- 30 Ekim 2017
- 921
- 1.025
- 113
- Konu Sahibi AlisVolatPropriis
-
- #1
Bilmiyorum bu ailemle ilgili açtığım kaçıncı konu. Tam bir toparlanıyorum derken yine konu kilit. Kendimi yine mutsuz buluyorum. Pandemi biraz hafifleyince terapiye gideceğim ama o süre zarfında konuşacağım sadece sizler varsınız. Psikolojim hiç iyi değil hanımlar , belki iki üç cümleniz bile bana iyi gelecek
Annemle 2-3 aydır iyiydik günde 1 kere konuşuruz onda da ne evliliğimden ne kayınailemden bahsetmedi bu aralar. Bundan 10 sene önce üniversiteye gideceğim sene çok iyi puanlarımla istediğim teknik üniversiteye gidecekken ısrarları ve maddi olarak onları düşünmem sebebiyle tek tercihle yaşadığımız sehri tercih ettim ve yanlarında okudum. Tek şartım mezun olduktan sonra çok sevdiğim şehir olan Ankara’da iş bulup orda çalışmaktı. Mezun oldum yine yanlarında kaldım 2 sene çalıştım. Yani hep yanlarında kalmamı istediler hep kaldım. Ta ki sevdiğim adam karşıma çıkana kadar. Sonra evlendim. Ailemden 1.5 saat uzaklıktaki (trenle yarım saat) bir şehre gelin geldim. Annem ara ara onların yanına taşınsak diye söylenir. Eşime de söylemişliği var. Eşimde anne ben bu şehri sevmiyorum burda yaşamayı düşünmüyorum demişti. Ona hak veriyorum çünkü bende sevmiyorum o şehri. Çalışırken bunu daha çok anladım çünkü insanların kafa yapısı zihniyetleri ticari ahlakları çok farklı. Tabi illaki istisnalar hariç. Eşimde şuan ticaretle uğraşıyor ama ikimizde mühendisiz. Balayında gezerken otelde konaklamak yerine şehir şehir gezdik ve Antalya İzmir gibi yerlerde insanların yürürken bile gülümsediğini mutlu olduğunu farkettik. Burda komşularımıza selam veriyoruz yüzümüze bile bakmıyorlar. Biz eşimle aşırı deniz seven insanlarız ve deniz kenarında yaşama hayalleri kuruyoruz bir fırsat çıkarsa Antalya’ya yerleşelim diyoruz.
Eşim geçenlerde arabasını sattı. Ve dün annemle konuşurken sordu bende evet sattı dedim. İyi hadi hayırlı olsun bizim burdan ev alabilirsiniz düşünmüyor musunuz diye ağzımı aradı. Ben de şuan gündemimizde ev almak yok diye kestirip attım bozuldu. Bugün telefon açtım soğuk soğuk konuşuyor baya bi sordum neyin var diye, nihayet söyledi. Siz burda yaşamayı düşünmüyor musunuz, insan memleketinden başka yerde yasayınca sudan çıkmış balığa dönüyor ben yaşadım aynılarını cok zor, size bişey olsa bize bişey olsa anında yanyana olamayız dedi. Bende ben deniz şehrinde yaşamak istiyorum anne ama hayatın ne getirceğini bilemeyiz dedim. O da, keşke size bu kadar düşkün olmasaydım ne anneler var çocuklarını illa kendi oldukları şehirden evlendiriyorlar dışarıya izin vermiyorlar, eşinin aklını çelmesine izin verme kestirip atma dedi. Bende bu davranış çok yanlış aileler çocuklarının birey olmadına müsade etmiyorlar ayrıca, kim benim aklımı çelcek ya herkesin hayatımla ilgili bir isteği var ya benim kendi hayatımla ilgili isteklerimde olsun bir bırak dedim. Tabi sen evlendin artık bizden çıktın siz ne isterseniz onu yaparsınız dedi. Soğuk soğuk kapadık. Yok kızlar olmuyor ya oturdum ağlıyorum, eşimle mutluyum beni mutlu etmek için yaptığı fedakarlıkları görüyorum biliyorum, kızım mutlu aman olduğu yerde mutlu olsun demek bu kadar mı zor, ben mi yanlış düşünüyorum, annemi çoook ama çok seviyorum ama onun gibi ben ona bağımlı değilim sadece kalpten güçlü bir bağla bağlıyım. Yine yanlarında kalsaydım ama mutsuz bir evliliğim olsaydı, o zaman daha mı iyi olacaktı?
Annemle 2-3 aydır iyiydik günde 1 kere konuşuruz onda da ne evliliğimden ne kayınailemden bahsetmedi bu aralar. Bundan 10 sene önce üniversiteye gideceğim sene çok iyi puanlarımla istediğim teknik üniversiteye gidecekken ısrarları ve maddi olarak onları düşünmem sebebiyle tek tercihle yaşadığımız sehri tercih ettim ve yanlarında okudum. Tek şartım mezun olduktan sonra çok sevdiğim şehir olan Ankara’da iş bulup orda çalışmaktı. Mezun oldum yine yanlarında kaldım 2 sene çalıştım. Yani hep yanlarında kalmamı istediler hep kaldım. Ta ki sevdiğim adam karşıma çıkana kadar. Sonra evlendim. Ailemden 1.5 saat uzaklıktaki (trenle yarım saat) bir şehre gelin geldim. Annem ara ara onların yanına taşınsak diye söylenir. Eşime de söylemişliği var. Eşimde anne ben bu şehri sevmiyorum burda yaşamayı düşünmüyorum demişti. Ona hak veriyorum çünkü bende sevmiyorum o şehri. Çalışırken bunu daha çok anladım çünkü insanların kafa yapısı zihniyetleri ticari ahlakları çok farklı. Tabi illaki istisnalar hariç. Eşimde şuan ticaretle uğraşıyor ama ikimizde mühendisiz. Balayında gezerken otelde konaklamak yerine şehir şehir gezdik ve Antalya İzmir gibi yerlerde insanların yürürken bile gülümsediğini mutlu olduğunu farkettik. Burda komşularımıza selam veriyoruz yüzümüze bile bakmıyorlar. Biz eşimle aşırı deniz seven insanlarız ve deniz kenarında yaşama hayalleri kuruyoruz bir fırsat çıkarsa Antalya’ya yerleşelim diyoruz.
Eşim geçenlerde arabasını sattı. Ve dün annemle konuşurken sordu bende evet sattı dedim. İyi hadi hayırlı olsun bizim burdan ev alabilirsiniz düşünmüyor musunuz diye ağzımı aradı. Ben de şuan gündemimizde ev almak yok diye kestirip attım bozuldu. Bugün telefon açtım soğuk soğuk konuşuyor baya bi sordum neyin var diye, nihayet söyledi. Siz burda yaşamayı düşünmüyor musunuz, insan memleketinden başka yerde yasayınca sudan çıkmış balığa dönüyor ben yaşadım aynılarını cok zor, size bişey olsa bize bişey olsa anında yanyana olamayız dedi. Bende ben deniz şehrinde yaşamak istiyorum anne ama hayatın ne getirceğini bilemeyiz dedim. O da, keşke size bu kadar düşkün olmasaydım ne anneler var çocuklarını illa kendi oldukları şehirden evlendiriyorlar dışarıya izin vermiyorlar, eşinin aklını çelmesine izin verme kestirip atma dedi. Bende bu davranış çok yanlış aileler çocuklarının birey olmadına müsade etmiyorlar ayrıca, kim benim aklımı çelcek ya herkesin hayatımla ilgili bir isteği var ya benim kendi hayatımla ilgili isteklerimde olsun bir bırak dedim. Tabi sen evlendin artık bizden çıktın siz ne isterseniz onu yaparsınız dedi. Soğuk soğuk kapadık. Yok kızlar olmuyor ya oturdum ağlıyorum, eşimle mutluyum beni mutlu etmek için yaptığı fedakarlıkları görüyorum biliyorum, kızım mutlu aman olduğu yerde mutlu olsun demek bu kadar mı zor, ben mi yanlış düşünüyorum, annemi çoook ama çok seviyorum ama onun gibi ben ona bağımlı değilim sadece kalpten güçlü bir bağla bağlıyım. Yine yanlarında kalsaydım ama mutsuz bir evliliğim olsaydı, o zaman daha mı iyi olacaktı?