Asla vurdum duymaz değilim, mudahele ettim, daha da gerekse ortamdan uzaklastirirdim.
Bende çocuğum küçükken bu aile de ne yapıyorlar ki böyle oluyor bu çocuklar derdim.
Kendi çocuğunuz olduğu için size normal geliyor. Arkadaşınızın çocuğu aynı şeyi sizin çocuğunuza yapsaydı siz de aynı tepkiyi verirdiniz. Kimse çocuğuna zarar verilmesinden hoşlanmaz. Bende bu tarz zarar veren çocuklardan uzaaştırıyorum çocuğumu, gayet normal. Neden başkasının çocuğu benim çocuğuma zarar versin. Benim çocuğum insan gibi oynuyorsa diğer çocuk da oynayabilir düşüncesindeyim, koşarak uzaklaşırım.Arkadaşlar bugün bir arkadaşımla buluştuk, benim oğlum 38 aylık, onunki de 3 ay küçük.
Oyun alanı olan bir cafeye gittik, bizde hemen diplerindeki masada oturuyoruz, bir yandan sohbet ediyor, bir yandan da çocuklarımızı gözlemliyoruz..
Benim hayta oğlum evden çıkmadan bütün tembihlerime rağmen, oynarken arkadaşının ayaklarına oyuncak araba sürüyor, kafasına peluş oyuncak atıyor.
Elbette uyarıyorum, özür dilemesi gerektiğini yanlış davrandığını söylüyorum.
Ama en nihayetinde daha 3 yaş cocugu.
Eve dönünce arkadaşımın bana mesaji;
Yanlış anlama da, agresif çocukla oynamasa da olur..
Nasıl şaşırdım anlatamam.
Sonuçta mudahele ediyorum, yapmam gereken herşeyi yapıyorum.
Ama çocuğum evde bağırış cagiris, asla sözlü yada fiziksel şiddet olmadığı, bol oyun oynanan, sevilen sayilan bir evde büyüdüğü halde yapabiliyor..
Çok mu anormal...
Anladım ki..
Agresif çocuk, susan çocuk, konuşan çocuk diye etiketlemek için çok küçük değil mi daha bunlar..
Çok yol almayacaklar mi daha.
Bizim yapmamız gereken, doğruyu göstermek, örnek olmak değil mi.
Böyle bir tavırla karşılaşmayı gerektirecek kadar büyük bir durum mu.
Söz konusu kendi çocuğum olduğu için ben mi göremiyorum, yorumlarinizi bekliyorum ☺
Bu arada arkadaşıma kırıcı hiçbir şey demedim, sadece etiketlemek için daha küçük ler dedim, ben değil oğlum etiketledi dedi
Bende tamam canim dedim ama sanırım biraz, bozuldum..
Ben zaten yalnız bırakmam, ki ortamda başka çocuklar da vardı.
Eminim siz müdahale etmişsinizdir ancak inanın bazen öyle anneler oluyor ki çıldırmamak elde değil. Bazı çocuklar aşırı zararcı. Örneğin benim yeğenim. 3 yaşında ve eline ne geçse atıyor. Önce oyuncakla başladı bu atma huyu. Sonra sert cisimler. Geçen oğlumun kafasına koskoca taşı atmış. Kuzeninin gözüne tahta sokmaya çalışırken yakaladık. Bunlar ciddi zararlara yol açabilir.İnsan bu yüzden tedirgin oluyor.Eğer çocuk agresif dönemdeyse ekstra dikkat etmek lazım.
Bende tam tersi bu çocuklar okula gittiğinde kosarak uzaklaşma luksleri olmayacak diye hiç uzaklaşıyorum o ortamdan.
füzedir o,taş olsa duramazsın.
Peki yegeniniz evde şiddet falan görüyor mu, aile ortamı nasıl.
Gördüğünü yapıyordur evet, her şeyi hemen kapıyorlar çünkü. Koşarak uzaklaşsaydınız çocuğunuz öğrenmezdi belki de bu davranışı ve sakin davranmaya devam ederdi.
Dimi ya, nerdeyse terörist bile olur diyecek bu arkadaş..
Nereye kadar koşarak uzaklasacagiz ki.
Doğruyu herkes öğretebilse böyle zarar veren çocuklar olmaz herhalde değil mi? Şahsi algılamayın size değil lafım ama bazı insanlar gerçekten çocuk yetiştiremiyor ve doğruyu da öğretemiyor.
Tabi zamanla iletişim güçleniyor biz bahsettiğiniz durumları oglum 2 yasindayken yasadik hircindi fazlasıyla inatti zamanla üstesinden geldik şimdi 3 yaşını bitirdi beni daha iyi anlıyor bir de evde kendinden 2 yas buyuk sürekli konuşan bi ablası var onunda etkisi büyük oglanin davranislarinda
Şiddet asla yok. El bebek gül bebek. Ama oluyor işte bazı çocuklarda dönem dönem böyle şeyler sakın canınızı sıkmayın. Buda bir geçiş dönemi. Çocuklar büyürken huylarıda değişiyor. Arkadaşınızın tavrını bende fazla buldum. Ben sadece bu dönem her zamankinden biraz daha dikkatli olun diyorum. Yoksa ortada kusur yok, suç yok küçük bir çocuk var.
bazı anneler abartıyor bana kalırsa. tabi ki çocuklarımız her şeyden kıymetli ama canlarını acıtmadıkları sürece müdahale yanlış geliyor bana.
