Çocukluk fotoğrafına yeniden bakınca görülenler

Çocukluk fotolarımı görünce ne kadar masummuşum günahsız diyorum keşke yeniden öyle olsam ve hiç hata yapmadan büyüsem diyorum
Çocuklarını görüyor musun?
Mesela o fotoğraftaki sen, ve çocukların oyun oynasa?
Ya da sen onlardan biraz büyük çocuk olsan?
 
Mutluluk vardı, hayatı seviyordum,şimdi çocuklar için mecburi yaşamak, biran önce yaslanıp gunlerimi saymak istiyorum. Tabi bizim çocuklar büyüyüp yuva kurup mutlu olsunlar ondan emin olayım öyle goceyim. Yada hiç evlmeseydim yaşamak zorunda kalmazdim diyorum ,yabilmiyorum neyse, bildiğim ve dilediğim tek bişey var, Rabb'im babama şifa versin bize bağışlasın tek dileğim onları başımızdan eksik etmesin.
 
Bakınca işte tam onu düşünüyordum
Diyorsun değil mi :))

Ben de o malum fotoğrafta gülmüşüm de
Kime neye neden bilmiyorum
 
Her bakışta mı ölüm geliyor aklına?

Ben benim çocukluğu çıkarıp, yanımda büyütmek, korumak sarılıp uyumak isterim :)
Yok elbette, güzel anılar da geliyor bazen, ama uzun incelersem genelde gitmiş, yok bu hissi ağır basıyor....sevdiklerimin küçüklüklerine aynı şekilde inceleyerek bakınca da gözlerim doluyor.
 
Çocukluk fotoğraflarımda hiç mutlu gözükmüyorum. İnceledikçe fark ediyorum mutlu bir çocuk olmama rağmen dışarıdan hiç belli olmuyor ve hala böyleyim

Bir de burnuma bakarım hep çocukluk fotoğraflarında. Ulan ergenlik neden aldın güzel ufak burnumu bendeen.
 

Şimdi çocukluk gibi gülemiyoruz doğru,
Ama ailen ile böyle ağzın açık çok güldüğün fotoğraf yok mu?
Bakınca o an ne mutlu olduğunu hatırladın.

Ama gülücük sabit kaldı, her bakışta anlamı derinleşti fotoğrafın, her bakışta başka hatıra mesela duvardaki arap bacı kafaları gibi
Kim bilir onlar neyi hatırlattı, neyin fatkındalığı
 
Yok elbette, güzel anılar da geliyor bazen, ama uzun incelersem genelde gitmiş, yok bu hissi ağır basıyor....sevdiklerimin küçüklüklerine aynı şekilde inceleyerek bakınca da gözlerim doluyor.

O fotoğrafa bugünkü tecrüben aklın ile
Gidebilsen, tavsiye verir miydin ordakilere?

Ben kendime sarılıp ağlamak isterdi
 

Benim de burnum büyüdükçe çirkinleşti
Ameliyat oldum, çaresi var :)
 
hep mutsuzluk görüyorum ben. doğum günümü kutlarken yanımda ya annem var ya babam, beraber hiç yoklar. yazın ailemle tatile gittiğimiz hiçbir fotoğrafım yok hep yaz okuluna tıkılmışım bir sürü belge almışım yaz okulunu bitirdim diye. lunaparkta her şeye istediğim kadar binebilirmişim ama genelde babam “çok yorgunum” dediği için acele acele iki oyuncağa bindirilip bir de yalandan fotoğrafım çekilmiş. tek bir fotoğrafa bakınca bile hatırlıyorum bunları ve cidden nefret ediyorum küçüklük fotoğraflarından.

anneme sarıldığım var bir tane, 17 sene önce ve son sarılışımız herhalde başka hatırlamıyorum öyle. orada çok benziyoruz, hala da çok benziyoruz zaten. ama çocuğum bana benzesin istemem. hep gözlerimin arkasında bir yerde bir soğukluk görüyorum çünkü annemden gelmiş.

direkt 22 yaşımdan, kendimden başka kimseyi düşünmediğim zamandan başlatmak isterdim ben fotoğraflarımı ve anneme hiç benzememek isterdim. :)

çok doluymuşum bu konuda ben demekki ne yazdım ama. yine yazdım konuna ama bu sefer beni üzmeyeceğini düşünerek. :)
 
O fotoğrafa bugünkü tecrüben aklın ile
Gidebilsen, tavsiye verir miydin ordakilere?

Ben kendime sarılıp ağlamak isterdi
Muhtemelen sadece uzaktan seyrederdim. Çocukluğum çok daha mutluydu çünkü; aynı saf duygularla sevmek, gelecek endişesi olmadan, sadece anı dolu dolu yaşamak büyüyünce mümkün olmuyor. "Büyüme sakın, bir halt yok...günler bile suyunu çekecek" demek de çok mantıklı değil sanki.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…