Oğlum tam eşimle benim ortam.
Gülüşümüz ise aynı, güldüğüm tüm bebeklik fotoğraflarım, oğlumla aynı. Tabi farklarımız var; ben kahve saçlıyım, oğlum sarışın ama ağız, gözler aynı.
Annemle benzer yerimiz pek yok, babama benziyorum.
Peki hiç hayal ediyor musun
Kendi çocukluğun ve oğlunun o yaşını
Yani keşke oğlumun yaşına gitsem, ikimiz de çocuk olup oynasak diye
Ya da bir kaç yaş büyük olarak oğlundan
Veya oğlunu, kendi çocukluk fotoğrafına göndermek ister miydin?
:)
Fakat sen benden robot resim çizmemi ister gibi betimlemişsin.Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Bir tane bebeklik fotoğrafım var. Yeni evli yengemin kucağına vermişler beni. Hayattan bezmişim 6 ay civarında. Gözüm toprağa bakıyor. Eller yana düşmüş. Çocukken o fotoğrafı anneme gösterip "anne burda ölmüşüm sanırım" dediğimi hatırlıyorum. Saçlarım sarı. Neyse ki bne küçükken sarışınmışım aslında yalanını doğrulayan bir kanıt var elimde. Başka bebeklik fotoğrafım yok zaten.
Sonra 4 yaşında bir fotoğrafım var. Dört kişilik aile pozu. Küçük kardeşim henüz yok ortada. Annem kırmızı rujunu dokundurmuş dudaklarıma. O fotoğrafta mutluydum, hatırlıyorum.
Bir sonraki fotoğraf okul bahçesinden. Eskiden toplu sınıf fotoğrafları çekilirdi okulun bahçesinde. Kendimi bulmam için büyüteçe ihtiyaç duyduğum bir fotoğraf. Kafamın yarısı görünüyor muhtemelen ayak ucunda durmuşum görüneyim diye. Sınıf arkadaşlarım büyük benden üç yaş. Hepsi de insan irisi maşallah. Yiyip mıçmamışlar. Epey mutsuzum o fotoğrafta. Muhtemelen neden bunu yapıyoruz diye düşünmekteyim.
Ben anı biriktirebilen biri değilim. Fotoğraf çekmeyi de çektirmeyi de sevmem. Var olan fotoğraflara da bakmam. Bende hasıl olan his iç sıkıntısı. Acıdan kaçma eğilimim olduğundan ötürü, geçmiş fotoğraflarını da sevmiyorum. Güzel hatıralar zihnimde, en taze haliyle. Fotoğraflar bana kötü anları hatırlatıyor ve ben onları silmek istiyorum. Böyle işte.
Hiç düşünmedim, ama oğlumla beraber oynayamazdık, muhtemelen çocuğum benim çocukluğumdan dayak yerdi. Çok dua ettim çocuğum huy olarak bana benzemesin diye ki ters yönlerimiz benzemiyor gibi görünüyor, beni yanıltmaz huy değiştirmezse.
İlginç sorular bunlar Güney, nereden geldi aklına, neden bunları düşünüyorsun?
Anne ve babana benzemedigini mi sorun ettin?, anlamadim.
Annem esmer. Babam da. Ben kucukken saclarim sapsari idi. Simdi kumralim. Ne anneme ne de babama benziyorum. Kardeslerim de esmer. Sorun etmedim. Cunku halama benziyorum.
Eger aklinizda bir suphe varsa DNA tesi yaptirin.
Benim de küçüklüğüme ait resim çok az olanlar da en az bir buçuk iki yaş bi abim var onun çok daha küçüklük fotoğrafları var hatta studyoda çekilmiş iki üç fotoğraf var ama benim yok. Anne babama da pek benzemiyorum teyzelerime benziyorum. Arada sırada bu mevzunun lafı geçerdi ama annem ve babam beni sevdiği için hiç kafama takmazdım .bana kardeşlerine benzeyen insanlar çok hoş görünüyor annesine babasına benzeyenler falan ama onun dışında hiç sorun olmadı küçükken arada uzulurdum ama beni üzen farklı şeyler vardı bu konuya hiç takilmadimMerhaba.
Anlamayan için şuraya sıkıştırayım, ben aileme benzemediğim için, çok ezildim, dalga, alay gırla doluydu. Aile fotoğrafı var, üyeleri benzer konusu var diye sosyal bilgiler dersine bilerek burnumu kanattım, Veli toplantısı en büyük kabusumdu, çünkü çocuklarının ne kadar ebeveyne benzediğini konuşan insanlar ve öğretmenler vardı.
Benim çocukluk fotoğraflarım 4 yaşında başlıyor aile albümümüzde.
Çünkü değişik olaylar var.
Bugün 2 yaşıma ait fotoğrafımı gördüm.
Tanımadığım tatlı bir kız gördüm, çok ama çok uzun süre sonra o, çocuğun ben olduğuma ikna oldum.
Belki kendi albümümüzde eskiden bu zamana görseydim, tanışık olurdum.
Bilemiyorum.
Benim durumu bırakıp, sizlere sormak istiyorum, siz ne hissediyorsunuz, her bakışta neyi farklı görüyorsunuz?
Ağaç, çiçek, çocuk sabit
Fakat her bakışta, ne değişiyor?
Anne olanlar, bazen kendi çocukluğuna benzetiyor evlatlarını, bu nasıl oluyor?
Ben o iki yaş çocuğuna bakıp, gelecekte yaşayacakları için üzüldüm.
Siz de yazın, benimki normal mi, ne hissetmem gerek
Cevaplarınız yardımcı olacak
Çocuğuz, sizin minik haline benzerken
Onun yaşayacakları, sizinki gibi olacak endişesi oluyor mu
Fakat sen benden robot resim çizmemi ister gibi betimlemişsin.
Baktığında hakikaten gördüğün sadece onlar mı?
Mesela anne olmadan önce, ve sonra
Hala aynı mı fotoğraf?
O anı hatırlamıyor musun? Okul bahçesini, tek kare senin Zihni’nde o okul bahçesini yeniden görmene yetmiyor mu?
Ben ilkokul fotoğrafımda ilk defa Çeşme’den su içmeyi denediğim yerde, yalak gibi biriken yere düştüğümü hatırladım :) kenarından çıkmış o buza için tasarlanan Çeşme eski fotoğrafta :)
O an çok çaresiz hissettim, canım açısından çok kimsesizlik
Büyük sınıflar geldi kaldırdı, koluma girdi
Kocaman okul tek öğretmenimi tanıyorum
Aysel öğretmenime götürün diye ağlamıştım, ama korkudan ağlamışım :)
İyi niyetin için sevindim :)Psikolojiniz bozuk .Tedavi olun filan demiyorum biraz yürüyüs ,spor hobi edinin .Uvey evlat olsanız yine insan üstesinden gelir .
Anama babama benzesem ne olur benzemesem ne olur .
Benim kucukluk fotograflarim baya fazla.mesela her yilki dogum gunumde de fotolar var.ben cok bakarim cok severim fotolari.hafizam da iyidir bir cogunda cektirdigim gunu ,o zamanki dusuncelerimi hatirlarim.mesela videolar da var.aslinda simdi daha neseyle bakilabiliyor ama allah gecinden versin kaybettigim birileri olursa cok daha duygusal ve uzucu olur onlara bakmak
Ya ben tam anlamadim kusura bakmayin. Yorumlari da tam okumadim. Sorunu da anlamadim demistim zaten.Neden?
Zaten DNA bir değil :)
Mühim değil, anlasan da netice değişmiyor :)Ya ben tam anlamadim kusura bakmayin. Yorumlari da tam okumadim. Sorunu da anlamadim demistim zaten.
Aslında arabesk değilDedim ya bakmıyorum fotoğraflara :) en son ne zaman baktım hatırlamıyorum bile. İçim sıkılıyor bilmiyorum sebebini.
Ben kolay kolay unutamıyorum zaten hatıraları. Dört yaşındayken babamın çalıştığı iş yerinin telefon numarasını, orada çalışan hemşirenin ayrık dişlerini, telefondaki kırık tuşu, bakkalın futbolcu olmak isteyen ergen irisi oğlunu... Her şeyi hatırlıyorum ayrıntısına kadar. Ben fotoğraflara bakıp yeniden her şeyin canlanmasını istemiyorum. Zaten geleceğe ve hatta ana odaklanamıyorum, bir de geçmişi halihazırda gereksiz bir sürü ayrıntısıyla hatırlarken yeni anılar mı hortlatayım yok yere :) başım ağırır sonra ahdjdjjd.
Dediğim gibi acı, hüzün, özlem gibi hislerden kaçma eğilimim var. O yüzden bakıp incelemiyorum.
Öncelikle tüm bu soruları kafandan at çünkü ben de aileme hiç benzemem ve tek çocuğum. Ne görünüş, ne düşünce tarzı, ne huylar... Hiçbiri yok bende. Hem neden bu kadar dert ediyorsun ? Seni büyüten aile onlarsa evlatlık dahi olsan bence bir önemi yok. Hem bu şüphelerini ailene açtın mı ? Evlatlık olsan emin ol büyüdüğün çevre hemen öterdi :)))Merhaba.
Anlamayan için şuraya sıkıştırayım, ben aileme benzemediğim için, çok ezildim, dalga, alay gırla doluydu. Aile fotoğrafı var, üyeleri benzer konusu var diye sosyal bilgiler dersine bilerek burnumu kanattım, Veli toplantısı en büyük kabusumdu, çünkü çocuklarının ne kadar ebeveyne benzediğini konuşan insanlar ve öğretmenler vardı.
Benim çocukluk fotoğraflarım 4 yaşında başlıyor aile albümümüzde.
Çünkü değişik olaylar var.
Bugün 2 yaşıma ait fotoğrafımı gördüm.
Tanımadığım tatlı bir kız gördüm, çok ama çok uzun süre sonra o, çocuğun ben olduğuma ikna oldum.
Belki kendi albümümüzde eskiden bu zamana görseydim, tanışık olurdum.
Bilemiyorum.
Benim durumu bırakıp, sizlere sormak istiyorum, siz ne hissediyorsunuz, her bakışta neyi farklı görüyorsunuz?
Ağaç, çiçek, çocuk sabit
Fakat her bakışta, ne değişiyor?
Anne olanlar, bazen kendi çocukluğuna benzetiyor evlatlarını, bu nasıl oluyor?
Ben o iki yaş çocuğuna bakıp, gelecekte yaşayacakları için üzüldüm.
Siz de yazın, benimki normal mi, ne hissetmem gerek
Cevaplarınız yardımcı olacak
Çocuğuz, sizin minik haline benzerken
Onun yaşayacakları, sizinki gibi olacak endişesi oluyor mu
Aaa ne kadar dolu dolu yazmışsın :)Ben çocukluk fotoğraflarıma bakınca kendimi görüyorum, ben hala o’yum, onlar hala ben. Hiç yabancı gelmiyor. Aynaya bakıyormuş gibi hissediyorum. Hiç soyutlanmadım çocukluğumdan. Beni sadece, çocukken gelecekteki kendime yazdığım notlar üzüyor. Gerçekleştiremediğim hayallerimi görüyorum.
Sizin bu “o ana dönüş” olayınızı kokular ve seslerle daha çok yaşıyorum ben.
Ama şu ebeveyne benzeme olayını anlayamadım. Kendi çocuğum olmasa da akrabaların çocuklarından benim çocukluğuma benzetilenler oluyor, bana hiçbir şey hissettirmiyor. Her birey kendi hikayesini yaşıyor neticede.
Öncelikle tüm bu soruları kafandan at çünkü ben de aileme hiç benzemem ve tek çocuğum. Ne görünüş, ne düşünce tarzı, ne huylar... Hiçbiri yok bende. Hem neden bu kadar dert ediyorsun ? Seni büyüten aile onlarsa evlatlık dahi olsan bence bir önemi yok. Hem bu şüphelerini ailene açtın mı ? Evlatlık olsan emin ol büyüdüğün çevre hemen öterdi :)))
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?