Tabi kiteşekkür ederim size özelden mesaj atabilir miyim?çok motive oldum mesajınızla:)))
Bak açık konuşayım sizi teselli etmek için konuşmuyorum, bi bildiğimiz tecrübe ettiğimiz bişeyler var ki konuşuyoruz. Bende sizden bir yaş büyüğüm bu arada. Kendinizi başkasıyla kıyaslamayın, eğer bunu yaparsanız kendinize haksızlık edersiniz. Herkes aynı şeyleri yaşamıyor, karakterler farklı, tepkiler farklı ve iyi şeyler yaşayan insanlar iyi kötü şeyler yaşayanlar kötü değil. İlk okuduğun üniyi bırakmasaydın diyenler olmuş ben öyle düşünmüyorum, psikolojiniz iyi değilmiş o okulun uzaması kaçınılmazmış, kaldı ki yapamamışsınız zaten. İnsanlar hafif bi bunalsa depresyondayım sanıyor. Yaşamadan anlaşılması imkansız, çok ağır bi süreç halbuki, size sizden başka kimse de yardım edemez öyle bi hastalık. Siz kendinizi çekip çıkaracaksınız. Eğer zamanınız varsa part time çalışın. Kafanızı meşgul edin, evde huzurlu bi ortam yok anladığım kadarıyla evde mümkün olduğunca az zaman geçirmeye çalışın. Kaldı ki hemşirelik garanti meslek. Zaten okurken başlıyor stajlar.teşekkür ederim bu yazı için ama işte üzülüyorum bu kadar yıl kaybetmiş olmaya ablamlar kuzenlerim 22 de mezun olup 1 yıl kpss hazırlanıp 23 de iş başı yaptılar 26 27 yaşında mezun olmak üzüyor beni
teşekkür ederim çok büyük acılar çektim çok büyük darbe aldım hayattahiç yılmadım hep düzelecek dedim ailmde beni sevmediği için üniversite hayatı beni heyecanlandırıyordu aileden uzakta olmak eğlence arkadaşlıklar ama işte 22 yaşında olup hala bunlarla uğraşmak beni üzüyor herkes 22 23 gibi mezun olurken 27 28Bak açık konuşayım sizi teselli etmek için konuşmuyorum, bi bildiğimiz tecrübe ettiğimiz bişeyler var ki konuşuyoruz. Bende sizden bir yaş büyüğüm bu arada. Kendinizi başkasıyla kıyaslamayın, eğer bunu yaparsanız kendinize haksızlık edersiniz. Herkes aynı şeyleri yaşamıyor, karakterler farklı, tepkiler farklı ve iyi şeyler yaşayan insanlar iyi kötü şeyler yaşayanlar kötü değil. İlk okuduğun üniyi bırakmasaydın diyenler olmuş ben öyle düşünmüyorum, psikolojiniz iyi değilmiş o okulun uzaması kaçınılmazmış, kaldı ki yapamamışsınız zaten. İnsanlar hafif bi bunalsa depresyondayım sanıyor. Yaşamadan anlaşılması imkansız, çok ağır bi süreç halbuki, size sizden başka kimse de yardım edemez öyle bi hastalık. Siz kendinizi çekip çıkaracaksınız. Eğer zamanınız varsa part time çalışın. Kafanızı meşgul edin, evde huzurlu bi ortam yok anladığım kadarıyla evde mümkün olduğunca az zaman geçirmeye çalışın. Kaldı ki hemşirelik garanti meslek. Zaten okurken başlıyor stajlar.
ben 27 28 gibi oluyorum en erkenBen 25 te mezun oldum.
18 yaşımda girdiğim üniye, 2 sene uğramayarak uzattım.
Hele son sene 1. Sınıftan ders alıyorum, abla diye tüyü bitmemiş çocuklar peşimdeydi not için
Ne var ki bunda?
Benim bir de ilkti yani, ikinci ya da sonradan girme değil:)
E tamam işte, ne güzel:)ben 27 28 gibi oluyorum en erken
arada 5 yıl var ve bakıyorum kuzenlerim zamanında yaşadılar böyle vizedir üniversite heyecanıdır ben çok geç kaldım onlar evlendi çoluk çocuğa bile karıştıE tamam işte, ne güzel:)
23 le 28 in inan farkı yok, ve ilk üni değil yani öyle düşünüm.
18 19 yaşında girip 28 de çıkan da var
Cok gencsin zaten 18 gibi durursun sen.Ne var illa hep yasitlarla mi takilacagiz benim is yerimde arkadaslarimla aram cok iyi 10 yas buyugu de dostum 10 yas küçüğü de ne var bunda is hayatinda hep ayni yastakilerle çalışmayacaksın cok saçma düşüncen rahat ol.hepinize meraba tekrardan özür dileyerek başlıyorum hep neden depresif konular açıyorsun diyeceksiniz ama 22 yaşında hayatını düzeltmeye çalışan bi genç kızım ve çok takılıyorum yardım alacak bana yol gösterecek kimse yok burdan başka.Spora başladım kitap okuyorum sorunlarımı aşmak için zaten 4 yıldır ilaç kullanıyorum psikolog imkanım yok hem yaşadığım şehir hem maddi.Sorunuma gelecek olursam annem bana bakmadı anneannem teyzem beni döverek büyüttü aşağılayarak silik bir karaktere sahip oldum okul hayatım çok sıkıntılı geçti hiç pes etmedim herşey düzelecek dedim.Üniversite için çok çalıştım çabaladım 20 yaşında 2 yıl önce mühendislik kazandım gittim ama sadece 1 dönem okudum 2.dönem saçma bi kararla bıraktım ertesi yıl başka bi yere geçiş yaptım psikolojik sorunlarımdan orda devam edemedim eve dönüp tekrar hazırlandım bu yıl yaşadığım şehirde 2 yıllık sağlık bölümü okuyorumbabam başka şehirde artık okutmam dedi hedefim dgs ile hemşireliğe geçmek.Ama bakıyorum sınıfımdakiler benden 5 yaş küçük kardeşim kuzenimle üniversiteye başlayacak seviyeye düştüm kendimi affedemiyorum bıraktım diye hergün ağlıyorum hayatım boyunca kendi yaşıtlarımla birlikte üni okuma şansını kaçırdım canım çok yanıyor en büyük hayalimdi başka şehirde üniversite okumak kendi ayaklarım üstünde durmak arkadaşlıklar eğlence dersler kendimi geliştirmek ama çoktan kaçırdımahmaklığım yüzünden
Canım seni cok ıyı anlıyorum ben 26 yasında iki yıllık saglık bolumune gittim arkadaslarımı benden 7 yas kucuktu bende cok takıntı yaptım simdi dıyorum ne salak mısın bosver takma yası benim sınıfta en yakın arkadasim 42 yasında bir abıydı yasın cok genc daha merak ettıgım doktor ne teshıs koydu sana ne gıbı psikolojik seyler yasıyosunhepinize meraba tekrardan özür dileyerek başlıyorum hep neden depresif konular açıyorsun diyeceksiniz ama 22 yaşında hayatını düzeltmeye çalışan bi genç kızım ve çok takılıyorum yardım alacak bana yol gösterecek kimse yok burdan başka.Spora başladım kitap okuyorum sorunlarımı aşmak için zaten 4 yıldır ilaç kullanıyorum psikolog imkanım yok hem yaşadığım şehir hem maddi.Sorunuma gelecek olursam annem bana bakmadı anneannem teyzem beni döverek büyüttü aşağılayarak silik bir karaktere sahip oldum okul hayatım çok sıkıntılı geçti hiç pes etmedim herşey düzelecek dedim.Üniversite için çok çalıştım çabaladım 20 yaşında 2 yıl önce mühendislik kazandım gittim ama sadece 1 dönem okudum 2.dönem saçma bi kararla bıraktım ertesi yıl başka bi yere geçiş yaptım psikolojik sorunlarımdan orda devam edemedim eve dönüp tekrar hazırlandım bu yıl yaşadığım şehirde 2 yıllık sağlık bölümü okuyorumbabam başka şehirde artık okutmam dedi hedefim dgs ile hemşireliğe geçmek.Ama bakıyorum sınıfımdakiler benden 5 yaş küçük kardeşim kuzenimle üniversiteye başlayacak seviyeye düştüm kendimi affedemiyorum bıraktım diye hergün ağlıyorum hayatım boyunca kendi yaşıtlarımla birlikte üni okuma şansını kaçırdım canım çok yanıyor en büyük hayalimdi başka şehirde üniversite okumak kendi ayaklarım üstünde durmak arkadaşlıklar eğlence dersler kendimi geliştirmek ama çoktan kaçırdımahmaklığım yüzünden
beni en iyi sen anlarsın major depresyon ve okb tanısı koydu uzun süredir ilaç kullanıyorum zatenCanım seni cok ıyı anlıyorum ben 26 yasında iki yıllık saglık bolumune gittim arkadaslarımı benden 7 yas kucuktu bende cok takıntı yaptım simdi dıyorum ne salak mısın bosver takma yası benim sınıfta en yakın arkadasim 42 yasında bir abıydı yasın cok genc daha merak ettıgım doktor ne teshıs koydu sana ne gıbı psikolojik seyler yasıyosun
Tamam canim okb oldugu ıcın yasi takıyorsun bak ben unıye gittigimde 26 yasındayım onceden ailem yuzunden gidemedim lisede okulun en guzel kızı diye anılırdım sandım ki yine oyle olucak ama olmadı yani bana oyle geldi kendimi onlardan cok buyuk görüyordum okulu bırakmayı dusundum zaten son zamanlar sadece sınavlara gidiyordum ilk sene sonunda aniden evledım ikinci sene sadece sınavlara gittim mezun oldum ama uni hayatı yasamıs olmadım sımdı cok pısmanım keske okulun her zerresinin tadını cıkarsaydım tabı bende de psikolojik hastalık varmıs anksiyete tedavim oldum iyiyim ama sımdı evli olmasam okula giderdim yani kıymetini bil yasin hele ki 22 daha nedir yabeni en iyi sen anlarsın major depresyon ve okb tanısı koydu uzun süredir ilaç kullanıyorum zaten
Şimdi neden okumuyorsunuz40 yaşındayım, yedi-sekiz sene hatta beş sene önce dahi şimdiki aklım olsa üniversite okurdum ve şimdi çoktan mezun olmuş olurdum diyorum, düşünün yani. Ayrıca bazı kurslara gidiyorum ve onbeş-yirmi yaş küçüklerle sınıf arkadaşıyım, siz dört yaştan bahsediyorsınuz :)) yaşınız çook çok genç ve aynı jenerasyondansınız zaten.
22 yasindasin sen nelere agliyorsun,dur daha yolun basindasin, muhendislik zor meslek, rekabet cok maaslar yerde.. atanan muhendis az.. bana kalirsa bolum degistirmekle cok isabetli bir karar vermissin. Kendini boslukta hissediyor olabilirsin, bağsız, köksüz, sevilmemis ve amacsiz hissediyor olabilir. Hicbir yere ait olamamanin verdigi huzursuzluk da olabilir... Bunlar cok normal. Sen ozgur, hur iradeli ve mutlu olmak zorundasin, bir insanin kendine bunu saglamayi amac edinmesi boynunun borcudur. Kendine bunu borclusun. Turkiyede para ozgurluk demektir. Ekonomik ozgurlugu ilk hedefin yapabilirsin. Boylelikle duzenli bir gelir, kira da olsa bir ev ve sonra is ic dunyani doyurmaya gelir. Eger bunlari es gecersen ic dunyani ve psikolojini iyilestiremezsin. Mecburiyetleri ve basklarina maddi manevi bagimliligi olan insan ic dunyasina yatirim yapamaz. Bos yere kendini depresyonlara surukleme cok melankolik ve isteksiz hissediyorsan git bir kan degerlerine baktir. Silkelen ve kendine gel, hayat yasamaya deger ve bu senin elinde. Biraz sabredersen calisirsan cok uzak degil bes yila cok farkli bir yerde olabilirsin. Bir de hayat neler getirecek bilemezsin, umutlu ol !hepinize meraba tekrardan özür dileyerek başlıyorum hep neden depresif konular açıyorsun diyeceksiniz ama 22 yaşında hayatını düzeltmeye çalışan bi genç kızım ve çok takılıyorum yardım alacak bana yol gösterecek kimse yok burdan başka.Spora başladım kitap okuyorum sorunlarımı aşmak için zaten 4 yıldır ilaç kullanıyorum psikolog imkanım yok hem yaşadığım şehir hem maddi.Sorunuma gelecek olursam annem bana bakmadı anneannem teyzem beni döverek büyüttü aşağılayarak silik bir karaktere sahip oldum okul hayatım çok sıkıntılı geçti hiç pes etmedim herşey düzelecek dedim.Üniversite için çok çalıştım çabaladım 20 yaşında 2 yıl önce mühendislik kazandım gittim ama sadece 1 dönem okudum 2.dönem saçma bi kararla bıraktım ertesi yıl başka bi yere geçiş yaptım psikolojik sorunlarımdan orda devam edemedim eve dönüp tekrar hazırlandım bu yıl yaşadığım şehirde 2 yıllık sağlık bölümü okuyorumbabam başka şehirde artık okutmam dedi hedefim dgs ile hemşireliğe geçmek.Ama bakıyorum sınıfımdakiler benden 5 yaş küçük kardeşim kuzenimle üniversiteye başlayacak seviyeye düştüm kendimi affedemiyorum bıraktım diye hergün ağlıyorum hayatım boyunca kendi yaşıtlarımla birlikte üni okuma şansını kaçırdım canım çok yanıyor en büyük hayalimdi başka şehirde üniversite okumak kendi ayaklarım üstünde durmak arkadaşlıklar eğlence dersler kendimi geliştirmek ama çoktan kaçırdımahmaklığım yüzünden
Şimdi neden okumuyorsunuz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?