Boşanmayı Nasıl Oldururum

10 yıldır üyeyim buraya.
Nişandı, evlilikti, çocuktu derken milyon tane konu açtım. Bir dönem çok pişman olsam da şimdi dönüp okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla geçtiğini düşünüyorum.

Çocuk sonrası gittikçe sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine çat pat açsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.

Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar için hödük bir adamı sevip evlendim ve kaçınılmaz sona bir de çocuk dahil ettim. Kendim de çok müthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı düşünüyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra geçim olayını düşünerek ne yapacağımı çok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yüksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla çok da görüşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan çıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Sürekli gergin ve sürekli yanlış mesajlar veren biri olduğu için resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da höt höt ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kötü olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman geçtikçe karşıma ne gibi sorunlar çıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.

Ailemin yanında olmak çocuğum için ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını çok çektim ve karakterime de işlendi ama çocuğuma öyle olmaması için üstün bir çaba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonuçta bende de. Şimdi oraya gidince bugün eşimin negagatif etkilerini yok etmek için uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mümkün değil. Ayrı ev açmam da çok olası görünmüyor. Diğer yandan bitmemiş bir sürü borç var zaten.

Tek başıma çocuk bakmak değil ama çocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği için türlü sorunlar yüklüyor olmak zihnimi çok yoruyor.

Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yüzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu açtım. Bu da öyle bir konu oldu işte.

Güncelleme:
ar konuyu havada bırakmayayım dedim.
Ailemin yanında geldim yaklaşık 2 haftadır buradayım. Bu süreçte ailemin yanında veya yakınında asla olamayacağımı anladım. Evet destekleri var ama bambaşka dünyaların insanlarıyız.
Neyse eşimle beni bırakmadan önceki son gün konuştum. Bu şekilde olmayacağını, eğer böyle devam edecekse kesinlikle boşanmak istediğimi belirttim. Oldukça şaşırdı, ona göre sorun yokmuş. Boşanmak istemiyormuş. Kendi açısından da anlattı bazı şeyleri, hatalarımı kabullendim. Özellikle çocukla ilgili endişelerimi dile getirdim, o da kabul etti. Yani ilk defa karşılıklı konuşup anlaştık 2 haftadır sıkıntı yok zaten yan yana da değiliz. Gidince ne olacak bilemiyorum ama daha anlayışlı görünüyoruz ikimiz de.

Üzücü .. Ama ailenizin yanına donmemenizi daha makul buluyorum. Yani içimden geçen o . Bölünecek ev ,arsa ,araba var mı bilmiyorum. Acaba bolusulurse 1+1 küçük ama mutlu bir eve gecseniz daha mı iyi olur
Karşı taraf boşanma isteğine ne cevap verecek kurtarmaya çalışacak mi ?
Derin mevzular umarım şans sizden yana olur

sirinsh .!.:

Üzücü .. Ama ailenizin yanına donmemenizi daha makul buluyorum. Yani içimden geçen o . Bölünecek ev ,arsa ,araba var mı bilmiyorum. Acaba bolusulurse 1+1 küçük ama mutlu bir eve gecseniz daha mı iyi olur
Karşı taraf boşanma isteğine ne cevap verecek kurtarmaya çalışacak mi ?
Derin mevzular umarım şans sizden yana olur

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ediyorum. Borcu bitmiş çok ufak bir araba var. Evin daha 3 senesi var ama muhtemelen bana bırakır evi yahut 1/3 gibi alır mevcut borçlarını kapatmak adına. Yahut araba ona ev bana gibi olur. Ama boşanma çirkinliğine girer mi, işler çekişir mi bilemiyorum.
Ne cevap verir muhtemelen tamam der. Artık çok kurtarılacak bir şey yok çünkü.
Ben İstanbul'dayım ailem anadolu şehrinde. Ev işi hallolsa bile eğitim ve sağlık adına İstanbul'u karşılayamam maalesef.

Koalina .!.:

Teşekkür ediyorum. Borcu bitmiş çok ufak bir araba var. Evin daha 3 senesi var ama muhtemelen bana bırakır evi yahut 1/3 gibi alır mevcut borçlarını kapatmak adına. Yahut araba ona ev bana gibi olur. Ama boşanma çirkinliğine girer mi, işler çekişir mi bilemiyorum.
Ne cevap verir muhtemelen tamam der. Artık çok kurtarılacak bir şey yok çünkü.
Ben İstanbul'dayım ailem anadolu şehrinde. Ev işi hallolsa bile eğitim ve sağlık adına İstanbul'u karşılayamam maalesef.

Genişletmek için tıkla...

Belki cildirmadan , delirmeden işler cirkinlesmeden anlasirsa maaşı falan da iyiyse güzel bir nafaka alırsınız diye söyledim.
Evlenip ayrıldıktan sonra anne evi pek eskisi gibi olamıyor
Üstelik baskın karakterli bir anne ile çok daha zor bu işler .
Annesin çocuğunu düşünüyorsun çok güzel ama sende hala gençsin ve yaşıyorsun .
Kendinin de huzurlu mutlu olabileceği bir yerde ol .

Ben de eski uyelerdenim, nickim degistigi icin cogu uye bilmeyebilir. Takip ettigim uyelerdensiniz, cogu konunuza hakimim. Uzuldum bu hissettikleriniz icin. Cocuk konusubda basindan beri esinizden destek goremiyordynuz. Bu bir kadin icin hic kolay degil. Hayat musterek diyoruz hep ama sorumluluklarin altinda ezilen, hYati her yonuyle kisitlanan , cocuga her anlamda rol model olmasi gereken hep kadin oluyor nedense. Cocuk olduktannsonra cogu wvliligin temeli bu sebeplebsarsiliyor bence. Ben ki evlenmeden once ruh esimi bulduguma inanirken, hatta cocuktan once de boyle dusunurken cocuktan sonra ciddi anlamda evliligimi sorgular oldum. Peki hic mi oluru yok? Esinizle rahataiz oldugunuz konulari konussaniz cabalamayacagina mi inaniyorsunuz? Sizin kirginliklarinizin farkinda mi? Ruhunuzin ne kadar yoruldugunun? Elbette bisanmak her zaman bir secenek, olmazi oldurmak mumkun degil ama cocugunuz cok kucuk. Maddi zorluklar yasayacaksiniz ve bahsettiginiz profilde bir aileniz varsa onlarin yaninda cocuk buyutmek de hic kolay olmayacaktir. Bosanmis bir ailenin cocugu ve otoriter anneannesi, hatta buyukanneannesiyle buyumus biri olarak madalyonun bu yuzunu de uzun uzun anlatabilirim. O yuzden ck iyi dusunun, olaya her boyutuyla bakmayi deneyin derim

Üzüldüm desem yalan olur
Uzun zamandır üyeyim ben de
Ne zaman sizin konuları okusam bu adamı neden postalamıyor ki diye düşündüm. Size layık görmedim. Sizin değerini bildiğini hiç düşünmedim. Sizin çok fedakarlık yaptığınızı gördüm.

Bu noktaya gelecektiniz ergeç. Sizi sizin onun sevdiğiniz kadar sevmeyen bir adam vardı hayatınızda. Annesi, aynı ev vs sizi yıpratmıştı. Acısı şimdi çıkıyor, sabretmek sessiz kalmak değildi ama çoğu kişi gibi siz de öyle yapmıştınız.

Her neyse, doğru karar bu bence. Oğlunuza rol model olamayacak bir baba ve size layık olmayan bir erkek var ortada. Aynı şehirde olsanız da oğlunu görmeye gelmeyebilir. Tek başınıza daha iyi büyüteceğinizin garantisini veririm hatta. Ergen bir kızım var ve evde tek otorite benim. İyi polis de benim kötü polis de. Ama kızım bu şekilde inanın daha huzurlu. Evde gergin, bağıran çağıran, onu anlamayan, eleştiren bir baba yok. Onu giyme bunu giyme, şuraya gitme diyen bir baba yok. Yanımızda olsa diyecekti çünkü 5. sınıfı bitirince yatılı kuran kursuna vereceğim diyen bir adamdı bu. Bizden uzaktayken o kadar huzurlu büyüyor ki çocuklarım. Ben de kendi huzurumu yansıtıyorum çocuklarıma. Siz de böyle olacaksınız. Merak etmeyin. Elinizde olsa bu evliliği yürütürdünüz ama evlilik iki taraflı kürek çekmek. Tek taraf çekince olduğun yerde kalırsın.

Adaptasyon sürecinde ailenizle oturmanızı, borçlar bitince ayrı eve çıkmanızı öneririm.
Mutluluk sizinle olsun.

kavun kokusu .!.:

Koalina, sen diye hitap edeceğim.
Öncelikle hem geçmiş olsun hem de hayırlı olsun. Boşanmaya karar vermek belki de boşanmaktan zordur.

Annenin disiplinli oluşu neden seni düşündürüyor? Öğretmensin, öğrencilerinden pay biç, disiplinli ailelerin çocukları hep daha başarılı olur. Disiplinden kasıt elbette diktatörvari tutumlar değilse.

Ya da çocuğunla rahat yaşayacağın şehirler seçeceksin ancak tayin-puan durumuyla gelir mi, o var. Bakıcı pat diye bulamazsın, bu var. Maddiyat da sıkıntı demişsin zaten.

Neden illa şehir değiştirmek var kafanda? Aynı şehirde kalmak daha avantajlı olmaz mı?
Baba figürü kötü, peki, babaanne dede nasıl?
Ev durumunuz farklıydı sizin, bir ara eş ailesi ile yaşıyordunuz dönem dönem, sonra değişti mi bilmiyorum. Hala böyle olduğu için mi senin evden çıkman üzerine düşünceler?

Boşanarak çocuğuna kötülük yapmış olmazsın, merak etme. Zaten çocuğu için ölüp biten bir adam değil, sevgiden ziyade farklı şeyler gösterecek bildiğin gibi.

Genişletmek için tıkla...

Aslında aklımda çocuktqn sonra zaten şehir değiştirmek oluştu. Kaliteli eğitim ve sağlık hizmetinin tonlarca parayla olacağı gerçeğini kabullendim. En basiti randevusuz sağlık ocağına gidemiyorum, benim şehrimde oturup sohbet bile edebildiğimiz insanlardı aile hekimleri değil randevuyla gitmek. Acil bir durum olsa devlet hastanesi bekleyemezsin özele para yetmez. Eğitim de öyle. Şu an kreşler 2500 olmuş yani etim ne budum ne diyorum. Ki bunlar hep ortalama bir eğitim için, ekstraları zaten düşünemiyorum. Bu sebeple İstanbul silindi kafamdan.Eşimin diğer aile bireyleri gayet iyiler ama mesafe olduğundan her an yanımızda değiller. Ayda 1 bilemedin 2 kere görüşülür. İlk etapta tayin işi olana kadar muhtemelen ben evden çıkmam o ailesinde yaşar. Sonra evi satarız yahut bir dönem kiraya verip kendi borcunu ödemesini sağlarız vs.
Annem diktatördür. Anlatılacak gibi değil. Şu an bile görüntülü konuştuğumuzda oğlum ağlıyorsa, ay ne çirkin oldun kız gibi ağlıyorsun böğğk tarzı yaklaşımları var. Muhtemelen annemle de kötü olurum çünkü kadının karakterini değiştiremem.

Koalina .!.:

10 yıldır üyeyim buraya.
Nişandı, evlilikti, çocuktu derken milyon tane konu açtım. Bir dönem çok pişman olsam da şimdi dönüp okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla geçtiğini düşünüyorum.

Çocuk sonrası gittikçe sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine çat pat açsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.

Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar için hödük bir adamı sevip evlendim ve kaçınılmaz sona bir de çocuk dahil ettim. Kendim de çok müthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı düşünüyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra geçim olayını düşünerek ne yapacağımı çok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yüksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla çok da görüşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan çıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Sürekli gergin ve sürekli yanlış mesajlar veren biri olduğu için resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da höt höt ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kötü olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman geçtikçe karşıma ne gibi sorunlar çıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.

Ailemin yanında olmak çocuğum için ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını çok çektim ve karakterime de işlendi ama çocuğuma öyle olmaması için üstün bir çaba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonuçta bende de. Şimdi oraya gidince bugün eşimin negagatif etkilerini yok etmek için uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mümkün değil. Ayrı ev açmam da çok olası görünmüyor. Diğer yandan bitmemiş bir sürü borç var zaten.

Tek başıma çocuk bakmak değil ama çocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği için türlü sorunlar yüklüyor olmak zihnimi çok yoruyor.

Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yüzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu açtım. Bu da öyle bir konu oldu işte.

Genişletmek için tıkla...

Siz öğretmen değil miydiniz? Eşiniz de çocuk için nafaka vermek zorunda. Ailenizin yanına dönmeme ihtimaliniz olmaz mı?

Koalina .!.:

Aslında aklımda çocuktqn sonra zaten şehir değiştirmek oluştu. Kaliteli eğitim ve sağlık hizmetinin tonlarca parayla olacağı gerçeğini kabullendim. En basiti randevusuz sağlık ocağına gidemiyorum, benim şehrimde oturup sohbet bile edebildiğimiz insanlardı aile hekimleri değil randevuyla gitmek. Acil bir durum olsa devlet hastanesi bekleyemezsin özele para yetmez. Eğitim de öyle. Şu an kreşler 2500 olmuş yani etim ne budum ne diyorum. Ki bunlar hep ortalama bir eğitim için, ekstraları zaten düşünemiyorum. Bu sebeple İstanbul silindi kafamdan.Eşimin diğer aile bireyleri gayet iyiler ama mesafe olduğundan her an yanımızda değiller. Ayda 1 bilemedin 2 kere görüşülür. İlk etapta tayin işi olana kadar muhtemelen ben evden çıkmam o ailesinde yaşar. Sonra evi satarız yahut bir dönem kiraya verip kendi borcunu ödemesini sağlarız vs.
Annem diktatördür. Anlatılacak gibi değil. Şu an bile görüntülü konuştuğumuzda oğlum ağlıyorsa, ay ne çirkin oldun kız gibi ağlıyorsun böğğk tarzı yaklaşımları var. Muhtemelen annemle de kötü olurum çünkü kadının karakterini değiştiremem.

Genişletmek için tıkla...

İst'a yakın yerlere yoğunlaş o zaman, mesela Bursa, Balıkesir (ilçeleri olursa harika olur). Hem İst'dan babası için elin ayağın kesilmez hem de nefes alınabilir yerlerde yaşamış olursun.

Zaten tek başına sırtlanmıştın çocuğun sorumluluğunu. Yine aynı sistem devam edecek ufak tefek eklentilerle.

Senin yerinde olsam evi satar , istanbulda oldugunu varsayarak soyluyorum İstanbul'a yakin bir sehirden kucuk bir ev alir oraya tayin ister tek basima yasarim çocuğumla
Zaten kira derdin yoksa ogretmen maasiyla kucuk bir sehirde rahatlikla yasarsin diye dusunuyorum , bakici masrafini da aldigin nafakayla karsilarsin olur biter
Gercekten kararliysan korkma , tek basina annelik cok keyiflidir , senin bahsettigin gibi bir babadansa cocugun mutlu , huzurlu , bilincli bir anneyle buyumesi cok daha saglikli onun adina

sirinsh .!.:

Belki cildirmadan , delirmeden işler cirkinlesmeden anlasirsa maaşı falan da iyiyse güzel bir nafaka alırsınız diye söyledim.
Evlenip ayrıldıktan sonra anne evi pek eskisi gibi olamıyor
Üstelik baskın karakterli bir anne ile çok daha zor bu işler .
Annesin çocuğunu düşünüyorsun çok güzel ama sende hala gençsin ve yaşıyorsun .
Kendinin de huzurlu mutlu olabileceği bir yerde ol .

Genişletmek için tıkla...

Yani çıldıracak bir durum yok aslında bence kendisi de mutlu değil zaten. Maaşı da hiç bir zaman iyi olmadı sembolik bir nafaka verir oğluna o kadar.

Queeninthenorth .!.:

Ben de eski uyelerdenim, nickim degistigi icin cogu uye bilmeyebilir. Takip ettigim uyelerdensiniz, cogu konunuza hakimim. Uzuldum bu hissettikleriniz icin. Cocuk konusubda basindan beri esinizden destek goremiyordynuz. Bu bir kadin icin hic kolay degil. Hayat musterek diyoruz hep ama sorumluluklarin altinda ezilen, hYati her yonuyle kisitlanan , cocuga her anlamda rol model olmasi gereken hep kadin oluyor nedense. Cocuk olduktannsonra cogu wvliligin temeli bu sebeplebsarsiliyor bence. Ben ki evlenmeden once ruh esimi bulduguma inanirken, hatta cocuktan once de boyle dusunurken cocuktan sonra ciddi anlamda evliligimi sorgular oldum. Peki hic mi oluru yok? Esinizle rahataiz oldugunuz konulari konussaniz cabalamayacagina mi inaniyorsunuz? Sizin kirginliklarinizin farkinda mi? Ruhunuzin ne kadar yoruldugunun? Elbette bisanmak her zaman bir secenek, olmazi oldurmak mumkun degil ama cocugunuz cok kucuk. Maddi zorluklar yasayacaksiniz ve bahsettiginiz profilde bir aileniz varsa onlarin yaninda cocuk buyutmek de hic kolay olmayacaktir. Bosanmis bir ailenin cocugu ve otoriter anneannesi, hatta buyukanneannesiyle buyumus biri olarak madalyonun bu yuzunu de uzun uzun anlatabilirim. O yuzden ck iyi dusunun, olaya her boyutuyla bakmayi deneyin derim

Genişletmek için tıkla...

Bizşm evliliğimiz zaten iyi başlamamıştı. Ama çocuk olunca hasır altı edebildiğim şeyler bana aşırı battı çünkü etkilenen bir çocuk oldu karşımda. Üstelik ciddi manada duygusal bir çocuk. Çok basit bir örnek veriyorum; bir kaç gün önce oğlumunyaşıtı bir çocuk gelip pat diye vurdu sahildeyken. Temas etmesine mi yanayım, vurmasına mı,oğlumun şaşmasına mı. Velhasıl 4 gündür daha tam konuşamadığı için yarım yamalak bana "çocuk pat" demeye çalışıyor. Ben de evet sana vurdu ama yanlış yaptığını bilmiyordu, üzleceğini canının acıyacağını düşünemedi. Annesi de gelip hayır bu yanlış dedi özür diledi ve gittiler. Bazen böyle şeyler olabilir diye bildiğin uzun uzun konuşuyorum. Bir gün de babasına diyecek oldu adamın tepkisi; amma büyttün be altı üstü vurmuş sen de ona vur.
Yani benim günler haftalarca uğraşarak çözmeye çalıştığım bir şeyi tek hamlede yerle bir ediyor her anlamda. Yemezsen kedi gelir, k.pek havlar, sinek konar diye diye hayvanlardan soğuttu çocuğu. Şu durumda otoriter bir anneanne daha mı iyi olurdu diyorum ama inanın ki kestiremiyorum, yaşamadan da bilemeyeceğim.
Bence hiç oluru yok, saygı çoktan kaybedildi. Bir kaç gün öncesine kadar bir ktiap okuyordum çocuktan sonra aile ilişkileri adına. Arada ona da sorup fikir alayım bari dedim hani ihtimal... Ama kendisi duvar gibi durup telefnuyla oynamakla yetindi. Ben de kitabı çöpe attım ve asla olmyacağına emin oldum.

GelenKutusu .!.:

Üzüldüm desem yalan olur
Uzun zamandır üyeyim ben de
Ne zaman sizin konuları okusam bu adamı neden postalamıyor ki diye düşündüm. Size layık görmedim. Sizin değerini bildiğini hiç düşünmedim. Sizin çok fedakarlık yaptığınızı gördüm.

Bu noktaya gelecektiniz ergeç. Sizi sizin onun sevdiğiniz kadar sevmeyen bir adam vardı hayatınızda. Annesi, aynı ev vs sizi yıpratmıştı. Acısı şimdi çıkıyor, sabretmek sessiz kalmak değildi ama çoğu kişi gibi siz de öyle yapmıştınız.

Her neyse, doğru karar bu bence. Oğlunuza rol model olamayacak bir baba ve size layık olmayan bir erkek var ortada. Aynı şehirde olsanız da oğlunu görmeye gelmeyebilir. Tek başınıza daha iyi büyüteceğinizin garantisini veririm hatta. Ergen bir kızım var ve evde tek otorite benim. İyi polis de benim kötü polis de. Ama kızım bu şekilde inanın daha huzurlu. Evde gergin, bağıran çağıran, onu anlamayan, eleştiren bir baba yok. Onu giyme bunu giyme, şuraya gitme diyen bir baba yok. Yanımızda olsa diyecekti çünkü 5. sınıfı bitirince yatılı kuran kursuna vereceğim diyen bir adamdı bu. Bizden uzaktayken o kadar huzurlu büyüyor ki çocuklarım. Ben de kendi huzurumu yansıtıyorum çocuklarıma. Siz de böyle olacaksınız. Merak etmeyin. Elinizde olsa bu evliliği yürütürdünüz ama evlilik iki taraflı kürek çekmek. Tek taraf çekince olduğun yerde kalırsın.

Adaptasyon sürecinde ailenizle oturmanızı, borçlar bitince ayrı eve çıkmanızı öneririm.
Mutluluk sizinle olsun.

Genişletmek için tıkla...

Beni erkek çocuğu olması endişelendiriyor. Ruh halini anlamayabilirim, bir erkek figürüne ihtiyaç duyabilir. Huzur anlamında daha iyi olacağıma eminim zaten, geç geldiği günler evet biraz bunalsam da daha dingin oluyoruz çünkü öyle yapma bunu yapma dediğim biri olmuyor, çocuğu ağlatan bir adam da yok. Bir kaç sene sonra zaten bu kadar yorulmayacağımı da düşünürsek eminim evwt daha dingn br hayatımız olacağına

kavun kokusu .!.:

İst'a yakın yerlere yoğunlaş o zaman, mesela Bursa, Balıkesir (ilçeleri olursa harika olur). Hem İst'dan babası için elin ayağın kesilmez hem de nefes alınabilir yerlerde yaşamış olursun.

Zaten tek başına sırtlanmıştın çocuğun sorumluluğunu. Yine aynı sistem devam edecek ufak tefek eklentilerle.

Genişletmek için tıkla...

O da aklımdaydı ama bu sefer çocuk hastalansa bir şey olsa kime emanet edeceğim? Yani en azından bu kadar ufakken ailem olsa modundaydım.

Annen nasıl otoriter? Ne manada mesela? İnsanlar çocuklarına davrandıkları gibi torunlarına davranamiyorlar. Torun yüzü daha yumuşak oluyor. Belki senin çektiğin sıkıntıları çekmez. Bir de o anneanne olacak, sen anne olacaksın.

Koalina, kizim 2 yasina gelene kadar butun bu dusuncelerin bende de oluyordu. Yani zaten sorunlulugu full ustumde bir cocuk varken bir de es inanilmaz batiyordu. En cetin kavgalarimiz bu donemde oldu esimle. Kac kez o bavulunu topladi sayamam. Ama kizim birey olmaya basladikca bizimde sorunlarimiz cozuldu cunku ben rahatladim. Sorumluluğum azaldi. Kizim krese basladi ben ise basladim. Kafam rahatladi. Evlilikte o kadar batmamaya basladi. Eski sevdiğim günler cogaldi.
Yani cocuklu hayatin ilk 2 yili gercekten zor. Eger ki sorun sadece höttürü bi adam olmasi ise vir sure sans verebilirsin evlilige.

Ha sunuda soyleyeyim. Benim esimde kizimizla cok iktidar savasina giriyordu. 2 yas sendromuyla hersey b.ka sardi. Asiri agresif bir cocuk kaldi elimizde. Sonra kizimden gercek anlamda yedigi bir tokat sonrasi kendimize geldik. Soylemimizi degitirdik. Esimde değiştirdi mecburen cunku cocuk terapisti acik acik sorun çocukta degil sizde dedi. Simdi hersey gul cicek.

Koalina .!.:

10 yıldır üyeyim buraya.
Nişandı, evlilikti, çocuktu derken milyon tane konu açtım. Bir dönem çok pişman olsam da şimdi dönüp okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla geçtiğini düşünüyorum.

Çocuk sonrası gittikçe sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine çat pat açsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.

Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar için hödük bir adamı sevip evlendim ve kaçınılmaz sona bir de çocuk dahil ettim. Kendim de çok müthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı düşünüyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra geçim olayını düşünerek ne yapacağımı çok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yüksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla çok da görüşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan çıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Sürekli gergin ve sürekli yanlış mesajlar veren biri olduğu için resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da höt höt ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kötü olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman geçtikçe karşıma ne gibi sorunlar çıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.

Ailemin yanında olmak çocuğum için ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını çok çektim ve karakterime de işlendi ama çocuğuma öyle olmaması için üstün bir çaba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonuçta bende de. Şimdi oraya gidince bugün eşimin negagatif etkilerini yok etmek için uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mümkün değil. Ayrı ev açmam da çok olası görünmüyor. Diğer yandan bitmemiş bir sürü borç var zaten.

Tek başıma çocuk bakmak değil ama çocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği için türlü sorunlar yüklüyor olmak zihnimi çok yoruyor.

Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yüzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu açtım. Bu da öyle bir konu oldu işte.

Genişletmek için tıkla...

Güzel bi mesleğiniz varmış kendi ayaklarınızın ustune durma potansiyeline sahipken neden aile evine dönme dusuncesindesiniz ki.

Ailenizin sizin hayatınıza sınırlama getirmesini belkibkabul edebilirsiniz ama çocuğunuza yapılacak en ufak bir tepkiyi kabul edemezsiniz zamanla ailenizler sorunlar oluşma durumu var

Kucuk bi şehirde belki yaşam sizin icin daha kolay olur diye dusundum ben

Duygularınızı o kadar güzel ve net bir şekilde ifade etmişsiniz ki. Sizin gibi ne istediğini bilen, kendini tanıyan, derin bir kadın çocuğu ve kendi için en doğru kararı verecektir. İlk adım her zaman en zor olanıdır.

koalina buradan az çok birbirimizi biliriz

boşanma konusunda gerekirse daha ayrıntılı da konuşabiliriz istersen özelden de konuşuruz

lakin asla ailenin yanına dönme

sadece kendinken dahi sıkıntı olduğunu hissettiğin aile evine çocukla asla gitme

evin var işin var kal olduğun yerde

evet biraz maddi olarak zorlar vs vs ama huzur daha kıymetli

bu sene geçer sonra bağımsız anaokuluna verirsin

sonra kendi okulunda devam edersin

belki ileride burs alır vs vs

bunları şimdi düşünme

eşinle ne kadar kurtulabilir değerlendir ve ben evlendiğiniz günden beri sizin sıkıntınızın senin açık konuşmaman onun da "aman boş ver"ci tavrı olduğunu düşünüyorum

ciddiyeti bazen zor hissediyor zira o çoğu şeyi önemsiz görüyor

hala balayına motor ile nasıl gideceğiz adama kalsa topuz tokası bile gereksiz yazdığın konu gelir aklıma

captain price .!.:

Annen nasıl otoriter? Ne manada mesela? İnsanlar çocuklarına davrandıkları gibi torunlarına davranamiyorlar. Torun yüzü daha yumuşak oluyor. Belki senin çektiğin sıkıntıları çekmez. Bir de o anneanne olacak, sen anne olacaksın.

Genişletmek için tıkla...

Mesela süt vermiyorum çocuğa, defalarca açıkladım ve makaleler gönderdim hala süt içir diyor geçmiş 19 ay söylediğim hiç bir şeyin asla önemi yok. Kendi bildiği doğru ve ilk yalnız fırsatta da süt içireceğine eminim.
Dha yumuşak olacaktır ama belli başlı kuralları esnemez. Erkek bebekle oynamaz, erkek ağlamaz, erkek çocuğu nazlanmaz vs...

-nemesis- .!.:

Koalina, kizim 2 yasina gelene kadar butun bu dusuncelerin bende de oluyordu. Yani zaten sorunlulugu full ustumde bir cocuk varken bir de es inanilmaz batiyordu. En cetin kavgalarimiz bu donemde oldu esimle. Kac kez o bavulunu topladi sayamam. Ama kizim birey olmaya basladikca bizimde sorunlarimiz cozuldu cunku ben rahatladim. Sorumluluğum azaldi. Kizim krese basladi ben ise basladim. Kafam rahatladi. Evlilikte o kadar batmamaya basladi. Eski sevdiğim günler cogaldi.
Yani cocuklu hayatin ilk 2 yili gercekten zor. Eger ki sorun sadece höttürü bi adam olmasi ise vir sure sans verebilirsin evlilige.

Ha sunuda soyleyeyim. Benim esimde kizimizla cok iktidar savasina giriyordu. 2 yas sendromuyla hersey b.ka sardi. Asiri agresif bir cocuk kaldi elimizde. Sonra kizimden gercek anlamda yedigi bir tokat sonrasi kendimize geldik. Soylemimizi degitirdik. Esimde değiştirdi mecburen cunku cocuk terapisti acik acik sorun çocukta degil sizde dedi. Simdi hersey gul cicek.

Genişletmek için tıkla...

Aslen tamamen yük bende değil. Sabah uyanınca eşim kalkar, akşam da işten gelince o ilgilenir yemeğini yedirir ve uyutur. Konuşması hariç nispeten rahat dönemdeyiz ama ben onun yaklaşımını asla beğenmiyorum. Az önce uyandı ve susamıştır diye su verdi istemedi çocuk, 2-3 kere daha teklif etti istemeyince " zehir mi veriyoruz su lan bu, benden su isteme, sakın su içme tamam mı, su vermem bir daha sana" dedi. Sirekli böyle olan bir adamın davranışlarını ben sineye çeksem de çocuk için yaptıkları inanılmaz batıyor ve sürekli söylenme modunda olmuş oluyorum. Bu da ona dır dır etmek gibi geliyor ve çıkmaza giriyoruz.

terliklikedi .!.:

Güzel bi mesleğiniz varmış kendi ayaklarınızın ustune durma potansiyeline sahipken neden aile evine dönme dusuncesindesiniz ki.

Ailenizin sizin hayatınıza sınırlama getirmesini belkibkabul edebilirsiniz ama çocuğunuza yapılacak en ufak bir tepkiyi kabul edemezsiniz zamanla ailenizler sorunlar oluşma durumu var

Kucuk bi şehirde belki yaşam sizin icin daha kolay olur diye dusundum ben

Genişletmek için tıkla...

Boşandıktan sonra yeni bir hayata adapte olurken bir de hiç bilmediğim insanlarla bilmediğim bir şehir zor olur bence. Ayrıca küçük bir şehrin imkanları ne olacak nasıl okullar var bunları araştırmadan da gidemem. Şimdi ailemin olduğu yerde en azından güvenilir bakıcı, bilindik okullar, sağlık kuruluşları her şeyi biliyorum. Daha güvenli geliyor bana oğlum için. Ben işteyken bir şey olsa ve izin alamasam gidip oğluma bakabilecek en az 10 tane insan olur. Bunlar bana avantaj.

Hayallegercek .!.:

Duygularınızı o kadar güzel ve net bir şekilde ifade etmişsiniz ki. Sizin gibi ne istediğini bilen, kendini tanıyan, derin bir kadın çocuğu ve kendi için en doğru kararı verecektir. İlk adım her zaman en zor olanıdır.

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ediyorum, kesinlikle ilk adım zor ileri veya geri adım atsam gerisi gelecek.

damdan .!.:

koalina buradan az çok birbirimizi biliriz

boşanma konusunda gerekirse daha ayrıntılı da konuşabiliriz istersen özelden de konuşuruz

lakin asla ailenin yanına dönme

sadece kendinken dahi sıkıntı olduğunu hissettiğin aile evine çocukla asla gitme

evin var işin var kal olduğun yerde

evet biraz maddi olarak zorlar vs vs ama huzur daha kıymetli

bu sene geçer sonra bağımsız anaokuluna verirsin

sonra kendi okulunda devam edersin

belki ileride burs alır vs vs

bunları şimdi düşünme

eşinle ne kadar kurtulabilir değerlendir ve ben evlendiğiniz günden beri sizin sıkıntınızın senin açık konuşmaman onun da "aman boş ver"ci tavrı olduğunu düşünüyorum

ciddiyeti bazen zor hissediyor zira o çoğu şeyi önemsiz görüyor

hala balayına motor ile nasıl gideceğiz adama kalsa topuz tokası bile gereksiz yazdığın konu gelir aklıma

Genişletmek için tıkla...

Damdan artık nasırlaştı bir çok şey.
Evet ben biraz kapalı kutuyum ama açık olduğum nadir zamanlarda da dönüt alamıyorum. Artık saygı duyduğum biri olmaktan ziyade bana yük gibi geliyor. Sürekli yanlış davranan, sorumsuz, ilk fırsatta kaçmayı isteyen, hayatını sevmeyen, paraya aşırı önem veren ve dahi pis biriymiş gibi. Toparlansa da geçici çözüm olur veya çok uzun zaman gerekir bence. Nasıl anlatayım bilmiyorum, bazen oğlumu görümcelere bırakıp alışverişe çıkıyoruz. Hani çocuksuz bir fırsat değil mi ne el tutar ne bir muhabbet eder. Tatildeyiz bir haftadır, her gün öğlen çocukla uyur onunla kalkar. Bir gün de gel karşılıklı bir kahve içelim yok. Arada bir geç uyur onda da elinde telefon. Artık ben uğraşmak istemiyorum, yordu beni ve bence bu kadar efor bile çok ona. Ben açıkçası istediğinin sorumsuz, paralı ve istediği gibi uyuyup uyanabileceği relax bir hayat olduğunu düşünüyorum ama itiraf edemiyor. Mutlu musun diye sorduğumda verdiği cevap: mutsuz değilim.

Koalina .!.:

10 yıldır üyeyim buraya.
Nişandı, evlilikti, çocuktu derken milyon tane konu açtım. Bir dönem çok pişman olsam da şimdi dönüp okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla geçtiğini düşünüyorum.

Çocuk sonrası gittikçe sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine çat pat açsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.

Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar için hödük bir adamı sevip evlendim ve kaçınılmaz sona bir de çocuk dahil ettim. Kendim de çok müthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı düşünüyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra geçim olayını düşünerek ne yapacağımı çok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yüksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla çok da görüşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan çıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Sürekli gergin ve sürekli yanlış mesajlar veren biri olduğu için resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da höt höt ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kötü olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman geçtikçe karşıma ne gibi sorunlar çıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.

Ailemin yanında olmak çocuğum için ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını çok çektim ve karakterime de işlendi ama çocuğuma öyle olmaması için üstün bir çaba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonuçta bende de. Şimdi oraya gidince bugün eşimin negagatif etkilerini yok etmek için uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mümkün değil. Ayrı ev açmam da çok olası görünmüyor. Diğer yandan bitmemiş bir sürü borç var zaten.

Tek başıma çocuk bakmak değil ama çocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği için türlü sorunlar yüklüyor olmak zihnimi çok yoruyor.

Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yüzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu açtım. Bu da öyle bir konu oldu işte.

Genişletmek için tıkla...

Ayy deme ya Koalina=/
Ne zaman adini gorsem, gelinliginin altina giydigin tatli kirmizi ayakkabilarin gelir aklima
Gerci niye sasirdim emojisi kullandiysam mesajina,epeydir sancilarin vardi biliyorum.
Her sey gonlunce olsun diyeyim bari