Güzelliğin görecesinden girecektim, vazgeçtim... "İnsanların güzellik algısı komple bozuldu zaten işin orası da var şeapma Gangsta" dedim.
Bir insanın en güzel yanı, özgüvenli duruşu ve sağlıklı olduğu günleridir, gerisi boş.
Bugün saçınız seyrekse ne olmuş? 27 yaşında mıydım neydim, saçlarım elime sapır sapır gelmeye başladığında, ağır stresten saçkıran olmuşum ve enseme kortizon iğnesi yapmaktan söz ediyorlardı en son :) O da kesin çözüm değildi he, komple kel kalma durumum vardı ve saçların geri gelip gelmeyeceği de muamma. O durumda bile "Peruk takarım kız ne güzel peruklar yapmış adamlar" dedim. Var olduğunu düşündüğünüz bir güzelliği kaybediyor olsanız ne olacaktı peki? Siz sadece yok zannettiğinize üzülüyorsunuz.
Komşular yüzümü görünce "Maşaaaallaaaahhh ay parçası ayyy parçası kız nazar duası okuyun" derlerdi, hee hakket ay parçası olduydu 3 seneye kadar, akne sorunları başlayınca, krater gibin suratla

En sevdiğim yerim (Yüzüm) en nefret ettiğim yerim haline geldi. Sonra umursamamayı öğrendim, geçti. Bu kadar basit.
Kilom dersen, anoreksik oldum bak o da ayrı bir hikaye

Bizim dönem sıfır beden, heroin chick modası vardı, ben balık etliyim filan bildiğin kıvrımlı bir ergenim.
İlk sevgilimin kankeytosu "Napıyon bu ayıyla" demiş, kendisi sanki Sindirella, baksan o da bir sevimli ayıcık adeta

Sonra işte blumia, sonrasında anoreksiya... Değdi mi millet için 48 kiloya düşüp tırnaklarımın kırıldığını izlemeye? (175 boyu da ilave edeyim de zayıflığı düşünün)
Kendimi fark ettiğimde göz çukurlarımı görebiliyordum.
Daha anlatayım mı balım?
Başkalarının güzellik anlayışına göre yaşarsan, Nasreddin Hoca ile oğlunun eşekle köyden geçtiği fıkrasına dönersin.
Özgüven biraz.