Diğer topikte de paylaşmıştım buraya da kopyalıyorum
Eveet kızımı uyuttum nihayet fırsat buldum hikayemi anlatmak için... Tabii kızım uyanmassa
Erken doğum tehlikesi var diye ilaç kullanıp her türlü tedbiri alırken son haftaya gelmiştik ama hala ne sancı nede bi doğum belirtisi yoktu. İşarete benzer bi kanamam da olup gecenin bi yarısı bi doğum tatbikatı da yapmıştık oysaki ama yine bişey olmamıştı. En son 20 Aralık Pazartesi sabahına çağırdı doktorum artık beklemeyelim, bebek gün geçtikçe irileşiyo normal doğum istediğin için şansın hergün azalıyo dedi.
Pazartesi sabahı 8de hastaneye gittik, ben sancı odasında ne giysem rahat ederim bilemediğim için ince bi gecelik, bide pijama takımı almıştım eşimle, annemle kendimi ağlamamak için zor tutarak vedalaşıp doğum bölümüne girdim, alışıktım oraya, sürekli nst için zaten gelmiştim, ebeyle de sohbetimiz iyiydi ama bu sefer çok yabancı gelmişti nedense. İçeri girdim, güleryüzlü ebe ve hastabakıcı karşıladı beni. Sancı odasına aldılar, ben ne giysem diye düşünürken hastabakıcı elinde hastane önlüğüyle geldi, beni yüzüğüme kadar soyup hastane önlüğünü giydirdi. Sonra sıra geldi lavmanaaa, korktuğum çekindiğim gibi bişey değilmiş, canım yanmadı, ama ilk biraz utandım. Sonra da yarım saat tuvaletten çıkamadım sürekli tekrar gelmiş gibi bi his oldu bi süre. Tuvalet işim de bitince ebe gelip damar yolumu açmaya çalıştı, herzaman olduğu gibi damarlarım çok ince olduğundan iki kolumun da hiçbiyerinden damar bulunamadı. Mecburen elimin üzerinden bağladı suni sancı serumunu. Bundan sonrası uzuuun bi bekleyiş, yada bana çok uzun geldi. Öğlene kadar sancı odasında tek başıma yattım, sancının gelmesini bekledim ama olmadı. İyice stres olmaya başladım neden hiç sancım yok, doktorum sürekli gelip kontrol edip bana destek oldu sağolsun çok anlayışlıydı. Korkmaya başladığımı anlayınca ebeyle konuşup annemi içeri yanıma almaya karar verdiler, normalde yasak biliyorum ama çok sevindim çok rahatladım. Annemi içeri alıp kapımızı kapattılar sohbet ettik, kızımla ilgili hayaller kurduk annemle, sürekli beni rahatlatmaya çalıştı. Biz konuşurken kızım çok hareketliydi sanki bugün içimde son günü olduğunu anlamış gibi nerdeyse göğüslerime kadar içimin yukarılarına tırmandı durdu. Bi gariplik olduğunu hissettim çünkü hamileliğim boyunca kızımı hep aşağıda taşıdım, göbek deliğimden fazla yukarı çıkmazdı hareketleri. Bu arada saat 2buçuk oldu hala sancı yok, kızım tırmanmaya devam ediyo. Doktorum geldi doğumhaneye alındım, doktor da ebe de muayne etti açılma haftalardır olduğu gibi hala 2cm, hiç artmamış, ilerleme olmamış. Açık konuşmamız gerektiğini ama panik olmamamı söyledi. Bukadar süre verilen suni sancıya rağmen hiç sancım, açılmam yoksa bu işte bir terslik olduğunu, serumu kesmek zorunda olduğunu söyledi. İstersem bu gece yatırıp yarın sabah tekrar sancı vermeyi deneyebilirmiş. Ama bebeğin kalp atışlarının yolunda olmasına rağmen tepkilerinin normal olmadığını söyledi. Çok sıkılmıştım, çok endişelenmiştim ne yapacağımı düşünüyodum kara kara. Ebe geldi o sırada, benim de aklıma sezeryan fikri iyice yer etmişti, biran önce kızımı kucağıma alabilmek istiyodum, başıma ne geleceği, ne çekeceğim çok umrumda olmamıştı o dakikalarda. Sadece kızıma kavuşmak için sabırsızlanıyodum, bekleyecek sabrım kalmamıştı. Annemle konuşup sezeryana karar verdik, o da destek oldu. Doktorum geldiğinde bu kararımı söyledim, o da açıkça doğum sonrasının daha zor olacağını ama bebeği riske atmayı, daha fazla beklemeyi kendisinin de istemediğini söyledi. Böylece spinal sezeryana karar verildi, ameliyathane hazırlandı, serumum çıkarıldı, doğumhanede sondam takıldı.
Doğumhanede beni sedyeye yatırdılar, ameliyathaneye doğru yola çıktık. Eşimi çağırdılar yanıma vedalaştık, çok duygusaldı, gözlerinde, yüzünde hiç görmediğim biçok duyguyu kapsayan bi ifade vardı. Sedyeyi ilerletmeye başladılar, eşim geride kaldı, şifreli bisürü kapıdan geçtik, büyük bi kapının önünde ebeyle de vedalaştık. Büyük bi kapı açıldı bi adam aldı sedyemi, ortam gittikçe soğumaya başladı, uzun bi koridordan geçtik ve kapılardan birine girdik. Masaya aktardılar beni, etrafta yeşil önlüklü, boneli, maskeli bikaç kişi vardı. Biri olacakları anlattı, sakin olmamı söyledi. Sonra biri daha geldi, narkoz uzmanıymış. Belimden iğne yaptı, acımadı, çok hafif bişey hissettim. Sonra yatırdılar ve narkozcu da yanıbaşıma oturdu. Soğuk mu sıcak mı hissediyosun dedi önce bacaklarıma doğru koşan bi sıcaklık, sonra da bi serinlik hissettim. Çarmıha gerer gibi iki kolumu iki yanıma açtırdılar, birine otomatik tansiyon aleti bağlandı, 5dkda bir ölçüm yapar korkma dediler. Ötekine de parmağıma bişey taktılar. Göğsüme de kablolar bağlandı. Aniden bi kusma isteği geldi, çok midem bulandı, narkozcu elinde beyaz bi kapla yanımdaydı bunun içinmiş meğer. rahatla, kus çekinicek bişey yok dedi ama ben çıkaramadım , sonrada geldiği gibi aniden gitti zaten o istek. Çok garip hissediyodum kendimi tepemde ışıklar yandı. O anda doktorum girdi içeri ''Eliiiif ben geldim korkma birazdan kızını kollarına vericez emin ellerdesin'' dedi. Nekadar rahatladığımı anlatamam. Ah birde o üşüme olmasaydı. İçerisi gittikçe daha da soğudu sanki, ya da ben öyle hissettim. Operasyon başladı, yaptıkları herşeyi hissettim, canım yanmadı ama kestiklerini, içimden kızımı çıkardıklarını, plesentayı koparttıklarını hep hissettim. Aşama aşama doktora sordum şimdi şunu hissettim ne yaptınız diye o da anlattı. Bu arada narkozcu da yanımdaydı kızımın ismini, kaçıncı çocuk olduğunu, nerde oturduğumuzu fln sorup dikkatimi dağıtmaya çalışıyodu. Doktorun sesini duydum, eveet kapkara saçları var maşallah dedi şok oldum okadar çabuk beklemiyodum. Ardından da bi ağlama sesi geldi, o sesle bende başladım hıçkıra hıçkıra ağlamaya. Çok rahatlamıştım. Yanıma getirip koluma koydular, başını bana çevirdi boncuk boncuk bakarak, tepinerek ağlamaya devam etti. Kokladım ve hayatım değişti, herşeyimdi o artık benim. Aldılar sonra, ağlaması gittikçe uzaklaştı, benim geldiğim koridorlardan kızım dışarı çıkıyodu. Sabırsızlandım, bende bitsin de yanına gideyim istedim. Doktor biraz daha işlerinin olduğunu söyledi ve iyiki sezeryan yapmışız iki tur kordon dolanmış boynuna dedi ve kararımın doğruluğuna sevindim. Sonrası aşırı titreme ve sohbetle geçti. O an için komik diyaloglar yaşadık şuanda ne yapıyorsunuz dedim mesela; yumurtalıklarını kontrol ediyorum çok iyi durumdalar, içini temizliyoruz fln dedi doktor. Sonunda benim de işim bitti, tekrar sedyeye aldılar deli gibi titriyorum, üşüyorum, çenelerim birbirine vuruyo, kızımı özledim. O kapılardan tekrar geçtim ve dışarı çıktık sonunda. Kapı açılınca eşimi gördüm hemen elimi tuttu, üşüdüğümü görünce ellerimi ovalamaya başladı, kızımı sordum, kayınvaldemle odamıza çıkmışlar. Bizde yanlarına gidiyoruz dedi. İçeri girdik yatağıma yatırdılar beni hemen kızımı istedim yanıma annemin yardımıyla emzirmeye başladım. Aranıyodu zaten yavrum, süt değildi göğüslerimden gelen ama azimle emmeye çalışıyodu yinede. Emerken uyuyakaldı, koynumda uyumasını izledik eşimle. Mucize gibi bişeydi, ağlamadan duramadık ikimizde, aramızdaki bağ daha da güçlüydü artık... Bu minicik bebek herşeyimizdi artık...