- 26 Eylül 2010
- 17.558
- 32.867
- 798
Teşekkür ediyorum.
Evet maalesef sıkıntılar bitmedi, çözemedik, olmadı
Teşekkür ediyorum.Ayy deme ya Koalina=/
Ne zaman adini gorsem, gelinliginin altina giydigin tatli kirmizi ayakkabilarin gelir aklima
Gerci niye sasirdim emojisi kullandiysam mesajina,epeydir sancilarin vardi biliyorum.
Her sey gonlunce olsun diyeyim bari
Mesela süt vermiyorum çocuğa, defalarca açıkladım ve makaleler gönderdim hala süt içir diyor geçmiş 19 ay söylediğim hiç bir şeyin asla önemi yok. Kendi bildiği doğru ve ilk yalnız fırsatta da süt içireceğine eminim.
Dha yumuşak olacaktır ama belli başlı kuralları esnemez. Erkek bebekle oynamaz, erkek ağlamaz, erkek çocuğu nazlanmaz vs...
Aslen tamamen yük bende değil. Sabah uyanınca eşim kalkar, akşam da işten gelince o ilgilenir yemeğini yedirir ve uyutur. Konuşması hariç nispeten rahat dönemdeyiz ama ben onun yaklaşımını asla beğenmiyorum. Az önce uyandı ve susamıştır diye su verdi istemedi çocuk, 2-3 kere daha teklif etti istemeyince " zehir mi veriyoruz su lan bu, benden su isteme, sakın su içme tamam mı, su vermem bir daha sana" dedi. Sirekli böyle olan bir adamın davranışlarını ben sineye çeksem de çocuk için yaptıkları inanılmaz batıyor ve sürekli söylenme modunda olmuş oluyorum. Bu da ona dır dır etmek gibi geliyor ve çıkmaza giriyoruz.
Boşandıktan sonra yeni bir hayata adapte olurken bir de hiç bilmediğim insanlarla bilmediğim bir şehir zor olur bence. Ayrıca küçük bir şehrin imkanları ne olacak nasıl okullar var bunları araştırmadan da gidemem. Şimdi ailemin olduğu yerde en azından güvenilir bakıcı, bilindik okullar, sağlık kuruluşları her şeyi biliyorum. Daha güvenli geliyor bana oğlum için. Ben işteyken bir şey olsa ve izin alamasam gidip oğluma bakabilecek en az 10 tane insan olur. Bunlar bana avantaj.
Teşekkür ediyorum, kesinlikle ilk adım zor ileri veya geri adım atsam gerisi gelecek.
Damdan artık nasırlaştı bir çok şey.
Evet ben biraz kapalı kutuyum ama açık olduğum nadir zamanlarda da dönüt alamıyorum. Artık saygı duyduğum biri olmaktan ziyade bana yük gibi geliyor. Sürekli yanlış davranan, sorumsuz, ilk fırsatta kaçmayı isteyen, hayatını sevmeyen, paraya aşırı önem veren ve dahi pis biriymiş gibi. Toparlansa da geçici çözüm olur veya çok uzun zaman gerekir bence. Nasıl anlatayım bilmiyorum, bazen oğlumu görümcelere bırakıp alışverişe çıkıyoruz. Hani çocuksuz bir fırsat değil mi ne el tutar ne bir muhabbet eder. Tatildeyiz bir haftadır, her gün öğlen çocukla uyur onunla kalkar. Bir gün de gel karşılıklı bir kahve içelim yok. Arada bir geç uyur onda da elinde telefon. Artık ben uğraşmak istemiyorum, yordu beni ve bence bu kadar efor bile çok ona. Ben açıkçası istediğinin sorumsuz, paralı ve istediği gibi uyuyup uyanabileceği relax bir hayat olduğunu düşünüyorum ama itiraf edemiyor. Mutlu musun diye sorduğumda verdiği cevap: mutsuz değilim.
Ben de bunun üzerine daha çok düşündüm kiraya çıkıp olmuyorsa da başka şehire geçmek gibi... Çnkü düşündüğüm gibi olmayabilir her şey ve okula başlamadan net bir düzen kurmam lazım.Konularınıza genel olarak aşinayım. Adınıza üzüldüm bunları haketmediginizi düşünüyorum. Ben daha farklı bir oneri sunacagim. Ailenizin olduğu şehirde küçük bir evde kendi düzeninizi kurabilirsiniz. Hem bildiğiniz alışkın olduğunuz bir şehir hem aile ve güvenilir insanlar yakın. Yani su anda en makul bu çözüm geldi aklıma. Bebeğinizle size sevgiler. Dilerim Her şeyin hayırlısı sizin olsun.
Ben direk söylesin istiyorum varsa bir durum. Bana mutlu değilim param yok ama mutsuz da değilim siz varsınız falan diyor. Asla inanmıyorum, belirtiyorum da bunu ama bana bozuluyor. Dilinde sürekli sen anasın, ana, heyt be anaya bak, ana gibi ana, anasın tabi ki yorulacaksın vs. Yani gözünde artık çirkinleşmiş, kilo almış ve çilekeş bir anneyim bu kadar.Koalina seni biliyorum ben de eskilerdenim. Araya senin hamilelik benim uzun yokluğum girse de eşinle olan tıkanmalarını biliyorum. Şu işaretlediğim cümleyi ben de duydum, bu kırmızı alarm cümlesi. Artık uğraşma demek. Senin de dediğin gibi efor sarf etme demek. Umarım herşey yoluna girer senin ve oğlun için.
Ben bu şekilde düzelmesini tercih etmiyorum sevgi dilencisi değilim yani yeterince bekledim, gözlemledim, az da olsa konuştum ve ciddiyetini belirttim. Zaten doğumdan beri de kendim için değil oğlum için uğraşıyorum ama o da olmayacka belli ki. Bir insan kabaysa ne derece kibar olabilir ki bir yerde patlak veriri muhakkak.Nasil desem erkeklerin çoğu sizin kocanız gibi.kaba saba, düşüncesiz, sorumluluktan kacan.misal benim esim deli gibi gezmeyi seven bir adamdı.ne zaman ki 2. Cocuk oldu, o gezmeyi seven adamdan eser kalmadi.çünkü 2 çocuğun sorumluluğu ağır geldi.
Daha 1 hafta önce konustum bende.artik.benimle vakit gecirmek istemiyormusun, sevmiyormusun diye sordum.cevap; seviyorum ama bana ne oldu ben de bilmiyorum oldu.yani adamlar bizim gibi oturupta düşünmeye gerek bile duymuyorlar.
Sözün kisasi bosanmak yerine adami yontmaya çalışsanız.aglayip sızlasanız hicmi düzelmez bu adam
Evet orası muhakkak ama en azından ailem diyeceğim ve beni sevmek, bana ilgi göstermek zorunda değiller.Tek diyecegim babasinin tavirlari ne kadar rahatsiz ediyorsa sizi, annenizin yada babanizin cocugunuza sert yada uygunsuz tavirlari bin kat fazla zorunuza gidecek.
Bunu iyi dusunup gidin yanlarina.
Hersey gonlunuzce olsun insallah
Dikkate alacağımBosaninca anne evi zulümdür, tecrübeyle sabittir, ne yap et, annenin yasadigi sehirde ama kendine ait ayri bi düzen kur.
Tutarım muhtemelen tek düşündğüm zaman içinde daha yumuşar mıydı ama bakıyoru kendi babası da böyle höt höt birikötü babayla her an iç ice olmaktansa zaman zaman gorup agzimin tadini kacirmamayi yeğlerdim.
kucukken elbette ki zaman zaman bir evin icinde olmayisinizi sorgulayacak ama zaman gectikce akli yattikca aslinda en dogru karari annem vermis hay allah razi olsun ondan diyecek.
kim isterki boyle sorumsuz sadece kendi istekleri olunca guzel bakan bir babasinin olmasini.
1+1 de olsa ailenize yakin ayri bir ev tutamazmisiniz
Çalışırken yalnız olmak zor, bakıcıyla bile türlü sorunlar çıkıp acilen izin almak durumunda kaldığım olmuştu. Kaldı ki işim öyle her an izinalabileceğim bir iş değil. Bir hafta hasta olsa evde rapor alıp günlerce kalamam onunla yani bir desteğe ihtiyacım olacak kesinlikle.Annem kıtadan kıtaya canımı okuyor. Bir de boşanınca yanımıza geleceksin diyor. "pışşık aklımı ekmek peynirle yemedim" diyorum içimden. Anlayışsız anne zulümdür. Anlayışsız anne ölümdür. Ama şartlar farklı olduğu için aynı pencereden bakmak mantıksız olur. Küçük şehir gerçekten de daha güvenilir ve huzurludur. Ayrıca çevre boşanmış kadına cahiliye devrindeki gibi bakmıyorsa gitmek en iyisi. Ben bütün planlarımı evden çalışmak üzere kurduğum için çocuk-iş yeri sorunlarını düşünmedim hiç. Bir an düşününce zor meseleler olduğunu fark ettim. Böyle bir durumda kulağımı tıkar çocuklarım için anneme bile katlanırım sanırım.
Teşekkür ediyorum umuyorum iyi olur her şey.Cok sasirdim koa
Uzuldum diyemem,sen guclu kadinsin,sorun yasayacagini sanmiyorum. Adam zaten yok gibi bir seydi. Cocuguyla gorusmek ilgilenmek isterse ne mutlu,gorusmek istemezse de sen zaten ogretmensin,bunun yolunu biliyorsun.kotu baba olacagina hic baba olmasi daha iyi bana gore. Babasiz buyuyen cocuk cok var. Benim cok yakinimda da annesiz buyuyen bir cocuk var hatta. Babasi hic sorun yasamadigini soyluyor. Umarim aynisi senin icin de gecerli olur. Hakkinda hayirlisi olsun
Eğer boşandıktan sonra tek başınıza eve çıkabilecek, bakıcı tutabilecekseniz boşanma işlemlerini başlatın derim.10 yıldır üyeyim buraya.
Nişandı, evlilikti, çocuktu derken milyon tane konu açtım. Bir dönem çok pişman olsam da şimdi dönüp okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla geçtiğini düşünüyorum.
Çocuk sonrası gittikçe sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine çat pat açsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.
Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar için hödük bir adamı sevip evlendim ve kaçınılmaz sona bir de çocuk dahil ettim. Kendim de çok müthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı düşünüyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra geçim olayını düşünerek ne yapacağımı çok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yüksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla çok da görüşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan çıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Sürekli gergin ve sürekli yanlış mesajlar veren biri olduğu için resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da höt höt ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kötü olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman geçtikçe karşıma ne gibi sorunlar çıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.
Ailemin yanında olmak çocuğum için ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını çok çektim ve karakterime de işlendi ama çocuğuma öyle olmaması için üstün bir çaba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonuçta bende de. Şimdi oraya gidince bugün eşimin negagatif etkilerini yok etmek için uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mümkün değil. Ayrı ev açmam da çok olası görünmüyor. Diğer yandan bitmemiş bir sürü borç var zaten.
Tek başıma çocuk bakmak değil ama çocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği için türlü sorunlar yüklüyor olmak zihnimi çok yoruyor.
Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yüzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu açtım. Bu da öyle bir konu oldu işte.
Yani çıldıracak bir durum yok aslında bence kendisi de mutlu değil zaten. Maaşı da hiç bir zaman iyi olmadı sembolik bir nafaka verir oğluna o kadar.
Bizşm evliliğimiz zaten iyi başlamamıştı. Ama çocuk olunca hasır altı edebildiğim şeyler bana aşırı battı çünkü etkilenen bir çocuk oldu karşımda. Üstelik ciddi manada duygusal bir çocuk. Çok basit bir örnek veriyorum; bir kaç gün önce oğlumunyaşıtı bir çocuk gelip pat diye vurdu sahildeyken. Temas etmesine mi yanayım, vurmasına mı,oğlumun şaşmasına mı. Velhasıl 4 gündür daha tam konuşamadığı için yarım yamalak bana "çocuk pat" demeye çalışıyor. Ben de evet sana vurdu ama yanlış yaptığını bilmiyordu, üzleceğini canının acıyacağını düşünemedi. Annesi de gelip hayır bu yanlış dedi özür diledi ve gittiler. Bazen böyle şeyler olabilir diye bildiğin uzun uzun konuşuyorum. Bir gün de babasına diyecek oldu adamın tepkisi; amma büyttün be altı üstü vurmuş sen de ona vur.
Yani benim günler haftalarca uğraşarak çözmeye çalıştığım bir şeyi tek hamlede yerle bir ediyor her anlamda. Yemezsen kedi gelir, k.pek havlar, sinek konar diye diye hayvanlardan soğuttu çocuğu. Şu durumda otoriter bir anneanne daha mı iyi olurdu diyorum ama inanın ki kestiremiyorum, yaşamadan da bilemeyeceğim.
Bence hiç oluru yok, saygı çoktan kaybedildi. Bir kaç gün öncesine kadar bir ktiap okuyordum çocuktan sonra aile ilişkileri adına. Arada ona da sorup fikir alayım bari dedim hani ihtimal... Ama kendisi duvar gibi durup telefnuyla oynamakla yetindi. Ben de kitabı çöpe attım ve asla olmyacağına emin oldum.
Beni erkek çocuğu olması endişelendiriyor. Ruh halini anlamayabilirim, bir erkek figürüne ihtiyaç duyabilir. Huzur anlamında daha iyi olacağıma eminim zaten, geç geldiği günler evet biraz bunalsam da daha dingin oluyoruz çünkü öyle yapma bunu yapma dediğim biri olmuyor, çocuğu ağlatan bir adam da yok. Bir kaç sene sonra zaten bu kadar yorulmayacağımı da düşünürsek eminim evwt daha dingn br hayatımız olacağına
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?