evet güzellerim.şu son 1 senem roman gibi ama özet geçeceğim.evlendik kocamla çok da uyumlu bir çiftiz.evlenmeden önce annemle yaşayacağız,çok tatlı bir insan asla bir sorun çıkmaz vs.dedi . e haliyle kabul ettik aşığız ya güya:) neyse daha eve girer girmez değil girmeden başladı sorunlar.düğün arabasında kocamın yanında oturamadım.arkada tek oturdum.bilin bakalım yanındaki kimdi? sonra evlendik 5 / 6 gün kapımız açık uyuduk evde neden?çünkü hastalandı (!) e haliye anlarsınız ya bir şey geçmedi aramızda kocamla.gün geçtiii çok hakaretler yedim yine de sustum kimseye bir şey söylemedim..ve bomba hamileydim6.ayımızda...ne mi oldu o günden itibaren psikolojik şiddet bebek düşsün de boşanın diyor bir de yüzüme karşı..benim yanımda şurda bi kız var çok güzel sana onu alalım bunu alalım ben 3 aylık hamileyken diyor...soba yaksam laf,tv açsam laf,yemek pişirsem canımın çektiğini,masraf oluyormuş.ve evde çalışan da kocamla biziz yani evin masrafını biz görüyoruz.gel zaman git zaman şiddet şiddetlendi ve hakaretler bebeğime laf söylemeler bana iftiralar ve haliyle her gün geçirilen sinir krizleri..en son eşim dayanamadı başka eve taşındık ve birkaç gün geçmeden3,5 aylık bebeğimi kaybettim.. şimdi yeniden hamileyim huzurluyuz falan,,ta ki 2 hafta önceye kadar.ben de diyorum ki kızlar,bu kadın bir şey yapmadan durmazdı şimdiye kadar çok fena bir planı var ama bakalım diyorum..vee bomba .ya bu eve tekrar geri gelir ya da boşanın gibi birşeyler empoze etmiş ve şaka gibi el-şim de aynısını bana yapıyor.ya taşınırız ya ayrılırız.ben bebeğime mezar olan,o kadar sinir harpleri geçirdiğim eve nasıl döneyim e be kızlar söyleyin.kocam çok ilgiliydi bebeğine benden çok ilgileniyordu sağlığıyla hafta hafta netlerde dolaşıyor 21.hafta 22.hafta :) bakıyor oğluyla konuşuyordu.şimdi taşınmayı barışmayı kabul etmedim diye ne benim yüzüme akıyor ne oğluyla konuşuyor.eğer onu sevmesem amaan siktiret nolcak bakamaz ısın oğluşuna derdim kendime.ama çok seviyorum ve çok acı çekiyorum .şu an 6.ayımdayım ve çok acı çekiyorum.doktora gittiğimizde kriz geçirdm .haatımda ilk defa başkasının yanında böyle deli gibi ağladım .ne oldu bir teselli bile etmedi
ve her şeyin suçlusu benmişim çok kötülük yapmışım annesine anne dememişim.kızlar dedimm dedim.en çok da zoruma giden bu aya.yaptığım şeyi yapmadım denmesii.ve sevdiğim adam yatağını ayırdı.onu bırak konuşmuyor benimle sırf bu yüzden.dünyanın en iyi babası olucaktı bir kere gözü dışarda olmadı telefon bilgisayar her şey ortada yani benim kocam yapmaz demesin kimse ama yine de öyle bir şey olmadığına şu an %99 eminim kızlar hani aklınıza o geldiyse.ha bundan sonra emin olamayabilirim:)) bilmiyorum ama napıcam boşverin onu bunu canım çok acıyor.oğlumun üzülmesini istemiyorum ama üzülecek doğuma kadar yanımda duracakmış doğumdan sonra ayrılacakmıs benden.bunu bilmek ne acı dimi.tamam doktora götürüyor.evine eksik alıyor..ama bir tek eksik şu an ; MUTLULUK
(( 30 yaşıma merdiven dayadım.böyle iyi erkek iyi koca iyi baba görmedim(babam hariç) ama yazık ettik.ahirette iki elim yakasında o kadının .yatacak yeri yok .yüce rabbimin adaleti er yada geç yerini bulacak inşallah.ama ben karalıyım o mezar eve gitmicem..siz ne düşünüyorsunuz??
