benimki mantik evliligi degildi. ben cok seviyordum mantik hic yoktu bende. evlenme niyetiyle ortaya cikinca herkes bisi dedi. o zaman dusundum ama vicdanimla dusundum daha çok. mesela parası yoktu. parasi yok diye birini terk etmek bana vicdansizlik olarak geliyordu. yada annesiyle yaşıyordu. ee napsin babasi yoksa onun sucumu. annesine ayri ev acamayacak kadar parasiz olmasi onun sucumu falan gibi hep vicdani sebepler bulmustum.
ama haklilarmis. mesela en basiti bana demislerdi ki 30 yasina kadar bisi olamamissa olmaz bundan. ama babasi kucukken terk etmis bunlari. nafakasiz. evi de almis oturduklari evi. okumus etmis zor sartlarda. hayati boyle ne yapabilirdi diye dusundum.
ama simdi anliyorum ki yok. cabalayan gercekten kendini belli ediyor. hastalik olur evet insanin elini kolunu baglar. yakinin hastaligi veya kendi hastaligin olur evet. ama onun disindakiler hep bahanedir. benim annem babam basimdaydi ama hem ikisi de calisti hem biz calistik. istanbulda anca gecindik. bir yil ben universiteye hazirlandiysam bir yil abim hazirlandi. hic ikimiz ayni anda hazırlamadık. yazlari çalıştık ettik. annem kac yasinda hala calisir.
ben desen is alanim dar diye hem yeniden oku hem sinavlara hazirlan hem evlilik hem cocuk kendimi yitirirken esim hala kendi sevdigi isi yapacak diye asgari ucret kadar bile kazanamiyor. ben hicbir zaman ona guvenip herhangi bir issizlik donemi geciremem. isimde ne mobbinglere maruz kaldim issiz kalmamak adina sabrettim. simdi ucretsiz izindeyim ama asla esime guvenerek cikmadim. izindeyken beni idare edebilecek parayi ayarladim oyle ciktim.
simdi hadi anne neyse de kardesleri calissa etse. dugun zamani da babalari sayilirim biraz destek olmam lazim diyip bir iki beyaz esyadir bileziktir yapsa falan tamam neyse. ama hic calismayan 3-4 bogaza bak, evlerini ode, faturalarini ode bir de evlendir asiri sacma. sevseniz bile vazgecin derdim.
ayrica insanlık namina adami uyandirin da kardesleri calissin. sizden sonraki aday da yanmasın