çocuklu kadın kariyer yapamaz mı?

xsxeremim .!.:

Merhaba arkadaşlar, uzun yıllardır bu siteyi takip ediyorum bdv ye de sıkça takılıyorum. Burada farklı bakış açılarını okumak çok faydalı oluyor. Şimdi kendi sıkıntımı paylaşmak istiyorum. 10 yıllık evliyim. Biri 9 diğeri 3 yaşında iki çocuğum var. Öğretmenim, eşimde öğretmen. Doğuda kendi memleketimizde yaşıyoruz.

Evliliğim boyunca eşimle çok sıkıntılar yaşadık. Özellikle şu son 1 yıl psikolojim alt üst oldu. Dayak yemek dışında bir erkek bir kadına en kötü ne yapabiliyorsa hepsini yaşadım maalesef. Hakaret, aşağılanma, maddi manevi sonuna kadar sömürülme, her türlü kendimi yetersiz hissettirilme, ortak aldığımız evin benden habersiz satışa çıkarılması, eve geldiğimde emlakçı ve alıcıları görmem, öl de kurtulayım, gidişin olsunda dönüşün olmasın lafları, telefonunda bulunduğumuz ilde eskort aramalar, ailemi adam yerine koymamalar…..hep sabır çektim , artık tak etti. Ve tüm bunların sebebi benim bu yıl öğrenimime devam etmek istemem oldu.

Doktoraya başlamak istedim geçen eylül ayında, yüksek lisansımı bitirdim, dil sınavlarını geçtim, hocalarımın desteğiyle doktoraya alındım. Gittiğim üniversite evime 2 saat mesafede, kendi aracımla gidiyorum, tüm ev kamera döşeli, bakıcımız ve günlük temizlikçimizde vardı ve sadece cumartesi günleri ders var, ondada devamsızlık hakkı vs derken her dönem 8 defa ancak gittim. Ama her gidişim ve gelişim olay oldu, burnumdan geldi. Ben yeni bir şeyler öğrenmek kendimi geliştirmek isterken adam tutuştu resmen.

Zaten çok iyi bir evliliğim yoktu, şu an enkaz bile kalmadı. Bu yıl ilk yılımdı kavga dövüş gittim. Gelecek yıl sadece ilk dönem ekim ve ocak arası yine hafta sonu derslerine katılacağım. Toplamda 8 defa ancak giderim. Ondan sonrası zaten evde kendim çalışacağım yeterlilik, tez vs. eşim bu yolda asla bana destek çıkmayacağını, beni boşayacağını söylüyor. Artık hiç kaldıracak gücüm kalmadı. Yaşayan ölü oldum resmen.

Eşim Beni okuldan Vazgeçirmek için aileleri araya kattı, benim ailem arkamda, kızım sen eğitimine devam et, çocuklarına biz bakarız diyorlar. Bu yıl kullandığım antidepresanlara rağmen ağlama krizlerim hiç bitmedi. Ondan hiç bir şey istemedim şimdiye dek, ne evlenirken ne sonrasında , hep kendime yeten bir kadın oldum. Tayinim çıkmıyor, evleri ayırmak istiyorum ama bunca sorumluluğun altından kalkabilir miyim bilmiyorum. Hakkı boşamak bu adamın ama aptal mıyım ben, neden onla halen aynı evdeyim bilmiyorum. Kızlar ben mi hata yapıyorum çocuklu kadın doktora yapamaz mı, bende mi suç… Allah rızası için sağlıklı düşünemiyorum lütfen fikirlerinizi esirgemeyin.

Genişletmek için tıkla...

xsxeremim .!.:

bu arada asla evimi ve çocuklarımı ihmal etmedim. evde hiç ders çalışmadım korkudan kavga çıkacak diye, okulda öğle araları, teneffüs araları ve gece herkes uyuduktan sonra kaçak çalıştım. her gün düzenli yemek yaparım, büyük kızın ders ve ödevleri bende, kız bir defa denemede 2 yanlış yapmış diye yemediğim hakaret kalmadı, nasıl olur da 2 yanlış yaparmış. en basiti market alışverişi bile bende, adam aldıklarımı bile gelip arabadan eve taşımaktan aciz bir adam. hiç yoruldum bile diyemedim ,bir yandan okuldaki öğrenciler, bir yandan doktora öğrenciliği, kendi çocuklarım. eşimi şimdiye kadar yeterince tanıdığımı düşünüyordum ama adam öyle bir kendini gizlemiş ki yıllardır. şu an yaşadıklarımı aklım hayalim almıyor.

Genişletmek için tıkla...