. Ancak beni kıskandığı ve beni onunla paylaşmak zorunda hissettiği için bunu söylediğini biliyorum. Ancak şimdi daha iyiyiz. Daha iyi anlaşıyorlar ya da çok iletişim kurmuyorlar. Bu sırada bir çocuğumuz daha olsu ve bu durum eve baya neşe kattı. Bence evliliğin bitmesi kararı çocuğunuzun eşinizle olan ilişkisine bağlı olmamalı. Sizin ne istediğinize bağlı olmalı. Çünkü çocuğunuz illa ki büyüyecek. Kıskanması ve böyle tepkiler vermesi normal. Eşiniz de çocukla tam iletişim kurmayı ya da onun tersliklerine sabretmeyi pek becerememiş. Ama bu çok zor bir şey ve eğer sizi seviyorsa öğrenebileceği bir şey de aynı zamanda. Şu anda düzeldiğini söylüyorsunuz. Bence denemeye değer. Oğlunuz da büyüdükçe biraz daha anlayacaktır. İkisi arasında bir mesele olunca insan hep arada kalıyor, ama ben taraf tutmamaya çalışıyorum ve kızıma da o senin büyüğün ona saygı göster diyorum. Eşim de çok uzatmıyor Allahtan. Eşiniz de karşındakinin çocuk olduğunu kabullenmeli. İnşallah hakkınızda hayırlısı olsun. Çok yol almışsınız, inşallah her şey düzelir.
Bir de böyle bir şeyi hiç yaşamamış birinin yapacağı yorum çok farklı olur. Ama yaşayınca durum cidden farklı. Alışma süresi 2-3 yılı alabiliyor. Bir de illa birbirlerini çok sevmek çok iyi Bağkurmak zorunda da değiller. Bu zaten uzun süren bir şey olur. Çocuğunuz başka yetişkinlerle daha çabuk bağ kuruyor olabilir. Ama annesinin eşiyle o kadar çabuk yapamaz bunu. Diğer çocuk da var denklemin içinde. Ama herkes birbirine saygı duymalı. Zaten çocuğunuzla olan ilişkisini belli bir noktaya getirmişsiniz. Bundan sonra eşinizle olan ilişkinize göre karar vermenizi tavsiye ederim. Belki siz de yardım alabilirsiniz. Duygular çok karışık oluyor. Çocukla ilgili bir sorun olduğundan taraf tutmadan konuya eğilmek de çok zor. Belki eşinizin tepkileri de sizin düşündüğünüz kadar kötü olmayabilir.Ben de ikinci evliliğimi yaptım. Benim kızım var 10 yaşındaydı evlendiğimizde, eşimin çocuğu yok. Biz de çok zor zamanlar yaşadık. Kızım eşime çok ters tepkiler verdi. İlk, bir iki sene alışana kadar çok zor geçti. Hala da kıskanıyor ve evlenmeseydin daha iyi olurdu diyor. Ancak beni kıskandığı ve beni onunla paylaşmak zorunda hissettiği için bunu söylediğini biliyorum. Ancak şimdi daha iyiyiz. Daha iyi anlaşıyorlar ya da çok iletişim kurmuyorlar. Bu sırada bir çocuğumuz daha olsu ve bu durum eve baya neşe kattı. Bence evliliğin bitmesi kararı çocuğunuzun eşinizle olan ilişkisine bağlı olmamalı. Sizin ne istediğinize bağlı olmalı. Çünkü çocuğunuz illa ki büyüyecek. Kıskanması ve böyle tepkiler vermesi normal. Eşiniz de çocukla tam iletişim kurmayı ya da onun tersliklerine sabretmeyi pek becerememiş. Ama bu çok zor bir şey ve eğer sizi seviyorsa öğrenebileceği bir şey de aynı zamanda. Şu anda düzeldiğini söylüyorsunuz. Bence denemeye değer. Oğlunuz da büyüdükçe biraz daha anlayacaktır. İkisi arasında bir mesele olunca insan hep arada kalıyor, ama ben taraf tutmamaya çalışıyorum ve kızıma da o senin büyüğün ona saygı göster diyorum. Eşim de çok uzatmıyor Allahtan. Eşiniz de karşındakinin çocuk olduğunu kabullenmeli. İnşallah hakkınızda hayırlısı olsun. Çok yol almışsınız, inşallah her şey düzelir.
Gerçekten çok iyi anlıyorum. Ben de çok zor zamanlar geçirdim. Ya kızım için kötü bir şey yaptıysam, ya eşime hep gıcık olursa sevemezse ve mutsuz olursa diye çok üzüldüm. Evlenmeden önce anlaşıyorlar mı diye baksaydın demişler de evlenmeden önce çok farklı oluyor, evlendikten sonra çok farklılaşıyor durum. Benim kızım çok istedi çok iyi anlaştılar ama sonra çok sorun çıkmaya başladı. Cidden hepinizin alışması 2-3 yılı aldı.Tam olarak aslında sizle benzer şeyler yaşamışım yorum yapmanıza sevindim teşekkür ederim. Bi ara eşim çocuk istemişti ama ben istemedim sonra da beraber düşündük bu yaştan sonra bi çocuk büyütmek ikimize de zor geldi çalışıyoruz yoğunuz yoruluyoruz vs diye tamamen kapattık o defteri bu adam özelinde değil ben genel olarak zaten tekrar çocuk düşünen biri ol adım hiç. Aslında belki olsa ortam değişirdi ama bilemiyorum afaki laflar bunlar. Emeğim çok çok yol aldım dediğiniz gibi. Çok yoruldum yorgunum. Beni en iyi siz anlarsınız
Teşekkür ediyorum yorumunuz için. Evet ben kendi yaptığımı zaten onaylamıyorum ama öyle oldu kıza mesafe koydum maalesef… aslında en son boşanmayı istediğimde kıza da oğlana da yazık oluyor onları ben heba edemem daha fazla demiştim eşime düzelecek akışa bırak demişti gelip dönmem için ikna ederken. Sonra döndüm zaten oğlum evde yoktu o süreçte daha yeni geldi eve babasındaydı, ikisini gözlemleme şansım olmadı açıkçası ama eşimden ümidim de yok yalan söylemenin alemi yok yani. Adam çocuklarla bağ kurmuya çaba gösterecek biri değil o emeği verecek hafsalası yok haklısınızKOnuyu anlayamadım ile, eşşek olsa ben çocuklu bir kadınla evleniyorum çocuk beni sevecek mi, geçinebilecek miyiz aynı evde nasıl olacak diye çocukla bir tanışır bakar. Tersi de geçerli anne/baba karşı tarafı çocuğuna tanıtmalı, nasıl anlaştıklarına bakmalı , tutarsa öyle evlenmeli. Bu adam asosyal ve sorumsuz bir insan, aynı eve girmiş bunca zamandır oğlunuzla hiçbir iletişim kurmamışÇocuğum zor, erkek şu bu diye bahaneler uydurmayın, iletişim kurmak isteyen her türlü çaba koyar ve en azından diyalog kurardı. Yukarda da yazmışlar adamda hiçbir babalık vasfı yok, kendi kızıyla iletişimi yok kızını çanta gibi taşıyor eve götürüyor ancak. Böyle sorumsuz bir tipin neresini sevdiniz Adamın eksikliğinin faturasını o kıza kesmeniz ayrıca fiyasko, o kızın ne suçu günahı var??Siz yetişkinsiniz,o garip çocuğu nasıl anlaşmazlığınıza alet ediyorsunuz?? 2 taraf da fiyasko, bu evlilik toptan fiyasko kusura bakmayın sadece 2 çocuğa acıdım. O garip oğlancık adam laf sokacak mı, bağıracak mı ters davranacak mı diye odasında büzüşüp oturur ancak yazık değil mi ona? Şöyle berbat bir tip için o çocuğun psikolojisini mi kurban edeceksiniz??
Teşekkür ediyorum yorumunuz için. Evet ben kendi yaptığımı zaten onaylamıyorum ama öyle oldu kıza mesafe koydum maalesef… aslında en son boşanmayı istediğimde kıza da oğlana da yazık oluyor onları ben heba edemem daha fazla demiştim eşime düzelecek akışa bırak demişti gelip dönmem için ikna ederken. Sonra döndüm zaten oğlum evde yoktu o süreçte daha yeni geldi eve babasındaydı, ikisini gözlemleme şansım olmadı açıkçası ama eşimden ümidim de yok yalan söylemenin alemi yok yani. Adam çocuklarla bağ kurmuya çaba gösterecek biri değil o emeği verecek hafsalası yok haklısınız
Konuştuğumda ben böyle biriyim çocuk denen olguyu zayıf karnım yapmam liste başı yapmam severim değer veririm maddi olarak elimden geleni yaparım kızım uyumlu bi kız uyumlu olmasa bu kadar sık da görüşmezdim demişti çok çok şaşırmıştım inanın, bunu dediğinde evliydik zaten. Nası dedim kızın mesela hareketliKonuştunuz mu peki, ne dedi? Sizin çocuğu geçtim adamın kendi çocuğuyla iletişimi yok hep böyle vejetatif hayatta mı yasayacakmışbaba olmaya bir çabası olmayacak mı yani???
10 sene diyip duruyorsunuz da 10 sene sonra oğlunuz buharlaşacak gibi konuşuyorsunuzKonfor demişken elbette ki şimdi ben evden gitsem kocaman ev düzen temizlik yemek eşim tek kalacak her şeyin kontrolü bende çok konuda yalnız kalacak gez toz eğlen iç birileriyle takıl hayatını zaten yaşamış geçmişte o mantıklı bakıyor pathfinder gibi biriyle yaşlanmak mantıklı diyor ve devam etmek istiyor aslında. O çocukların nası etkilendiğiyle falan ilgilenmiyor hiçbi şekilde. İkisi de büyür 10 sene sonra biz yalnız kalırız kafasında. Peki bu 10 senede neler yaşanacak onu düşünmüyor akışa bırakmak istiyor
Valla çok iyi bildiniz eşimin eski eşi çok uğraştı bizimle hatta ben hakaret davası açmak zorunda kaldım kadına haddini aştığı için. Ki o zamanlar kızıyla aram bal börekti muhtemelen kıskandı kadın bilemiyorum ama eski eşler de çok çomak soktu onları artık mevzuudan sayamaz hale geldim. Her şey o kadar yordu ki beni… her şey üstüme geliyor gibi oluyor iyi ki diyorum bu evlilikte çocuğum yok.Yani burada çok hassas üç büyük mesele var. Özellikle Bunlardan hiç birini yaşamamış kişilerin bu kadar sert yorum yapmaları çok yanlış. Boşanmış anne, tekrar evlenen anne ve bir çocuğuna da üvey anne konumunda olan bir anne var. Bir de eski eşler var, eminim onların da bir sürü çıkardıkları sorunlar vardır. Otobüsteki çocukla sohbet etmek bağ kurmak çok kolaydır evet ama aynı evin içine girip annesiyle evlendiğiniz bir çocukla bağ kurmak çok zordur. Zaten ben yine söylüyorum büyük bir bağ kurmalarına gerek yok, saygı içinde yaşayabilirler. Kadının çocuğunu bıraktığı ezdirdiği falan da yok. Diğer çocuğu ezdiği de yok mesafe koymuş sadece. Bir denge kurulabilir ve zamanla aile olunabilir. Çok zor ama imkansız değil. İkinizin de istemesi lazım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?