- 1 Temmuz 2021
- 22
- 7
- 25
-
- Konu Sahibi MirzaDemirMikail
- #1
Canım bunların tamamı gececek.Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Lütfen sakin ol. Bu yaşadığını bı çok kadın yaşıyor. Tek değilsin. Kuvez surecinde yaşadıkların ancak patlak vermiş belli ki. Herşey yoluna girecek. Hiç merak etme. Sütün sitresten azalmıştır. Doymuyorsa mama desteği verin. Size yardım edebilecek birisi varsa çağırın. Ve unutma bebeğin çok küçük sana muhtaç. Senin bı parcan o. Bol bol kokla koynunda yatır. Bak artık yanında . Bebek sahibi olmak yorucu zor bı sürec. İnsan çok bunaliyor bazen. Sadece şunu düşün şuan yasadigim benim için zor. Ama gecicek . Ve bı sure sonra geriye dönüp baktığında aslında o kadar da değilmiş neden bu kadar yiprattim kendimi diceksin. Allah bağışlasın hayırlı evlat olsun.Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Öncelikle şunu kesinlikle unutma her kadın öyle veya böyle bu süreci yaşıyor ki sen bide çok üzücü bi şekilde başlamışsın bu serüvene. Hazır olmadan doğuma alınmışsın falan çok zor bi anneyi geçtim bi insan için kaldırılabilecek şeyler değil. Bende 4 buçuk aylık bir kız annesiyim. Allaha şükür biz öyle yoğun bakım süreci vs geçirmedik gayet normal bebeğim doğdu aldık eve geldik ona rağmen aynı hisleri bende yaşadım. Hem lohusasın hem çok sıkıntılı günler geçirmişsin sakin ol kendini suçlama bebeğinide kabul edeceksin hayal ettiklerini de yaşayacaksın. Biraz kendine zaman ver. Benim malesef sütüm çok az geldi ve depresyondan stresten bide corona geçirdik ailece doğumdan sonra süt falan kalmadı. Aylarca gözyaşı döktüm bebeğimi emziremediğim için ama şimdi bakıyorum çok gereksizmiş o üzülüp ağladığım zamanları bebeğime sarılarak geçirseymişim keşke. İlk aylar evde bebeğimle yalnız bile kalamıyodum fenalık basıyodu ağlama krizlerine giriyodum asla bakamam hayat bitti diyodum ama yavaş yavaş herşey değişiyo merak etme.Şimdi babası bile gitse de bebeğimle yalnız vakit geçirsek diyorumMerhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Lohusa depresyonu yaşıyorsunuz muhtemelen. Ben de ilk oglumu 30 haftalık doğurdum ve cocuk küveze girdi 32 gün. Hergün gittim, sut sagdim 3 saat arasi.. buzluklar sutlerle doldu tasti..aldik cıkardık küvezden, bende bir isteksizlik. Yok yok, yapamıyorum. Annelik ustume oturmuyor. Bana gore degil bu is sanki.. sut bitti gelmiyor. Olani da 4 ay kadar kullandik sukur.. sonra zamanla azaldı ve bitti bu durum. Sabredin ve destek alın. Bu süreç geçici..Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
İnanirmisiniz, gozume uyku girmiyor. Hic uyuyamiyorum. Dinlenmek ne unuttum bile. Ona yapmam gerekenleri hic aksatmiyorum. Pisik olmasin diye her tuvaletini yaptiginda silmek yerine yikiyorum. Her gün banyosunu ysptiriyorum. Surekli emziriyor, bir damla sut lekesi gekse kiyafetlerini değiştiriyorum. Her gorevimi yapiyirum ama yapmak icin. Vicdan azabindan yüzüne bile bakamiyorum. Göz göze gelmek istemiyorum.bu duyguları yaşayan tek kişi siz değilsiniz. pek çok kadın benzer şeyler hissediyor, çoğu dillendiremiyor bile. sakin olun, muhakkak psikolojik destek alın. buralar derdinize çare olmayacağı gibi çocuk sahibi olamayan kadınlar daha da psikolojinizi bozar.