- 1 Temmuz 2021
- 22
- 7
- 25
-
- Konu Sahibi MirzaDemirMikail
- #21
Eşim sürekli benimle konuşuyor ama diyorum ki o iyi gelmediyse bir de doktora gidip ordan da sonuç alamazsam biterim ben. Hiçbir dayanagim kalmadi artikDoğum sonrası depresyonu andırıyor durumun. Bir an önce destek al.
Çok geçmiş olsun,ilk başlarda insana dünyanın sonu gibi geliyor,hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diye düşünüyor ama inan ki öyle değil, ben de İlk çocuğumda öyle düşünmüştüm,ama inan ki geçiyor.hicbir zorluk kalıcı değil, geçecek bu şekilde düşünMerhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Sanırım lohusa depresyonu yaşıyorsunuz psikolojik destek alın ama kendinizi suçlamayın bunu yaşayan bi çok anne var ama destek almanız şart.Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Lütfen psikolojik destek alın çünkü cidden iyi değil haliniz. Allah yardımcınız olsun ama unutmayın ki o çocuğun hiçbir suçu yok ve yine unutmayın ki o çocuğa sahip olabilmek için yıllarca sabredip bekleyen bu yolda nelerden vazgecenler var . Siz bile isteye çocuğunuzu yapmış istemiş Allah'ta size vermiş lütfen değerini bilmek için zorlayın kendinizi bunun içinde destek ve tedavi almalısınız .Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Sakin olun lütfen,bu duygular elinizde değil hormonal.Lütfen profesyonel destek alın bir an önce. Eşinizin destek olması güzel ama size uzman yardımı gerekiyor.Eşim sürekli benimle konuşuyor ama diyorum ki o iyi gelmediyse bir de doktora gidip ordan da sonuç alamazsam biterim ben. Hiçbir dayanagim kalmadi artik
lohusalik depresyonu diye birsey var. ben banyoya girdiğimde dusun altında agladigim günleri bilirim. ama gececek..Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Eşinin desteği ayrı profesyonel destek ayrı. Eşinin desteği iyileşmenin sadece bir parçası .Eşim sürekli benimle konuşuyor ama diyorum ki o iyi gelmediyse bir de doktora gidip ordan da sonuç alamazsam biterim ben. Hiçbir dayanagim kalmadi artik
Canim yeni dogum yapan birisinde gorule bilecek şeyler. Annelik zordur ama çocugun buyuyunce, ilk adimlarini atip, ilk kelimeler dokulunce dudagindan o zaman içine sarip sarmaliycaksin. Sadece sabret. Bu hisler için kendini zorlama. Yardim al. Annenler de çocuk bakiminda yardim etsinler. Sadece emzir. Biraz kendini toparla. Evlat bir insana verilecek en guzel hediyyedir. Buyuyunce senin en iyi arkadaşin olucak. Bu duygularinin yerini çok buyuk sevgi alicak. Yekun olarak. Hersey guzel olacakkkMerhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Lohusalık depresyonu gibi gözüküyor.Kendimden biliyorum.Oturup ağlıyor,yemek dahi yiyemiyordum.Hayatim alt üst olmuş gibiydi.Bi kaç ay sonra düzelmeye başladım.Cok kötü günlerdi sabredin geçecek.Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Kıyamam sana! Çok zorluk yaşamışsın, korkmuşsun. Ama hepsi geçti. Bebeğin sağlıkla yanında. Yaşananları düşünme. Kendini yargılama. Her lohusa zaten kendini yetersiz hisseder. Ağlamayan yeni anne olmaz. Yaşadıklarından dolayı senin bu hislerin daha fazla. Yüklenme kendine. Fırsatın varsa psikologla görüş.Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Zaten bebegimin suçu olmadığını bildiğim icin bu haldeyim. Suçsuz günahsız biri beni nasil bu hale getirebildi. Ona kizamadigim için kendime kiziyorum. Haberlerde hasta bebekler gördükçe şükrediyorum halime, ya bende o gariban çaresiz anneler gibi olsaydım o zaman ne yapacaktim. Ama bunların hepsini kendime anlatan da ben, hayatimin bittigini soyleyen de ben.Lütfen psikolojik destek alın çünkü cidden iyi değil haliniz. Allah yardımcınız olsun ama unutmayın ki o çocuğun hiçbir suçu yok ve yine unutmayın ki o çocuğa sahip olabilmek için yıllarca sabredip bekleyen bu yolda nelerden vazgecenler var . Siz bile isteye çocuğunuzu yapmış istemiş Allah'ta size vermiş lütfen değerini bilmek için zorlayın kendinizi bunun içinde destek ve tedavi almalısınız .