- 11 Mayıs 2012
- 2.003
- 1.006
- 333
ben oglum 8 aylıkken calışmaya başladım bu duyguları hissetmen cok cok normal
senn avantajın artık oglun büyümüş kocaman olmş..
ev hayatı cok zor aslnda göründüğü gibi değil.. evin işi gücü yemegi aşı bütün gün koca beklemek insanı cok ama cok bunalıtıyor
bir süre sonra yalnız calışma hayatıda bunaltıyor eve gidiyorsn neye koşturacagını şaşırıyorsun
bütün gün seni özleyen bir cocuk ilgi bekleyen bir cocuk
evin işi gücü hayatta yetişmiyor.. ben öyleyim acıkcası yardmcı almıyorum evime.. cok zorlanıyorum
bazen oturup aglıyorum ogluma yetemiyorum diye.. ama elimden gelidğince ona vakit ayırıyorum
güclü olmak zorundayız. onlar için onlarn hayatı için geleceği için..
calısacagın iş cok önemli şartları felan
benm işim cok esnek calısma saatleri.. yaptgm fazla birşey yok genelde boş oluyorm hep buralardaym.. burdada bunalıyorum
ama iki güzellik bir arada olmuyor
bana şimdi sorsan derm ki
eğer maddi imkanlar iyiyse calısma cocugunu kendin büyüt.. oglum her sabah giderken aglıyor kahroluyorum sonra ben onun için calışıyorum deyip tekrar güç buluyorum kendimde
ama hayat şartları lütfen üzülüp vicdan yapma cocuklarmz ilerde bizimle gurur duyacaklar..
Benim oglum her daim mizmiz olacagi icin anneme birakip gittigimde cok koymuyor acikcasi :) bunye alisti aglamaya. Ama ne bileyim konduramadigim bir duygu var icimde sucluluk gibi ama kendimi iyi hissetmiyorum ee gozum arkada kalmayacak biriside var bakacak olan.