Anneniz size düşkün değil, kendisine düşkün aslında. Size düşkün olsaydı sizin mutlu olmanızı, hayallerinizi gerçekleştirmenizi isterdi. Tek derdi yalnız kalmamak, çocuğunun yanında olması, büyütüp emek verdiği çocuğunun başka bir hayatının olmasını istememesi.
Biraz acımasızca olacak yazdıklarım ama belki sizi kendinize getirir. Ölüm diye bir gerçek var malum. Hepimiz vakit gelince öleceğiz. Buna anne babalar da dahil. Beklenmedik bir ölüm olmazsa onlar bizden önce ölecekler. Ve bir gün öldüklerinde birkaç ay sürecek acı dışında size kalan "bunun için mi vazgeçtim hayallerimden" pişmanlığı olacak. Çünkü sonsuza kadar sizinle olmayacaklar ve onlar gittiğinde şayet her istediklerini yaparsanız boş bir hayat kalacak size.
Benim sevgili annem hamilelik haberini verdiğimde birkaç ay öncesinde anevrizma geçirdiği için "zamanı mıydı şimdi çocuk yapmanın. Ben hastayken nasıl o o işi yapabildin" diyerek telefonu suratıma kapattı. Beş dakika kadar donup hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. Ağlarken de "ne kötü bir evladım annem hasta ve üç aylık evli olmama rağmen (!) sevişip çocuk yaptım. Bencilim ben" diye üzüldüm. Neyse ki eşim annemin manipulasyonlarına maruz kalmamıştı ki beni kendime getirdi.
Şimdi o anları hatırladığımda annemin ne kadar bencil olduğunu, beni hiç sevmediğini görebiliyorum. Tek derdi kendisiymiş.
Anlaşıldığı üzere "size düşkünüm" cümlesini kendi bencilliğine paravan yapan tüm ebeveynlerden nefret ediyorum. Muhtemelen henüz anne olmadınız. Anne olduğunuzda anlayacaksınız ne dediğimi. Bir canlı için hayatınızı feda edecek kadar çok sevdiğinizde, annenizin yaptığının sevgi olmadığını anlayacaksınız. Biraz canınız yanacak, her yeni aydınlanmada ağlayacaksınız ama öğreneceksiniz.
Gerekirse kırın, kırılsın anneniz. Bir tane hayatınız var başka olmayacak. Sık sık gidin annenize, arayın yanında olun ancak sakın kendi hayatınızdan vazgeçmeyin.