Çocuklara gıcık oluyorum.

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Ya bi şey dicem ben de inanılmaz gıcık oluyorum şımarık edepsiz çocuklara. Aslında halkımız çocuk yetiştirmeyi beceremediği için %99u arsız ondan gıcık oluyoruz kendine yüklenme yani. Şimdi gelirler çık biliyısın iğrit biz di bililim diye. Muhtemelen bu kadar kınamaya canavar bi cocugum olacak ama napıyım yani. Ben ve kardeşim o kadar uslu edepli kimseyi rahatsız etmeden ama çocukluğumuzu da yaşayarak büyüdük ki bana aşırı itici geliyor aksi çocuklar. Kendinize yüklenmeyin çocuğunuzu çok seveceksiniz, şımarık ve yaramaz olursa da zaten siz o şekilde yetiştirmis olacagınız için hiç rahatsız etmez sizi.
 
Çocuklukta bazı ihtiyaçlarınızın karsilanmamasi dolayısı ile olabilir. Mesela çocukken aglamaniza izin verilmemiştir çocuk ağlamasına dayanamazsıniz gibi. Cocugunuza gıcık olmazsiniz ama huysuzluklarina vs katlanamazsiniz büyük ihtimal. Sizi daha çok rahatsız eder anlayış gosteremezsiniz.
Aslında çocukken çok yaramazdım, bol bol da ağladım :) şöyle güzel bir şey var birine daha yazdım, kedime karşı aşırı sabırlıyım. Çünkü şefkatim çok güçlü ona karşı. Kendi çocuğuma da öyle olmaz mıyım kıyas edersek?
 
Sizi anladım gibi çünkü gıcık olmasamda 3 yaşındaki çocuklar falan hiç hoşuma gitmezdi niyeyse 🤣 ama inanın asıl o zaman tadı çıkıyor anneliğin çünkü sana arkadaş olmaya başlıyor iletişim kurmak hoşuna gidiyor, birey olduğunu daha çok hissediyorsunuz ve en önemlisi size olan ihtiyacının zamanla azalacağını görmek hem mutlu ediyor hem de geçen zamanın kıymetini anlıyorsunuz..

Çokta şaapmayın bence yaşayarak görün tadını çıkarın
 
İnşallah öyle olur. Bir film izledim birkaç ay önce, izleyenler vardır belki adı Kevin Hakkında Konuşmalıyız. Oraaa da çocuk çok zor ve sorunlu bir çocuk, annesi de ona içten içe gıcık oluyor falan. Filmin sonu baya fena spoiler vermiyim ama korktum izleyince ya annelik duygusuna rağmen ona da sinir olursam diye.

Kevin, daha dogmadan annesinin onu kabullenememesi ve hicbir zaman gercekten sevmemesi nedeniyle öyle olmuştu, yani hepimiz birer kevin yaratabiliriz, yaratanlarimiz da var. Her sey bizim elimizde.
 
cocuklari sevmemek, gicik olmak da ne bileyim, cok yetiskin davranisi degil gibime geliyor.

cocuk istemeyip yapmayan kisilere asla lafim olamaz, sonucta sorumluluk almak istememek herkesin hakkidir.
ama cocuk yapip, diger cocuklara gicik oluyorum, ama benimki ayri demek garip degil mi?

Bilemiyorum, cok da derin dusunerek yazmadiniz bu konuyu belki de,
ne diyelim ki simdi, dogumunuza kalmis 2 ay.

bence her cocuk, sadece cocuk oldugu icin musamaha ve tebessum gosterilmesini hak eder.
 
Birazdan linç tayfası gelir. Ben de bu konuyla alakalı konu açmayı düşündüm ama linç yerim diye endişe ettim. Ben hiç çocuk sevmiyorum. Sevemiyorum. Etrafıma bakıyorum ayy ne tatlı ne şirin vs diye konuşuyorlar bana hiç sevimli gelmiyor. Gördüğüm yerde kaçasım geliyor. Uzak durmak istiyorum çocuklardan. Kafam seslerini götürmüyor. Öyle ki çocuk doğurma düşüncesi bile yok bende

Ay evet özellikle ağlama sesi... Çocuğum küçükken acaba aglamadigi bir günümüz olacak mı diye düşünüyordum ama evladına insan çok çok şefkatli oluyor. Yeğenim var 1 yaşında hiç sevmez beni 🤣 aslında ben onu çok seviyorum ama yere düşen yiyeceğe yada TV ye vurduğu oyuncağa kızıyorum. Kucağıma alıp öpüp seviyorum ama ağlayınca annesine veriyorum. Yeğenime de çok merhametliyim onu çok onemserdim ama kız kardeşim aşırı anactir. Benim çocuğumla çok güzel oynar. fıtrat meselesi ben çocukluğumdan beri sevmezdim mic mic çocuklarla olmayı. Sırf bu yüzden lise dışında asla öğretmenlik yapmam. Çünkü sabretmekte çok zorlanirim. Ama evlat çok başka birşey. Onun herşeyine sabrediyorum seve seve hem de.
 
Zaten genel olarak da sabırsız bir insanım. Ama şöyle olumlu bir şey var, kedime karşı aşırı sabırlıyım. Çocuğum gibi oldu artık, kızsam bile en fazla söylenirim iki dk sonra sarılırım gidip. Çocuğuma da sabırlı olamaz mıyım acaba bunun gibi?
Emek verdiğin birini sevmemen veya gicik.olman pek olası degil zaten. Kedi de olsa kuş da evlat da bu böyle:) zaman zaman çaresiz kaldigin veya yorulduğun sıkıldığın oluyor ama bir şekilde evladına karşı ehh yeter diyecek noktaya gelmiyorsun:)
 
Aynen, çocuk nasıl sevilmez diye linç etmeye koşanlar olabilir ama yapacak bir şey yok. Tek olduğumu da düşünmüyorum toplumda zaten bence birçok insan var çocuk sevmeyen. Zaten benim derdim çocukları sevemiyorum değil, kendi çocuğuma karşı nasıl olurum. Yoksa çocukları sevmemek benim için sorun değil :)
Evet kendi cocugunuza tahammulunuz yuksek olur eminim, bu dusuncelerle nasil cocuk yapma cesareti gosterdiniz onu merak ettim. Derdim yargilamak degil merak ettim sadece
 
2 oğlum var çoook seviyorum ama ne yalan söyliyim başka çocukları pek sevmem :) kendi çocuğu farklı oluyor insanın.
Aynı ben... Bebekte beklenmedik şekilde oldu cok korktum ona da öyle yaklasacagim diye. Benim eşimde çok sevmez çocukları. Ama hiç bekledigimiz şekilde olmadı :) hatta daha iyi yetiştirme çabası içinde oldum hep. Şu an 5 yaşında hala başka çocukları çok sevmem ama oğlum çok bıcır bıcır geliyor :)) yine de şu var bütün benliğimi anneliğe vermiş filan değilim. Şu an anneannesi ne gitti akşam alacağız ne yalan söyleyeyim gitti diye mutluyum :) ama yarinimizi tüm gün onun mutlu olacağı etkinliğe ayırdık. İçiniz rahat olsun. İnşallah sağlıkla kucağınıza alın. İnsan yavrusunu çok çok çok seviyor...
Ben de çocuk sevmem ama kendi çocuğumu severim.
aynen böyleydim, kendi çocuğunuz olunca durum değişiyor :)
Rahatladım Valla 😃
 
Aslında çocukken çok yaramazdım, bol bol da ağladım :) şöyle güzel bir şey var birine daha yazdım, kedime karşı aşırı sabırlıyım. Çünkü şefkatim çok güçlü ona karşı. Kendi çocuğuma da öyle olmaz mıyım kıyas edersek?
Yaramaz olmaması pek mümkün değil aslında çocuklar evde enerjiyi nasıl atacaklarını bilemiyorlar.. e malum şartlarda korkudan sokacağaçıkamıyorlar bile..
Ama şımarıklık ebeveynin elinde tutarlı, dozunda davranan, her ağladığında "ki 2 yaş sendorumu" sırf sussun diye onu anlamak kuralları öğretmek yerine ne isterse şak diye yapılırsa tabi şımarık olur çocuk..
 
bence her cocuk, sadece cocuk oldugu icin musamaha ve tebessum gosterilmesini hak eder.
Heh bu yüzden arsız ve şımarık oluyolar işte. Nerde nasıl davranılacagını ve insanları toplumu rahatsız etmemeyi öğretmek gerek. Onlar da insan her şeye müsamaha gösterirsen arsız olur. Onu geçtim bence ennn önemlisi büyüyünce hayatın gerçekleri tokat gibi çarpar yüzüne mutsuz olur.
 
Birazdan linç tayfası gelir. Ben de bu konuyla alakalı konu açmayı düşündüm ama linç yerim diye endişe ettim. Ben hiç çocuk sevmiyorum. Sevemiyorum. Etrafıma bakıyorum ayy ne tatlı ne şirin vs diye konuşuyorlar bana hiç sevimli gelmiyor. Gördüğüm yerde kaçasım geliyor. Uzak durmak istiyorum çocuklardan. Kafam seslerini götürmüyor. Öyle ki çocuk doğurma düşüncesi bile yok bende
Aynı ben.
Hayat tabi ki kendini bana tersten göstermeliydi ki yerinde duramayan bir erkek evlat sahibi oldum :D
Şimdi o söylediklerimin karşı tarafındayım ve birileri de bana söyleniyor ve acıyarak bakıyor.
Tek tesellim onların da zamanı gelecek :D :D
 
Ay yeminle ben de gıcık oluyorum.
Kendi çocuğuma da oluyorum, sonra seviyorum, geçinip gidiyoruz.

Bu gıcık olma durumu biraz da çocuğun gelişimini çok bilmemekle ilgili.
Kendi çocuğunda öğreniyorsun ve alışıyorsun, aaa normal bi davranışmış aslında çocuğunki diyorsun.
Başkalarına da gıcık olmuyorsun böylece.
Ay bazen de oluyorsun, insanız sonuçta.
 
Ya bi şey dicem ben de inanılmaz gıcık oluyorum şımarık edepsiz çocuklara. Aslında halkımız çocuk yetiştirmeyi beceremediği için %99u arsız ondan gıcık oluyoruz kendine yüklenme yani. Şimdi gelirler çık biliyısın iğrit biz di bililim diye. Muhtemelen bu kadar kınamaya canavar bi cocugum olacak ama napıyım yani. Ben ve kardeşim o kadar uslu edepli kimseyi rahatsız etmeden ama çocukluğumuzu da yaşayarak büyüdük ki bana aşırı itici geliyor aksi çocuklar. Kendinize yüklenmeyin çocuğunuzu çok seveceksiniz, şımarık ve yaramaz olursa da zaten siz o şekilde yetiştirmis olacagınız için hiç rahatsız etmez sizi.
Katılıyorum size. Bakın ben de çok yaramazdım çocukken, bana ümitköyün çetesi derlermiş semte binaen :) ama hiç şımarık değilmişim ki hatırlıyorum değildim yani. Şimdi o kadar şımarık, terbiyesiz çocuklar var ki insan antipati duyuyor. Ben bu meselede sadece aileleri suçlamıyorum, biz toplum olarak bu hale getirdik çocukları muhtemelen.
 
Heh bu yüzden arsız ve şımarık oluyolar işte. Nerde nasıl davranılacagını ve insanları toplumu rahatsız etmemeyi öğretmek gerek. Onlar da insan her şeye müsamaha gösterirsen arsız olur. Onu geçtim bence ennn önemlisi büyüyünce hayatın gerçekleri tokat gibi çarpar yüzüne mutsuz olur.

ben helikopter ebeveynligi savunmuyorum elbette,
cocuklara musamaha gosterilmeli, tebessum edilmeli dedigimde bu cikarimi nasil yaptiniz.
 
Kevin, daha dogmadan annesinin onu kabullenememesi ve hicbir zaman gercekten sevmemesi nedeniyle öyle olmuştu, yani hepimiz birer kevin yaratabiliriz, yaratanlarimiz da var. Her sey bizim elimizde.
Evet, beklenmedik bir gebelik ve çocuğun hayatını mahvettiği düşüncesi var kadında bizim isteyerek oldu. Sadece o kadın gibi tahammülsüz ve içten içe gıcık olan bir anne olmaktan korkarım. Şu an kedime karşı çok büyük bir sabır ve şefkatim var, çocuğuma da öyle olabilirim değil mi?
 
cocuklari sevmemek, gicik olmak da ne bileyim, cok yetiskin davranisi degil gibime geliyor.

cocuk istemeyip yapmayan kisilere asla lafim olamaz, sonucta sorumluluk almak istememek herkesin hakkidir.
ama cocuk yapip, diger cocuklara gicik oluyorum, ama benimki ayri demek garip degil mi?

Bilemiyorum, cok da derin dusunerek yazmadiniz bu konuyu belki de,
ne diyelim ki simdi, dogumunuza kalmis 2 ay.

bence her cocuk, sadece cocuk oldugu icin musamaha ve tebessum gosterilmesini hak eder.

Ya tabiki insan bir çocuk gördüğünde sevimli davranır ama bunu seve seve yapan var bir de yapmak zorunda hisseden. Ben de kendimi yapmak zorunda hisseden tarafta görüyorum. Kucağıma çocuğu verip on dakika almayan anneye dayanamam mesela. Kimseye de o yüzden çocuğumu uzun süre birakmadim. Yine kötü davranilmaz hatta hayatı boyunca iyi olsun diye çok dikkat edilir ama bir de aşkla seven tipler var. Saygı duyuyorum ama herkes aynı değil.

1 hafta gorumcemin iki çocuğuna baktım. Çok da merhametle severek baktım.yıkadım ,hastalandilar ilgilendim ,uyuttum, yedirdim ama çok zorlandım kendi içimde. Hissettirmedim asla. Şimdi çocuklar arayıp beni ozlediklerini soyluyorlar çok seviyorlar beni. Ben de seviyorum ama ayila bayıla değil. Bana normal geliyor bu durum...
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Back
X