- 12 Haziran 2016
- 938
- 1.816
- 113
Merhaba kızlar. Öncelikle eski konumu şuraya bırakayım. Kayınvalide
Doğumumda çıkan bu sorunlar yüzünden ben eşimin ailesiyle, eşimde benim ailemle görüşmüyor. Eşim de ben de kendi ailelerimizle normal olarak görüşmeye devam ediyoruz. Bebeğimiz de iki aileyle görüşüyor. Birbirimize bu konuda müdahale etmiyoruz. Hatta şu an ziyaret etmek için ailemin yanındayım. Ama sorunlar bitmiyor. Bitmedikçe de ben artık intihar edecek seviyeye geliyorum.
Eşim bu süreçte çok değişti. Bana göre mükemmel bir baba oldu. Elinden geldiğince de iyi bir eş olmaya çalışıyor asla hakkını yiyemem. Ailemle görüşmeme ve bebeğin görüşmesine müdahale etmiyor, edemez o ayrı ama bu durumdan rahatsız da değil. 5 gün kalacağım konusunda anlaşarak geldim. Ve eşimin bu konuda kabul edilebilir bir açıklaması oldu neden uzun kalmamızı istemediğini açıkladı. Fakat ailem bu durumu kabullenmiyor resmen. Dün geldim, geldiğimden beri neden 5 gün kalacağım kaçıncıya konuşuluyor. Evet az sayılabilecek bir süre belki ama bunu konuşarak geldim sonuçta ve daha fazlasında bende bunalıyorum. Evden ayrılalı 10 sene olduğu için uzun süre aynı evde kaldığımız zaman problem çıkıyor. O yüzden bana da yeterli geldi.
Ama ailem ısrarla 5 güne az diyip konu açıyor. Babasıyla böyle konuştuk diyorum anlamıyorlar. Israrla çok az diyip duruyorlar. Torunlarını özlüyorlar anlıyorum ama bu sebeple de beni eşime karşı kışkırtıyorlar. Gelmeden önce bile sürekli telefonda eşimle ilgili olumsuz konular konuşuyoruz. Evet çoğunda haklılar ama bıktım bu durumlardan artık. Eşim aileme karşı çok nemrut, ailem eşime karşı çok kışkırtıcı. Ya eşime karşı makul olup çok mutlu olmadan ama nispeten huzur içerisinde yaşayabiliyorum. Ailemle ilgili direttiğim noktada huzurum kaçıyor olan bana oluyor. Fakat bunu anlatamıyorum. Niye 5 gün kalıyorsun sizin evde eşinin mi dediği oluyor tarzı baskılar yapıyorlar. Orta yolu bulmam bile normal gelmiyor onlara damatlarına olan nefretleri den ötürü. Ben de memnun değilim ama eşimle kalmak zorundayım. Bebeğim çok küçük olduğu için çalışma durumum yok. Baba evine dönsem tabiki bakarlar fakat dönsem bakacak mısın ben çalışmayacağım dediğimde de hayır diyorlar. Özellikle annem eşimi çok kışkırtmak istiyor farkındayım. Mesela yaşadığım şehre torun görmeye gelip eşimle benim çok yakın bir arkadaşımla sırf eşime inat görüşmeyi istiyor.( Bu arkadaşla ailemin de arası iyidir, arada telefonla falan da görüşürler.) Biraz önce artık patladım. Ben arada kalmaktan çok yoruldum. Boşanıp dönsem her şey daha kötü olacak farkındayım. Eşimle ailem mevzu olmadığı sürece son dönemde çok iyiyiz. Bana karşı sevgililikte bile olduğundan daha iyi. Onla ilgili tüm şikayetlerimi çözüyor veya çözmeye çalışıyor. Ben de artık kavga etmek istemediğimden bazı şeyleri görmüyor, duymuyorum.(burada kastım laf sokma, imalı konuşma gibi şeyler)
Aileme kışkırtmayın beni dediğimdeyse iş çok değişiyor. Haklıymış gibi davranmaya, üste çıkmaya başlıyorlar. Annem söylediği bazı şeyleri inkar ediyor falan. Ben de dayanamıyorum ve sinirimden ağlıyorum. Bıktım gerçekten bu durumdan. Bu saçma küslük bitmeyecek biliyorum, kimseden öyle bir talebim de yok. Ama bu şekilde giderse ailemi söküp atmam gerekecek gibi geliyor bana. Çünkü şöyle bir baktığımda eşim bana karşı makulken ailem ille kendi istedikleri olsun modunda. Bebeği düşündükleri yok. Evet bebek için ellerinden geleni yapıyorlar, alıyorlar, çok seviyorlar okey ama babasız büyümesi ihtimali onları rahatsız etmiyor. Aksine bu durumu istiyor gibiler özellikle annem.
Ben naapmalıyım bilmiyorum. Çok akıl verilecek bir konuda değil farkındayım ama biraz rahatlamak, içime dökmek istedim. Okuyan, yol gösteren herkese çok teşekkür ederim.
Doğumumda çıkan bu sorunlar yüzünden ben eşimin ailesiyle, eşimde benim ailemle görüşmüyor. Eşim de ben de kendi ailelerimizle normal olarak görüşmeye devam ediyoruz. Bebeğimiz de iki aileyle görüşüyor. Birbirimize bu konuda müdahale etmiyoruz. Hatta şu an ziyaret etmek için ailemin yanındayım. Ama sorunlar bitmiyor. Bitmedikçe de ben artık intihar edecek seviyeye geliyorum.
Eşim bu süreçte çok değişti. Bana göre mükemmel bir baba oldu. Elinden geldiğince de iyi bir eş olmaya çalışıyor asla hakkını yiyemem. Ailemle görüşmeme ve bebeğin görüşmesine müdahale etmiyor, edemez o ayrı ama bu durumdan rahatsız da değil. 5 gün kalacağım konusunda anlaşarak geldim. Ve eşimin bu konuda kabul edilebilir bir açıklaması oldu neden uzun kalmamızı istemediğini açıkladı. Fakat ailem bu durumu kabullenmiyor resmen. Dün geldim, geldiğimden beri neden 5 gün kalacağım kaçıncıya konuşuluyor. Evet az sayılabilecek bir süre belki ama bunu konuşarak geldim sonuçta ve daha fazlasında bende bunalıyorum. Evden ayrılalı 10 sene olduğu için uzun süre aynı evde kaldığımız zaman problem çıkıyor. O yüzden bana da yeterli geldi.
Ama ailem ısrarla 5 güne az diyip konu açıyor. Babasıyla böyle konuştuk diyorum anlamıyorlar. Israrla çok az diyip duruyorlar. Torunlarını özlüyorlar anlıyorum ama bu sebeple de beni eşime karşı kışkırtıyorlar. Gelmeden önce bile sürekli telefonda eşimle ilgili olumsuz konular konuşuyoruz. Evet çoğunda haklılar ama bıktım bu durumlardan artık. Eşim aileme karşı çok nemrut, ailem eşime karşı çok kışkırtıcı. Ya eşime karşı makul olup çok mutlu olmadan ama nispeten huzur içerisinde yaşayabiliyorum. Ailemle ilgili direttiğim noktada huzurum kaçıyor olan bana oluyor. Fakat bunu anlatamıyorum. Niye 5 gün kalıyorsun sizin evde eşinin mi dediği oluyor tarzı baskılar yapıyorlar. Orta yolu bulmam bile normal gelmiyor onlara damatlarına olan nefretleri den ötürü. Ben de memnun değilim ama eşimle kalmak zorundayım. Bebeğim çok küçük olduğu için çalışma durumum yok. Baba evine dönsem tabiki bakarlar fakat dönsem bakacak mısın ben çalışmayacağım dediğimde de hayır diyorlar. Özellikle annem eşimi çok kışkırtmak istiyor farkındayım. Mesela yaşadığım şehre torun görmeye gelip eşimle benim çok yakın bir arkadaşımla sırf eşime inat görüşmeyi istiyor.( Bu arkadaşla ailemin de arası iyidir, arada telefonla falan da görüşürler.) Biraz önce artık patladım. Ben arada kalmaktan çok yoruldum. Boşanıp dönsem her şey daha kötü olacak farkındayım. Eşimle ailem mevzu olmadığı sürece son dönemde çok iyiyiz. Bana karşı sevgililikte bile olduğundan daha iyi. Onla ilgili tüm şikayetlerimi çözüyor veya çözmeye çalışıyor. Ben de artık kavga etmek istemediğimden bazı şeyleri görmüyor, duymuyorum.(burada kastım laf sokma, imalı konuşma gibi şeyler)
Aileme kışkırtmayın beni dediğimdeyse iş çok değişiyor. Haklıymış gibi davranmaya, üste çıkmaya başlıyorlar. Annem söylediği bazı şeyleri inkar ediyor falan. Ben de dayanamıyorum ve sinirimden ağlıyorum. Bıktım gerçekten bu durumdan. Bu saçma küslük bitmeyecek biliyorum, kimseden öyle bir talebim de yok. Ama bu şekilde giderse ailemi söküp atmam gerekecek gibi geliyor bana. Çünkü şöyle bir baktığımda eşim bana karşı makulken ailem ille kendi istedikleri olsun modunda. Bebeği düşündükleri yok. Evet bebek için ellerinden geleni yapıyorlar, alıyorlar, çok seviyorlar okey ama babasız büyümesi ihtimali onları rahatsız etmiyor. Aksine bu durumu istiyor gibiler özellikle annem.
Ben naapmalıyım bilmiyorum. Çok akıl verilecek bir konuda değil farkındayım ama biraz rahatlamak, içime dökmek istedim. Okuyan, yol gösteren herkese çok teşekkür ederim.