Şüphe etmeden önce geçmiş konulara bakarsanız okul etrafındaki başı boş köpeklere karşı bile merhametli olduğumu görürsünüz. Demek ki çocuk sevgisiyle merhamet ilişkilendirilemezmiş.Cocuk sevmeyen insanin icindeki merhamet sevgi ve bilumum duygularin varligindan suphe ederim!!!!
Evli değilim, bilmiyorum evlenince bir çocuk eksikliği hisseder miyim ama etrafımdaki insanlara baktıkça, çocuklara baktıkça herkes anne olmamalı diyorum ve ben de olmaması gerekenlerden biriymişim gibi geliyorAnne değilim henüz,
fakat yinede kaybınızın büyük olacağına inanıyorum.
her anne başka çocuklarıda kendi evladı gibi sevseydi bambaşka bir dünyada olurduk.
demek istediğim,
sizin başka çocukları sevmemenizle kendi evladınızı sevemeyecek olmanız arasında hiç bir ilişki yok.
ben çevremde çok görüyorum,en basit örneği yengem.
başkalarının çocuklarına bırakın sevgiyi,kin doludur.
ama kendi çocukları için ölür.
ne yalan söyleyeyim bende çok tatlı olmadığı ya da muhtaç olmadığı sürece başka çocuklara pek ilgi gösteremiyorum.
ama anne olmayı istiyorum.
evli misiniz bilmiyorum ama evlenince fikriniz değişir kanımca: )
Evli değilim, bilmiyorum evlenince bir çocuk eksikliği hisseder miyim ama etrafımdaki insanlara baktıkça, çocuklara baktıkça herkes anne olmamalı diyorum ve ben de olmaması gerekenlerden biriymişim gibi geliyor
Öğretmenim ve çocuk sevmiyorum, garip olan öğrencilerimi seviyor olmam ve onlara karşı anlayışlı olmam ama başka çocuklara karşı tahammülsüzüm. Sırf bu tahammülsüz olmam sebebiyle anne olmayı hiç düşünmüyorum. Etrafımdaki çocuklar, anne babaların sorumsuzlukları beni çocuklardan tamamen soğuttu. Büyük kayıp mı acaba çocuk sevmemek ve istememek
Bunun etkisi de büyük tabi.herkesin tercihi farklıdır tabii ki
kimi ister,kimi istemez ama ben evlenince bu fikrinizin değişeceğini sanıyorum
madem bir öğretmensiniz ve öğrencilerinizi seviyorsunuz
kendi çocuğunuz olduğunda eminim çok daha fazlasıyla seveceksiniz,bu anneliğin karşı koyulamaz bir duygusu,hissi...
benim için çocuklarım herşeyin önünde gelir
sizi çocuklardan soğutan da sanırım görev yaptığınız okuldaki velilerin ilgisizliği ve belki de sevgisizliği olmuş olmalı
Muhtemelen sorun çıkaran-mızmızlanan sorun yumağı çocuklar seni böyle düşündürüyor canım:))Normal düşünceler bunlar.Zamanla hayatının seyri içinde sen de birgün anne olmayı isteyeceksindir.Gençken farklı düşünülüyor kendimden biliyorum.Ben de çocuklara mesafeli dururdum.İlla her gördüğümüz çocuğa şapır şupur sarılacağız diye bi kaide yok.Kimi çocuk vardır insanın içne sokası gelir kimisi vardır o an gözüne bi küçük canavar gibi gözükür:))yani şımarıklıklarından dolayı.
Merhamet ise çok farklı bi duygu.sevgi ile karıştırmayalım -kıyaslamayalım.
Ancak anne olduktan sonra tüm çocuklara karşı içimde değişik duygular beslemeye başladım.Hepsini suçsuz günahsız birer melek olarak görüyorum.
Hele ki o çocuk hasta ve yardıma muhtaçsa gözlerimden akan yaşa hakim olamıyorum.
Dediğim gibi zaman içinde geldim bu duygusal noktaya.Anne olduktan sonra daha farklı bi pencereden bakıyor insan.
Kendini şimdiden bu tür kısıtlamalara sokma canım.Akışına bırak duygularını.HAyatta her insanın bir değişme noktası var.Ne kadar değişmem asla dese de insan değişiyor zamanla.
Değişmeyecek kadar katı da olabilir tabi insan ancak bunlar biraz uç duygular.Ben ortalama bir profil üzerinden yorum yaptım canım.
Eğer bu derece katı düşüncelere sahipsen bi kayıp yaşamayacaksın sonuçta sen.Çocuk sahibi olmayarak kendine en uygun tercihi yapmış olacaksın.Bu durumu sen kayıp olarak görmedikten sonra mesele olmayacaktır.Ancak çevrenden sorulara maruz kalabilirsin ama kimse kimseye hesap verme durumunda değil.Verdiğin karar seni bağlar sadece.
Yazın 28 bitecek, küçük de değilim ki. Benim yaşımdaki arkadaşlarım 2. çocuklarını doğurduYasiniz kac aceba??? Benim yakin arkadasim da ayni sizin gibiydi.. cocuklari pek sevmez 'cocuk istemiyorum' derdi.. evlendi 8 sene kendi istegiyle cocuk yapmadi.. ama belirli bir yastan sonra sanirim 33-34 yaslarindaydi, cok istemeye basladi.. simdi dunya tatlisi bir kizi var ve yere goge sigdiramiyor, keske 5 sene once yapsaymisim diyor :)))
Herkesin kendine ozel Biyolojik saati vardir ya, eminim sizin de zamaniniz gelince bu duygulariniz olacak...
Bunun etkisi de büyük tabi.
Annesinin gözlüğünü kaybetti diye sopayla dövüp 1 gün okula gelemeyen öğrencim var, yüzüne baksan melek gibi, sessiz, sakin, hiç bir saygısızlığı yok.
Haftalarca yıkanmayan ve kokan öğrencim var,
Dedesinin gelip yeni defter alamam eskisini silsin üzerine yazsın parayı sokakta bulmadım dediği öğrencim var,
Çocuğu ateşler içinde yanarken okula gönderen, evde başımı ağrıtmasın diyip ineği hastalandığında veteriner çağıran velilerim var.
Diyorum bunlar anneyse, annelik- babalık böyle bir şeyse ben olmayayım.
Gerçekten senenin başından beri hikaye kitabı, kırtasiye malzemeleri, el işi kağıdı, karton, yapıştırıcı, defter almaktan yoruldum ve ebeveynlik bana çok itici gelmeye başladı
bende öyleyim,bazen bakıyorum etrafıma ve üzülüyorum.
o kadar isteyipte anne olamayan kadınlar ve çocuğu olup onu yetiştiremeyen kadınlar.
fakat dünya böyle,herşey mükemmel olmuyor.
en basitinden en son youtube da bir video izledim ve hayatımda ilk defa ağır küfürler sıraladım sinirimden.
kadın bebeğine soruyor:''kızlara ne yapacaksın?''
''nasıl atacaksın''
''parmağımla''
''göster bakayım''
çocuk gösteriyor,
anne tekrar''peki kızlar ne diyecek''
çocuk''ayyy'' diyor.
şuan hala küfrediyorum o kadına.
sonrada bu toplum niye böyle oldu,niye sapıklar çoğaldı diyorlar işte böyle mikroplar yüzünden.
ben bu iğrenç insanlarla savaşacağım kendimce...elimden geldiğince iyi yetiştirmeye çalışaşacağım çocuklarımı.
konuya dönecek olursak: );
evlendikten sonra fikrinizin değişeceğini düşünüyorum,
bence kendinize bu şansı tanıyın.
insanın kendi evladına olan sevgisi,erhameti bambaşkadır eminim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?